Η ασταμάτητη ορμή του Gianluca Vialli

Για όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο, τα νέα για τον Gianluca Vialli δεν ήταν ευχάριστα. Ο Ιταλός θρύλος της στρογγυλής θέας έχει έναν όγκο από το 2017. Σήμερα είναι καλύτερα, όμως οι όγκοι είναι κάτι που δεν σε αφήνουν ποτέ να ρίξεις τις άμυνές σου τελείως. Η είδηση πονά ακόμα περισσότερο αν θυμηθεί κανείς τον τρόπο παιχνιδιού του Ιταλού striker: ένας επιθετικός με χτισμένο κορμί, σε τέτοιο βαθμό ώστε να παίρνει μονομαχίες από τους πιο σκληρούς αμυντικούς του πλανήτη. Ένας άνθρωπος που κανείς μας δεν μπορούσε ποτέ να τον φανταστεί αδύναμο. Κανείς μας δεν μπορούσε να τον κάνει εικόνα σε κάποιο νοσοκομείο λόγω σοβαρής ασθένειας.

Ήταν ένας από τους πρώτους πραγματικά σύγχρονους επιθετικούς

Η ιστορία του Vialli είναι μία ιστορία που δεν συναντάμε πια πολύ συχνά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Εκείνος ξεκίνησε από τα πολύ χαμηλά, την τρίτη κατηγορία της Ιταλίας όπου έπαιξε μόλις δύο ματς, ανέβηκε στη δεύτερη με την Κρεμονέζε, για να πάρει μεταγραφή στη Σαμπντόρια· μία Σαμπντόρια ικανή να κερδίζει πρωταθλήματα και να φτάνει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Όταν ο Vialli κατέφθασε στο Λουίτζι Φερράρις ήταν μόλις 20 χρονών, άλλη μία μεγάλη κίνηση του προέδρου Paolo Mantovani, ο οποίος στηριζόμενος πάνω σε νέα ταλέντα όπως εκείνος κι ο Mancini κατάφερε να χτίσει μία πολύ ωραία ποδοσφαιρική ιστορία επιτυχίας. Οι δύο τους, ιδανικοί για να παίζουν ο ένας δίπλα στον άλλον, άλλαζαν ρόλους και καθήκοντα, παρότι στο μυαλό μας έχουμε τον Vialli σαν κλασικό "εννιάρι", αν και στην καριέρα του έπαιξε ακόμα και στη μεσαία γραμμή.

Η πολυτάλαντη κι ελεύθερη φύση του παιχνιδιού του, βέβαια, του κόστισε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας του: άλλοτε λόγω ασυνεννοησίας πάνω στο τακτικό πλάνο της ομάδας κι άλλοτε με τους ίδιους τους προπονητές που τον θεωρούσαν απείθαρχο. Ο Trapattoni στη Γιουβέντους του ζητούσε να παίζει πιο πίσω, ενώ ο Arrigo Sacchi στα ματς της Ιταλίας τον ήθελε μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ο Vialli είχε όλο το αθλητικό πακέτο, την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση αλλά και την ποδοσφαιρική νοημοσύνη να κάνει ότι του ζητούσαν. Ήταν ένας από τους πρώτους πραγματικά σύγχρονους επιθετικούς στο ποδόσφαιρο της εποχής.

Ένας ιδανικός συνδυασμός κομψότητας και ωμής δύναμης, με καταπληκτικό κοντρόλ, εξαιρετική τελική ταχύτητα και σπάνια ικανότητα για ακροβατικά στον αέρα. Ο Gianni Brera, o διάσημος Ιταλός αθλητικογράφος, ο οποίος συνήθιζε να δίνει παρατσούκλια σε όλους τους αθλητές, τον είχε ονομάζει Stradivialli, προς τιμήν του θρυλικού κατασκευαστή βιολιών Antonio Stradivari  αλλά και λόγω της ικανότητάς του να δημιουργεί έργα τέχνης εντός των αγωνιστικών χώρων: γκολ όπως το ανάποδο ψαλίδι που πέτυχε απέναντι στην Κρεμονέζε τη σεζόν 1995-96 ή το ψαράκι στον υγρό αγωνιστικό χώρου του γηπέδου της Μπάρι. Η αίσθηση, όταν τον έβλεπες να παίζει, ήταν πως το γκολ για εκείνον ήταν το τελευταίο κομμάτι από ένα πολύ πιο σύνθετο παζλ, το οποίο συμπλήρωνε λεπτό προς λεπτό κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Μάλιστα, σε μία σπάνια εξομολόγηση, ο Gianluca Vialli είχε παραδεχθεί δημόσια ότι στον τελικό ενάντια στην Βραζιλία το '94, αντί να υποστηρίζει την χώρα του ήταν με τη Σελεσάο.

Για αυτά αλλά και για άλλα πολλά επιτεύγματα οι Ιταλοί φίλαθλοι του έχουν συγχωρέσει μία περίεργη ασυνέπεια: ο Vialli ήταν ο πρώτος σκόρερ της Serie A τη σεζόν 1990-91, τη χρονιά που η Σαμπντόρια πήρε το πρωτάθλημα· τα 13 γκολ που πέτυχε στο Κύπελλο Ιταλίας τη σεζόν 1988-89 παραμένουν ρεκόρ μέχρι σήμερα· στις έξι χρονιές του στο Λουίτζι Φερράρις είχε διψήφιο αριθμό γκολ. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι, στην πρώτη του χρονιά με τη Γιουβέντους πέτυχε μόλις 6 γκολ ενώ εκεί που έδειχνε να παθαίνει αφλογιστία ήταν όταν φορούσε τα χρώματα της Σκουάντρα Ατζούρα: κανένα γκολ κι ένα χαμένο πέναλτι στο εντός έδρας Μουντιάλ του '90, ένα μόλις γκολ στο Euro του '88 όπου δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό και, τελικά, μόλις 16 γκολ σε 59 εμφανίσεις. Ένας αριθμός όχι και τόσο κολακευτικός για έναν από τους μεγαλύτερους striker των ιταλικών γηπέδων.

Αν όμως ένα τουρνουά του στοίχισε ακριβά ήταν εκείνο που δεν συμμετείχε: στα γήπεδα της Αμερικής, το 1994, η Ιταλία έφτασε μέχρι τον τελικό. Ο Vialli όμως με τον διόσκουρό του Mancini δεν ήταν καν στην αποστολή, πληρώνοντας το μάρμαρο για τις πολύ κακές σχέσεις τους με τον Arrigo Sacchi. Μάλιστα, σε μία σπάνια εξομολόγηση, ο Gianluca Vialli είχε παραδεχθεί δημόσια ότι στον τελικό ενάντια στην Βραζιλία, αντί να υποστηρίζει την χώρα του ήταν με τη Σελεσάο.

Ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς της Serie A, όταν εκείνη ήταν η Βασίλισσα της Ευρώπης

O έξω καρδιά χαρακτήρας του κι η γλώσσα του που δεν ήξερε να φρενάρει ίσως του στέρησαν μία ακόμα μεγαλύτερη καριέρα, κάτι που όμως του φάνηκε χρήσιμο όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως σχολιαστής των ποδοσφαιρικών ματς. Κάτι που έκανε, αφού πρώτα πρόλαβε να φτάσει από το ζενίθ στο ναδίρ της προπονητικής, μόλις σε δύο χρόνια, κερδίζοντας πρώτα τρόπαια με την προ-Αbramovich Τσέλσι, πριν εξαφανιστεί από τον χάρτη ύστερα από την κόντρα του με το τοτέμ του Στάμφορντ Μπριτζ που άκουγε στο όνομα Gianfranco Zola.

Πέρα όμως από τις περιπέτειες εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, ο παίκτης Vialli θα μείνει αξέχαστος στις καρδιές των φιλάθλων για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους: για τα σγουρά μαλλιά που έχασε, το λεπτό σκαρί που μεταμορφώθηκε σε χτισμένο σώμα, το στυλ παιχνιδιού που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και για το γεγονός ότι μεταμορφώθηκε σε έναν εκ των κορυφαίων επιθετικών της Serie A, όταν εκείνη ήταν η αναμφισβήτητη Βασίλισσα των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Από: Esquire IT

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr