13 Νοεμβρίου 2015: Όταν ο τρόμος επισκέφθηκε το Παρίσι

Αλλάχ ακμπάρ. Οι φωνές που ακούστηκαν δεν ήταν προσευχές. Ήταν οι πολεμικές κραυγές τεσσάρων μαυροντυμένων ενόπλων. Μόλις είχαν μπει στο γνωστό rock venue του Παρισιού. Εκείνη την ώρα στη σκηνή του Bataclan έπαιζαν οι Eagles of Death Metal. Μερικές ώρες αργότερα τίποτα δε θα ήταν το ίδιο για τη γαλλική πρωτεύουσα, η groovy μουσική της αμερικάνικης μπάντας δεν θα ακουγόταν ποτέ πια με την ίδια χαλαρή διάθεση.

Το ISIS θα αναλάμβανε την ευθύνη για τις επιθέσεις με άγρια τιμή κι απαίσιο καμάρι

Την επομένη της αποφράδας 13ης Νοεμβρίου 2015, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Francois Hollande θα κήρυττε ανελέητο πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. "Η επίθεση οργανώθηκε από το ISIS με τη χρήση εσωτερικής βοήθειας" κατηγορούσε γύρω στις 12 το μεσημέρι το πολεμοχαρές αυτό μόρφωμα. Λιγότερο από δύο ώρες αργότερα, θα ερχόταν η απάντηση του ισλαμικού κράτους: Με άγρια τιμή και απαίσιο καμάρι θα αναλάμβανε την ευθύνη για τις επιθέσεις στο κέντρο του Παρισιού. Θα επαινούσε τους στρατιώτες του κάνοντας λόγο για την "αρχή μίας καταιγίδας".

Το χρονικό της τραγωδίας

Ο τραγικός απολογισμός; 129 νεκροί με τους 90 από αυτούς να είναι θεατές στο Bataclan. Περισσότεροι από 200 τραυματίες, οι 80 εκ των οποίων σοβαρά. Εκατομμύρια κόσμου σε κατάσταση σοκ, πανικού και απόλυτου τρόμου. Οι Ισλαμιστές είχαν πετύχει τον σκοπό τους.

Η πρωτεύουσα της Γαλλίας είναι μία πολυπολιτισμική πόλη με τεράστια παράδοση στον τουρισμό. Στα περίχωρά του Παρισιού όμως, υπάρχει ο κόσμος των banlieue: Οι φτωχογειτονιές και τα γκέτο των απόκληρων μεταναστών, εκείνων των ανθρώπων που δεν έχουν καταφέρει να ενταχθούν στη γαλλική κοινωνία, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που ζουν χωρίς ελπίδα. Ο αποκλεισμός δημιουργεί μίσος, το μίσος εύκολα μεταμορφώνεται σε φανατισμό.

---

"Έριχναν με τα όπλα τους και πετούσαν χειροβομβίδες ενάντια στο κοινό" αναφέρουν οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων.

---

Μπορεί όμως οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος να δικαιολογήσει -ή έστω να μην θορυβηθεί- από τις φρικιαστικές επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2015; Δυστυχώς, ναι. Μάλιστα δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα ισλαμιστής για να το κάνει· τέσσερα χρόνια πριν, δεν ήταν λίγες οι (κάπως δειλές) φωνές στην Αθήνα που δήλωναν ότι δεν υπάρχει λόγος να τρομοκρατούμαστε από αυτό το συμβάν. Εμάς, έλεγαν, οι Ισλαμιστές δεν θα μας πειράξουν αφού φερόμαστε καλά στους Άραβες.

"Έριχναν με τα όπλα τους και πετούσαν χειροβομβίδες ενάντια στο κοινό" αναφέρουν οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων στους New York Times. Εκείνη όμως η λεπτομέρεια που σηκώνει την τρίχα, είναι τα όσα είπαν κάποιοι άλλοι στο CNN: Περιέγραψαν τους δράστες σαν ψυχρούς εκτελεστές, χωρίς κανένα οίκτο ή δεύτερες σκέψεις, οι οποίοι άνοιγαν πυρ λες και πυροβολούσαν χάρτινους στόχους και όχι ανθρώπους. Τελικά, μετά από πολύωρη μάχη με τη γαλλική αστυνομία, οι δράστες θα έπεφταν νεκροί. Είχαν προλάβει όμως να εκτελέσουν το δολοφονικό τους καθήκον - και, ίσως, όπως οι ίδιοι θα πίστευαν, είχαν κερδίσει ένα εισιτήριο για τον παράδεισο του Ισλάμ.

Εκτός από τη σφαγή στο Bataclan σημειώθηκαν και άλλες επιθέσεις εκείνο το βράδυ, σε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο: Επιθέσεις στις οδούς Bichat, Alibert και Rue de Charonne, όπως και εκρήξεις έξω από το Stade de France την ώρα που η εθνική ομάδα της Γαλλία αντιμετώπιζε την αντίστοιχη της Γερμανίας. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Εκείνο όμως που θα έμενε σαν ματωμένη κηλίδα στο σώμα της γαλλικής πρωτεύουσας -πέρα, φυσικά, από τον τραγικό απολογισμό των νεκρών- ήταν το αποτύπωμα του τρόμου που θα πλανιόταν πάνω από την πόλη για μήνες.

