Πώς πήραμε το Euro 2004 στην Πορτογαλία

Η κρυφή ιστορία της μεγαλύτερης στιγμής του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το κλίμα ήταν υπέροχο. Στο πλούσιο θέρετρο της Ελβετίας Μπαντ Ραγκάτς, τις τελευταίες μέρες του Μαΐου του 2004, η Εθνική ομάδα προετοιμαζόταν εν όψει Euro. Oι πονοκέφαλοι όμως ήταν πολλοί. Οι πόνοι στη μέση του Ντέμη Νικολαΐδη ήταν αφόρητοι και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει με σιγουριά αν θα κατάφερνε τελικά να συμμετάσχει στη διοργάνωση. Μετά από μια προπόνηση, ο Ντέμης μπήκε σε ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο, έβαλε στη θέση του συνοδηγού τον Κώστα Κατσουράνη και μαζί έφυγαν για το Φράιμπουργκ προκειμένου να επισκεφτούν τον αρχίατρο της ολυμπιακής ομάδας στίβου της Γερμανίας. Οι πόνοι στη μέση ήταν αντανακλαστικοί του πραγματικού προβλήματος στη γάμπα και η μόνη λύση για να προλάβει το Euro ήταν το κοκτέιλ των 21 ενέσεων που θα έπρεπε να γίνουν επιτόπου και είχαν ημερομηνία λήξης μες στον μήνα. Ο 25χρονος Κατσουράνης δεν άντεξε το θέαμα και έβαλε τα κλάματα.

Την ίδια ώρα στο Μπαντ Ραγκάτς τα προβλήματα συνεχίζονταν. Μόλις οχτώ ημέρες πριν από το Euro, ο αρχηγός της Εθνικής Θοδωρής Ζαγοράκης έμαθε ότι βρέθηκε θετικός στον έλεγχο ντόπινγκ που του είχε γίνει λίγες ημέρες νωρίτερα από την ΟΥΕΦΑ στο προπονητικό κέντρο της Εθνικής στον Άγιο Κοσμά. Η ομοσπονδία κράτησε την ψυχραιμία της: Πήγε στην OΥΕΦΑ τον ιατρικό φάκελο του "Τεό" και είπε την αλήθεια. Οι άνθρωποι της ΟΥΕΦΑ βλέποντας το ιστορικό του, κατάλαβαν ότι ο οργανισμός του Ζαγοράκη ενέκρινε περισσότερη τεστοστερόνη από το κανονικό. Μια-δυο ημέρες πριν από την πρεμιέρα πήρε το ΟΚ για να αγωνιστεί στο Euro − για να ανακηρυχθεί στη συνέχεια MVP της διοργάνωσης.

Εκείνες τις ημέρες ο Γιώργος Καραγκούνης δεν έπρεπε να σουτάρει − του το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί. Τις ημέρες της προετοιμασίας δεν έκανε ούτε ένα σουτ στην προπόνηση λόγω ενός προβλήματος στο κουντεπιέ, μοναχά πήγαινε και βούταγε τα πόδια του στη θάλασσα του Ατλαντικού για να τα ξεκουράσει. Το πρώτο που έκανε ήταν στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία και η μπάλα πήγε στα δίχτυα. Εκείνο το βράδυ της 12ης Ιουνίου κανείς δεν κοιμήθηκε. Οι παίκτες μαζεύτηκαν στα δωμάτια των Δέλλα και Ζαγοράκη και από το λάπτοπ του Φύσσα, που είχε γενέθλια μάλιστα, "φτιάχνονταν" ακούγοντας τις ελληνικές περιγραφές.

Στο παιχνίδι με τους Ισπανούς, στις 16 Ιουνίου, στο Οπόρτο, οι διεθνείς σάστισαν με τους 30.000 Ισπανούς στις κερκίδες. Ένα κόκκινο τσουνάμι σημαιών που κόντεψε να τους πνίξει. Άντεξαν στην πίεση και με το γκολ του Χαριστέα από τη μαγική μπαλιά του Τσιάρτα στο 68ο λεπτό πήραν την πολυπόθητη ισοπαλία. Στο Φάρο με τους Ρώσους, στις 20 Ιουνίου, λίγο έλειψε το γλέντι να μετατραπεί σε κηδεία, όμως τελικά το γκολ του Βρύζα μάς έστειλε στους οκτώ καλύτερους της Ευρώπης. Οι παίκτες την ώρα που έληξε το παιχνίδι δεν είχαν καταλάβει αν περάσαμε ή όχι στον επόμενο γύρο. Μόνο όταν είδαν τον Καραγκούνη να πετά από χαρά και να μπαίνει στο γήπεδο κατάλαβαν ότι τα καταφέραμε. Κανείς τους δεν πίστευε ότι θα περάσουμε στην επόμενη φάση προτού ξεκινήσει το Euro. Εξάλλου, οι περισσότεροι είχαν προγραμματίσει τις διακοπές τους δύο ημέρες μετά. Ωστόσο, ο Βασίλης Τσιάρτας ήταν σκασμένος που δεν ξεκίνησε ούτε σε αυτό το ματς. Το είπε μάλιστα στον Ρεχάγκελ μετά το παιχνίδι και στην "Ελευθεροτυπία" την επόμενη ημέρα. Ο Γερμανός δεν καταλάβαινε όμως.

Ένα άλλο παράδοξο που συνέβη στο Euro ήταν το γεγονός πως η Εθνική είχε το μικρότερο προπονητικό τιμ. Όταν άλλες ομάδες είχαν στους βοηθούς 10 και 15 άτομα, εμείς είχαμε μόνο έναν προπονητή και έναν βοηθό. Δεν είχαμε γυμναστή, ούτε καν διατροφολόγο. Ο Καραγκούνης, μάλιστα, όταν η Εθνική μετά το παιχνίδι με τη Γαλλία βρήκε κατάλυμα στο ξενοδοχείο όπου έμεναν λίγες ημέρες νωρίτερα οι αποκλεισμένοι Ιταλοί, βρήκε ένα ιταλικό τυρί στο ψυγείο του δωματίου του και ζήτησε να του φέρουν το ίδιο. Και πατάτες, γιατί του είχαν λείψει.

Στον προημιτελικό με τους Γάλλους, στις 25 Ιουνίου στο Αλβαλάδε, οι προσωπικότητες της Εθνικής πήραν το παιχνίδι πάνω τους. Είπαν "όχι" στα οκτώ man to man που είχε υποδείξει ως τακτική ο Ρεχάγκελ και κράτησαν μόνο ένα: Αυτό του Σεϊταρίδη πάνω στον Ανρί − οι υπόλοιποι κάλυπταν τους παίχτες στον χώρο. Η ευφυΐα του Ρεχάγκελ βρισκόταν στο ότι άφηνε να γίνονται πράγματα εκτός των πλάνων του και δεν γκρίνιαζε − το ευτύχημα ήταν να έχει τόσο πολλές προσωπικότητες μαζεμένες στην ομάδα του. Στο ημίχρονο όμως ο Γερμανός φώναξε πολύ άσχημα στον Καψή, κάτι που έκανε εντύπωση στους παίκτες που έβλεπαν απέναντί τους έναν άνθρωπο να φέρεται σαν Ιούλιος Καίσαρας. Τις επόμενες ημέρες τα ελληνικά media ασχολήθηκαν εκτενώς με τον καβγά στα αποδυτήρια της ομάδας. Όλοι ήθελαν εξηγήσεις.

Παρ’ όλα αυτά η Εθνική προχωρούσε από νίκη σε νίκη προς τους τέσσερις της Ευρώπης. Ο χαμός που έγινε στο ξενοδοχείο και αφορούσε τα πριμ για την επίτευξη στόχων, τότε που ο Άγγελος Μπασινάς πέταξε τα πιάτα και τα πιρούνια κάτω από τα νεύρα του, δεν βγήκε πουθενά προς τα έξω. Η νίκη ενώνει, ακόμη και ανθρώπους που είναι τσακωμένοι τους κάνει να αγκαλιαστούν.

Με νομοτελειακή ακρίβεια και συνέπεια η Εθνική προχωρούσε. Στον ημιτελικό με τους Τσέχους, την πρώτη ημέρα του Ιουλίου, ήταν όλοι σίγουροι ότι έχουν ένα ακόμα παιχνίδι: Τον Τελικό. Ακόμη και ο Τοπαλίδης με τον Ρεχάγκελ - που στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν αντάλλαξαν λέξη, μιας και ο Τοπαλίδης ήθελε να μπει μέσα ο Τσιάρτας ενώ ο Ρεχάγκελ όχι. Τελικά μπήκε στο 91ο λεπτό και λίγα λεπτά αργότερα έδωσε τη μαγική ασίστ που μας έστειλε στα ουράνια. Ο Τσιάρτας δεν άκουσε την εντολή από τον πάγκο που ήθελε το κόρνερ να εκτελεστεί στο δεύτερο δοκάρι και το χτύπησε στο πρώτο, εκεί που το περιθώριο αντίδρασης ήταν μικρότερο. Εκεί πετάχτηκε ο Δέλλας και τα υπόλοιπα πέρασαν στην ιστορία. Μετά το ματς, τα ξενοδοχεία ήταν φίσκα. Οι διοργανωτές είχαν κάνει λάθος στις κρατήσεις και οι οικογένειες των διεθνών έμειναν "στον αέρα", χωρίς διαμονή. Ένταση, γκρίνια, οι παίκτες και οι σύζυγοί τους έξαλλοι. Η λύση ήρθε ως δια μαγείας αργά τη νύχτα και τα πνεύματα ηρέμησαν.

Μια άλλη ωραία εικόνα είναι αυτή του Άνθιμου Καψή, πατέρα του Μιχάλη, που πάντρευε την κόρη του το Σάββατο 3 Ιουλίου, παραμονή του τελικού. Έφυγε Παρασκευή για την Ελλάδα, Σάββατο πήγε στον γάμο και Κυριακή ξημερώματα γύρισε στη Λισαβόνα. Ο Μιχάλης Καψής έλειψε από τον γάμο της αδελφής του. Την ίδια ημέρα η ΕΠΟ έκανε λάθος προγραμματισμό με κάποια εισιτήρια, δημιουργήθηκε ένα μπάχαλο και εν τέλει αναγκάστηκε μέσω τρίτου να αγοράσει εισιτήρια από τη μαύρη αγορά για να καλύψει τις ανάγκες της ομοσπονδίας.

Στον τελικό οι παίκτες ήταν σίγουροι ότι δεν γινόταν να χάσουμε το Κύπελλο. Ο Βασίλης Τσιάρτας λίγο πριν από την έναρξη μιλούσε με τον Φίγκο κάτω από τη φυσούνα. Ο ίδιος αργότερα αποκάλυψε ότι οι Πορτογάλοι ήταν αγχωμένοι και φοβισμένοι. Δεν θα το χάναμε με τίποτε, όπως και έγινε τελικά, με την κεφαλιά του Αγγελου Χαριστέα.

Την επόμενη ημέρα οι παίκτες δεν πίστευαν στα μάτια τους βλέποντας τον κόσμο που τους περίμενε στους δρόμους κατά την επιστροφή τους από το αεροδρόμιο προς το Καλλιμάρμαρο. Τη χάρηκαν πολύ τη διαδρομή, όχι όμως και τα πανηγύρια με τους πολιτικούς, την τότε Δήμαρχο και τον Αρχιεπίσκοπο. Ήθελαν να διασκεδάσουν με τον κόσμο και όχι να καθίσουν σε καρέκλες και να ακούν ευχαριστίες. Οι Δέλλας και Ζαγοράκης παρακαλούσαν τον πρόεδρο της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση να τους πάρει και να φύγουν. Ο Κατσουράνης, μάλιστα, συνελήφθη live από την κάμερα της ΕΡΤ να λέει "τελειώνετε, ρε μαλάκες". Ήθελαν να φύγουν από εκεί. Να πάνε κάπου και να διασκεδάσουν με τον δικό τους τρόπο, να γράψουν οι ίδιοι τον επίλογο αυτής της τεράστιας επιτυχίας, να κάνουν αυτοί το ιδανικό κλείσιμο μιας παρέας που έγραψε ιστορία.

Φωτογραφίες © Getty Images

Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό BHMAMEN στο τεύχος Ιουνίου 2012.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr