O Che Guevara είναι πιο ζωντανός από ποτέ

Από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στον κόσμο όλο, δεν είναι να απορεί κανείς που το πρόσωπο του μαχητή της ελευθερίας Che Guevara κοσμεί εδώ και δεκαετίες από αφίσες και T-shirts μέχρι κονκάρδες, μπιχλιμπίδια και αναμνηστικά καθιστώντας την εικόνα του παγκόσμιο σύμβολο επανάστασης και πάλης. Σήμερα, ο μικρότερος αδελφός του σπάει τη σιωπή του και μιλάει για τα παιδικά τους χρόνια, αλλά και για το πώς είναι να ζει στη σκιά του άντρα της εμβληματικής αυτής φωτογραφίας.

Από τον Stephen Smith

Σχεδόν έναν αιώνα μετά τη γέννησή του (στις 14 Ιουνίου 1928 στο Ροζάριο της Αργεντινής) ο Che Guevara είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Για κάποιους αυτό οφείλεται στη φωτογραφία του που τραβήχτηκε από τον Κουβανό φωτογράφο Alberto Korda και έχει χαρακτηριστεί ως η πιο διάσημη φωτογραφία στον κόσμο. Θα έλεγε κανείς ότι το μελαγχολικό πορτρέτο του επαναστάτη είναι η αφίσα που κοσμεί τους τοίχους των underground επαναστατικών κινημάτων που διαταράσσουν την πολιτική και τα social media.

Μπορεί όμως αυτή η αντικαπιταλιστική υποδαύλιση να έχει οποιαδήποτε σχέση με έναν από τους μεγαλύτερους διαφημιστικούς θρύλους της εποχής μας, που έχει λατρευτεί από διαφημιστές ανά τον κόσμο για την ικανότητά του να μεταμορφώνεται στα πάντα, από ένα Τ-shirt μέχρι ένα βρεφικό κορμάκι, τα οποία διακινούνται κάτω από το brand name του Che Guevera;

Η Guerrillero Heroico, όπως είναι γνωστή η φωτογραφία και όπως αποκαλούσαν τον Che, είναι τόσο σύγχρονη, που θα έλεγε κανείς (με όλο το σεβασμό στον Korda) ότι έχει τη δύναμη και τον αντίκτυπο της σημερινής selfie, παρά το γεγονός ότι τραβήχτηκε τέσσερις δεκαετίες πριν από την "εφεύρεση" της selfie. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι απανταχού διαφημιστές. Είναι αυτό ακριβώς που εκμεταλλεύτηκαν και πέτυχαν το αδιανόητο: την εμπορευματοποίηση της επανάστασης.

Αν και είναι πλέον κλισέ να χαρακτηρίζουμε τη φωτογραφία του Che από τον Korda εμβληματική, εντέλει αυτό είναι στην κυριολεξία: μια εμβληματική εικόνα που συνέβαλε καθοριστικά στη λαϊκή αγιοποίηση του Guevara μεταξύ των θαυμαστών του και στην ανάδειξή του ως του αλτρουιστή μαχητή της ελευθερίας που ανέτρεψε ένα διεφθαρμένο δικτάτορα στην Κούβα, μόνο και μόνο για να αποκηρύξει τις παγίδες της εξουσίας και να αφιερώσει το υπόλοιπο της σύντομης ζωής του στον αγώνα για απελευθέρωση στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι άλλοι τον βλέπουν από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, σαν έναν αιμοδιψή δολοφόνο που προήδρευσε στις λεγόμενες "δίκες-παρωδία" της έκπτωτης καθεστηκυίας τάξης στην Αβάνα, αλλά και σαν έναν απροκάλυπτα συντηρητικό, ομοφοβικό άντρα.

Τραβηγμένη στις 5 Μαρτίου του 1960, κατά τη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων του γαλλικού πλοίου La Coubre, που ανατινάχθηκε στο λιμάνι της Αβάνας στις 4 Μαΐου, η φωτογραφία του Che από τον Korda αναπαράγεται κατά κόρον στις μέρες μας. Έχει γίνει από meme μέχρι GIF, από εικόνα προφίλ στο Facebook μέχρι hashtag στο Twitter. Σε πλήρη αντίθεση με το πώς απεικονίζεται στη φωτογραφία, ο άντρας αυτός καθεαυτός, που συνελήφθη στη Βολιβία από τις τοπικές αρχές και τους πράκτορες της CIA και δολοφονήθηκε το 1967, απαθανατίστηκε στο τέλος της ζωής του ταπεινωμένος και βασανισμένος.

Όπως σημειώνει στην εκτενή βιογραφία του ο πολεμικός ανταποκριτής του The New Yorker, Jon Lee Anderson, ο βολιβιανός στρατός δε δίστασε να κόψει τα χέρια του Che για να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του και να πετάξει το πτώμα του σε ένα μαζικό τάφο, με τα νεκρά σώματα των συντρόφων του να θάβονται πάνω από το δικό του. Χρόνια μετά τα οστά του ανασύρθηκαν από τον τάφο και ταξίδεψαν στην Κούβα, εκεί όπου ο Che έζησε στιγμές δόξας και θριάμβου, όταν μαζί με τον Fidel Castro εκθρόνισαν από τη θέση του προέδρου τον Fulgencio Batista, δικτάτορα που είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Τα κόκαλα του Che ενταφιάστηκαν στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Fidel, του ηγέτη που υποστήριξε ρισκάροντας τη ζωή του. Μια υποτιθέμενη ρήξη στη σχέση τους ώθησε τον Guevara να αποχωρήσει από την κουβανική κυβέρνηση και την Αβάνα τον Απρίλιο του 1965 και να συνεχίσει την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο εξωτερικό. Δύο χρόνια μετά ο Castro κατέρρευσε και αρρώστησε ενώ εκφωνούσε τον επικήδειο λόγο του πάνω από τον τάφο του Guevara. Κάποιοι έκαναν λόγο για θεία δίκη, οι περισσότεροι για κακό κάρμα. Άλλωστε, οι Κουβανοί είναι γνωστοί για τις προλήψεις τους.

Νεκρός στα 39 του, ο Che ήταν αρκετά νέος και θα άφηνε πίσω του ένα εμφανίσιμο πτώμα αν δεν του το είχαν στερήσει οι Βολιβιανοί. Τελικά εκείνος κατάφερε να παραμείνει αιώνια νέος μέσα από το εμβληματικό πορτρέτο του διά χειρός του Korda, το οποίο, παρά την ανεξέλεγκτη ψηφιακή αναπαραγωγή του, δεν έχασε στο ελάχιστο την ποιότητα και την ευκρίνειά του. Αναρωτιέμαι αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο; Ο κορεσμός άραγε δε μειώνει τον αντίκτυπο; Με λίγα λόγια, ποια η επικαιρότητα του Che το 2017; Αναζητώντας μια απάντηση, αποφάσισα να στρέψω την προσοχή μου στο ίδιο του το αίμα, για να ανακαλύψω τον αληθινό, το θνητό Che.

Ο Ernesto Guevara Lynch γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928. Ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά μιας μεσοαστικής οικογένειας. Η μητέρα του ήταν μια δυναμική μορφωμένη γυναίκα που συμμετείχε ενεργά σε αριστερά κινήματα. Ο πατέρας του ήταν ένας αντιπερονιστής αρχιτέκτονας, περισσότερο ονειροπόλος παρά ορθολογιστής.

Ο μικρός Ernesto έπαιζε ράγκμπι, ένα άθλημα που ήταν συνδεδεμένο εκείνη την εποχή με τη φιλοβρετανική ελίτ της αργεντίνικης κοινωνίας, και σπούδαζε ιατρική. Το περιβάλλον του δε θα ’λεγες ότι μπορούσε να γεννήσει ένα μαρξιστή επαναστάτη. Τα ταξίδια του με τη μοτοσικλέτα στη Νότια Αμερική όταν ήταν έφηβος ήταν τελικά εκείνα που τον σημάδεψαν και του έδειξαν τι σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση. Χρόνια μετά η οικογένειά του μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες, στο "Παρίσι του Νότου", όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι. Εκεί συνάντησα το μικρότερο αδελφό του, Juan Martin Guevara, που διανύει τα μέσα της 7ης δεκαετίας της ζωής του –η εμφάνιση και η ενέργειά του τον κάνουν να μοιάζει τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερος– και συνεχίζει να ζει στην πρωτεύουσα της Αργεντινής.

Συγκεκριμένα, το ραντεβού μας δόθηκε στο γραφείο του, που βρίσκεται δίπλα στον Οβελίσκο του Μπουένος Άιρες, εθνικό ιστορικό μνημείο, σύμβολο της πρωτεύουσας της Αργεντινής στην Πλατεία Δημοκρατίας. Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του αδελφού του ο Juan Martin έλυσε τη μακρόχρονη σιωπή του και μίλησε για πρώτη φορά για τη ζωή του με τον Che, αλλά και χωρίς αυτόν αποκαλύπτοντας στοιχεία της προσωπικότητάς του που ελάχιστοι γνωρίζουν, όπως, για παράδειγμα, το αστείρευτο χιούμορ, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Λατίνων και της οικογένειας Guevara.

"Ο Che ήταν 15 χρόνια μεγαλύτερός μου. Και τα τέσσερα αδέλφια μου ήταν μεγαλύτερα από μένα. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας, αλλά με τον Ernesto το δέσιμό μας ήταν πιο ισχυρό. Ίσως γιατί μαζί του περνούσα καλύτερα. Έλεγε αστεία και με έκανε να διασκεδάζω. Όλη την ώρα πολεμούσαμε και βρίζαμε. Εγώ τον έλεγα "μεγάλο κόπανο” κι εκείνος με έλεγε "μικρό κόπανο”. Έτσι φωνάζαμε ο ένας τον άλλο όταν οι γονείς μας δεν ήταν τριγύρω. Δεν μπορούσαμε φυσικά να ξεστομίσουμε αυτές τις λέξεις μπροστά τους, ούτε εκτός σπιτιού. Όταν ήμασταν με κόσμο, εκείνος ήταν ο "Ernestito” κι εγώ ο "Patati”".

Χρόνια μετά ο Ernesto έγινε Che –στην αργκό μεταφράζεται ως "τύπος", "φίλος", "αδελφός"– κι αυτό ήταν μόνο ένα από τα πολλά παρατσούκλια του. "Όταν ο αδελφός μου έγραφε άρθρα σε περιοδικό ράγκμπι, υπέγραφε ως "Chang-Cho”, το οποίο ήταν ένα λογοπαίγνιο του παρατσουκλιού που του είχαν δώσει, Pig, δηλαδή γουρούνι, γιατί δεν έκανε συχνά μπάνιο.

Φυσικά, όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν άρεσε καθόλου στον πατέρα μου. Μας αποκαλούσαν η οικογένεια γουρουνιών: ο μπαμπάς γουρούνι, η μαμά γουρούνι και τα μικρά γουρουνάκια" λέει ο Juan Martin και, αν τον άκουγαν οι σχεδιαστές μόδας, οι fashion editors και οι απανταχού διαφημιστές, θα έσκιζαν τα ιμάτιά τους. Ο Che Guevara, από τα πιο cool pin-up αρσενικά της ποπ κουλτούρας, ήταν τόσο δυσώδης, που του κόλλησαν το παρατσούκλι γουρούνι!

"Είχε, να φανταστείς, ένα T-shirt, το οποίο αποκαλούσε "το εβδομαδιαίο μπλουζάκι” γιατί το φορούσε επί επτά ημέρες συνεχόμενες χωρίς να το πλύνει. Ήταν επίσης απεριποίητος. Δε φρόντιζε την εμφάνισή του, τουλάχιστον όσο ήταν ο Ernesto Guevara. Όταν έγινε ο Che, συνειδητοποίησε ότι ήταν ο καθρέφτης στον οποίο αντικατοπτριζόταν ο κόσμος. Τότε ήταν που άρχισε να προσέχει την εικόνα του και ο κόσμος να προσέχει αυτήν. Πάντως, αν θέλεις τη γνώμη μου, ο αδελφός μου δεν έδινε δεκάρα για το πώς έδειχνε στους άλλους".

Ήταν δική του ιδέα να πάρουμε το μετρό και να κατευθυνθούμε στην παλιά γειτονιά του, το Calle Aràoz, όπου μεγάλωσε η οικογένεια Guevara τα πέντε παιδιά της. Κι ενώ προσπαθούσα να μονοπωλήσω το ενδιαφέρον του με τις ερωτήσεις μου, οι προσπάθειές μου έπεφταν στο κενό, μιας και απέναντί μας κάθονταν δύο γοητευτικές νοσοκόμες που γλυκοκοιτούσαν όχι εμένα, αλλά εκείνον. Φαντάζομαι ότι ο μακαρίτης ο αδελφός του Juan Martin είχε επίσης την ίδια απήχηση στις κυρίες.

"Όλοι οι άντρες της οικογένειας παντρευτήκαμε πάνω από μία φορά και κάναμε πολλά παιδιά" λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: "Το αστείο με τον Ernesto ήταν ότι τον αποκαλούσαμε "λάμπα κηροζίνης”. Ξέρεις, αυτή τη λάμπα που έχουν συνήθως οι άνθρωποι που ζουν στην εξοχή και που τη νύχτα, όταν είναι αναμμένη, προσελκύει πάνω της όλα τα έντομα. Ας πούμε λοιπόν ότι ο αδελφός μου δεν ήταν ο πιο επιλεκτικός άντρας στη Γη, τουλάχιστον όσον αφορά τις γυναίκες".

Φτάνοντας στην παλιά γειτονιά του, ο Juan Martin με προειδοποιεί ότι το σπίτι των Guevara δεν υπάρχει πια. Στη θέση του υψώνεται ένα συγκρότημα κατοικιών με ένα κατάστημα ηλεκτρικών στο ισόγειο.

"Κι όμως, όπως βλέπεις, δεν υπάρχει πουθενά κάποια επιγραφή στην οποία να αναγράφεται ότι "Εδώ έζησε ο Che Guevara”" μου λέει ο Juan Martin και το πρόσωπό του συννεφιάζει όταν θυμάται τα οκτώ χρόνια που πέρασε στη φυλακή λόγω του ενστερνισμού των πολιτικών πεποιθήσεων του αδελφού του. "Λόγω του DNA μου, θα έλεγα καλύτερα" με διορθώνει και επαναφέρει την κουβέντα στην ανύπαρκτη επιγραφή για τον Che.

Στο μυαλό μου έρχεται ένας από τους κορυφαίους αρχιτέκτονες της Μεγάλης Βρετανίας, ο Sir Christopher Wren, για τον οποίο η επιτάφια επιγραφή στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου αναγράφει την εξής φράση: "Αναγνώστη, αν ψάχνεις να βρεις το μνημείο του, κοίτα γύρω σου". Μπορεί ο Che να μη συνεχίζει να ζει μέσα από τις πέτρες, τις πλάκες και το τσιμέντο της γενέτειράς του, όπως, για παράδειγμα, ο Wren, η θύμησή του όμως παραμένει ζωντανή χάρη στα δεκάδες σουβενίρ που κοντράρουν στα ίσια εκείνα της Εθνικής Αργεντινής και του πάπα Φραγκίσκου.

Στα εμπορικά κέντρα και στις λαϊκές αγορές κυκλοφορούν μπρελόκ για κλειδιά, zippo αναπτήρες, ανοιχτήρια, καρτ ποστάλ, σημειωματάρια και λουράκια ρολογιών διακοσμημένα με την εμβληματική φωτογραφία του. Μέχρι σπίρτα Che είδα όταν έπεσα πάνω σε έναν κοστουμαρισμένο τύπο που προσπαθούσε να ανάψει τσιγάρο στο δρόμο. "Φυσικά και όλη αυτή η εμπορευματοποίηση της εικόνας του αδελφού μου δε με βρίσκει σύμφωνο. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι οι επιχειρηματίες πάντα επενδύουν σε καλά προϊόντα για να βγάλουν χρήματα, διαφορετικά θα έχουν χασούρα και δεν το θέλουν.

Αυτό σημαίνει ότι η φωτογραφία του Che είναι καλή, πολύ καλή" μου λέει ο Juan Martin και πίνει μια γενναία γουλιά από την μπίρα του. Καθίσαμε σε ένα καφέ μπαρ κοντά στην παλιά γειτονιά του για να μπορέσουμε να κουβεντιάσουμε πιο ήρεμα (η φασαρία στους δρόμους του Μπουένος Άιρες είναι ανυπόφορη). Κατεβάζει μια δεύτερη γουλιά και θυμάται την ημέρα που η οικογένειά του ταξίδεψε στην Αβάνα το 1959 μαζί με το νικητή Che. "Όλοι ήταν έξω στους δρόμους. Ο ενθουσιασμός τους ήταν μεγάλος. Ένιωθαν επιτέλους ελεύθεροι. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή για εκείνους. Το ίδιο και για μένα. Ήμουν μόλις 15 ετών. Ακόμα θυμάμαι με πόση υπερηφάνεια τον κοιτούσε με βουρκωμένα μάτια η μητέρα μας".

Λίγο καιρό μετά την επίσκεψη της οικογένειάς του στην Αβάνα και τη μαζική αποθέωσή του για την ανατροπή του Batista, o Che πρωτοστάτησε στις δίκες των εκατοντάδων υπαλλήλων του δικτάτορα. Για πολλούς οι δίκες αυτές ήταν άδικες και οι περισσότερες κατέληξαν σε εκτελέσεις των κατηγορουμένων με συνοπτικές διαδικασίες. Λέγεται μάλιστα ότι κάποιες από τις εκτελέσεις τις έκανε ο ίδιος ο Che.

Από τη στιγμή εκείνη η εικόνα του αμαυρώθηκε και το στίγμα τον ακολουθεί ακόμη και σήμερα, 50 χρόνια μετά το θάνατό του. "Οι άνθρωποι αυτοί είχαν δικηγόρους και δικάστηκαν σύμφωνα με το νόμο. Μόνο εκείνοι που είχαν διαπράξει φόνο καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κάποιοι φυλακίστηκαν και ελάχιστοι αθωώθηκαν και απελευθερώθηκαν. Ας μην ξεχνάμε ότι 20.000 πέθαναν υπό το καθεστώς Batista" λέει ο Juan Martin υπερασπιζόμενος τον αδελφό του.

Φεύγοντας από το καφέ μπαρ, ο Martin μου προτείνει να επισκεφθώ τη La Paternal για να δω την άλλη πλευρά της Αργεντινής. Πρόκειται για μια φτωχογειτονιά στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, όπου έζησε ο Diego Maradona στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με την οικογένειά του και το σπίτι του είναι πλέον μουσείο. Το ποδόσφαιρο και η ζάμπα (η αργεντίνικη εκδοχή της βραζιλιάνικης σάμπα) είναι παντού.

Οι πιτσιρικάδες παίζουν μπάλα στο αφυδατωμένο από την ξηρασία χώμα του πάρκου, ενώ στον απέναντι δρόμο μια παρέα νεαρών περπατάει χορεύοντας και σιγοτραγουδώντας κάποια ζάμπα μελωδία. Ξαφνικά τα βλέμματα όλων στρέφονται στο συννεφιασμένο ουρανό. Η πόλη του Μπουένος Άιρες έχει να δει βροχή εδώ και πολλές, μα πολλές εβδομάδες. Τρέχω να βρω καταφύγιο στο σιδηροδρομικό σταθμό –σε έναν από τους εξωτερικούς τοίχους του δεσπόζει ένα γκράφιτι με όλους τους μεγάλους ήρωες της χώρας, από τον Che και τον Castro μέχρι τον Juan και την Eva Perón και τον Hugo Chávez–, αν και ένας ντόπιος δημοσιογράφος με συμβουλεύει να το αποφύγω.

"Είναι επικίνδυνο μέρος. Εμφανίζονται από το πουθενά και σου επιτίθενται για να σε ληστέψουν" με προειδοποιεί. Στάθηκα τυχερός γιατί είχα σύμμαχό μου τη βροχή, που κράτησε μακριά από τους δρόμους τους επιτήδειους. Μπαίνοντας στο βαγόνι, η τελευταία μου εικόνα από τη La Paternal είναι ένα τεράστιο γκράφιτι με το πρόσωπο του Che ζωγραφισμένο πάνω στις σημαίες διάφορων εθνών του κόσμου.

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες πόλεις, έτσι και στο Μπουένος Άιρες δε χρειάστηκε να διανύσω μεγάλη απόσταση για να μεταφερθώ από τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε ένα πιο ευχάριστο και εύπορο περιβάλλον. Βρίσκομαι στο κατώφλι ενός σπιτιού και χτυπάω το κουδούνι. Την πόρτα μού ανοίγει ένας άντρας με ξυρισμένο κεφάλι, γεμάτος τατουάζ.

Ο Pablo Marchetti, ποπ τραγουδιστής και τηλεοπτική περσόνα της Αργεντινής, με υποδέχεται χαμογελαστός και αρχίζει να τραγουδά την επιτυχία του Tu Querida Presencia (Η αγαπητή παρουσία σου), που μιλά για την κλωνοποίηση του Che και για το πώς ο κόσμος λαχταρά να δει στο πρόσωπό του τον Μεσσία που θα σώσει τον πλανήτη. "Καθένας βλέπει διαφορετικά πράγματα στον Che. Ωστόσο, όλοι αναμφισβήτητα βλέπουμε την επανάσταση, το κουράγιο και την επιμονή του να ζει κάποιος σύμφωνα με τα πιστεύω του μέχρι θανάτου.

Κι αυτή ήταν η μεγαλύτερη θυσία του Che: να δώσει τη ζωή του για ένα σκοπό. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι τον λατρεύουν και ελπίζουν πως κάποια μέρα θα έρθει κάποιος που θα του μοιάζει. Κακώς όμως περιμένουμε την ανάσταση του Che ή την άφιξη κάποιου σωτήρα. Είμαστε μόνοι".

Προς μεγάλη μου έκπληξη την ίδια νύχτα χόρεψα ταγκό στο Μπουένος Άιρες. Είχα μάθει τα βασικά βήματα χρόνια πριν σε ένα ταξίδι μου στην Αβάνα. Στην αυλή ενός μοναστηριού ιησουιτών που χτίστηκε από τους Ισπανούς στα τέλη του 17ου αιώνα, στην περιοχή Manzana de las Luces, η τεχνική, ο αισθησιασμός και το πάθος των χορευτών δεν κατάφεραν να βγάλουν τον Che από το μυαλό μου. Αντί να κοιτάζω τους ίδιους να χορεύουν, παρακολουθούσα τις σκιές τους να λικνίζονται στους τοίχους. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο σκέφτηκα τα λόγια του Juan Martin για τον αδελφό του: "Τα ζητήματα που ώθησαν τον Ernesto να αγωνιστεί –οι αξίες της ισότητας, της ισονομίας και της αλληλεγγύης– δεν έχουν ακόμη επιλυθεί. Ο αγώνας συνεχίζεται με το ίδιο πάθος".

Το Che, My Brother του Juan Martin Guevara και της Armelle Vincent κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polity.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr