Γιώργος Λαμπρινός, ένας μοναχικός μπασίστας στον κόσμο του οσκαρικού μοντάζ

Με πατέρα σκηνοθέτη ιστορικών ντοκιμαντέρ και μητέρα συγγραφέα, το τελευταίο πράγμα που ήθελε ως παιδί ο Γιώργος Λαμπρινός ήταν να ασχοληθεί με τα επαγγέλματα των γονιών του. Μία από τις πιο έντονες παιδικές του αναμνήσεις είναι να βλέπει στο σινεμά το Life of Bryan των Monty Python με τη μητέρα του σε ηλικία που δε μπορούσε να διαβάσει υπότιτλους και να εντυπωσιάζεται από το χρώμα της αίθουσας και το ασταμάτητο γέλιο. Μεγαλώνοντας, ερωτεύθηκε τη μουσική τόσο ώστε να κάνει μαθήματα τρομπέτας και ύστερα ηλεκτρικού μπάσου. Άρχισε να παίρνει βινύλια -το πρώτο που αγόρασε ο ίδιος ήταν το soundtrack των Blues Brothers- και να κάνει "κυρίως θόρυβο" με το δικό του συγκρότημα, όπως παραδέχεται γελώντας. Τότε, άκουγε The Last Drive, Yell-O-Yell, Τρύπες, Λένα Πλάτωνος, Terror X crew, μουσικές που τον επηρεάζουν ακόμη στη δουλειά του.

Γύρω στα 18, όταν έπρεπε να καταλήξει με τι θα ασχολούνταν στη ζωή του, βρέθηκε από περιέργεια στα γυρίσματα διαφημιστικής εταιρείας φίλων του. Τον πήραν μαζί τους και στο μοντάζ, εκεί αισθάνθηκε σα να βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του. "Ο μοντέρ κάνει παρόμοια δουλειά με τον μπασίστα, είναι ο συνδετικός κρίκος που δίνει τον τόνο", μου εξηγεί. Λίγο αργότερα, διάφορες καταστάσεις, αλλά και ένας έρωτας για μία Ελληνίδα στη Γαλλία τον έκαναν από τη μία μέρα στην άλλη να πουλήσει τους δίσκους του, να βγάλει ένα εισιτήριο και να φύγει για την πόλη του φωτός. Το ειδύλλιο μπορεί να μη διήρκεσε πολύ, η αγάπη του για το Παρίσι επίσης μπορεί να κλονίζεται που και που μετά από 22 χρόνια, όμως το πάθος του για το μοντάζ παραμένει ανεξίτηλο, μου λέει χαμογελώντας.

Σήμερα, ο Γιώργος Λαμπρινός, ο αυτοδίδακτος μοντέρ που θήτευσε δίπλα σε εξαιρετικούς επαγγελματίες, είναι υποψήφιος για Όσκαρ με την ταινία The Father του Florian Zeller και δύο ημέρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων μας μιλά ανοιχτά για όλα.

Αλήθεια, γαλλικά ήξερες όταν έφτασες στο Παρίσι; Δε μιλούσα καλά τη γλώσσα, όχι. Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου ήθελε να μάθω, αλλά ήταν δε με έλκυαν ιδιαίτερα. Δυστυχώς, το αναγνωρίζω τώρα, έκανα συχνά κοπάνα από τα μαθήματα, πήγαινα στου πατέρα μου και χάζευα μία βιντεοκασέτα με δύο ταινίες των Marx Brothers (A Day at the Races, Love Happy). Αρκετά χρόνια αργότερα, ως βοηθός στην πρώτη ταινία του Ρομέν Γαβρά, στην πρώτη σκηνή πρόσθεσα το κομμάτι του Ραχμάνινοφ που έπαιζε στο φόντο όσο ο Harpo Marx κατέστρεφε ένα πιάνο στο Α Day at the Races. Μου φαίνεται ακόμη ιδιαίτερα αστείο το ότι ένα μέρος μιας ταινίας που έβλεπα κάνοντας κοπάνα από τα γαλλικά, βρέθηκε σε ταινία στη Γαλλία.

Τι δεν ξέρουμε για σένα και τι ενδεχομένως, δεν έχει γραφτεί σωστά; 
Δε θα ήθελα να επεκταθώ πολύ σχετικά με αυτό. Οι τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσα είχαν να κάνουν πολύ με τους γονείς μου και από αυτές προκύπτει κατά κάποιο τρόπο ότι εκείνοι με έσπρωξαν να έρθω στο Παρίσι. Στην πραγματικότητα έφυγα από την Ελλάδα για μία κοπέλα, οπότε πρόκειται για δική μου επιλογή. Δε με πειράζει όμως, γιατί αφενός πάντα επηρεαζόμαστε από τους γονείς μας -έστω και ενδόμυχα- αφετέρου τους χαροποιεί. Άλλωστε, είναι πιο σημαντικό κάποιος να ξέρει ότι συχνά οι πρωτοβουλίες και τα ρίσκα που παίρνουμε, αποδίδουν καρπούς. 

Η πανδημία και το "δύσκολο" Παρίσι

Πόσο γόνιμη είναι για σένα αυτή η περίοδος της πανδημίας; 
Να σου πω την αλήθεια, φανταζόμουν ότι σε κάποια στιγμή θα συνέβαινε κάτι τέτοιο γιατί έχουμε αλλάξει τα φώτα σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν περίμενα βέβαια με τίποτα, ότι θα το ζούσε η δική μας η γενιά. Το καλό με το μοντάζ είναι ότι έχω συνηθίσει να είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μόνος ή με έναν ακόμη άνθρωπο και να περνάω το χρόνο μου κοιτάζοντας εικόνες, οπότε στο πρώτο, πολύ αυστηρό lockdown στο Παρίσι δεν ενοχλήθηκα τόσο.

Ευτυχώς μέσω του μοντάζ μπόρεσα να ελέγξω την ψυχολογία μου, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν σε άλλες καταστάσεις. Ήταν κάτι σαν πνευματική φούσκα όπου εναπόθετα την ενέργειά μου χωρίς να αγχώνομαι τόσο. Δεν περίμενα όμως να κρατήσει τόσο, και φυσικά, τα σινεμά στη Γαλλία είναι κλειστά, οπότε δε μπορώ να έχω αυτήν την ευχαρίστηση. Βλέπω πολλή ένταση γύρω μου και για το Παρίσι μπορεί να έχουμε όλοι μία πολύ ρομαντική ιδέα στο μυαλό μας, στην πραγματικότητα όμως είναι μία πολύ σκληρή και δύσκολη πόλη. 

Γιώργος Λαμπρινός

Δηλαδή; Είναι όμορφο, μπορείς να το περπατήσεις από το βορρά έως το νότο περίπου σε μιάμιση ώρα, αλλά η καθημερινότητα είναι δύσκολη γιατί η ζωή είναι ακριβή, περνάς πολύ χρόνο στο μετρό, τα διαμερίσματα είναι πάρα πολύ μικρά… Στην αρχή είχα σοκαριστεί βλέποντας ανθρώπους να ζουν σε 15-20 τετραγωνικά. Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει έτσι και γενικά οι ρυθμοί της ζωής είναι τελείως διαφορετικοί, όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις. Ξέρω ότι είναι παράξενο να στα λέω αυτά, αλλά έχοντας ζήσει και στις δύο χώρες και άσχετα από τις οικονομικές συνθήκες, μπορώ να σου πω ότι η καθημερινότητα του Έλληνα είναι σκάλες ανώτερη. 

Μόλις καταρρίφθηκε ο μύθος της πόλης των bon viveur. Θα άφηνες δηλαδή το Παρίσι; Μου πήρε 3-4 χρόνια για να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτή η πόλη. Είχα κι εγώ αυτήν την εντύπωση, ότι εδώ θα τρώμε συνέχεια καλά και θα πίνουμε κρασί, αλλά η ζωή είναι πάντα πολύ πιο πολύπλοκη, όπως παντού. Με είχε κουράσει πάρα πολύ δε σου κρύβω, αλλά νομίζω ότι η ταινία του Florian ανανέωσε την αγάπη μου. Θα με ενδιέφερε να κάνω μία ταινία στην Αμερική, οπότε ναι, θα έφευγα για κάτι τέτοιο. 

Πώς εικάζεις ότι θα είναι ο κινηματογράφος μετά τον κορονοϊό;
Πρέπει πάντα να αλλάζουμε και να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση στην οποία οι πλατφόρμες streaming έχουν το πάνω χέρι, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν πιστεύω καθόλου όμως ότι το σινεμά έχει πεθάνει και κάτι άλλα τέτοια βαρύγδουπα που ακούω γύρω μου. Το σινεμά στη βάση του μας φέρνει κοντά. Όταν βγούμε από αυτήν την κατάσταση, θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε πράγματα που δε μας απομονώνουν. Θυμάμαι μία συνέντευξη του Tarantino που έλεγε ότι για εκείνον ο κινηματογράφος πέθανε την ημέρα που σταματήσαμε να γυρνάμε σε φιλμ, είναι το πώς το βλέπει ο καθένας. 

Τα Oscars και η συνεργασία με τους Florian Zeller και Anthony Hopkins 

Και ένα ωραίο πρωί, μαθαίνεις ότι είσαι υποψήφιος για Oscar. Ήταν λίγο εξωπραγματικό. Ένιωσα τεράστια ευχαρίστηση γιατί από τη μία αποτελεί διάκριση που προέρχεται από τους ανθρώπους του χώρου. Στο πρώτο γύρο, όταν είναι για να βγουν οι υποψηφιότητες, οι επαγγελματίες του είδους ψηφίζουν για το χώρο τους, οπότε για μένα ψήφισαν οι μοντέρ, συνάδελφοι δηλαδή που κατάλαβαν τη δουλειά που έχω κάνει. Από την άλλη χάρηκα πάρα πολύ με τις συνολικά 6 υποψηφιότητες, για τον Florian Zeller και για τον κύριο Hopkins. O άνθρωπος είναι θρύλος και πραγματικά είναι μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, όπως επίσης, σπάνια ως μοντέρ έχεις υλικό στο επίπεδο της ερμηνείας της Olivia Colman. Ήξερα επίσης, ότι πλέον μου ανοίγονται πόρτες για περισσότερες διεθνείς συνεργασίες που ανέκαθεν κυνηγούσα. 

Τα σχόλια για το "μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά" τα σκέφτηκες;
 Όχι καθόλου. Ζω στη Γαλλία πάνω από 20 χρόνια και ξέρεις κάτι; Το μήλο πάντα πέφτει κάτω από τη μηλιά, οπότε τι σημασία έχει στο κάτω κάτω της γραφής; 

Παρεμπιπτόντως, η συνεργασία με τον Zeller πώς προέκυψε; 
Ήμουν κοντά στο Σύνταγμα για μία μικρή δουλειά και μου τηλεφώνησε, η Christine Duchier, η διευθύντρια παραγωγής της ταινίας. Βλέπω ότι είναι γαλλικό νούμερο, το σηκώνω και μου λέει ότι θα ήθελε να με συναντήσει ένας Γάλλος σκηνοθέτης για τη διασκευή ενός θεατρικού έργου με τον Anthony Hopkins. Εκεί σκέφτηκα ότι μάλλον θα με ενδιαφέρει (γέλια). Γύρισα στο Παρίσι, μου έστειλαν το σενάριο, ήταν από τα λίγα που δε μπόρεσα με τη μία να ολοκληρώσω -ήταν τόσο καλογραμμένο που χρειάστηκε να σταματήσω για να πάρω δυνάμεις- και αυτό ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου ως μοντέρ, αλλά και ως άνθρωπο. Όταν συνάντησα τον Florian Zeller, η δεύτερη κουβέντα που του είπα ήταν ότι "δεν ήρθα εδώ για να χάσετε το χρόνο σας, θέλω πάρα πολύ να κάνω την ταινία" και νομίζω πως του άρεσε το ότι ήμουν τόσο ενθουσιώδης.

Αν σου έδιναν ένα σενάριο που δε σε ξετρέλαινε, αλλά πάλι με ένα μεγάλο όνομα πρωταγωνιστή, υπήρχε περίπτωση να το απέρριπτες; 
Δουλεύω συνέχεια, είμαι αυτό που λένε εργάτης. Είναι κάτι που το χρειάζομαι. Προσπαθώ λοιπόν, να είμαι όσο πιο ενεργός μπορώ, θέλω να κρατάω ένα ρυθμό χωρίς να κάνω ό,τι να ‘ναι. Μπορεί να είναι και επιλογή, δεν ξέρω, αλλά έχω την τύχη σχεδόν όλες οι ταινίες που έχω μοντάρει να επιδρούν και να σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με εμένα στην εκάστοτε στιγμή της ζωής μου. Για παράδειγμα, όταν έλαβα εκείνο το τηλεφώνημα στην Αθήνα, είχα δει τον πατέρα μου από κοντά μετά από πολύ καιρό και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα και μου φάνηκε ότι μεγάλωσε.

Πάντα έχουμε την ιδέα των γονιών μας όπως όταν ήμασταν παιδιά και νομίζουμε ότι μένουν στην ίδια ηλικία. Ευτυχώς δεν αντιμετωπίζει κανένα θέμα παρόμοιο με αυτά του Anthony Hopkins στην ταινία, απλώς όταν διάβαζα το σενάριο σκέφτηκα "κοίτα να δεις, πάλι έπεσα σε μία τέτοια περίπτωση". Όταν ξεκινήσαμε το μοντάζ με τη βοηθό μου, τις δύο πρώτες εβδομάδες δε σου κρύβω ότι με είχε επηρεάσει αρκετά συναισθηματικά. Ως μοντέρ όμως, έχω μάθει να το ξεπερνάω αυτό και να αποστασιοποιούμαι αρκετά γρήγορα. 

Φαντάζομαι αισθάνθηκες δέος κάνοντας μοντάζ στον Anthony Hopkins. 
Είναι θρύλος, ναι. Γενικά δε θέλω να συναντάω τους ηθοποιούς γιατί δε θέλω να είμαι επηρεασμένος από την αύρα τους, αλλά από το χαρακτήρα που υποδύονται. Οπότε, όσο θρύλος κι αν είναι, εγώ εκείνη τη στιγμή έβλεπα τον Anthony (όπως λέγεται και ο χαρακτήρας) που είναι μέρος της ιστορίας, όχι τον σταρ. Ομολογώ όμως πως υπάρχουν δύο σημεία στην ταινία που έχω χρησιμοποιήσει με πάρα πολύ λεπτό τρόπο την ιδέα του Hopkins που έχουμε στο μυαλό μας. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μας τρομάζει λίγο και υπάρχουν πλάνα που έχω επιλέξει γιατί διαισθανόμουν ότι το κοινό θα έχει συγκεκριμένη αντίδραση. 

>Διάβασε ακόμη: Οι oσκαρικές ταινίες του Netflix

Τον συνάντησες; Ναι. H ταινία έκανε πρεμιέρα στο Sundance, οπότε ευτυχώς είχα την τύχη να τη δω για πρώτη φορά σε γεμάτη αίθουσα. Μετά πήγαμε με τον Florian στο Λος Άντζελες, όπου βρεθήκαμε για ένα πρωινό. Μιλάμε για τον Anthony Hopkins, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω. 

Πώς είναι σαν άνθρωπος; Στα social media γίνεται συχνά viral. 
Καταρχάς συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί ήταν πολύ ευχαριστημένος από την ταινία, μου έκανε πάρα πολλά κοπλιμέντα για τη δουλειά μου, αλλά αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι είχε περισσότερη ενέργεια από μένα. Έβλεπες έναν άνθρωπο με τόση δίψα για ζωή, να δώσει πράγματα, να σε συγχαρεί, να πει στο Florian ότι ήταν από τους αγαπημένους του ρόλους. Τι καλύτερο από έναν άνθρωπο γενναιόδωρο; Δε θυμάμαι ακριβώς ατάκα να σου πω, δεν έβγαλα ούτε φωτογραφία για να μη χαλάσω τη στιγμή. 

Η ταινία The Father, o ευχαριστήριος λόγος στα Oscars και τα μελλοντικά σχέδια

Είσαι ένας επαγγελματίας με πολλές διακρίσεις. Έχεις συνειδητοποιήσει μέσα σου τι συμβαίνει, νιώθεις αλλαγές σε σένα; 
Είμαι η Jenny from the block που έλεγε η Jennifer Lopez! (γέλια). Ο λόγος που ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά ήταν για να δημιουργώ συναίσθημα στους θεατές. Όχι για τα βραβεία και μάλιστα, ήμουν και κάπως εναντίον τους παλιά. Όμως, πλέον ξέρω πως μία βράβευση δεν είναι για να επαναπαυτείς, αλλά για να πάρεις δύναμη. Οπότε από αυτήν τη πλευρά, με ευχαριστεί πολύ. Όταν κέρδισα το Cesar ήταν πολύ σημαντικό για μένα, γιατί τότε δεν ήμουν γνωστός στη Γαλλία, είχα δουλέψει πολλά χρόνια με τον κ. Γαβρά και δεν είχα "δικτυωθεί".

Ύστερα, όταν κέρδισα το βραβείο της ελληνικής ακαδημίας για το Xenia του Πάνου Κούτρα, δεν είχα μπορέσει να παραβρεθώ στην τελετή εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος που είχα με τη μέση μου. Όταν το παρέλαβα μέσω ταχυδρομείου, το κοίταζα και έπαιρνα δύναμη γιατί αυτή η ιστορία με τη μέση μου κράτησε περίπου ένα χρόνο. Μία διάκριση δε σε κάνει ντίβα. Σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να μεταδώσεις τις γνώσεις σου στους επόμενους. 

Βλέποντας το The Father, τι είναι αυτό που ίσως δε θα το καταλάβουμε αν δε μας το πεις εσύ; 
Πολύ συχνά με ρωτούν ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή στην οποία έκανα μοντάζ. Δεν είναι θέμα δυσκολίας. Επίσης, δε μου αρέσει να περιαυτολογώ του στυλ ότι αυτό που έκανα εγώ "ανέβασε" τη δουλειά του σκηνοθέτη. Στο The Father υπάρχουν σκηνές από τις οποίες αφαιρέθηκε εντελώς ο προϋπάρχων διάλογος γιατί ευτυχώς από πολύ νωρίς συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν πολύ πιο "δυνατές" παρατηρώντας μόνο τι συνέβαινε στα μάτια της Olivia Colman για παράδειγμα. 

Υπάρχουν μοτίβα μοντάζ που κάποιες χώρες προτιμούν περισσότερο;
Ισχύει αυτό που ρωτάς, έξυπνη ερώτηση. Κάθε κουλτούρα έχει διαφορετική αίσθηση χιούμορ, ρυθμού, διαφορετική κοινωνική προσέγγιση και ενδιαφέρον οπότε ο καθένας έχει ξεχωριστό τρόπο αφήγησης. Στη Γαλλία π.χ αρέσει περισσότερο ο ρεαλιστικός, φυσικός κινηματογράφος. Ένα "ωμό" σινεμά. Στις Η.Π.Α. αρέσει ένα πιο "φανερό", πιο ρυθμικό και με περισσότερες εναλλαγές μοντάζ. Γι᾽αυτό και θέλω να δουλεύω με ανθρώπους από διάφορες χώρες, έτσι διευρύνεται η παλέτα της δουλειάς μας.

Ποιες ταινίες σου αρέσει να βλέπεις; Είμαι πολύ ανοιχτόμυαλος σε αυτό το πράγμα, το έμαθα από τη μουσική. Μ᾽αρέσει η jazz, όσο και η punk, η hip hop και η κλασσική. Με την ίδια ευχαρίστηση μπορώ να δω ένα πιο avant garde, πειραματικό φιλμ, μέχρι την πιο εμπορική χολιγουντιανή κωμωδία. 

Με ποιο είδος μουσικής θα παρομοίαζες το μοντάζ του The Father; 
Χμμ…. Το The Father είναι fugue, γιατί πολλά πράγματα επαναλαμβάνονται συνέχεια και χτίζονται ταυτόχρονα, αλλά ελπίζω να έχω καταφέρει να προσθέσω ένα πιο εναλλακτικό στοιχείο. 

>Διάβασε ακόμη: Ένας οδηγός προγνωστικών για τα φετινά Όσκαρ

Το Oscar καλύτερης ταινίας φέτος πού θα το έδινες; 
Νομίζω το Nomadland θα κερδίσει και το αξίζει κιόλας. 

Πόσο ατυχία είναι που είσαι υποψήφιος σε μία ψηφιακή τελετή; 
Έχω πάει στα Oscars, οπότε τουλάχιστον το 2014 είδα πώς είναι. Διαφορετικά θα μου ήταν πολύ πιο δύσκολο. Αυτές τις ημέρες έχω κάνει μερικά πάνελ με τους υπόλοιπους υποψηφίους και ήταν μία καταπληκτική εμπειρία γιατί ήταν πραγματικά σα να έχουμε πάει μαζί κατασκήνωση. Ο τρόπος που δεθήκαμε επειδή κάνουμε την ίδια δουλειά και συγκλίνει ο τρόπος σκέψης μας, με έκανε να αισθανθώ σε κάποια στιγμή ότι είμαστε ο ίδιος άνθρωπος. Με στενοχωρεί πολύ που δε θα βρεθούμε από κοντά. Για όσα όμως δεν ελέγχουμε, δεν πρέπει να αγχωνόμαστε κιόλας. 

Έχεις σκεφτεί τι θα πεις αν βραβευθείς; 
Ναι φυσικά, αλλά δε θα στο πω (γέλια). Δεν είμαι συνηθισμένος να μιλάω μπροστά σε πολύ κόσμο, οπότε μπορεί να μπλοκάρω και γι᾽αυτό έπρεπε να το κάνω. Δεν πιστεύω αυτούς που λένε ότι αυτοσχεδιάζουν! (γέλια)

Με ποιον σκηνοθέτη θα ήθελες να συνεργαστείς οπωσδήποτε στο μέλλον; 
Είναι πάρα πολλοί, άντρες και γυναίκες. Ο πρώτος που μου έρχεται είναι ο James Grey γιατί το Little Odessa μου είχε αρέσει τρελά και οι ταινίες του μου είναι τρομερά οικείες, πολύ ευρωπαϊκές. Μιλά πάντα για την οικογένεια με διαφορετικό τρόπο. Νομίζω ότι έχουμε κοινή συναισθηματική λογική και αισθητική.  

Με τι ασχολείσαι αυτή τη στιγμή; 
Μόλις ολοκλήρωσα την ταινία Broadway του Χρήστου Μασσαλά. Πρόκειται για μία ελληνογαλλική παραγωγή με την Αμάντα Λιβανού και τον Bertrand Gore. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία, με πολλές εκπλήξεις στο casting που πιστεύω ότι θα αρέσουν στο ελληνικό κοινό. Είναι το ακριβώς αντίθετο του The Father, μία νεανική ταινία με επίκεντρο μία συμμορία πορτοφολάδων που κάνει θεάματα δρόμου και μένει σε ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο. Επίσης, συνεργάζομαι και πάλι με τον Florian, αυτή τη φορά στην ταινία The Son, ως follow up του The Father, με τον Hugh Jackman και τη Laura Dern. 

Τι θα ήθελες να σου ευχηθώ κλείνοντας την κουβέντα μας, πέρα από τη νίκη στα Oscars; Ένα σινεμά που θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια ακόμη στις αίθουσες, όσο κι αν μας ενοχλούν αυτοί που τρώνε δίπλα μας ποπ κορν. Και ταινίες όπως το Father, που μας θέλουν ενεργούς ως θεατές. Που δεν είναι διδακτικές αλλά μας βάζουν σε ένα ξεχωριστό συναισθηματικό πλαίσιο για να σκεφτούμε τη ζωή μας. Ταινίες που μας ωριμάζουν ως ανθρώπους. 

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr