O Jack Savoretti και η μαγεία της feelgood μουσικής

Θυμάμαι να τον βλέπω το 2013 στο Mahogany Session στο YouTube και να σκέφτομαι 'κάποια μέρα αυτός θα γίνει πασίγνωστος'. Αν έπαιζα τζόκερ εκείνη τη στιγμή θα είχα γίνει δισεκατομμυριούχος, διότι ο Jack Savoretti 6 χρόνια μετά, το κατάφερε με το 6ο(!) δίσκο του, Singing to Strangers. Ολόκληρη η Ευρώπη τον λάτρεψε και λίγο προτού συμβεί το ίδιο στα ελληνικά ραδιόφωνα, είχα την τύχη και την ευκαιρία τότε, να κάνω την πρώτη του συνέντευξη στην Ελλάδα. 

Μιλώντας μαζί του, πόνταρα πως 'είχε έρθει για να μείνει', όπως συνηθίζουμε να λέμε για εκείνους τους καλλιτέχνες που προσβλέπουν σε μία διαχρονική πορεία και δε διαψεύστηκα. Δύο χρόνια μετά, στο πλαίσιο της πρώτης του (μεγάλης) συναυλίας στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, με διαφορετικό album ονόματι Europiana, αλλά με απαράλλαχτη οικειότητα, μιλήσαμε μέσω zoom για όλα όσα έχουν συντελεστεί μέσα σε αυτό το διάστημα.

Συμπέρασμα; Ο Jack είναι ο ίδιος άνθρωπος: Ενθ-ουσιώδης, ζεστός, ειλικρινής, καταφέρνει να συνεπαίρνει όχι μόνο το κοινό, αλλά και το συνομιλητή του. Mε εξαιρετικό μνημονικό επίσης - ευτυχώς για εμένα, διευκρίνισε προτού ξεκινήσουμε την κουβέντα μας ότι με θυμόταν. 

Το 7ο album Europiana, η συμμετοχή 'έκπληξη' και οι 4 εποχές

>Δεδομένου του ότι μαζί κάναμε την πρώτη σου συνέντευξη στην Ελλάδα, νομίζω πως σου έφερα καλή τύχη! (γελάει) Μα, ήταν ένα καλό άρθρο, μία καλή συνέντευξη!

>Πες μου λοιπόν, πώς ήταν αυτή η περίοδος που μεσολάβησε ανάμεσα στα albums Singing to Strangers και Europiana; Αισθανόμουν περισσότερη περιέργεια από ό,τι πίεση. Το Singing to Strangers τα πήγε πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ, στην Ελλάδα, την Ιταλία και εξαιρετικά στη Βρετανία επίσης. Πολλοί ξεκίνησαν να λένε αν υπάρχει πίεση για το επόμενο album και ήμουν πολύ τυχερός που ήρθε το lockdown και άλλαξε όλος ο κόσμος. Οπότε, ενώ θα έπρεπε να ανησυχώ για τα albums, ανησυχούσα για πολλά περισσότερα. Προφανώς δεν ήταν ασήμαντο για μένα, αλλά με απασχολούσε η ζωή αναφορικά με σημαντικότερα πράγματα, όπως η υγεία και η αγάπη. Ήταν χάρη σ᾽αυτό το ότι μου ήρθε η ιδέα που με οδήγησε στο Europiana.

Κατά τη διάρκεια του lockdown, ανακάλυψα πόσο ευγνώμων και τυχερός είμαι στη ζωή, αλλά επίσης συνειδητοποίησα πόση ανάγκη έχω να ταξιδεύω, χρειάζομαι την αλλαγή, τις αισθήσεις μου να είναι ενεργές συνέχεια. Αυτά στα προσφέρουν τα ταξίδια. Όταν είσαι σπίτι για πολύ καιρό, μπαίνεις σε μία κατάσταση αυτόματου πιλότου. Οπότε, όταν άρχισα να το αισθάνομαι έτσι, έπρεπε να ταξιδέψω με το μυαλό μου και για να το καταφέρω, χρησιμοποίησα τη νοσταλγία προκειμένου να επανεξετάσω τα σπουδαιότερα ταξίδια της παιδικής μου ηλικίας, της νεότητάς μου και να επανασυνδεθώ με αυτά. Πραγματοποιώντας το, 'προσγειώθηκα' στον ήχο με τον οποίο μεγάλωσα και που ονομάζω Europiana. Είναι ένα είδος μουσικής που ανέκαθεν υπήρχε, βασικά δεν είναι ακριβώς είδος, είναι κάτι σαν επιδίωξη.

Από το β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά, η Ευρώπη πάντα είχε το βλέμμα της στραμμένο προς την Αμερική για στόχους και έμπνευση και μπορείς να το ακούσεις αυτό στη μουσική των '50s-'60s. Ακούς τους Ευρωπαίους να προσπαθούν να δημιουργήσουν rock'n'roll, αλλά δεν ηχεί το ίδιο, είναι ευρωπαϊκό. Τους αφουγκράζεσαι επίσης στα '70s να προσπαθούν να κάνουν disco και funk και ούτε αυτό είναι το ίδιο. Το αποτέλεσμα είναι... Europiana γιατί προέρχεται από διαφορετικό μέρος. Κάπως έτσι οδηγήθηκα σε αυτό το album, δεν το έκανα από πίεση ή επειδή έπρεπε να το κάνω, αλλά γιατί ήθελα να γιορτάσω αυτό που με κρατούσε στα λογικά μου τα τελευταία δύο χρόνια: η ανακάλυψη ότι υπάρχει αυτό το υπέροχο είδος ευρωπαϊκής μουσικής που δεν έχει κερδίσει αρκετά εύσημα σε βάθος χρόνου. 

>Διάβασε ακόμη: Η αναντικατάστατη Amy Winehouse

>Το Europiana -όπως και το Singing to Strangers- βρέθηκε στην κορυφή των charts. Το ότι το έφτιαξες για να γιορτάσεις όπως λες, σημαίνει πως δε σε ένοιαζε τόσο πολύ το πώς θα πλασαριστεί στα charts; Τώρα που η κορυφή κατακτήθηκε, έφυγε το άγχος; Περίπου. Δε θα σου πω ψέματα, όταν πήγε νο.1 στα βρετανικά charts αισθάνθηκα υπέροχα, δε θα προσποιηθώ πως ήταν μία κανονική ημέρα. Ήταν κάπως απίστευτο, στην 5η επέτειο από το brexit, να είσαι στην κορυφή με ένα album που λέγεται Europiana. Το ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο αποτελεί απόδειξη του πόσο ανοιχτό και θαρραλέο είναι το βρετανικό κοινό όσον αφορά στη μουσική. Γι᾽αυτό είναι τόσο ωραίο να κάνεις εδώ μουσική, δέχονται πολλά διαφορετικά στυλ. 

>Κατά τη γνώμη μου, το Europiana είναι ένα album που μπορείς να το ακούσεις από την αρχή ως το τέλος χωρίς διακοπή. Ήθελες να αφηγηθείς κάποιου είδους ιστορία; Ναι, εννοείται. Είναι ένα concept album, ξεκίνησα να το κάνω αυτό από το Singing to Strangers, αντιμετωπίζοντας το album ως μία ταινία με αρχή, μέση και τέλος. Ο πρώτος στίχος του album λέει "Με θυμάσαι;" Είναι σα να επανασυστήνεται κάποιος που έχεις να δεις κάμποσο καιρό. Ένας παλιός φίλος, ένας παλιός έρωτας, ήθελα αυτό να είναι το πρώτο τραγούδι που θα επανασυστήσει τον 'ήρωα' του album και τα la la la που ακούς στην αρχή, είναι κινηματογραφικά για μένα, όπως συμβαίνει στην αρχή μίας γαλλικής, ελληνικής, ιταλικής ταινίας. 

>Είναι μήπως τα δικά σου παιδιά στα φωνητικά; Είναι η κόρη μου και η σύζυγός μου στην αρχή και στο τέλος η κόρη μου και ο γιος μου. Ήταν πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον πραγματικά, γιατί όταν το έκανα, ναι, ήμουν συγκινημένος, αλλά περισσότερο ενθουσιασμένος. Mάλιστα ήρθαν στο Abbey Road και τραγούδησαν στο μικρόφωνο του Frank Sinatra και ήταν τέλειο. Tώρα όμως που ταξίδευα ανά τη χώρα, υπογράφοντας albums στο πλαίσιο της προώθησης του Europiana και ακουγόταν στο φόντο το Ι Remember Us, με έκανε πραγματικά να συγκινηθώ. Δεν το είχα σκεφτεί. Κάθε βράδυ στην περιοδεία, μάλλον θα είναι δύσκολο! (γέλια)

>Νομίζω πως μέσα στο Europiana ακούω τις 4 εποχές, καλοκαίρι, χειμώνα κλπ. Ισχύει; Ναι, πράγματι και χαίρομαι πολύ που το λες, γιατί ok, είναι ένα καλοκαιρινό album, αλλά μία μικρή λεπτομέρεια: Λατρεύω το εξώφυλλο, που είναι συννεφιασμένο κυριολεκτικά, δεν έχει καθαρό ουρανό. Ναι, είμαι στη θάλασσα, αλλά φοράω μακρυμάνικο και ο ουρανός είναι γκρίζος, οπότε έχεις δίκιο. Όταν το έφτιαχνα σκεφτόμουν καλοκαιρινές νύχτες, αλλά όταν έχεις νοσταλγική διάθεση δε σκέφτεσαι την εποχή. Νομίζω ότι υπάρχουν άλλες λεπτομέρειες στις οποίες εστιάζεις. Ο χρόνος δεν έχει πολλή σημασία όταν σε πιάνει νοσταλγία, το μόνο που ξέρεις είναι ότι κάτι συνέβη και τώρα προσπαθείς να ξανασυμβεί. 

>Ξέρεις ποιος άλλος έγραψε για 4 εποχές, έτσι; Ο Vivaldi (γέλια) Ναι, αυτός ο "γέρος"! (γέλια)

>Εντάξει, είσαι νεότερος! Τον φτάνω σιγά σιγά! (γέλια)

Η συνεργασία με τους John Oates, Nile Rodgers και οι σύγχρονες σχέσεις

>Θα ήθελα να μάθω την ιστορία πίσω από το πιο αγαπημένο μου κομμάτι του Europiana, το When You're Lonely. Αυτό είναι ένα ακόμη μυστικό που θα σου πω, αλλά νομίζω ότι μάλλον είναι και το δικό μου αγαπημένο. Βασικά λατρεύω να το ακούω το συγκεκριμένο. Και θα σου πω γιατί, είναι που σταματάω να τραγουδάω σε ένα σημείο και αυτό που κάνει η μπάντα με το solo δεν ήταν προσχεδιασμένο. Βασικά υπάρχουν δύο ωραίες ιστορίες πίσω από αυτό. Το τραγούδι γράφτηκε μεσάνυχτα, ηχογραφούσαμε όλη μέρα, μετά πήγαμε για φαγητό το βράδυ, ήπιαμε πολύ, επιστρέψαμε, ο συνεργάτης μου ξεκίνησε να παίζει πιάνο και εγώ άρχισα να τραγουδάω το πώς γνώρισα τη γυναίκα μου. Ξεκινήσαμε δηλαδή να το γράφουμε και το τελειώσαμε.

Μία εβδομάδα μετά, ήμουν ξύπνιος από νωρίς και έστειλα στον John Oates των Hall & Oats -που είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα- αν θα συνεργαζόταν ποτέ μαζί μου, μου απάντησε και μάλιστα καταφατικά. Του έστειλα το τραγούδι, οπότε συμμετέχει στα φωνητικά και στην κιθάρα. Μετά, όταν ήμασταν στο Abbey Road για την ηχογράφηση, είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά όταν άρχισε να παίζει η μπάντα κατάλαβα ότι αυτό που έκαναν ήταν Europiana, απέδιδε περιληπτικά τον ήχο των '60s μέχρι σήμερα. Μου άρεσε που συνέχιζαν να παίζουν, θυμάμαι τον παραγωγό να ετοιμάζεται να τους πει να σταματήσουν, του είπα να τους αφήσει και έτσι δημιουργήθηκε αυτή η τέλεια στιγμή στη μέση του κομματιού. 

>Διάβασε ακόμη: Οι Still Corners και τα τραγούδια της ερήμου

>Έχεις καταλάβει πως με αυτό το τραγούδι περιγράφεις την (όχι και τόσο καλή) εξέλιξη των σχέσεων σήμερα; Είμαστε μία πολύ απαιτητική γενιά, η γενιά του swipe left. Είμαστε πολύ "εγώ εγώ εγώ" και ναι, ο κόσμος όντως στρέφεται προς εμάς όταν χρειάζεται κάτι, "μου τηλεφωνείς για να μου πεις ότι μ᾽αγαπάς μόνο όταν αισθάνεσαι μόνος" λέει ο στίχος. Ταυτόχρονα όμως, αυτό αποτελεί τη βάση ακόμα και των "καλών", υγιών σχέσεων. Δεν είναι τόσο κυνικό όσο ακούγεται. Ναι, έτσι είναι όταν είσαι με κάποιον που αγαπάς, του τηλεφωνείς όταν νιώθεις μόνος. "Μου λες αυτό που θέλω να ακούσω μόνο όταν πιστεύεις ότι δε σ᾽ακούω". Λατρεύω αυτόν το στίχο. Προσπαθείς δηλαδή να αποσπάσεις την προσοχή μου όταν νομίζεις ότι την έχασες. Και αυτό ίσως είναι και το θεμέλιο μιας καλής σχέσης, μπορεί να μην το κάνεις σωστά, αλλά τουλάχιστον πάντα προσπαθείς.    

>Δε μπορώ να μη σε ρωτήσω πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Nile Rodgers. Προέκυψε χάρη στον παραγωγό μου, Mark Ralph, τα εύσημα πηγαίνουν 100% σε εκείνον. Έχει πει τόσες πολλές φορές στην καριέρα μου, "φίλε ας βάλουμε λίγη κιθάρα α λα Nile Rodgers" κλπ, που δελεάστηκα να το κάνω μόνος μου. Αυτή τη φορά που δουλεύαμε μαζί, το είπα εγώ και είπε "γιατί δεν το ζητάμε από το Nile;". Συνεπώς, τον βρήκαμε και ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ήταν πολύ σημαντικό να έχουμε τον Nile σε αυτόν το δίσκο ήταν ότι είναι ο βασιλιάς της disco, της funk. Για εμένα βέβαια, πάντα θα είναι και ο νονός της Europiana διότι οι Chic άλλαξαν την ευρωπαϊκή μουσική πάρα πολύ.

Βασικά, άλλαξαν τόσο πολύ την παγκόσμια μουσική, έφεραν τη disco στο προσκήνιο από τα underground και κρυφά clubs. Τη νομιμοποίησε κατά κάποιο τρόπο καθώς δεν είχε και το καλύτερο 'όνομα', αντιμετώπιζε φυλετικές διακρίσεις σε μία ομοφοβική κοινωνία, ήταν μουσική του περιθωρίου. Ο Nile την έκανε mainstream και έφερε επανάσταση στην Ευρώπη. Δε θα είχαμε ποτέ τους ABBA, Boney M., Julio Iglesias, Serge Gainsbourg... Τον Giorgio Moroder, τον David Bowie μέχρι τους Daft Punk που σχεδιάστηκαν πάνω στον ήχο του Nile. Έχοντας την ευλογία του σε αυτόν τον δίσκο είπα "Πάμε να το κάνουμε".

>Σίγουρα, ο Rodgers ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός. Τι θα έλεγες σε αυτούς που ίσως υποθέσουν πως ήθελες με αυτήν τη συνεργασία να αισθανθείς ασφαλής ότι θα έχει σίγουρη επιτυχία ο δίσκος; Βέβαια, ήθελα να αισθανθώ ασφάλεια, όχι σε σχέση με την επιτυχία, αλλά με τον ήχο. Ήθελα να είναι ένας σπουδαίος δίσκος και ήξερα ότι αν έπαιζε σε αυτόν ο Nile θα ήταν γ@#%#$#, με συγχωρείς για τη λέξη. Κοίτα, είμαι 37 χρόνων, είναι 73, δε συνεργαστήκαμε για να έχουμε απήχηση ή για να προσπαθήσουμε να είμαστε cool. Απλώς είχα ανάγκη από το συγκεκριμένο ήχο που κατά κάποιο τρόπο εκείνος εφηύρε. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που το ακούσαμε (το τραγούδι Who's Hurting Who) από το στούντιο, γιατί ήταν στην Αμερική, λόγω Covid δεν ήταν πολύ καλά και μας το έστειλε. Σκέφτηκα "Θεέ μου, είναι απίστευτο".

>Και τελικά, ποιος πληγώνει ποιον (σύμφωνα με το ομώνυμο τραγούδι); Δε μπορώ να το απαντήσω αυτό ακόμα, νομίζω ότι ποτέ δε μπορείς να ξέρεις πραγματικά. Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα του τραγουδιού. Το You Always Hurt The Ones You Love είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια και είναι πολύ μεγάλη αλήθεια. Δύσκολα λοξοδρομείς για να πληγώσεις κάποιον που δεν αγαπάς. Θέλει πολλή δουλειά για να πληγώσεις κάποιον, πολλή ενέργεια. Για να το κάνεις, θα πρέπει να νοιάζεσαι πολύ. Αν κάποιος προσπαθεί να σε πληγώσει, το πιο πιθανό είναι να νοιάζεται πολύ για σένα. Διαφορετικά, είναι πολύ δύσκολο να το επιτύχεις.

