Ο Γιώργος Χρυσοστόμου θα ήθελε να παίξει σε ένα blockbuster καράτε

"Ευτυχία θεωρώ ότι είμαι ακόμα στη δουλειά. Ότι έχω ανεβάσει το στάτους μου. Ότι μπορώ να πεταχτώ από το ένα είδος στο άλλο με ευκολία" λέει, χωρίς έπαρση, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Ο γνωστός πρωταγωνιστής, στα 38 του χρόνια, κουβαλά μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες, θεατρικές ερμηνείες που έχουν εκθειαστεί από τους κριτικούς κι ένα βραβείο Χορν (2014) στο βιογραφικό του.

Έφευγα από το κουλτουριάρικο και πήγαινα να πω κωμικό μονόλογο με τους Άγαμους Θύτες

"Το έχω κρεμάσει στον τοίχο μου να το βλέπω, κάποιοι άλλοι το πετούν" συνεχίζει χωρίς να έχει διάθεση για δημόσιες σχέσεις. Λίγο πριν, αστειευόταν πολύ χαλαρός όσο έδινε την παραγγελία του στο καφέ του Ιδρύματος Θεοχαράκη όπου βρεθήκαμε. Είχε έρθει περπατώντας. Πούλησε πρόσφατα το αυτοκίνητο και τη μηχανή του για να απαλλαγεί από το βάρος τους. "Έφευγα από το βαρύ, κουλτουριάρικο του Θεάτρου Πόρτα και πήγαινα σε παράσταση 100 ατόμων με τους Άγαμους Θύτες για να πω κωμικό μονόλογο. Δεν είναι εύκολο, είμαι πολύ περήφανος που το έχω κάνει. Ας είναι κατακριτέο από κάποιους, από τους περισσότερους συναδέλφους και σκηνοθέτες είναι ζηλευτό".

Στο πρόσφατο παρελθόν Οι Πέτρες στις τσέπες του ήταν μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων δύο χρόνων. Τι γίνεται όμως με αυτό το πρότζεκτ; 

Οι "Πέτρες στις τσέπες του" επιστρέφουν

"Θα το αποχαιρετήσουμε κι εμείς θριαμβευτικά και μελαγχολικά" είναι η απάντησή του, σχετικά με την επανεκκίνηση μίας παράστασης που προκαλεί σεισμό εδώ και δύο σεζόν στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας. Φέτος το έργο μεταφέρεται στο Θέατρο Άνεσις μετά από χιλιάδες εισιτήρια, εγκωμιαστικές κριτικές και τρομερή αποδοχή από το θεατρικό κοινό της πρωτεύουσας. Το ιδιοφυές κείμενο της Marie Jones καταπιάνεται με τις επιπτώσεις που έχει η παραγωγή ενός χολιγουντιανού blockbuster σε μία μικρή κοινότητα της Ιρλανδίας. 

Το έργο είναι ο καθρέφτης της ζωής με τα πάνω της και τα κάτω της

Αναρωτιέται κανείς εύλογα, αν ύστερα από τόσες φορές που το έχουν ερμηνεύσει επί σκηνής, κάποια στιγμή το βαριούνται. "Η συνάντησή μας με τον Μάκη Παπαδημητρίου είναι ενστικτώδης και καρμική. Εκείνος είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα πάντα με χιούμορ ενώ εγώ αντιμετωπίζω τα πάντα με θυμό και θλίψη. Ο συνδυασμός είναι το αποτέλεσμα που χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς στην καθημερινότητα, ο συγκερασμός δηλαδή αυτών των δύο αντικρουόμενων συναισθημάτων –το έργο είναι ο καθρέφτης της ζωής με τα πάνω της και τα κάτω της. Για αυτό και λέγεται και κωμικοτραγωδία, αφού δεν μπορείς να κάνεις μόνο κωμωδία για ένα παιδάκι που αυτοκτονεί".

Αρκεί όμως ένα καλογραμμένο, δυνατό θεατρικό έργο για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των πρωταγωνιστών; "Είναι τέτοια η φύση της συγκεκριμένης παράστασης που ακόμα και ψόφιοι, είτε ζούμε χαρές είτε λύπες, δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί· για παράδειγμα αν θα χτυπήσει κάποιο κινητό την κρίσιμη στιγμή" λέει, σε εξομολογητικό τόνο, ο Χρυσοστόμου. Η αλήθεια είναι ότι οι θεατές που θα βρεθούν στα καθίσματα του Θεάτρου Άνεσις θα δοκιμάσουν ουκ ολίγες εκπλήξεις. Τα απρόοπτα που προέρχονται από το κοινό, χρησιμοποιούνται από τους ηθοποιούς στην ίδια την παράσταση, σαν η ιστορία να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. 

Υπό κανονικές συνθήκες θα τον παρακολουθούσαμε αυτήν τη σεζόν σε μια άλλη παράσταση, στο Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα στο Θέατρο Καρέζη. Κάτι όμως άλλαξε την τελευταία στιγμή. "Τα εν οίκω μη εν δήμω" είναι η αρχική απάντηση στο "τι έγινε". Στη συνέχεια, αν και δείχνει φανερά ότι δε θέλει να μιλά για περασμένα-ξεχασμένα, γίνεται πιο αναλυτικός:  "Κάποιες σχέσεις δεν χρειάζεται να τις τραβάς από τα αυτιά για να υπάρχουν. Κανένας χωρισμός, βέβαια, δεν γίνεται κοινή συναινέσει. Εγώ δεν έφυγα εκ του ασφαλούς, λυπήθηκα, πανικοβλήθηκα, αναρωτήθηκα για το μέλλον αλλά νομίζω ότι ήταν μία απόλυτα συνειδητοποιημένη απόφαση κι όχι μία εφηβική αντίδραση· κάπως σαν τα ζευγάρια που πρέπει να χωρίσουν αφού είναι φανερό ότι δεν πάει άλλο".

Ιππασία, παζλ, εκατοντάδες δίσκοι

"Φέτος δεν πήγα διακοπές. Στις είκοσι μέρες που είχα κενό τον Αύγουστο, έκατσα στην Αθήνα κι έκανα μερικά μπάνια στο Σούνιο. Δεν ήθελα άλλη βαλίτσα. Φέτος είχα ανάγκη να κάτσω σπίτι, να έχω ρεπό" μου εκμυστηρεύεται με μία φανερή κούραση στη φωνή, πράγμα που με κάνει να τον ρωτήσω αν τον διέλυσε σωματικά η περσινή χρονιά. Γελά κάπως ειρωνικά, πριν μου εξηγήσει ότι η περσινή χρονιά ήταν σχετικά ήρεμη. "Πριν δύο χρόνια το πρόγραμμά μου είχε ως εξής: πρόβα, παράσταση, δύο βραδιές DJ και μία βραδιά με Άγαμους Θύτες. Εννιά μήνες χωρίς ρεπό. Μετά ήρθε η πτώση. Κατέρρευσα, κυριολεκτικά".

Φτιάχνω παζλ με μανία! Πίνακες ζωγραφικής τουλάχιστον 1500 κομματιών

Στην ερώτηση αν υπάρχει ζωή μετά το θέατρο απάντησε με ζωηρό βλέμμα σαν ξαφνικά να ήρθε στο μυαλό του κάποια χαρούμενη ανάμνηση. "Τα τελευταία τρία χρόνια κάνω ιππασία, μία διαδικασία που μου φαίνεται τρομερά θεραπευτική. Κυρίως όμως φτιάχνω παζλ. Μανιωδώς! Πίνακες ζωγραφικής, τουλάχιστον 1500 κομματιών, που μετά τους κορνιζάρω και τους βάζω στους τοίχους του σπιτιού μου. Τα παζλ για μένα είναι σαν διαλογισμός. Η οργάνωση που έχουν, το ότι μοιράζεις τα κομμάτια σε χρώματα και σε σχήματα, είναι κάτι που με ηρεμεί απίστευτα".

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ασχολείται με παζλ, μέχρι που ανοίγει την τσάντα του: τα πάντα είναι επιμελώς τακτοποιημένα και σε συγκεκριμένη θέση· ανοίγει το σημειωματάριό του και μου δείχνει την πρώτη σελίδα· όλοι οι απαραίτητοι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, Δ.Α.Τ κλπ.) βρίσκονται καταγεγραμμένοι με αυστηρή πειθαρχία σε μικρά παραλληλόγραμμα. "Στο σπίτι είναι όλα σε σειρά. Τα χαρτιά της εφορίας είναι σειρά. Τα cd και τα βινύλια είναι τακτοποιημένα ανά είδος και όνομα. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς".

Μαζεύω μουσική για μία παράσταση που θα κάνω του χρόνου στο Θέατρο Νέου Κόσμου, σε συνεργασία με την Σοφία Πάσχου, που δεν θα έχει λόγια.

Η αγάπη του για τη μουσική πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω. "Έπαιζα μουσική σαν DJ για περίπου δέκα χρόνια. Αγαπούσα το σπορ, τη μουσική αλλά και τη νύχτα. Ακόμα αγοράζω δίσκους. Απλά έπρεπε να αλλάξει η σχέση μου γιατί μπούχτισα. Ήταν άθλιο όταν δούλευα DJ τις απόκριες. Δεν μπορώ πια να διασκεδάσω με Rage Against the Machine - τέλειωσε αυτή η εφηβεία. Ούτε πριόνια θέλω, ούτε κουμπώματα". Σήμερα βρίσκεται σε τελείως άλλη φάση. "Μαζεύω μουσική για μία παράσταση που θα ανεβάσω του χρόνου στο Θέατρο Νέου Κόσμου, σε συνεργασία με την Σοφία Πάσχου, που δεν θα έχει λόγια. Ελπίζω μάλιστα ότι μπορεί να φτάσει μέχρι και το εξωτερικό. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για εμένα".

Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα

Όσο μιλά για τα χόμπι και τα επόμενα σχέδια του δείχνει να χαλαρώνει τελείως, αν και το βλέμμα μοιάζει να παρατηρεί τα πάντα. Σα να βρίσκεται σε μόνιμη επιφυλακή. "Χάθηκα από το 2003 μέχρι το 2008. Ήμουν αλλού, χωρίς να είναι επιλογή μου" λέει σε πολύ σοβαρό τόνο. "Πλήρωσα άγρια την έπαρση μου. Δούλεψα σε τελείως άκυρες δουλειές - μέχρι κλόουν σε παιδικά πάρτι. Είναι μία περίοδος στη ζωή μου που μου άφησε θυμό. Ζήλεψα, φθόνησα αλλά την έπαρση το θέατρο την ξερνά. Είναι απλά θέμα χρόνου για όλους".

Έχω πετύχει με τη δουλειά μου κι όχι με την κοινωνική μου καταγωγή

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου δε δίνει την εντύπωση ενός ηθοποιού με την κλασική έννοια του όρου. Δείχνει περισσότερο περπατημένος, περισσότερο μπαρουτοκαπνισμένος, περισσότερο καθημερινός τελικά. "Μεγάλωσα σε αγροτική οικογένεια. Ότι έχω πετύχει το έχω πετύχει με τη δουλειά μου κι όχι με την κοινωνική μου καταγωγή. Από ένστικτο βρέθηκα σε αυτόν τον χώρο. Κάτι με τράβηξε· το παλιό κτίριο με την κόκκινη μοκέτα, τα μεσαιωνικά δρώμενα στους δρόμους της Παλιά Πόλης της Ρόδου, κάτι με γοήτευσε ήδη από μικρή ηλικία. Έφυγα 18 χρονών από το σπίτι και δεν γύρισα ποτέ ξανά". Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που αγαπά περισσότερο σε αυτό που κάνει; "Το θέατρο είναι παιχνίδι. Είναι βαρετή όλη αυτή η σοβαροφάνεια του τύπου "κάνω θέατρο για να αλλάξω τον κόσμο". Δεν αλλάζεις κανέναν κόσμο. Το κοινό θέλει να δει κάτι που θα του αγγίξει την ψυχή και μετά να φύγει, να πάει σπίτι του".

"Μου αρέσει να μαζεύω εμπειρία από διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικούς τρόπους δουλειάς", συνεχίζει. "Δεν μου αρέσει αυτός ο εγκλεισμός σε ταμπέλες "εμείς είμαστε κουλτουριάρηδες", "εμείς είμαστε εμπορικοί". Θέλω να ενωθεί αυτό, διότι πραγματικά μου θυμίζει χωριό αυτή η κατάσταση. Άλλωστε η "τέχνη κι η κουλτούρα" πολλές φορές προϋποθέτουν ένα οικονομικό background που δεν το έχουν όλοι", δηλώνει με θάρρος, φανερώνοντας ότι ενοχλείται από συμπεριφορές πολύ συνηθισμένες στους θεατρικούς διαδρόμους.

Μου αρέσει που η κρίση ανακάτεψε την τράπουλα, γιατί αναγκάστηκαν να δουλέψουν όλοι με όλους όταν έπιασαν οι πείνες.

"Κάνω μία ομάδα και κάνουμε μόνο εναλλακτικές δουλειές" ακούω καμιά φορά και θυμώνω, γιατί σκέφτομαι ότι εκ του ασφαλούς όλοι μπορούν να τα κάνουν αυτά" συνεχίζει. "Κάποιοι έχουν μπαμπά εργοστασιάρχη, εγώ όμως δεν έχω. Δεν έχει να κάνει λοιπόν με την αισθητική του καθενός. Μου αρέσει που η κρίση ανακάτεψε την τράπουλα, γιατί αναγκάστηκαν να δουλέψουν όλοι με όλους όταν έπιασαν οι πείνες -αναθεωρώντας την εκ ασφαλούς επιλογή" θα κλείσει, έχοντας πάρει ένα αυστηρό τόνο στη φωνή του. Τα λόγια του μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από εμπειρίες χρόνων· από εξαντλητική δουλειά, μεγάλες επιτυχίες αλλά και δύσκολα στραβοπατήματα.

Τι άλλο κάνει εκτός από θέατρο; Φέτος θα τον δούμε ξανά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. "Ξεκίνησα γυρίσματα με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, ο οποίος επιτέλους με πήρε, στο νέο σίριαλ Ου Φονεύσεις της τηλεόρασης του OPEN" λέει γελώντας. "Η συνεννόηση είναι πολύ καλή, υπάρχει χημεία στην ομάδα".

Λίγο πριν φύγουμε για να πάει στην πρόβα του, τον ρωτάω με σκοπό να τον αιφνιδιάζω αν ονειρεύεται να παίξει σε blockbuster του Χόλιγουντ μία μέρα. "Εάν έχω μία φαντασίωση είναι η εξής: αν ποτέ γίνει κάτι, να γίνει εύκολα και ξεκούραστα -όχι να δουλεύω λάντζα πέντε χρόνια σε ελληνική ταβέρνα, μήπως και με δει κανένας μάνατζερ. Θα ήθελα πάντως να παίξω σε blockbuster με καράτε, ίσως επειδή αγαπώ τις ασιατικές πολεμικές τέχνες" θα πει μισοαστεία, μισοσοβαρά.

Όσο για το πώς έκλεισε η συνέντευξη εκείνο το μεσημέρι Κυριακής; Ο Χρυσοστόμου σε τρεις φράσεις μίλησε για το όνειρο της ζωής του. "Εγώ το όνειρό μου το έχω πραγματοποιήσει. Είμαι ευγνώμων και πλήρης. Ένα γεμάτο θέατρο είναι πιο σημαντικό για μένα από οποιαδήποτε χολιγουντιανή φαντασίωση".

---

Πέτρες στις τσέπες του

Θέατρο Άνεσις (Λεωφόρος Κηφισίας 14)

29/11 - 13/01

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή

Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Μάκης Παπαδημητρίου-Γιώργος Χρυσοστόμου

Εισιτήρια από 12 Ευρώ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr