Ανοίγοντας το ραδιόφωνο, όλο και κάπου θα πετύχεις ένα ιταλικό τραγούδι που μιλά για ελπίδα, αγάπη και ελευθερία. Το Andrà Tutto Bene, όπως λέγεται η συνεργασία του Ian Ikon με τον Luigi Catalano, είναι ένας σύγχρονος ύμνος στην αισιοδοξία, από εκείνους που μοιάζουν πιο αναγκαίοι από ποτέ στην εποχή της πανδημίας. Ο δημιουργός του, ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ο ορισμός του πολίτη του κόσμου.
Ζει κάπου μεταξύ Αθήνας, Θεσσαλονίκης και της υπόλοιπης υφηλίου, δημιουργεί ευφάνταστατες καμπάνιες επικοινωνίας, αποτυπώνει σε νότες τη μουσική που κατοικοεδρεύει στο κεφάλι του και δημιουργεί νέες ραδιοφωνικές επιτυχίες. Το πνεύμα του αρνείται πεισματικά να ξεκουραστεί. Και αυτό βγαίνει και στη θυελλώδη, αλλά αρμονική συνάμα ζωή του, που αφηγείται ο ίδιος στο Esquire μέσα από τις γραμμές και τις φωτογραφίες του που ακολουθούν.
> Στο σπίτι ακούγαμε Eliza Marelli, Νίκο Γούναρη, Αττίκ και κάποιους Ιταλούς καλλιτέχνες, την ελαφριά pop της εποχής εκείνης, η πρώτη μου επαφή με την ξένη μουσική ήταν σε ηλικία 12 ετών. Περπατούσα στην Τσιμισκή και είδα ένα φίλο μου να έρχεται κρατώντας μερικούς δίσκους. Ανάμεσα σε αυτούς είδα τους Doors και το όνομα τους για κάποιο λόγο μου κόλλησε. Μου τον δάνεισε και τον έβαλα το πλαστικό Phillips πικάπ που είχαμε.
> Άρχισα να ψάχνω παραπάνω. Ανακάλυψα συγκροτήματα ψυχεδελικής μουσικής του west coast California: Mamas & The Papas, Grateful Dead, Jefferson Airplane - κυρίως rock μουσική σκέψου. Αντιμετώπιζα τις δεκαετίες σύμφωνα με τις μουσικές που παρήγαγαν.
> Ύστερα ξεκίνησα μαθήματα σε ένα ωδείο, αλλά γρήγορα τα παράτησα γιατί είδα ότι μόνος μου τα κατάφερνα εύκολα. Δε με ενδιέφερε άλλωστε να κάνω καριέρα στη μουσική. Ήθελα μόνο να μπορώ να συνθέτω τραγούδια με την κιθάρα μου. Γι᾽αυτό πιστεύω πως είμαι τραγουδοποιός και όχι ένας απλός συνθέτης που γράφει σε παρτιτούρες.
> Η πρώτη μου μπάντα λεγόταν The Passengers, καμία σχέση με τον Iggy Pop όμως. Απλώς ηχογραφούσαμε σε ένα εξοχικό σπίτι στους Νέους Επιβάτες στη Θεσσαλονίκη. Τότε ήμουν 16-17 χρονών. Ύστερα έφυγα στο Λονδίνο για σπουδές στην αρχιτεκτονική τις οποίες όμως δεν έκανα και κατέληξα στη Στοκχόλμη. Βρέθηκα να σπουδάζω design και διαφήμιση στο εμβληματικό Beckmans College of Design. Συνέχισα με Ιστορία της Τέχνης, με ένα άλλο συγκρότημα, τους Via Luna και με την κοπέλα με την οποία συζούσα και ήταν τραγουδίστρια παίζαμε σε μικρά clubs δικά μας τραγούδια, αλλά και διασκευές από Lou Reed, David Bowie, Cure, τέτοια πράγματα.
> Στα 90s σταμάτησα να ακούω πολλή μουσική, με "κατάπιε" ο χώρος της διαφήμισης που καταλάμβανε τον περισσότερο χρόνο μου. Βρέθηκα σε θέσεις creative director σε πολλές διαφημιστικές εταιρείες χωρίς καν να το αντιληφθώ. Για να καταλάβεις, το 1997 ως πιτσιρικάς μου είχε ανατεθεί να σχεδιάσω την corporate διαφήμιση του Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997. Μετά από λίγο καιρό, στις αρχές του 2002 με κάλεσε η πασίγνωστη recruiter RitaSue Siegel στη Νέα Υόρκη. Είχε δει τη δουλειά μου και τα βιβλία μονογραφίες που έκανα ως graphic designer και με κάλεσε να συνεργαστούμε.
> Ήταν τεράστιο το ποσό που μου πρότεινε. Θυμάμαι μετά τη συνάντησή μας να κάνω μία βόλτα από το Madison Avenue μέχρι τη γέφυρα του Μπρούκλιν (μιάμιση ώρα δρόμος με τα πόδια) ασυναίσθητα, τρελός από χαρά εξαιτίας της επιβράβευσης. Η επικοινωνία, η διαφήμιση και η γραφιστική τότε όμως ήταν κρανίου τόπος. Το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους ήταν μία νωπή πληγή, η πόλη μύριζε ακόμα καμμένο πλαστικό κι εγώ δεν είχα πολλή υπομονή.
> Παράλληλα, προέκυψε ένα θέμα υγείας και αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα με την προοπτική να ξαναγυρίσω στη Νέα Υόρκη όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Εκείνη την περίοδο με είχε καλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να συνεργαστούμε στο πρότζεκτ των Ολυμπιακών Αγώνων, στο πλαίσιο την οπτικής τους επικοινωνίας. Τελικά δεν επέστρεψα ποτέ στην Αμερική και εκ των υστέρων δε σου κρύβω ότι το μετάνιωσα.
> Η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2007 οδήγησε πολλές διαφημιστικές εταιρείες στην καταστροφή και το αποτέλεσμα ήταν να έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Έπιασα στα χέρια μου την κιθάρα και άρχισα να γράφω απευθυνόμενος σε μία μεγάλη γκάμα ακροατών. Αν έκανα μουσική ακριβώς όπως την ήθελα δε νομίζω ότι υπάρχει δισκογραφική εταιρεία που θα ήθελε να την εκδώσει. Θα ήταν κάπως πιο εσωτερική, πιο σκοτεινή από αυτή του Nick Cave.
> Κατευθείαν στα βαθιά βούτηξα το 2012, όταν μία φίλη με σύστησε στον Craig Walker. Συναντηθήκαμε στο Γκάζι μου ζήτησε να ακούσει τραγούδια μου και τελικά θέλησε να τα τραγουδήσει. Του έκανα ένα EP που κυκλοφόρησε από τη Universal.
> Η μουσική που κάνω τώρα δεν έχει καμία σχέση με τα ακούσματα μου, την garage και glitter σκηνή, τα soundtracks των Alexander Desplat, John Barry, Nino Rota που αγαπώ. Οι επιρροές μου δεν αποτυπώνονται στα τραγούδια μου γιατί προσπαθώ να βρω τις κρυφές πλευρές που χαρακτηρίζουν με κάποιο τρόπο εμένα. Δεν έχει νόημα να τις αντιγράφεις και γι᾽αυτό δεν είμαι προσκολλημένος σε ένα είδος. Θα ήθελα όμως να γράψω μουσική για τον Jim Jarmusch με slide guitars με underground αισθητική.
> Για ποιο λόγο η rock σκηνή έχει "πεθάνει"; Υπάρχει σε υβρίδια, η αυθεντική δε δισκογραφείται. Αβίαστα σου λέω ότι εδώ και 25 χρόνια η hip hop έχει εκτοπίσει τα πάντα. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως δικτατορία μιας μουσικής πολιτιστικής φόρμας με τη μορφή πλύσης εγκεφάλου. Οι μελωδίες είναι περιορισμένες και ο ρυθμός ίδιος με λίγες καλές εξαιρέσεις, δε θέλω να την ακυρώσω εντελώς. Η Billie Eilish είναι μία κατηγορία από μόνη της. Ξεχωρίζω την indie pop της και από μόνη της συνιστά μία "γροθιά" στο κατεστημένο της hip hop. Πάρα πολύ επίσης, μ᾽αρέσει ο ήχος των Balthazar.
> Πλέον ασχολούμαι με τη διαφήμιση και την επικοινωνία πιο επιλεκτικά, το Thessaloniki Art Festival ήταν μία από αυτές. Στην παρούσα φάση βρίσκομαι σε συζητήσεις με το δήμο Αθηναίων για ένα οπτικοακουστικό πρότζεκτ στο πλαίσιο της επετείου του 1821. Η μουσική μου, ειδικά αυτήν την εποχή δεν είναι καθόλου επικερδής. Δεν υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια από τα σωματεία που εκπροσωπούν τα καλλιτεχνικά δικαιώματα στην Ελλάδα, οπότε δεν αποδίδονται ικανοποιητικά χρήματα σε μουσικούς και συνθέτες. Είναι περισσότερο χόμπι. Και στο παρελθόν που έβγαλα καλά χρήματα από επιτυχίες που έχω γράψει, δεν τα πήρα ποτέ γιατί ήταν η περίοδος που πτώχευσε η AEPI.
> Σήμερα, οι εταιρείες δεν ενθαρρύνουν τα EPs. Ζούμε στην εποχή των singles, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ως επιλογή λειτουργεί λυτρωτικά, αλλά ως επακόλουθο των social media είναι μία προσωρινή, βολική κατάσταση. Ελπίζω και εύχομαι πως θα συμβεί κάτι που θα διαταράξει τις επικρατούσες αντιλήψεις περί σχέσεων και ο κόσμος θα αναζητήσει την αλήθεια και την ουσιαστική επικοινωνία μέσα από τη διαπροσωπική επαφή. Θα συμβεί, θα το δεις. Απλώς δεν ξέρω πότε.
> Γενικά είμαι αισιόδοξος. Συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου πράγματα για να τα πιστέψω και να συμβούν όντως. Στην πανδημία, έπρεπε να επινοήσω την ελπίδα μέσα από τη μουσική. Οπότε ναι, το Andrà Tutto Bene το έγραψα για να λειτουργήσει λυτρωτικά για μένα. Ήταν το δικό μου ιδιότυπο εμβόλιο κατά της ζοφερής κατάστασης που ζούμε.
> Ο Luigi Catalano είναι ένας πολύ cool, ταλαντούχος τύπος, μου τον σύστησε ο ιδρυτής και CEO των The Hubsters, Αντώνης Βιλλιώτης και περάσαμε πολύ ωραία. Στο τραγούδι ήθελα οπωσδήποτε να ακουστούν συγκεκριμένες φράσεις, όπως Viva la libertà, L' amore vincerà, η Κασσάνδρα Δημοπούλου τις πρόσθεσε στους στίχους και το αποτέλεσμα το ακούς τελευταία στο ραδιόφωνο.
> Aνάλογα με τη σύνθεση που έχω στα χέρια μου ψάχνω την αντίστοιχη φωνή που θα την ερμηνεύσει. Η παλέτα είναι μεγάλη. Για το dream pop κομμάτι μου ας πούμε, επέλεξα τη Marina Celeste των Nouvelle Vague. Έτυχε να γνωρίσω το σύζυγό της μέσω μιας κοινής φίλης και αυτός μας έφερε σε επαφή. Όχι, δεν είναι το ίδιο άτομο που με σύστησε στον Craig Walker.
> Στο μέλλον, ίσως να ακούσεις κι εμένα ερμηνεύω, γιατί όχι; και ελληνικό τραγούδι. Μου έχουν γράψει επίσης στίχους ο Άρης Δαβαράκης, ο Νίκος Μωραΐτης, η Ελένη Γιαννατσούλια, αλλά ακόμα βρίσκονται στο συρτάρι. Τώρα μένει μόνο να γράψω κάτι στα ισπανικά ή τα γαλλικά.
> Τις ιδιοτροπίες μου κάποιοι τις βλέπουν ως γοητευτικά προτερήματα. Έχω μία εμμονή να βγαίνω έξω για φαγητό και ποτό κάθε βράδυ. Τώρα στην καραντίνα, προσποιούμαι ότι το take away είναι η έξοδός μου. Ντύνομαι καλά σα να βγαίνω κανονικά. Συχνά ακούω το "πάλι έξω;";
> Μέχρι να μπορέσω να ξαναβγώ, όλο και κάποια φίλη θα με συστήσει σε κάποιο Ισπανό ή Γάλλο καλλιτέχνη για το επόμενο τραγούδι (γέλια). Όλα θα πάνε καλά πάντως, στο υπογράφω. Αρκεί να υπάρχει αγάπη και ελευθερία.