Πάντα λέω πως είναι εύκολο να βρεις κάποιον να αγαπάς, αλλά τελικά είναι δύσκολο να βρεις εκείνον που μπορείς να μισήσεις. Και όταν τον βρεις, μην τον χάσεις, γιατί το να ερωτευθείς είναι εύκολο, αλλά το να βρεις κάποιον που θα πληγώσεις και θα μείνει μαζί σου ή το αντίστροφο, τότε αυτό είναι κάτι πολύ ξεχωριστό. Κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις. Το Who's Hurting Who αφορά αυτόν το φαύλο κύκλο, υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε ιστορία. Σε μία σχέση αυτός ο χορός είναι αδιάκοπος, τουλάχιστον έτσι είναι στη δική μου. Και οι δύο αλληλοπληγώνεστε και αλληλοθεραπεύεστε ταυτόχρονα. Μπορείς να κάνεις και μία άλλη εκδοχή, το Who's Healing Who (γέλια). 

Το διαχρονικό πεζοδρόμιο, το κεφάλαιο Bob Dylan και οι προσωπικές του μουσικές προτιμήσεις

>Έχεις συνειδητοποιήσει τον αντίκτυπο των δύο τελευταίων δίσκων σου στο κοινό; Ότι το Europiana επιβεβαιώνει ότι "ήρθες για να μείνεις"; Νομίζω πως δεν έχω αντιληφθεί κάτι, ειδικά μετά από αυτά τα δύο χρόνια με την πανδημία. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις πού "πάει" η μουσική σου, μου λείπει η αίσθηση του να ξέρω τι προκαλεί η μουσική μου στον κόσμο και ποιο είναι το νόημα της. Όμως, σχετικά με τη διαχρονικότητα που ανέφερες, ποτέ δεν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική ως προσωρινή λύση. Δεν ξέρω πώς να κάνω κάτι άλλο.

Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική στα 20 μου, είχα στο μυαλό μου ότι θα είναι μόνο αυτό, πάντα, είτε επιτύχω είτε αποτύχω. Ήταν "αυτό κάνω, ας δούμε πού πάμε". Μπορούσε να είναι στο πεζοδρόμιο ή στο Wembley Arena. Προσπαθώ να μη νοιάζομαι υπερβολικά πολύ για αυτό, προφανώς χαίρομαι όταν συμβαίνει σε ένα ξεχωριστό μέρος. Ωστόσο, δεν πρόκειται να σταματήσω αν καταπέσει η επιτυχία. Αν πρέπει να επιστρέψω στο πεζοδρόμιο, θα το κάνω. Πάλι μουσική θα παίζω. 

>Είμαι σίγουρη πώς θα το διαπιστώσεις στο Ηρώδειο. Αυτό που πάντα λέω για εσένα είναι ότι ο Savoretti φτιάχνει κομμάτια που επιτέλους μπορούν να τραγουδηθούν από το κοινό, με ουσιώσεις στίχους. Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που θαυμάζεις, που έχεις ως πρότυπο; Σ᾽ευχαριστώ πολύ! Πολλοί, και θα μιλήσω για το επαγγελματικό κομμάτι γιατί δε γνωρίζω την προσωπική τους ζωή. Θαυμάζω καλλιτέχνες όπως ο Jack Johnson, είναι ένας τύπος που έχει προσφέρει πολλή θετική ενέργεια στον κόσμο κάνοντας μουσική που αγαπάει, με τον τρόπο κιόλας που την κάνει. Ο Ben Harper είναι ένας τύπος που πάντα θαύμαζα, αυτοί οι δύο μπορεί να περπατήσουν στο δρόμο και κανείς να μην καταλάβει ποιοι είναι, αλλά όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, το κοινό αυτομάτως αισθάνεται καλύτερα, ο κόσμος μοιάζει καλύτερος. O Paul Simon επίσης, αποτελεί έμπνευση για μένα αναφορικά με την ποιότητα των συνθέσεών του και πώς συνεχίζεται, ο Bob Dylan...

>Με τον Bob Dylan στο μεταξύ, έχετε συνεργαστεί κατά κάποιο τρόπο στο Singing to Strangers. Δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο ακούγεται. Πράγματι, συναντηθήκαμε σε ένα καφέ στο Μαρακές και ήπιαμε τσάι, αλλά ουσιαστικά μου έστειλε η ομάδα του μερικούς στίχους που δεν είχε χρησιμοποιήσει και ήταν μία ενδιαφέρουσα εμπειρία γιατί το θυμάμαι να τους λαμβάνω. Ο Bob γράφει κανονική ποίηση, που ύστερα κάποιοι τη διδάσκονται στο πανεπιστήμιο, αυτό δε συμβαίνει με πολλούς τραγουδιστές-συνθέτες. Όταν τους διάβασα λοιπόν, ήταν πολύ δύσκολο να μην τους τραγουδήσω όπως εκείνος, ερμηνεύει σα να τραγουδάει ποίημα και ήταν πολύ ιντριγκαδόρικο ως πείραμα. Ο μόνος τρόπος για να μην ακούγεται χάλια το κομμάτι ήταν να παίξω πιάνο, γιατί κάθε φορά που προσπαθούσα να το μελοποιήσω ακουγόταν σαν ένα κακό τραγούδι του Bob Dylan, χωρίς να είναι. 

>Αν καταφέρω να μπω στη λίστα σου στο Spotify τώρα, τι θα βρω; Έχεις κάποια συγκεκριμένη μουσική εμμονή; Έχει πολύ πράμα: Clara Luciani, μία γαλλίδα τραγουδίστρια που πιστεύω ότι είναι η βασίλισσα της Europiana, ένα νέο συγκρότημα από τη Νάπολι, τους Nu Genea, αυτοί οι δύο τύποι φτιάχνουν απίστευτη μουσική, το νέο album των Kings Of Convenience είναι απίθανο και σίγουρα κάπου μέσα στις λίστες θα βρεις Gypsy Kings. Σου προτείνω επίσης να ακούσεις το τραγούδι Golden της Zella Day. 

>Μετά το Europiana, να περιμένουμε ένα album τύπου Americana; Υπάρχει ήδη Americana, για την ακρίβεια υπάρχουν 6 διαφορετικά βραβεία στα Grammys για τους σταρς της αμερικανικής μουσικής, αλλά ούτε ένα για την ευρωπαϊκή μουσική. Ελπίζω -και ο στόχος μου- είναι η ευρωπαϊκή μουσική σαν είδος να αναγνωριστεί για αυτό που είναι. Ακόμα και εδώ, με τους Βρετανούς και τη δισκογραφική μου αστειεύομαι για το πότε θα κάνουν ένα βραβείο για το καλύτερο europiana album. To Americana σαν είδος εκτείνεται από τον Bon Iver μέχρι την Taylor Swift και το Europiana από τον Julio Iglesias μέχρι τους Phoenix και τους Daft Punk, ποικίλει δηλαδή.

Είναι περισσότερο θέμα έμπνευσης και όχι τόσο ήχου βασικά. Υπάρχουν όμως τόσα πολλά στοιχεία αυτού του κόσμου που θα ήθελα να εξερευνήσω, επομένως είμαι πολύ περίεργος να δω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Έχω μία αμυδρή ιδέα προς τα πού κατευθύνομαι και έχει σημασία το πού θα κάνω το album, γιατί ίσως το αλλάξει, αλλά προς το παρόν θέλω να ευχαριστηθώ το Europiana γιατί θα είναι πραγματικά τρομερά διασκεδαστικό να το παίζουμε live στις συναυλίες. 

>Τι έπεται λοιπόν για τον Jack; Βασικά τι ακολουθεί για όλους μας; Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα μάθαμε να ζούμε μέρα με τη μέρα, το παλεύω αυτό διότι μου αρέσει να κάνω σχέδια, μαθαίνω όμως. Δεν ξέρω, o ουρανός είναι το όριο, θέλω να σιγουρευτώ ότι αυτό το album θα το ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, γιατί πιστεύω ότι είναι feelgood μουσική, τους κάνει να αισθάνονται καλά. Είναι από τα λίγα albums που έγραψα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ναι, είναι προσωπικό, αλλά δεν έχει να κάνει με μένα, αν αυτό βγάζει νόημα όπως το λέω. Ελπίζω ο κόσμος να αγκαλιάσει αυτόν το δίσκο και να το χρησιμοποιήσει για να κάνει τη ζωή του λίγο πιο ρομαντική και... europiana. 

*Ο Jack Savoretti εμφανίζεται για μία και μοναδική, sold out συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 27 Σεπτεμβρίου, ενώ το 7o κατά σειρά album του με τίτλο Europiana κυκλοφορεί από την Minos EMI, a Universal Music Company.

 

 

 

 

 

 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr