Η "Christy" είναι το πιο δυνατό χτύπημα της Sydney Sweeney μέχρι σήμερα-Μια κριτική του Γιώργου Σατσίδη

H ιστορία πρώτα: Η "Christy" αφηγείται την πραγματική ιστορία της Christy Martin, της γυναίκας που έσπασε το ταβάνι στη γυναικεία πυγμαχία των ’90s στις ΗΠΑ. Από την επαρχία στη μεγάλη σκηνή, από τις τηλεοπτικές ζώνες τίτλου σε μια κακοποιητική σχέση με τον προπονητή–σύζυγο Jim Martin, μέχρι την απόπειρα δολοφονίας του 2010 από τον ίδιο και την επιστροφή της. Είναι ένα βιογραφικό δράμα χωρίς μεγάλα λόγια, που δεν πουλάει "έμπνευση” αλλά μιλά για επιβίωση, αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής.

"Christy" με τη Sydney Sweeney - Μια κριτική του Γιώργου Σατσίδη

Ο David Michôd κρατάει τα πράγματα καθαρά. Δεν πάει για το φτηνό νοκ-άουτ των sports movies. Δουλεύει με ρεαλισμό, σωστό ρυθμό και πειθαρχία. Οι σκηνές στο ρινγκ δεν είναι κρεσέντο μοντάζ — είναι γύροι με ανάσα, με κόπωση, με βάρος στα πόδια. Εκτός ρινγκ, η κάμερα μένει χαμηλά: γυμναστήρια που μυρίζουν καουτσούκ, διάδρομοι, δωμάτια μοτέλ, backstage πριν από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Είναι ο κόσμος όπου δεν κερδίζεις με ένα highlight, αλλά με συνέπεια.

Το σενάριο (Mirrah Foulkes – Michôd) αποφεύγει το άγιο αφήγημα της "εκ γενετής πρωταθλήτριας". Δείχνει βήμα-βήμα πώς χτίζεται ένα σώμα–εργαλείο, πώς ένας χαρακτήρας στήνει άμυνες που δεν φαίνονται στον αγώνα αλλά στην καθημερινότητα. Και όταν φτάνει στο σκοτεινό κεφάλαιο της βίας, δεν στήνει θεματικό πανηγύρι. Δεν αισθητικοποιεί το σοκ, δεν εκβιάζει δάκρυ. Στέκεται με ευθύτητα. Σημείο υπέρ: δεν μας ταΐζει "εξιλέωση" στο φινάλε. Μας δίνει μια γυναίκα που παίρνει πίσω την ιδιοκτησίατης ζωής της.

Η ερμηνεία της Sweeney

Αν μέχρι χθες η Sydney Sweeney ήταν το "sexy it-girl" που η κάμερα λάτρευε να λατρεύει, εδώ κάνει το upgrade που χρωστούσε στον εαυτό της. Το σώμα δουλεμένο, οι κινήσεις οικονομικές, το βλέμμα συγκεντρωμένο. Δεν βγάζει κραυγές για να πείσει ότι πονάει· αφήνει τις παύσεις να μιλήσουν. Στο ρινγκ, ο τρόπος που αλλάζει βάρος στο πάτημα και κλείνει την άμυνα λέει περισσότερα από δέκα ατάκες. Εκτός ρινγκ, οι μικρές μεταβολές στο πρόσωπο χτίζουν χαρακτήρα που δεν ζητάει συμπάθεια – απαιτεί σεβασμό.

Είναι η πιο ώριμη, πιο "σκληρή" δουλειά της μέχρι τώρα της δημοφιλέστατης ηθοποιού, γιατί δεν κρύβεται πίσω από το glam. Παίζει μια αθλήτρια που έπρεπε να είναι ταυτόχρονα μαγνήτης θεαματικότητας και στόχος συστημικής δυσπιστίας. Η Sweeney το πιάνει αυτό και το παίζει σε χαμηλή ένταση. Κερδίζει πόντους αθόρυβα. Όταν έρθουν τα credits, έχει ήδη σηκώσει την ταινία.

Οι απέναντι στο ρινγκ

Ο Ben Foster στον ρόλο του Jim Martin αποφεύγει την εύκολη παγίδα του "τέρατος". Είναι ψυχρός, υπολογιστικός, ελεγκτικός — η βία του δεν χρειάζεται ντεσιμπέλ. Το κάνει πιο ενοχλητικό γιατί μοιάζει οικείο: κανόνες που στήνονται σιγά-σιγά, όρια που μετακινούνται αδιόρατα, εξουσία που παγιώνεται. 

Η γλώσσα της εικόνας

Η φωτογραφία επιλέγει φυσικά φώτα, υφές που δεν κρύβουν τίποτα. Δεν υπάρχουν "ωραίες" γωνίες για να γίνουμε viral. Υπάρχει υλικό που μυρίζει δουλειά. Το μοντάζ δεν φτιάχνει τεχνητές κορυφώσεις — κρατάει ρυθμό που υπηρετεί τους χαρακτήρες. Η μουσική είναι παρούσα όταν χρειάζεται και εξαφανίζεται όταν μπορεί να κάνει ζημιά. Συνολικά, τεχνικά, η ταινία έχει αυτό που ζητάς από ένα καλό camp: σταθερό χέρι.

Γιατί μιλάει σε αντρικό κοινό

Πέρα από την πυγμαχία, το φιλμ λειτουργεί σαν manual για πειθαρχία. Κάθε προπόνηση, κάθε μικρή αλλαγή στη ρουτίνα, κάθε ήττα που δεν γράφεται στα στατιστικά, χτίζει το προφίλ ενός επαγγελματία που δεν ψάχνει άλλοθι. Δεν είναι ταινία που θα δεις για να "ανάψεις" πριν τα βάρη. Είναι ταινία που θα σε κάνει να σκεφτείς γιατί σηκώνεις τα βάρη. Ποιος σου ορίζει τους στόχους; Τι πληρώνεις για την εικόνα σου; Πότε λες "ως εδώ";

Η "Christy" βάζει στο τραπέζι ένα θέμα που ο αντρικός κόσμος συνήθως αποφεύγει: η δύναμη χωρίς έλεγχο είναι απλώς άλλοθι για κακοποίηση.

Τι δεν κάνει; Δεν παριστάνει οτι κάνει κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν μετατρέπει τη Christy σε σύμβολο άτρωτο, ούτε τον Jim σε καρτούν. Δεν κλείνει με εύκολη λύτρωση, ούτε με βινιέτα "ηρωίδα πάνω σε βάθρο". Το τέλος είναι καθαρό: δεν έχεις πάντα τέλειο φινάλε — η ηρωίδα έχει επιλογές. 

Σημεία που θα ήθελαν περισσότερο χώρο

Θα παίζαμε κι άλλο με τον κόσμο γύρω από την Christy: μάνατζερς, promoters, τηλεοπτικές μηχανές που ανεβάζουν και κατεβάζουν καριέρες. Υπάρχουν, αλλά σε δεύτερο πλάνο. Επίσης, η διαδρομή μέσα στην ίδια την κοινότητα της πυγμαχίας θα χωρούσε λίγο περισσότερη "βρωμιά". Το φιλμ επιλέγει την καθαρότητα, και κερδίζει σε συνοχή, αλλά χάνει λίγο από την υφή "πίσω από τις κουίντες". 

Το μήνυμα, καθαρά

Η "Christy" είναι ταινία για την κυριότητα: της εικόνας σου, της ιστορίας σου, του σώματός σου. Αν κάτι μένει όταν σβήνουν τα φώτα, είναι ότι η αληθινή νίκη δεν είναι η ζώνη, είναι ο έλεγχος. Ακούγεται απλό, αλλά μέσα στον κόσμο του θεάματος είναι το πιο δύσκολο ζητούμενο.

Και το συμπέρασμα — όπως θα το έλεγες σε φίλο

Δες την. Όχι επειδή "πρέπει", αλλά γιατί είναι καθαρό, τίμιο σινεμά. Η Sydney Sweeney κάνει το αναμενόμενο άλμα και παραδίδει ερμηνεία με πειθαρχία και ακρίβεια. Ο David Michôd σκηνοθετεί διακριτικά και ουσιαστικά. Ο Ben Foster είναι ο αντίπαλος που, αν τον κερδίσεις, μετράει η νίκη. Και φεύγεις με κάτι χρήσιμο: την υπενθύμιση ότι τα πραγματικά νοκ άουτ συμβαίνουν έξω από το ρινγκ.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr