Ένα από τα τελευταία enfants terribles που μας έδωσε η αμερικανική λογοτεχνία είναι σχεδόν άγνωστο στη χώρα μας. Ο Bret Easton Ellis, 55 ετών σήμερα, ταρακουνά τα νερά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάθε φορά που ρίχνει άλλη μία εκδοτική πέτρα στον ωκεανό των γραμμάτων. Σήμερα, 28 χρόνια μετά το "American Psycho" (Αμερικάνικη Ψύχωση, εκδ. Σέλας), που στην κινηματογραφική του εκδοχή σόκαρε την υφήλιο βάζοντας τον Christian Bale στο κάδρο με τους μεγάλους ερμηνευτές, επανέρχεται με κάτι τελείως διαφορετικό: ένα μη λογοτεχνικό κείμενο που τιτλοφορείται "White".
Ωμός, σατιρικός, δεξιοτέχνης των λέξεων, συχνά ξεκαρδιστικός, κάποιοι θα έλεγαν νιχιλιστής, ενώ οι φανατικοί του αναγνώστες θα τον χαρακτήριζαν απλά τρομακτικά αληθινό. Δυστυχώς, στην Ελλάδα εκείνοι που έχουν έρθει σε επαφή με το έργο του αποτελούν μια πολύ μικρή μειονότητα που αναγνωρίζεται μεταξύ της απαγγέλοντας από καρδιάς ατάκες που χλευάζουν την politically correct πραγματικότητα που βιώνουμε. "Εντυπωσιάστηκα αρνητικά όταν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη γενιά των millennials. Έπαθα σοκ με όσα τους τρόμαζαν και όσα τους προσέβαλλαν. Σε έναν τύπο όπως εγώ, γέννημα θρέμμα της Generation X, έμοιαζαν απλά γελοίοι" δηλώνει στο αμερικανικό Esquire.
Τι ακριβώς όμως είναι το "White", που ήδη ξεσηκώνει μεγάλες συζητήσεις στη Γη της Επαγγελίας; Επί της ουσίας πρόκειται για την προσωπική του κατάθεση για το πώς βλέπει τα πράγματα σήμερα, μετά από εντατική ενδοσκόπηση και προσεκτική παρατήρηση των κοινωνικών φαινομένων – τόσο στην πραγματική όσο και στη ζωή των social media. O Ellis δεν είναι ένας ερημίτης που γράφει ποιήματα με φτερό χήνας, αλλά ένας άνθρωπος της εποχής του που μεταχειρίζεται τα νέα μέσα, όπως το Twitter και τα πολύ δημοφιλή στις ΗΠΑ podcasts, με ευκολία. Απλά δεν είναι διατεθειμένος να πει "Όλα καλά, κανένα πρόβλημα", να γυρίσει πλευρό και να κοιμηθεί. Το αντίθετο. Φιλοδοξεί στο μέτρο του δυνατού να ξυπνήσει τις υπνωτισμένες μας συνειδήσεις με το δικό του τρόπο, περισσότερο αφορίζοντας και λιγότερο μοιράζοντας συμβουλές. Πιστεύει, με λίγα λόγια, ότι η κουλτούρα των likes καταστρέφει λίγο λίγο το είναι μας. Φοβάται ότι το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει εκεί έξω είναι ότι όλοι μας (καλλιτέχνες και μη) αυτολογοκρινόμαστε έτσι ώστε να είμαστε αρεστοί όχι σε κάποιους, αλλά σε όλους.
Η δύναμη του Bret Easton Ellis δεν ήταν ποτέ η εκ βαθέων ανάλυση της πραγματικότητας.
Φυσικά ήδη υπάρχουν κάποιες αρνητικές κριτικές που κάνουν λόγο για ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στους millennials, που όμως απευθύνεται σε όλες τις προφανείς αιτίες (Ίντερνετ, υπερπροστατευτικοί γονείς) χωρίς να βρίσκει λύση στο πρόβλημα. Η αλήθεια όμως είναι ότι η δύναμη του Bret Easton Ellis δεν ήταν ποτέ η εκ βαθέων ανάλυση της πραγματικότητας. Αυτό στο οποίο πάντα διέπρεπε ήταν το να παίρνει την πραγματικότητα, να τη μετατρέπει σε μια άρρωστη φάρσα και να μας την τρίβει με δύναμη στο πρόσωπο. Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το βιτριολικό χιούμορ, ένα στοιχείο που, παρότι το "White" δεν είναι λογοτεχνία, κάνει ηχηρή την παρουσία του και σε αυτό το βιβλίο.