James Gandolfini: Ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας

Αν ζούσε σήμερα ο James Gandolfini -έφυγε από τη ζωή μία ημέρα σαν σήμερα, στις 19 Ιουνίου 2013, στη Ρώμη-, ένα από τα πράγματα για τα οποία ακόμα θα προσπαθούσε δε θα ήταν άλλο από το να αποτινάξει από πάνω του τον μανδύα του Tony Soprano. Ο Ιταλοαμερικανός ηθοποιός παρότι διέθετε πολλά κιλά υποκριτικού ταλέντου, δεν είχε καταφέρει να λάμψει πραγματικά μέχρι να συναντήσει στην καριέρα του το alter ego του: τον μαφιόζο της διπλανής πόρτας, τον κεντρικό πρωταγωνιστή της καλύτερης σειράς όλων των εποχών.

Κανείς δε θα μάθει ποτέ γιατί έγινε αυτό. Ένα όμως είναι σίγουρο, ο Tony κατάφερε μέσα από έξι σεζόν να γράψει πραγματική ιστορία, αποτελώντας κομβικό χαρακτήρα για την ποπ κουλτούρα του 21ου αιώνα.

 

Οι Sopranos μοιάζουν να είναι κάτι περισσότερο από ένα ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν. Κάτι περισσότερο από μία σειρά, περισσότερο θυμίζουν ένα δυνατό βιβλίο που ξεδιπλώνεται μπροστά σου καθώς περνούν οι ώρες· γεμάτο ανάγλυφους χαρακτήρες, δυνατές ανατροπές, σαρκαστικό χιούμορ, εκρήξεις βίας που οδηγούν σε μία κάποια (λίγο άρρωστη) λύτρωση, καταπληκτικούς διαλόγους, λίγο ως πολύ δηλαδή μία ιστορία που εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται στα ράφια με τα άλλα Μεγάλα Αμερικανικά Mυθιστορήματα. Είναι όμως αυτός ο λόγος που πολλοί εκεί έξω αγαπήσαμε με πάθος τον χαρακτήρα που ακούει στο όνομα Tony Soprano;

"Αυτό δεν είναι επώδυνο. Είναι κενό. Νεκρό"

"Αυτό δεν είναι επώδυνο. Το να σε πυροβολούν είναι επώδυνο. Το να σου καρφώνουν ένα μαχαίρι ανάμεσα στα πλευρά είναι επώδυνο. Αυτό... δεν είναι επώδυνο. Είναι κενό. Νεκρό." θα πει στην Dr. Melfi, την ψυχίατρο που έχει αναλάβει τη δύσκολη περίπτωσή του, όταν θα προσπαθήσει να περιγράψει τα συναισθήματά του. Η σειρά θα θύμιζε το Analyze this, αν δεν ήταν βαθιά δραματική, αν δεν ήταν τρομακτικά ανθρώπινη. Γιατί η κραυγή αγωνίας του μαφιόζου της διπλανής πόρτας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από ότι θέλουμε να πιστεύουμε. Είναι ένας άντρας που μεγάλωσε με το πρότυπο της απόλυτης επιτυχίας (βλέπε American Dream), τα κατάφερε, και τώρα δεν του έχει μείνει τίποτα δικό του. Είναι κενός.

"Με όλον τον σεβασμό, δεν έχεις καμία γαμημένη ιδέα πώς είναι να είσαι το νούμερο ένα. Κάθε απόφαση που παίρνεις επηρεάζει κάθε πτυχή του κάθε άλλου γαμημένου πράγματος. Είναι σχεδόν υπερβολικά έντονο για να το αντέξεις. Και στο τέλος είσαι τελείως μόνος σε όλο αυτό" εξομολογείται, σε μαφιόζικο τόνο, στον υπαρχηγό του Silvio. Ναι, είναι κακομαθημένος με τον τρόπο του. Σχεδόν ποτέ δεν παραδέχεται ότι μπορεί να είναι εκείνος η αιτία πίσω από ένα λάθος. Ίσως, όμως, ποτέ δεν του επέτρεψαν να παραδεχθεί ότι μπορεί και να μην έχει δίκιο. Ίσως, ποτέ δεν του άφησαν το δικαίωμα της αμφιβολίας. Δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάποιον. Σίγουρα όμως, είτε είσαι επιτυχημένος, είτε όχι και τόσο, το βάρος της κορυφής τρομάζει -είτε βρίσκεσαι σε αυτήν, είτε προσπαθείς να τη φτάσεις.

"Με ρωτάς για το πως νιώθω, σου λέω τι νιώθω και τώρα θα με τυραννήσεις με αυτό που σου αποκάλυψα;"

"Τώρα τι είναι αυτό, είναι κάτι γυναικείο; Με ρωτάς για το πως νιώθω, σου λέω τι νιώθω και τώρα θα με τυραννήσεις με αυτό που σου αποκάλυψα;" φωνάζει στην ψυχιάτρό του, καθώς σπάει κάτω από το βάρος των ίδιων των συναισθημάτων του. Δεν μπορεί να τα κάνει καλά. Τον πνίγουν. Και, κυρίως, δεν έχει μάθει ποτέ να δείχνει αδύναμος μπροστά σε μία γυναίκα. Είναι κάτι που δε θα του επέτρεπε ούτε η ίδια η μητέρα του. Η παντοδύναμη Livia Soprano, που όση ζωτικότητα της λείπει, τόση πανουργία κρύβει ακόμη και για το ίδιο το παιδί της. Φυσικά, δεν είναι όλες οι μάνες του κόσμου τέτοιες -το αντίθετο μάλλον.

Ο Tony Soprano όμως πνίγεται σε έναν ωκεανό συναισθημάτων που δεν μπορεί να εκφράσει. Ακριβώς δηλαδή όπως και πολλοί από εμάς. Κι ίσως το μυστικό της λύτρωσής του να κρύβεται στη βαθιά προβληματική σχέση με τη μητέρα του.

Γιατί, τελικά, ο Tony Soprano είναι ένας μεσογειακός άντρας, παγιδευμένος σε έναν κόσμο που δεν του επιτρέπει να ηρεμήσει, δεν του επιτρέπει να χαλαρώσει, δεν του επιτρέπει να ρίξει τις άμυνές του ούτε για ένα λεπτό. Ένας θερμόαιμος τύπος, με περίσσιο ταμπεραμέντο που δεν μπορεί για κανέναν λόγο να λειτουργήσει σαν ψυχρός, μελετημένος Βρετανός.

Ίσως, εν τέλει, για αυτό ο Tony Soprano να φαντάζει τόσο οικείος σε εμάς. Τόσο αληθινός που σχεδόν μπορείς να τον αγγίξεις. Ή, μάλλον, να θες να του σφίξεις το χέρι λέγοντας "σε καταλαβαίνω".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr