Ο Γιώργος Σαμπάνης τραγουδάει τη ζωή του

Ντόμπρος. Αυτήν τη λέξη σκέφτομαι με μιας, όταν ξαναπαίζω σαν κασέτα στο μυαλό μου την κουβέντα μας με τον Γιώργο Σαμπάνη που έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του διπλού του άλμπουμ "Λες Και Με Ξέρεις" από την Cobalt Music. Με την ίδια ειλικρίνεια λοιπόν, παραδέχομαι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να μην προλογίσω αυτήν τη συνέντευξη με προτάσεις διανθισμένες με τίτλους επιτυχιών του. Μεταξύ μας, αφενός είναι άπειρες αφετέρου δεν το χρειάζεται· σίγουρα, κάπου κάπως κάποτε, κάποια από όλες έχεις σιγοτραγουδήσει στη ζωή σου. Ακόμη κι αν δεν το ξέρεις. 

>Το διπλό, ολοκαίνουργιο άλμπουμ "Λες και με Ξέρεις", στα δικά μου αυτιά, μοιάζει να αφηγείται μία ιστορία. Ισχύει;
Ναι, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων χρόνων καραντίνας, δυσκολιών και ελπίδας. Μια ιστορία για ανθρώπους που βγήκαν από τη ζωή μου... αλλά και για άλλους που ήρθαν για να μείνουν. Νομίζω πως διαβάζοντας κανείς το εισαγωγικό σημείωμα, μπορεί να καταλάβει. Λέει όλα αυτά που συνέβησαν στο 100%. Μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά. Μέσα σε μία εβδομάδα "έφυγαν" δυο αγαπημένοι μου συγγενείς, ενώ μέσα στην ίδια χρονιά ακόμα ένας. Βρέθηκα σε μία πολύ σοβαρή σχέση, έφυγα από μία άλλη πολύ μεγάλη, σταμάτησα να συνεργάζομαι με τον μάνατζέρ μου έπειτα από 11 χρόνια, έπειτα ήρθαν άλλοι συνεργάτες... συνεργάτες καρδιάς. Άλλαξε η ζωή μου καταιγιστικά και για έναν ταύρο στο ζώδιο όπως εγώ, αυτό δεν είναι πολύ εύκολο. 

Μέσα σε αυτά, πρόσθεσε και το ότι στο νέο άλμπουμ δεν συνεργάζομαι αποκλειστικά με την Ελεάνα Βραχάλη και αυτό θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αλλαγή που έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια. Ήταν μία απόφαση που πάρθηκε από κοινού, είμαστε πάρα πολύ φίλοι και φυσικά, μπορεί να γράψουμε το επόμενο άλμπουμ μαζί. Τώρα πρόσφατα μάλιστα, κάναμε ένα τραγούδι μαζί για τον Σωκράτη Μάλαμα, για την Έλενα Παπαρίζου, όπως και για άλλους καλλιτέχνες, απλώς δε γράψαμε μαζί για μένα. Το "Λες Και Με Ξέρεις" είναι ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από συναισθηματική και καλλιτεχνική ανάγκη.

>Μιλούν για εσένα τα τραγούδια;
Είναι πολλά εκείνα που κάπως με περιγράφουν, η "Άγρια Θάλασσα", το "Αυτό που Αγαπάς", ο "Ονειροπαρμένος", το "Λίγο Λιγότερο" και άλλα σαν το "Κάτι Σαν Αστέρι", που μπορεί να μη με περιγράφουν στο τώρα αλλά θυμίζουν κάτι από εμένα όταν ήμουν φοιτητής και προσπαθούσα από τα ΤΕΦΑΑ να μεταπηδήσω στο τραγούδι. Όλα τα τραγούδια μου περιέχουν κάτι που έχω ζήσει. Πόσο συγκλονιστικός είναι ο στίχος που λέει "Κάτι που αν το ζήσω δε θα μισήσω την ομορφιά" που έγραψε η Ελένη Γιαννατσούλια... Τον διάβασα και με πήραν τα ζουμιά. 

>Καταλαβαίνω πως τα άλμπουμ για σένα είναι κάτι σαν ένα μικρό βιβλίο. 
Απορρίπτω ό,τι δε με αφορά, το οποίο αν το σκεφτείς είναι κάπως... γελοίο. Αυτό τα κάνει πολύ προσωπικά, τη μουσική μου πολύ συγκεκριμένη, αλλά είναι και το μόνο που μπορώ να νιώσω. Δηλαδή, κάθε τραγούδι από αυτά που έχω επιλέξει να πω, το έχω πει για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δε σου κρύβω ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά που δε μπήκαν και είναι αρκετά καλά. 

>"Μια ζωή ήττες δέχομαι, δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", λέει ένας στίχος.
Η αρχή της ψυχανάλυσης είναι αυτή. 

>Κάνεις;
Όχι, αλλά δε χρειάζεται να έχω κάνει για να το "διαβάσω" ως θέμα. Μπορείς να διαβάσεις Fromm και απλά να καταλαβαίνεις ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι η αρχή των πάντων. Οπότε το "Δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", είναι το πρώτο βήμα για την επίλυση του προβλήματος. 

>Πότε το συνειδητοποίησες αυτό;
Τον στίχο αυτό τον έγραψε η Ελένη (σ.σ. Γιαννατσούλια) και δε μου έδωσε πολλές επιλογές, ήθελα να τον τραγουδήσω. Έγραψα τη μελωδία και απλά μετά από πολλά "κύματα" και σκέψεις, την έστειλα σε εκείνη. Την άκουσε και μετά από δύο ημέρες μου διάβασε στο τηλέφωνο τους στίχους. Θυμάμαι τη στιγμή σα χθες: Είμαι σε ένα ταβερνάκι στην Καλλιθέα, ακούω τον συγκεκριμένο στίχο και χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, κλαίω. Δεν έκλαιγα γιατί κάτι συνέβη, έχασα κάποιον, χτύπησα ή οτιδήποτε άλλο. Δάκρυζα όμως και κατάλαβα ότι με αφορά. Γιατί, για να αντέδρασα έτσι, κάτι μέσα μου "ακούμπησε". Την ευχαρίστησα και της είπα ότι θα το πω. 

>Σε αγαπάς περισσότερο τώρα;
Κάποιες στιγμές ναι, κάποιες όχι. Εξαρτάται. Δεν είμαι ο ίδιος, καταλαβαίνω ότι αλλάζω συνέχεια είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Είμαι πολύ σταθερός σα χαρακτήρας, αλλά παράλληλα και κάπως "υδάτινος", δε μπορείς εύκολα να με πιάσεις. Είναι πολύ περίεργο αυτό το κράμα. Έχω κάποιες πολύ βασικές αρχές και στάσεις ζωής, αλλά ως προσωπικότητα είμαι "αέρας". Η εκάστοτε αλλαγή μου έχει πάντα να κάνει με εμένα τον ίδιο, όχι με τις σχέσεις μου με τους άλλους που είναι σταθερές. Έχω φιλίες για παράδειγμα, που κρατούν δεκαετίες. 

>Ο "νέος" Γιώργος πώς είναι λοιπόν;
Δεν ξέρω. Τον γνωρίζω μέρα με τη μέρα και όταν τον μάθω καλά, πάλι αλλάζει γιατί βαριέται. Είναι και ίδιον της μουσικής αυτό. Δηλαδή ακούγοντας το ίδιο άλμπουμ, π.χ το In the Court of the Crimson King των King Crimson που είναι το αγαπημένο μου ροκ άλμπουμ, 758.000 φορές μέσα σε 20 χρόνια, τώρα ηχεί αλλιώς στα αυτιά μου, και αύριο αλλιώς θα είναι επίσης. Είναι ακριβώς το ίδιο αν το σκεφτείς. 

>Εσένα σου αρέσει αυτή η αλλαγή σε σένα;
Είναι σα να πας να ρωτήσεις τη γη αν της αρέσει το πώς είναι τώρα. Είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Δεν αλλάζουμε απαραίτητα επειδή μας αρέσει, αλλά επειδή συμβαίνει. Αλίμονο αν δεν αλλάζουμε, αλλάζεις ακόμη κι όταν βλέπεις λευκές τρίχες στο πρόσωπό σου. Όταν βλέπεις μία συναισθηματική πληγή μετά από 20 χρόνια, σε έχει αλλάξει, είσαι κάτι άλλο και πλέον μπορεί και να μη σε αφορά καθόλου. Ή να σε αφορά ακόμα. Είναι όλα πολύ σχετικά, όμως αν με ρωτάς, οι αλλαγές είναι καλές. Είναι αποδεδειγμένο από τη βιολογία ότι είναι αναγκαστικές για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και για τη ζωή γενικότερα, οπότε χρειάζονται. Δε με τρομάζουν, ούτε οι αλλαγές ούτε οι πληγές. Τις δέχομαι καλόβολα, τις αγκαλιάζω και πάω παρακάτω. 

>Μου δίνεις την αίσθηση ενός ανθρώπου που αναλύει τα πάντα. Το κάνεις και σε σχέση με τους στίχους που σου στέλνουν; Σκέφτεσαι αν μπορείς να τους υποστηρίξεις ή αρκεί να σου αρέσουν;
Σκέφτομαι αρκετά, ναι, χωρίς όμως να τα συζητάω αυτά με τους γύρω μου. Λειτουργώ όμως εντελώς διαφορετικά όταν διαλέγω έναν στίχο για να τον πει ο Οικονομόπουλος ή ο Ρέμος και τελείως αλλιώς αν είναι για να τον ερμηνεύσω εγώ. Όταν είναι να γράψω ένα τραγούδι για οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη εκτός από εμένα, ο στόχος μου είναι να δημιουργηθεί ένα άρτιο, ποιοτικό τραγούδι με βάση την τεχνική και την αισθητική. Για τους στίχους που θα πω εγώ τα πράγματα γίνονται κάπως πιο ζόρικα, γιατί δε με ενδιαφέρει όλο αυτό το πλαίσιο· θέλω απλά να με αφορά, να το νιώθω, να ξέρω ότι θα μπορώ να κλείσω τα μάτια μου, να το τραγουδήσω και ότι θα είμαι ειλικρινής γύρω από αυτό γιατί κάπου το έχω δει, κάτι αντίστοιχο μου έχει συμβεί. 

>Δηλαδή, τραγουδάς τη ζωή σου. 
Ναι, από μικρός. Και δυστυχώς, ό,τι τραγουδάω, μου συμβαίνει. Δηλαδή, "Πατρίδα μου είναι ένας τόπος στην καρδιά. Δικά του τα έθιμα, δική του η μοναξιά, εκεί το χώμα είμαι εγώ", μου έγραψε η Ελεάνα Βραχάλη στο "Ό,τι και να είμαι". Πού με ξέρει αυτή και με "περιέγραψε" έτσι; Και σκέψου ότι είναι το πρώτο τραγούδι που μου έστειλε για να κάνουμε το "Δεν Είμαι Ήρωας"!

>Αφού κυκλοφορήσουν τα τραγούδια που δίνεις σε άλλους καλλιτέχνες, σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά στη δημιουργία τους; 
Όχι ποτέ. Από τη στιγμή που βγαίνει το εκάστοτε άλμπουμ, δεν ξαναασχολούμαι σε επίπεδο σκέψης. Ούτε και τα νιώθω ακριβώς δικά μου. Ανήκουν στον κόσμο. Βέβαια, παραμένουν "παιδιά" μου κατά μια έννοια γιατί τα δημιούργησα, τα γέννησα. Τα αγαπώ πάντα και θέλω την καλύτερη τύχη για αυτά. Αν τα πετύχω στο ραδιόφωνο, δεν αλλάζω σταθμό κι ας βαριέμαι να τα ακούσω, κι αυτό επειδή τα αγαπώ. Προσπαθώ να τα "χαϊδεύω" τα βράδια στα lives, να τα αφήνω ολόκληρα και ο κόσμος να τα αγκαλιάζει. Χαίρομαι πολύ όταν μου τα ζητάνε, μπορεί να είμαι πολύ κουρασμένος και να κάτσω για δυο-τρία κομμάτια παραπάνω, αν πρόκειται για εκείνα που δεν ακούγονται συχνά. 

>Είσαι τόσο συγκεκριμένος όσο σε ακούω τώρα, και με τις αποφάσεις σου στη ζωή;
Ναι, απόλυτα, δυστυχώς ή ευτυχώς. Το χειρότερο και το μεγαλύτερο αν θες, ελάττωμά μου είναι ότι ξέρω τι θέλω. Πάντα. Μπορεί να μην είμαι αυτός που αποφασίζει πού θα πάμε, τι θα φάμε, πώς θα στήσουμε τι, όμως όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, λέω "αυτό θα γίνει" και τελειώσαμε. Δεν ξέρω το γιατί. Από όταν ήμουν 5 χρονών, πάντα έτσι γίνεται, είναι σχεδόν κουραστικό. Οι περισσότεροι γύρω μου δεν ξέρουν τι θέλουν. Ίσως έχει ένα ενδιαφέρον αυτό. 

>Από την άλλη, μπορεί να είναι και κάπως καταπιεστικό.
Στους γύρω μου, ναι. Γι' αυτό έχω αποφασίσει να έχω κοντά μου ανθρώπους με ηγετική παρουσία σε κάθε θέση, σε κάθε κατάσταση, να τους αφήνω ελεύθερους να κάνουν την δουλειά τους και μετά εγώ να κρίνω το αποτέλεσμα. 

>Και για σένα εννοούσα. Δεν είναι καταπιεστικό όταν ξέρεις ότι έχεις την ευθύνη της εκάστοτε απόφασης;
Όχι, το θέλω το τελευταίο σουτ. Το ζητάω, το περιμένω, θέλω εγώ να αποφασίζω για μένα. 

>Σε ενδιαφέρει όταν κάποιος ακούει ένα τραγούδι σου να καταλαβαίνει ότι το έγραψες εσύ ή ότι είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι αγνώστου πατρός;
Το δεύτερο. Το να καταλαβαίνει ότι είναι δικό μου, είναι και λίγο βαρετό και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, το καταλαβαίνει. Πράγμα που ίσως σημαίνει ότι κάπως επαναλαμβάνω τις μουσικές μου φόρμες και το ηχητικό τοπίο. Δεν είναι πάντα καλό. Είναι καλό, αλλά μέχρι ένα σημείο. 

>Κάποιος άλλος, αυτό θα το χαρακτήριζε "σφραγίδα" όχι "μανιέρα".
Ναι, είναι και τα δύο. Κι εγώ καταλαβαίνω τον αγαπητό Μπαχ όταν τον ακούσω, το ίδιο καταλαβαίνω και τον Αντώνη Βαρδή και τον Jim Morrison. Δηλαδή τραγουδάει People Are Strange και μπορώ να σου τραγουδήσω με τον ίδιο τρόπο "Μαραμένη μου Γαρδένια". 

>Στα τραγούδια σου λες ψέματα;
Από τη στιγμή που στα τραγούδια μου υπάρχουν οι λέξεις "ποτέ" και "πάντα", φυσικά και λέω ψέματα. Αλλά λέω ωραία ψέματα, που σε κάνουν να ονειρεύεσαι και να έχεις ελπίδα, αλλά, ξέρεις πόσα ψέματα τέτοιου τύπου βοήθησαν την ανθρωπότητα να πάει παραπέρα; Κι ο έρωτας αν το δεις κυνικά, ένα ψέμα είναι. Το πιο όμορφο ψέμα για την ακρίβεια. Δε θέλω να ζήσω χωρίς ψέματα! (γέλια)

>Σε παλαιότερη συνέντευξή σου, διάβασα ότι τα συγχωρείς. Τι δε συγχωρείς;
Δε συγχωρώ την κακία, δε βρίσκω λογική σε αυτήν. Τη διακρίνω πια. Με ενοχλούν οι άνθρωποι που δε χαίρονται με το καλό σου, δε θέλω τέτοιο αρνητισμό στη ζωή μου. Ξέρεις, τα ψέματα δεν τα συγχωρώ με την έννοια ότι είναι το καλύτερό μου, απλώς κάποια μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχει λόγος να ειπωθούν. Προχθές δηλαδή, είπα στη γιαγιά μου ότι δεν ξέρω τι θέμα έχει με την υγεία της. Και καλά έκανα. Είναι ένα ψέμα όμως. Ή μπορεί να με ρωτήσει η κοπέλα μου, "Γάλα πήρες;", να πω ναι ενώ το ξέχασα και να τρέξω να πάρω εκείνη τη στιγμή γιατί είναι ακόμα στη δουλειά. Πάλι ψέματα θα έχω πει. Αλλά δε θέλω να πω ότι δεν το έκανα τη στιγμή που ένα πράγμα μου είπε να κάνω το πρωί κι εγώ πήγα και το ξέχασα! (γέλια)

Υπάρχουν τέτοιου είδους ψέματα, κατά συνθήκη, που λειτουργούν θετικά. Υπάρχουν κι εκείνα όμως που θέλουν να κάνουν κακό στους άλλους. Αυτά δεν τα συγχωρεί κανένας νοήμων άνθρωπος. Αυτό εννοούσα. Υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσεις ακόμη και σε μία δολοφονία. Και μη με παρεξηγήσεις γι' αυτό που λέω, δε μιλάω γενικά για δολοφονίες. Αν για παράδειγμα κάποιος, θέλει να βιάσει την 5χρονη κόρη μου και την κυνηγάει γύρω από το σπίτι και εντελώς κατά τύχη πέσει μία σφαίρα πάνω του, μάλλον θα συγχωρήσω αυτόν που το έκανε, όχι αυτόν που την κυνηγούσε. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις. 

>Λέγαμε πριν ότι ουσιαστικά τραγουδάς κατά κάποιον τρόπο τη ζωή σου. Δεν υπερεκτίθεσαι έτσι;
Όχι, γιατί δε γράφω εγώ τους στίχους. Είναι ένα είδος ασφάλειας. Κι όσους έχω γράψει κατά καιρούς, γι' αυτό δεν τους έχω υπογράψει. Πολύ σπάνια θα δεις να φέρουν το όνομά μου, ακόμη κι αν είναι δική μου ιδέα. Το είδες μόνο στο "Αυτό που Αγαπάς". Για να σε προλάβω όμως, δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. 

>Σίγουρα δεν είναι θέμα ανασφάλειας;
Δεν έχω ιδιαίτερες ανασφάλειες. Αν μπορώ να το πω αυτό δηλαδή, γιατί όλο και κάποια θα υπάρχει. Ως παιδάκι, με "έπιανε" η κριτική των άλλων. Το δούλεψα αυτό τόσο πολύ με τον εαυτό μου που πια δε με αγγίζει καθόλου. Όχι λοιπόν, ούτε με το σώμα μου, ούτε με τον εαυτό μου. Δεν προσπάθησα ποτέ να είμαι αποδεκτός. Φαντάσου ότι ήμουν εκείνο το παιδί που καθόταν σε ένα θρανίο χωρίς να ενοχλεί και απλά δεν ασχολούνταν με κανέναν από το σχολείο γιατί έγραφε. Δεν ξέρω τι να σου πω. Γι' αυτό έγραψε ο Γιάννης (σ.σ. Δόξας) για εμένα τον "Ονειροπαρμένο". Ουσιαστικά είμαι κλεισμένος μέσα στον κόσμο μου και δεν ενοχλώ κανέναν. Όσα προκύπτουν από αυτόν τον κόσμο μπορεί να τα χαρείς εσύ, εγώ ή και κανένας. 

>Μέσα από αυτήν την προσωπική σου φούσκα, υπάρχει κάτι να σε προβληματίζει σε σχέση με την κοινωνία;
Τα πάντα. Δεν είμαι αδιάφορος απέναντι στις εξελίξεις και το σύμπαν, απλώς έχω βρει την "αποστολή" μου. Και προσπαθώ να βοηθάω συναισθηματικά, όσο μπορώ και με ό,τι έχω, τον εαυτό μου και τους άλλους, από τη θέση στην οποία βρίσκομαι. Προφανώς και έχω άποψη για την πολιτική, την κοινωνία, πληγώνομαι και πιέζομαι πολλές φορές με πράγματα που συμβαίνουν. Αλλάζω ό,τι περνάει από το χέρι μου, κάτι δίνω, κάτι αφήνω. Εσύ παντρεύεσαι με τη μουσική μου, κι εσύ χωρίζεις με αυτήν. Κάπου κάτι αφήνω. Δεν αισθάνομαι ότι κάποιος με χρειάζεται, ξέρω όμως για ποιο λόγο υπάρχω. Το έχω λύσει αυτό. 

>Είναι μήπως η συνειδητοποίηση που έρχεται με τα 40;
Όχι, αυτό το είχα από τα 25 μου. Τώρα που είμαι 40, νιώθω καλύτερα μαζί μου. 

>Χτύπησαν καθόλου "καμπανάκια"; Και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στο κομμάτι της οικογένειας.
Μωρέ, δεν αισθάνομαι ότι είμαι 40, αλλά πολύ μεγαλύτερος. 

>Πόσο είσαι δηλαδή;
Ποτέ μου δεν ένιωθα μικρός. Δεν ξέρω τι σημαίνει 19 και 18.  Έχω ανθρώπους που θυμούνται εφηβεία με μπιλιάρδο, μπάσκετ, κολλητούς, μπουρδέλα, εγώ δεν έχω καμία τέτοια εικόνα στο κεφάλι μου. Από τα 10 μέχρι και τα 24 ήμουν σε ένα γήπεδο και έκανα προπόνηση και στα 25 με πήρανε σε ένα στούντιο- γράφω τραγούδια συνεχόμενα μέχρι σήμερα. Δεν ήμουν ποτέ παιδί, γι' αυτό μάλλον νομίζω πως είμαι πάντα παιδί. Είμαι πολύ μεγάλος στις σοβαρές αποφάσεις και πολύ παιδί στα πράγματα που επιλέγω για να περνάω ωραία τον χρόνο μου. 

>Με αφορμή τη συνεργασία με τον Πάνο Κατσιμίχα στο "Αυτό που Αγαπάς" που όπως λες, θυμίζει προσευχή, θα ήθελα να μάθω αν πιστεύεις στο Θεό.
Ναι, πολύ, αν και γενικά δε μ' αρέσει το "πακετάρισμα" στην εποχή μας. Ξέρεις κάτι; Η λέξη "πιστεύω" είναι λίγη, το "ξέρω" είναι πιο σωστό. Όπως γνωρίζω ότι το λα μινόρε είναι αυτές οι νότες, έτσι ξέρω ότι υπάρχει "αυτό" που πιστεύω. Είμαι απόλυτα βέβαιος, απλά δε μπορώ να ξέρω αν έχει τη μορφή που έχει μία εικόνα, αν αλλάζει κάτι με την ταφή ή την καύση, αν υπάρχει κάτι μετά... Βασικά, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι μετά και ούτε με ενδιαφέρει να υπάρχει. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μία υπερβολικά συσσωρευμένη πηγή ενέργειας στο σύμπαν, ο Θεός μου, ο οποίος με ορίζει ανάλογα με το πώς φορτίζω τη δική μου ενέργεια και είναι εκεί να με ακούσει όταν έχω ανάγκη να βοηθήσω τον εαυτό μου. 

>Τελευταία ερώτηση: Τι δεν ξέρουμε για εσένα;
Τίποτα δεν ξέρετε για μένα. Ξέρετε ότι με λένε Γιώργο Σαμπάνη, ότι ήμουν αθλητής και είμαι μουσικός, πιθανότατα να ξέρετε τη σχέση μου με την Ιωάννα γιατί επέτρεψα να μαθευτεί -έχω φτάσει σε μία ηλικία πια που δε θέλω να κρύβω την κοπέλα μου στο δρόμο, δεν αντέχω. Αυτά ξέρετε. Δεν είναι ότι είμαι μία τόσο ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ωραία δεν είναι αυτά; Είναι σίγουρα αρκετά. Είναι πράγματι, "λες και με ξέρεις". 

Όλα όσα δεν γνωρίζεις και θέλεις να μάθεις για τον Γιώργο Σαμπάνη, δες τα εδώ

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr