Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να της πω. Θέλω να της πω για τις ιστορίες των παππούδων μου από τον Εμφύλιο και τις εξορίες, που τα βιβλία της με βοήθησαν, όταν ήμουν παιδί, να καταλάβω, αλλά και για τα καλοκαίρια μου στη Σάμο, που μόλις το πλοίο έπιανε Βαθύ ζητούσα από τη μαμά μου να μού δείξει κατά που πέφτει το Λαμαγάρι και φανταζόμουν πώς θα ήταν να περνούσα τις διακοπές μου εκεί με τη Μυρτώ, τη Μέλια και τα "παιδιά από τα τσαρδάκια", το Καπλάνι που, σε ηλικία 8 ετών ανακάλυψα ότι είναι υπαρκτό, και δεν ησύχαζα αν δε με πήγαιναν να το δώ –κάθε Καλοκαίρι που βρισκόμασταν στο νησί.
Για τα βράδια που (αφού δεν είχα αδερφή) ρωτούσα τον εαυτό μου "ΕΥ- ΠΟ; ΛΥ- ΠΟ;", πριν πέσω για ύπνο, αλλά και για τον Πέτρο και τον Μεγάλο του Περίπατο, την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, την προσφυγιά στην Τασκένδη, τη Μόσχα, και μετά -στη Χούντα- το Παρίσι, για τη Ζωρζ Σαρρή, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Ταρκόφσκι, που μας ενημέρωσε ότι, όταν ήταν φοιτητής, έκανε baby sitting στο γιο της, και τόσα ακόμα.
Η συνέχεια στο madamefigaro.gr.