Η επόμενη μέρα

"Στον δρόμο δεν περπατούσε κανείς. Η ησυχία που επικρατούσε ήταν νεκρική. Το μόνο που την έσπαγε ήταν οι σειρήνες των περιπολικών κάθε τρία με τέσσερα λεπτά" θυμάται η Έλια Αλεξίου, δικηγόρος, που ζει και εργάζεται εδώ και χρόνια στο Παρίσι. "Εκείνο το βράδυ πολύς κόσμος που ήταν έξω φοβήθηκε να περπατήσει μέχρι το σπίτι του. Υπήρξαν άνθρωποι που άνοιξαν τα διαμερίσματά τους και φιλοξένησαν μέχρι και τριάντα ανθρώπους".

---

"Υπήρχε οδηγία να μην καθόμαστε κοντά στα παράθυρα. Απέναντι από το Bataclan, είχε σκοτωθεί ένας άνθρωπος που καθόταν στο σαλόνι του από μία σφαίρα που εξοστρακίστηκε"

---

"Η νύχτα του Bataclan είναι οι σειρήνες που ουρλιάζουν μες στην πόλη, η έγνοια για τους αγαπημένους σου: που βρίσκονται, αν είναι καλά· είναι τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, οι ειδοποιήσεις στο κινητό που χτυπάν όλο το βράδυ, από ανθρώπους που ήταν εκεί, λίγα μέτρα από το σπίτι σου, περιγράφοντας τη φρίκη· είναι ο φόβος, οι εφιάλτες, τα κλάματα και η συνειδητοποίηση ότι τα θύματα θα μπορούσαν να ήταν συγγενείς, οικογένεια, φίλοι ή ακόμα και ο σύντροφός σου. Είναι η επόμενη μέρα· η ανάγκη να αντισταθείς στον πειρασμό του να μην βγεις έξω, του να μείνεις εγκλωβισμένος και φοβισμένος όλη την ώρα" περιγράφει με σχεδόν πυρετικό τρόπο στο email που μας έστειλε η Alexandrine, κάτοικος του Παρισιού, και στην ερώτησή μας τι σημαίνει εκείνο το βράδυ για έναν Παριζιάνο.

Τι όμως συνέβη τις επόμενες μέρες; "Άκουσα στις ειδήσεις πώς είχαν φωταγωγήσει τον Πύργο του Άιφελ στα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Αποφάσισα να ξεκινήσω για να το δω από κοντά. Αφού περπάτησα λίγα μέτρα το μόνο που συνάντησα ήταν πέντε πάνοπλοι αστυνομικοί με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Δεν υπήρχε κανένας άλλος έξω. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στο διαμέρισμά μου" περιγράφει αναφορικά με την Κυριακή 15 Νοεμβρίου, δύο ημέρες μετά τα τραγικά γεγονότα, η Έλια Αλεξίου.

"Υπήρχε σαφής οδηγία να μην καθόμαστε κοντά στα παράθυρα. Απέναντι από το Bataclan, είχε σκοτωθεί ένας άνθρωπος που απλά καθόταν στο σαλόνι του από μία σφαίρα που μάλλον εξοστρακίστηκε" συμπληρώνει, δίνοντας μία καθαρή εικόνα για την κατάσταση πολιορκίας στην οποία βρέθηκε η Πόλη τους Φωτός. "Τις επόμενες ημέρες ο οποιοσδήποτε θόρυβος προκαλούσε πανικό. Άνθρωποι παρατούσαν τα τσιγάρα τους, τους καφέδες τους, τα πράγματά τους και έτρεχαν πανικόβλητοι προς κάθε κατεύθυνση".

Πόσο καιρό όμως κράτησε, τελικά, αυτό το κλίμα τρόμου; "Ακόμα και σήμερα όταν ο συρμός του μετρό αργεί, το μυαλό μας πηγαίνει πρώτα στο "κακό" και μετά έρχεται η λογική σκέψη ότι μπορεί απλά να υπάρχει κάποια βλάβη. Αυτό το συναίσθημα ήταν πολύ έντονο τους πρώτους μήνες".

Οι φρικιαστικές επιθέσεις έγιναν ενάντια σε όλα όσα μισεί βαθιά ο ακραίος ισλαμισμός

Πέντε χρόνια μετά τα τραγικά συμβάντα των επιθέσεων στο Παρίσι, τα γεγονότα μοιάζουν ακόμα νωπά. Ίσως, επειδή έγιναν σε μία ευρωπαϊκή πόλη. Ίσως, επειδή οι άνθρωποι που δολοφονήθηκαν ήταν πραγματικά αθώοι. Ίσως, επειδή ήταν, κατά κύριο λόγο, νεαρά παιδιά που σύχναζαν σε έναν rock συναυλιακό χώρο. Δεν ήταν κάποιοι υπερσυντηρητικοί στρατιωτικοί που είχαν οργανώσει πογκρόμ εναντίον Αράβων μεταναστών ή πολιτικά πρόσωπα που είχαν λάβει αποφάσεις ενάντια στα όσα πρεσβεύει ο ISIS - όχι, φυσικά, ότι τότε η δολοφονία τους θα ήταν δικαιολογημένη.

Οι φρικιαστικές επιθέσεις της 13ης Νοέμβρη του 2015 έγιναν ενάντια σε όλα όσα μισεί βαθιά ο ακραίος ισλαμισμός: Το πνεύμα ελευθερίας, τη νεολαία που φλερτάρει, τους πιτσιρικάδες που πίνουν αλκοόλ, τη μουσική που ταρακουνά το μυαλό των εφήβων και τους κάνει να σκέφτονται μακριά από πατροπαράδοτες φόρμες. Όλα όσα δηλαδή απομακρύνουν τους ανθρώπους από το να είναι έρμαια ενός τυφλού θρησκευτικού φανατισμού. 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr