To headbanging ξεκινούσε από το soundcheck. Αυτές οι έξι λέξεις συνοψίζουν την πορεία που έχει διαγράψει το Rockwave Festival από το 1996 μέχρι σήμερα. Μία ιστορία που, μοιραία, αντιλαμβάνεσαι, όταν ξεκινάς να αφηγηθείς τις heavy metal ημέρες του, ότι δεν χωρά η περιγραφή της σε ένα μεγάλο κείμενο. Ίσως χρειάζεται βιβλίο, με πολύ φωτογραφικό υλικό από τις 100 και πλέον μπάντες που έπαιξαν μέσα σε 21 χρόνια (άλλες μία φορά, κι άλλες επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος), πλάνα κοινού από δεκάδες χιλιάδες θεατές να τα δίνουν όλα στα γρασίδια κι άπειρες αναμνήσεις από headbanging, sing along ρεφρέν και εκδρομές μέχρι την Μαλακάσα.
Black Sabbath, Iron Maiden, Slayer, Manowar, Judas Priest. Η εμπροσθοφυλακή. Όποιος έχει βρεθεί σε κάποια από αυτές τις συναυλίες, μπορεί εύκολα να καταλάβει πώς για την Ελλάδα οι heavy metal μέρες του Rockwave είναι κάτι παραπάνω από ένα live. Είναι μια ετήσια τελετουργία για τους θεατές –ή να γράψω καλύτερα οπαδούς;- του σκληρού ήχου, στην οποία κανείς δε θέλει να πάρει απουσία. Μάλιστα, μιλώντας καθαρά προσωπικά, οι χρονιές που δεν ήμουν εκεί μοιάζουν να έχουν ένα μεγάλο κενό στο καλοκαίρι τους. Ενώ, αντίθετα, οι φορές που βρέθηκα στις επάλξεις του, μου έχουν δώσει στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσω στη ζωή μου. Μία συνισταμένη που μιλώντας με θεατές και μπάντες που έζησαν το φεστιβάλ από κοντά όλα αυτά τα χρόνια, κατάλαβα πώς ισχύει για πολλούς από εμάς στο απόλυτο.
Aπό το Rock of Gods στο Rockwave
"Γεννηθήκαμε τον Δεκέμβριο του 91. Τα συναισθήματα στο άκουσμα της συμμετοχής μας στο Rock of Gods του 96’ ήταν τεράστια. Τόσο η παρουσία μας σε ένα τέτοιο φεστιβάλ όσο και το φεστιβάλ το ίδιο ήταν πρωτόγνωρα για την εποχή. Μιλάμε για μία ελληνική death metal μπάντα από τη μία, κι ένα metal φεστιβάλ στην Ελλάδα από την άλλη. Για τη θέση μην το συζητάς καν. Δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει ελληνική μπάντα μετά από ξένη. Μιλάμε για καταστάσεις αδιαπραγμάτευτες τότε. Ταμπού. Το σπάσαμε το 1998 όταν παίξαμε στο Ρόδον και άνοιξαν για εμάς οι Sacred Steel από τη Γερμανία" θα πει ο Ευθύμης Καραδήμας, frontman των Nightfall, μίας από τις δύο ελληνικές μπάντες (σ.σ: οι Fata Morgana ήταν οι άλλοι) που ανέβηκαν στο σανίδι του πρώτου Rockwave (σ.σ: Rock of Gods λεγόταν τότε) λίγο πριν τους Blind Guardian, τους Saxon και τους Slayer.
"Θυμάμαι τους Slayer που δεν ήταν απλά μια μπάντα αλλά ένα τοτέμ της σκηνής. Μπορεί να ήταν μαγκωμένοι, εξέπεμπαν όμως μια πρωτόγνωρη ενέργεια. Θυμάμαι τη θέα από τον Πειραιά προς τη θάλασσα που ενώ ήταν ωραία -και κάπως σουρεαλιστική για να πω την αλήθεια- ήταν μη λειτουργική· ο ήχος έφευγε προς αυτήν, ενώ υπήρχαν και ηχητικές ανακλάσεις πάνω σε καράβια ή εγκαταστάσεις στην αποβάθρα που έσκαγαν από το πουθενά" συνεχίζει ο Καραδήμας στον ίδιο αναμνησιακό τόνο. "Θυμάμαι το κοινό ενθουσιασμένο να ουρλιάζει και να σπρώχνει προς τη σκηνή από το πρώτο μας κομμάτι ενώ το προσωπικό της διοργάνωσης προσπαθούσε να το συγκρατήσει".
Αυτά, 22 ολόκληρα χρόνια πριν, σε άλλες πιο ηρωικές εποχές, χωρίς social media και οικονομική κρίση. Πώς όμως ήταν τότε το κλίμα του κοινού; "Ο κόσμος διψούσε για συναυλίες. Ήταν χαρακτηριστικό ότι το headbanging ξεκινούσε με το soundcheck. Τέτοια λύσσα. Η παραγωγή και ο ήχος όμως των περισσότερων συναυλιών του είδους ήταν μεγάλο πρόβλημα. Δεν υπήρχε ούτε η τεχνογνωσία ούτε ο εξοπλισμός ενώ τα οδοιπορικά και η συναλλαγματική αξία της δραχμής δεν άφηναν περιθώρια άμεσης αναβάθμισης. Κάποιοι γκρίνιαζαν και για το εισιτήριο θυμάμαι. Στην Ελλάδα το "τζάμπα” ήταν συνυφασμένο με πολιτική άποψη κι όσο πιο ροκ μία συναυλία τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να στα κάνουν γης μαδιάμ κάποιοι" περιγράφει ο Καραδήμας.
"Το φεστιβάλ αυτό όμως ήταν διαφορετικό. Ήταν ξένο σώμα στην φτωχή συναυλιακή πραγματικότητα της εποχής. Κι ήταν όλα όπως έπρεπε να είναι. Όχι από τύχη, αλλά επειδή δούλεψαν τα παιδιά της παραγωγής σωστά. Είχανε αρχίδια και ρίσκαραν" καταλήγει ο frontman των Nightfall, μιας μπάντας που ήταν από τις πρώτες ελληνικές που κατάφεραν να κάνουν όνομα (και) στο εξωτερικό.
Από τη στιγμή που το Rockwave βρήκε τον χώρο του στη Μαλακάσα έγινε θεσμός
Στη metal σκηνή υπάρχει πάντοτε η πεποίθηση πώς παλιότερα ζούσαμε τις χρυσές εποχές κι ότι όσο τα χρόνια περνούν η φάση γίνεται χειρότερη. "Ο παράγοντας κόστος τώρα αναγνωρίζεται από όλους. Δεν υπάρχουν τζαμπατζήδες. Δεν είναι άποψη το τζάμπα κι αυτό είναι η αφετηρία κάθε υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας στον χώρο. Τώρα υπάρχει τεχνογνωσία, εξοπλισμός, υπάρχει το κοινό νόμισμα, υπάρχει το "ευκόλως εννοούμενο”, το κοινώς αποδεκτό. Παράλληλα όμως δεν υπάρχει αυτή η ορμή, η πρωτόγονη ανάγκη έκφρασης κι η σκληρή κοινωνία που περιθωριοποιούσε οποιονδήποτε εκτός νόρμας. Αυτό το τελευταίο σε έσπρωχνε δυναμικά σε εναλλακτικές μορφές έκφρασης και διασκέδασης, που αν δεν υπήρχαν τις έφτιαχνες εσύ" θα πει σε πολύ ειλικρινή τόνο ο Καραδήμας. Τι αλλαγές όμως έγιναν, μέσα από τα χρόνια, σε ένα φεστιβάλ που έχει ταυτίσει το όνομά του σε μεγάλο βαθμό με τον σκληρό ήχο; "Από τη στιγμή που το Rockwave βρήκε τον χώρο του στη Μαλακάσα, δεν υπήρξε καμία. Είναι θεσμός" θα μου απαντήσει, χωρίς να αφήσει πολλά περιθώρια σε απαισιόδοξες συζητήσεις.
Το metal millenium
"Το καλοκαίρι του 1999 το ταξίδι από την Λαμία στον Άγιο Κοσμά είχε κανονιστεί από καιρό. Θα πηγαίναμε μαζί με τον φίλο Γιώργο από τα Καμένα Βούρλα. Γνωριζόμασταν μόλις ένα χρόνο, τον περισσότερο καιρό ανταλλάσσαμε κασέτες με αλληλογραφία, αλλά είπαμε να κατέβουμε μαζί -εγώ κυρίως για τους Sodom, o Γιώργος για τους Manowar" θυμάται ο Παναγιώτης Π., ετών 36, κι αυτό που λέμε παλιά καραβάνα στον χώρο των συναυλιών. Μία μικρή διαδρομή για τα τωρινά δεδομένα, μία μεγάλη περιπέτεια για τους πιτσιρικάδες που είχαν όνειρο ζωής να δουν τα είδωλά τους από κοντά.
"Οι Immortal έπαιξαν με ντάλα ήλιο και ξέβαφε το corpsepaint τους" συνεχίζει, καταγράφοντας ένα από τα αρκετά ευτράπελα εκείνου του Rockwave, μια απόδειξη για το πώς οι σκανδιναβικές μπάντες ταλαιπωρούνται στον ήλιο της Μεσογείου. Τι άλλο όμως είχε συμβεί; "Η πόλη δεν έχει αρκετό ρεύμα για τους Manowar" ακούστηκε εκείνο το βράδυ η απάντηση των headliners, γνωστών για τις υπερφίαλες δηλώσεις και τους τρομερούς metal ύμνους που έχουν γράψει, αναφορικά με την τάση που έπεφτε κάθε τρεις και λίγο. "Φυσικά, αυτό δεν μας απέτρεψε από το να ξελαρυγγιαστούμε στο Hail and Kill και τα υπόλοιπα έπη" θα πει, κλείνοντας την ιστορία του ο Παναγιώτης, υπενθυμίζοντας πώς δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να σε σταματήσουν όταν έχεις πάει πραγματικά αποφασισμένος σε ένα live.
Και κάπου εδώ μπαίνουν και οι δικές μου προσωπικές αναμνήσεις στην εξίσωση. Τον Ιούλιο του 2001, στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, ήμουν 17 χρονών και δεν φοβόμουν τίποτα και κανέναν. Είχα ένα εισιτήριο στα χέρια μου που, μεταξύ άλλων, έγραφε Savatage, Megadeath και Judas Priest. Είχαμε μαζευτεί μια παρέα από τις τέσσερις γωνιές της Αθήνας με απόλυτη πίστη πώς αυτή θα ήταν η καλύτερη ημέρα της ζωής μας.
Κοιτώντας πίσω τόσα χρόνια μετά, ακόμα δυσκολεύομαι να θυμηθώ πολύ μεγαλύτερες χαρές από εκείνο το Breaking the Law
Όταν μετά το εναρκτήριο κομμάτι των (πολύ) αγαπημένων Savatage βρέθηκα –χωρίς να καταλάβω πώς, πού, πότε και γιατί- να μην πατάω στο έδαφος, νιώθοντας κάτι ανάμεσα σε έκσταση και φόβο θανάτου, αντιλήφθηκα πώς οι μπαρουτοκαπνισμένες παλιοσειρές δεν θα άφηναν πολύ χώρο στους νεοσύλλεκτους. Οπλίστηκα με θάρρος και υπομονή και στηριζόμενος σε έναν δυο γιγαντόσωμους φίλους κατάφερα να τα βγάλω πέρα μέχρι τους θεούς Priest. Παρά τον σωματικό κίνδυνο που διέτρεχα είχα πετύχει τον σκοπό μου. Είχα βγει αλώβητος, ζωντανός, μερικά headbanging γαλόνια κοσμούσαν το βιογραφικό μου και κυρίως ένιωθα ότι έζησα την καλύτερη μέρα της ζωής μου. Ψευδαισθήσεις εφηβικού μεγαλείου; Ίσως. Κοιτώντας όμως πίσω τόσα χρόνια μετά, ακόμα δυσκολεύομαι να θυμηθώ πολύ μεγαλύτερες χαρές από εκείνο το Breaking the Law.
Πρώτη φορά Μαλακάσα
"Έχεις περάσει όλη την εφηβεία προσπαθώντας να φτάσεις τις ψιλές του Halford, μιμούμενος κάθε κίνηση των Tipton/Downing και πείθοντας τη μάνα σου ότι δεν ξαναβγαίνει δισολία σαν αυτή του Victim of Changes. Έτσι, ξεκινάς 18 ετών από την Άρτα, μαζί με τον μικρό σου αδερφό, με προορισμό τη Μαλακάσα για να απολαύσεις την υπέρτατη μπάντα με τον Metal God στα φωνητικά. Σκέτη ονείρωξη το ότι θα βλέπαμε και Queensryche, αποτροπιασμός στο ότι θα έπρεπε να υποστούμε τους Nightwish μέχρι να βγουν οι Priest" αφηγείται ο Γιάννης Κ, ετών 32.
Εδώ, με όλο το θάρρος, να σημειώσω για τον αμύητο αναγνώστη πώς –ως γνωστόν- στο metal χωρούν οπαδικά. Μιλάμε για ένα κοινό πολύ αφοσιωμένο στις μπάντες που λατρεύει κι ιδιαίτερα αιχμηρό απέναντι σε εκείνες που θεωρεί ότι δεν τηρούν κάποιους βασικούς heavy metal κανόνες. Το "ακούω τα πάντα" και το "όλα μου αρέσουν" δεν αποδεκτά. Αυτό είναι δεδομένο.
Έχεις κάνει 365 χιλιόμετρα, κάθεσαι ώρες μέσα στο λιοπύρι με ένα ευρώ ίσα ίσα να πάρεις νερό.
"Κι εκεί που οι Queensryche παίζουν όλο το Operation: Mindcrime, κι έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, κάνουμε υπομονή μέχρι να τελειώσουν οι Nightwish για να απολαύσουμε τους Θεούς. Ο ουρανός σκοτεινιάζει κι ο ήλιος σβήνει. Μεσήλικας μεταλλάς με μπλούζα Nightwish φωνάζει: Καλά, τι κάνουν όλοι έτσι να πάνε μπροστά τώρα στους Priest; Τόσο πολύ τους αρέσουν; Οι Nightwish γιατί δεν τους άρεσαν;. Συγκρατείσαι. Ανεβάζεις πίεση 100 μικρή και 200 μεγάλη. Λες δεν γίνεται να τα ακούω αυτά. Τα ακούς όμως. Έχεις κάνει 365 χιλιόμετρα, κάθεσαι ώρες μέσα στο λιοπύρι με ένα ευρώ ίσα ίσα να πάρεις νερό, σκέφτεσαι πότε θα γυρίσεις Άρτα να τα πεις όλα στους φίλους σου και ακούς αυτά τα πράγματα. 14 χρόνια μετά, δεν το έχω ξεπεράσει. Ακόμα τον ψάχνω στα Rockwave" εξομολογείται ο Γιάννης, γεμάτος συναισθήματα που πιθανόν να μην μπορείς να καταλάβεις αν δεν είσαι της φάσης. Γιατί, αν είσαι οπαδός των Judas Priest, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ο πλανήτης Black Sabbath
Σε περίπτωση που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι το heavy metal γεννά οπαδικά συναισθήματα, η επιστροφή στο σωτήριον έτος 2005 μ.Χ θα σε πείσει. Το καλοκαίρι που ο πλανήτης Black Sabbath προσγειώθηκε στην Αττική για τη συναυλία που περίμεναν οι fans από τη δεκαετία του '70. Όσα ακολούθησαν δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Οι καταγραφές κάνουν λόγο για περισσότερους από 20 χιλιάδες ανθρώπους. Δεν μπορώ να σας πιστοποιήσω το νούμερο βέβαια, μπορώ όμως να πω με σιγουριά πώς ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής μου. Τόσο για εμένα όσο και για πολλούς από τους θεατές που είχαν την τύχη να βρεθούν στη Μαλακάσα.
Πολεμικές ιαχές στο War Pigs, τρέλα και παράνοια στο Paranoid, χιλιάδες αναπτήρες χωρίς καμία cheesy διάθεση να καίνε σαν κεριά, sing along μέχρι να κλείσει και η φωνή του τελευταίου θεατή κι εβδομήντα λεπτά σαν τελετή βγαλμένη από κάποια παλιότερη μυθική εποχή· η αγία τετράδα του heavy metal κάποτε άλλαξε τη ροκ μουσική, κι εκείνη την ημέρα, σε εκείνη την καθηλωτική συναυλία έδειξε πώς το είχε κάνει.
Οι νέοι ήρωες του heavy metal
Κοιτώντας τα ονόματα που επισκέπτονται την χώρα μας κάθε καλοκαίρι διαπιστώνει κανείς με τρόμο πώς ενώ η Ευρώπη ζει στο σήμερα, η Ελλάδα μοιάζει εγκλωβισμένη σε μια χρονομηχανή που την κρατά 20 χρόνια περίπου πίσω. Αναμφισβήτητα οι μεγάλες σε ηλικία μπάντες έχουν την τιμητική τους κάθε καλοκαίρι στο νοτιότερο κράτος των Βαλκανίων. Σπάνια έρχεται κάποιο συγκρότημα όταν βρίσκεται σε φουλ φόρμα δημοτικότητας. "Το 2009 στους Slipknot το κοινό ήταν τόσο φορτισμένο όσο και σε 2-3 80s κλασικά ονόματα (κι εξίσου φορτισμένο με την πρώτη εμφάνισή τους στην Ελλάδα το 2005 στον Λυκαβηττό)" μου λέει ο Δημήτρης Τσούνταρος, συντάκτης του Metal Hammer, μιλώντας για την εμπειρία να παρακολουθείς τη μεγάλη ελπίδα του heavy metal στα 00s.
"Το πιο νεαρό κοινό προφανώς περνάει τέλεια και με τις παλιοσειρές, αλλά κρίνοντας από τα ουρλιαχτά εκείνο το βράδυ ήταν ξεκάθαρο ότι τους δικούς τους ήρωες, αυτούς δηλαδή που έχουν πλάσει οι ίδιοι, τους τιμούν με λίγο περισσότερο ενθουσιασμό. Έκτοτε υπήρξαν και καλύτερα συγκροτήματα από τους Slipknot, κανένα όμως δεν σήκωσε το ίδιο βάρος στους ώμους του" συμπληρώνει.
Οι 5 κανόνες του moshpit
-
1. Κρατάμε τον ρυθμό με οποιοδήποτε κόστος
-
2. Βοηθάμε να συνεχίσουν όσοι πέσουν κάτω
-
3. Friendly Violent Fun: το βάρος να πέφτει στο fun, κι όχι στο violent.
-
4. Δεν υπάρχουν φίλοι, δεν υπάρχουν εχθροί.
-
5. Ότι συμβαίνει στο moshpit, μένει στο moshpit.
Πέρα όμως από την ανάλυση, πώς το έζησε εκείνος από κοντά; "Στη μέση του Spit it Out έγινε το κλασικό άλμα στη αρένα, με αποτέλεσμα από το πολύ ξύλο να χάσω και να ξαναβρώ το παπούτσι μου κατά τη διάρκειά του" .συμπληρώνει.
Εμφανίστηκαν με τις στολές του 1999, κι αυτό για τα παιδιά των late 90s ήταν λόγος να ανοίξουν pit ακόμα και στις τουαλέτες
Οι Slipknot το 2010 θα ζήσουν μια τραγωδία, ο μπασίστας Paul Gray (γνωστός ως The Pig) θα δώσει τέλος στη ζωή του εκείνη την χρονιά. Μερικούς μήνες αργότερα θα έρθουν ξανά στην Ελλάδα και το Rockwave. "Η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν ο πρώτος σταθμός της περιοδείας που ακολούθησε τον θάνατο του Gray άρα οι Slipknot ήταν σχεδόν συγκινητικοί ακριβώς επειδή δεν πολυπατούσαν στα πόδια τους. Ήταν απροβάριστοι κι ορμητικοί ταυτόχρονα. Επίσης εμφανίστηκαν με τις στολές του 1999, κι αυτό για τα παιδιά των late 90s ήταν λόγος να ανοίξουν pit ακόμα και στις τουαλέτες" συνεχίζει μιλώντας για την απόδοση αυτής της τεράστιας μπάντας. Όπως όμως με τα χρόνια ο κόσμος αναζήτησε νέους ήρωες στο metal, έτσι σιγά σιγά ήρθε και σε καλύτερη επαφή με την ελληνική σκηνή. Πέρσι για πρώτη φορά το Rockwave αφιέρωσε μια ολόκληρη μέρα σε ονόματα του εγχώριου σκληρού ήχου και μόνο.
Η ελληνική σκηνή στο επίκεντρο
Τα μεγάλα ονόματα από τα 80s. Οι πατέρες του thrash metal. Οι πιονέροι του σκανδιναβικού ήχου. Οι νέοι ήρωες του heavy metal. Τα πιο hot πειραματικά ονόματα του ακραίου ήχου. Αυτοί είναι μερικοί τίτλοι –λίγο τσιμπημένοι είναι η αλήθεια- τους οποίους θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το Rockwave μέσα από τα χρόνια για να φτιάξει τα δελτία τύπου όσον αφορά τις metal ημέρες. Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν ψέματα. Τι γίνεται όμως με την ελληνική σκηνή που κάποτε έπαιζε αυστηρά και μόνο μεσημέρι;
Η πρώτη metal μέρα του Rockwave το 2017 είχε κάτι διαφορετικό: Godsleep, Bazooka, 1000mods, Inner Wish, Nightstalker και Rotting Christ αποτέλεσαν το πρώτο 100% ελληνικό line up. Τυχαίο ή κάτι είχε αλλάξει με τα χρόνια; "Το κοινό ξεκίνησε να αντιμετωπίζει πολύ θετικά την ελληνική σκηνή από το 2000 και μετά. Εντάξει, σίγουρα, δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση με όταν περιμένει να ακούσει τους Judas Priest, αν είναι δυνατόν… δεν βλέπεις αυτά τα ονόματα κάθε μέρα" θα μου πει πολύ ειλικρινά στο τηλέφωνο, αποδίδοντας κι έναν μικρό φόρο τιμής στους προπάτορές του, ο Σάκης Τόλης, frontman των εμβληματικών Rotting Christ, καθώς περιμένει το επόμενο αεροπλάνο για την επόμενη στάση της περιοδείας τους.
Το heavy metal κοινό δεν αλλάζει εύκολα το μυαλό του. Εκπέμπουμε σε μια δικιά μας συχνότητα.
"Το heavy metal κοινό δεν αλλάζει εύκολα το μυαλό του. Εκπέμπουμε σε μια δικιά μας συχνότητα, το κοινό παραμένει το ίδιο, απλά τα πρόσωπα αλλάζουν, έρχονται νέα παιδιά πιο καλλιεργημένα και με καλύτερες γνώσεις λόγω ίντερνετ" συνεχίζει περιγράφοντας τις αλλαγές που βλέπει στην σκηνή τα τελευταία χρόνια. "Έχω ζήσει πολλά, ήμουν στην φάση από την πρώτη μέρα της ελληνικής σκηνής. Για να ήσουν μεταλλάς τότε, έπρεπε να ενοχλείς την κοινωνία, να είσαι αυτό που έλεγαν "χούλιγκαν" -αλλιώς δεν ήσουν μεταλλάς. Αυτό έχει αλλάξει πια, ο κόσμος είναι πιο ήρεμος σε σχέση με τη δεκαετία του ’80" τελειώνει τη φράση του με μερικές αναμνήσεις από τις πρώτες ημέρες του metal στην Ελλάδα.
"Τα τελευταία χρόνια οι Rotting Christ ανταμείβονται με τον σεβασμό του κόσμου. Αυτό είναι κάτι που δεν το εκβιάζεις, είναι κάτι που το κερδίζεις. Οι βραδιές, σαν την περσινή στο Rockwave το 2017, μας δίνουν μεγάλη δύναμη για να συνεχίζουμε τις περιοδείες μετά από 30 χρόνια πάνω στην σκηνή" θα πει για το βράδυ της 30ης Ιουνίου του περσινού καλοκαιριού.
Τι βιώνει όμως εκείνος κάθε φορά που συμμετέχει σε αυτό το φεστιβάλ; "Πάντα νιώθω κάτι ιδιαίτερο στο Rockwave. Είναι ότι παίζω στον τόπο μου, στην γειτονιά κι αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια μπορώ να φέρνω και τις κόρες μου backstage για να δουν τον πατέρα τους στη συναυλία".
Αυτά όσον αφορά τους ανθρώπους πάνω στη σκηνή, τι γινόταν όμως στην αρένα; "Χάρη στο Metal Hammer κατάφερα να βρεθώ κι εγώ μπροστά από το κάγκελο με μια κάμερα και να ζηλεύω από κοντά τους επαγγελματίες. Η συγκεκριμένη μέρα έπεσε πάνω στον καύσωνα των 45 βαθμών υπό σκιά, οπότε κόσμος και συγκροτήματα ήταν τουλάχιστον ήρωες. Επίσης εκείνη την ώρα εύκολα πίστευες ότι οι Rotting Christ είναι ό,τι πιο φωτογενές κι εντυπωσιακό έχει βρεθεί ποτέ μπροστά σε φωτογραφικό φακό" θα πει ο Δημήτρης Τσούνταρος, δίνοντας μια γεύση από το τι χαμός έγινε πέρσι περίπου τέτοιον καιρό.
(credits φωτογραφιών: Δημήτρης Τσούνταρος)
Up the irons, αντί επιλόγου
Μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια, μαύρες μπλούζες, τόνοι μπύρες, εκδρομές από κάθε γωνιά της Ελλάδας, sing along ρεφρέν, headbanging μέχρι να σβήσει ο ήλιος, δεκάδες μεγάλες μπάντες να προσγειώνονται στην Αττική και κυρίως πολύ δυνατές αναμνήσεις ατόφιου heavy metal συνιστούν την κληρονομιά του Rockwave.
Ενός φεστιβάλ που έχει πολύ μακρύ παρελθόν κι ένα πολλά υποσχόμενο παρόν με ιερά τέρατα του χώρου να εμφανίζονται σε λίγο εικοσιτετράωρα στη Μαλακάσα. Δεν βλέπεις άλλωστε κάθε μέρα Accept, Saxon, Judas Priest και Iron Maiden σε ένα μόνο διήμερο.
Διότι μπορεί τα συγκεκριμένα ονόματα να μας έχουν επισκεφθεί ξανά, όμως για τους ορκισμένους fans, καλώς ή κακώς, είναι δύσκολο να τους βαρεθούμε. Εδώ κι αρκετούς μήνες αυτό το διήμερο μονοπωλεί το ενδιαφέρον στις (μεταλλικές) παρέες μας. Και το μόνο που δεν ξέρουμε, τελικά, είναι ποιο από τα δύο θα είναι πιο δυνατό: ο ήχος από τις δισολίες ή οι εκατοντάδες αναμνήσεις που θα χτυπούν με δύναμη την πόρτα μας;
Rockwave Festival | 19 - 20 Ιουλίου
37ο χλμ Εθνικής Οδού Αθηνών Λαμίας | Terra Vibe Park
19 Ιουλίου
Terra Stage
Judas Priest: 22:30-
Saxon: 19:30-20:45
Accept: 17:50-19:00
Vibe Stage
Sabaton: 21:00-22:15
Foray Between Ocean: 17:00-17:30
Null’O’Zero: 16:15-16:45
Jacks Full: 15:30-16:00
20 Ιουλίου
Terra Stage
Iron Maiden: 21:30-
Tremonti: 18:45-19:45
Monument: 16:10-17:00
Vibe Stage
Volbeat: 20:00-21:15
The Raven Age: 17:30-18:30
WEB: 15:30-16:00
Rollin’Dice: 14:00-14:45
Για αναλυτικές πληροφορίες: www.rockwavefestival.gr