Βραβευμένος με Πούλιτζερ το 1981 για το μυθιστόρημα του με τίτλο "Τα παιδιά του μεσονυκτίου", μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων, χρισμένος ιππότης από την βασίλισσα Ελισάβετ Β´ του Ηνωμένου Βασιλείου για τις υπηρεσίες του στην λογοτεχνία. Ο ινδικής καταγωγής Βρετανός συγγραφέας Salman Rushdie είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της σύγχρονης μυθιστοριογραφίας.
Με αφορμή το 14ο μυθιστόρημά του, Quichotte, ο 72χρονος μιλά στο βρετανικό Esquire για όλα όσα του έμαθε η ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία.
Όταν είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να γίνω συγγραφέας, μου απάντησε γεμάτος οδύνη: "Τι θα πω στους φίλους μου;". Ευτυχώς έζησε αρκετά χρόνια, ώστε να αρχίσει να λαμβάνει συγχαρητήρια από αυτούς και να παίρνει εκείνος φυσικά τα εύσημα.
Όλοι διαθέτουμε αυτή την πολύ πλούσια φαντασία και αργότερα στη ζωή μας σχεδόν όλοι την εγκαταλείπουμε. Απλά πιστεύω ότι υπάρχουν μερικοί κάπως περίεργοι άνθρωποι που δεν ξεπερνούν ποτέ αυτή τη φάση και τελικά γίνονται συγγραφείς.
Αυτό που θα έλεγα στους αναγνώστες μου στο δυτικό κόσμο σχετικά με τα Παιδιά του μεσονυκτίου (εκδ. Ψυχογιός) είναι πως δεν πρόκειται για φαντασία. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίεργη από αυτό και, αν την έβαζα σε ένα βιβλίο, δε θα την πιστεύατε.
Η Margaret Atwood είναι πολύ παλιά μου φίλη και είμαι πολύ χαρούμενος που βιώνει αυτό τον εντυπωσιακό θρίαμβο στα 80 της χρόνια. Ανταλλάσσαμε περιπαικτικά μηνύματα μεταξύ μας πριν ανακοινωθεί ο νικητής των φετινών βραβείων Booker.
Κάποιοι άνθρωποι, ιδιαίτερα πολύ νεαροί σε ηλικία κριτικοί που γράφουν για τα βιβλία μου, συνηθίζουν να λένε ότι είμαι πολύ επιρρεπής σε αυτό που ονομάζουμε "dad jokes". Αυτό είναι κάτι καινούριο για μένα: Παλιά δεν ήταν "dad jokes", ήταν απλά "bad jokes".
Μου αρέσει πολύ που μπορώ να βγάζω μια άλλη γλώσσα από το μανίκι μου. Όταν αλλάζεις γλώσσα έτσι εύκολα, είναι κατά κάποιον τρόπο σαν να αλλάζεις λίγο το χαρακτήρα σου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου ζητήθηκε να πάω σε παρουσίαση βιβλίου μου και να διαβάσω κάποιο απόσπασμα. Μια γυναίκα στάθηκε απέναντί μου και είπε: "Ευχαριστώ, κ. Rushdie, γιατί είπατε την ιστορία μου". Σχεδόν έβαλα τα κλάματα. Σκέφτηκα: "Θεέ μου, δεν περίμενα ποτέ το βιβλίο μου να έχει αυτή την επίδραση στους ανθρώπους".
Έχω προσωπικούς φόβους, οι οποίοι έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι μεγαλώνω. Το τελευταίο μου μυθιστόρημα, το Quichotte [δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ελληνικά], καταπιάνεται με τη θνητότητα. Έχει να κάνει με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν εκείνο που μας περιμένει όλους μας στο τέλος.
Έχω και επαγγελματικούς φόβους: Η αγωνία για το κατά πόσο ή όχι θα μπορέσω να γράψω άλλο ένα καλό βιβλίο στη ζωή μου. Πάντα υπάρχει αυτή.
Είμαι πιο κοντά στην jazz απ’ ό,τι στη συμφωνική μουσική όσον αφορά τον τρόπο που γράφω. Όταν ήμουν πιο νέος, χρειαζόταν να έχω το σκελετό μπροστά μου για να μπορέσω να τον ντύσω με "σάρκα". Όσο περνά ο καιρός εμπιστεύομαι όλο και περισσότερο τη στιγμή της δημιουργίας. Αφήνω δηλαδή τα πράγματα να συμβούν κατά την πράξη της συγγραφής.