Δυστυχώς, είμαστε η γενιά που θέλοντας και μη, αποχαιρετά όλους τους μεγάλους. Τελευταίος στη μακάβρια αυτή λίστα, είναι ο τεράστιος Quincy Jones, ο οποίος έφυγε πλήρης ημερών (91 χρόνων) και επιτυχιών που εκτείνονταν σε 8 δεκαετίες και που καθιέρωσαν πολλούς καλλιτέχνες. Ο Michael Jackson για παράδειγμα, μπορεί και να μην το παραδεχόταν, αλλά σε εκείνον όφειλε σε μεγάλο βαθμό τα 3 σπουδαιότερα άλμπουμ του.
Ο Jones βέβαια, αφενός ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν, αφετέρου γνώριζε και πώς να "προσγειώνει" όσους έτειναν να ξεφύγουν. Ήταν ο τύπος που είχε κολλήσει το σημείωμα "Τσέκαρε τον εγωισμό σου στην πόρτα" όταν το 1985 συγκέντρωσε 46 αστέρια της μουσικής για να ηχογραφήσουν μέσα σε ένα βράδυ το We Are The World ως βοήθεια των ΗΠΑ για την Αιθιοπία που λιμοκτονούσε. Παρεμπιπτόντως, το ντοκιμαντέρ The Greatest Night In Pop, είναι διαθέσιμο στο Netflix και είναι εξαιρετικό.
Γενικώς, δεν αρκεί ένα κείμενο όπως αυτό, για να καταγραφούν οι συνεργασίες, τα επιτεύγματα και το "παρών" που έδινε, όπου μπορούσε. Λόγου χάρη, τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό του, Ray Charles, τον γνώρισε όταν ήταν ακόμη 14 ετών. Ένα χρόνο μετά, ο Charles τον μύησε στην ηρωίνη που άφησε κατά μέρους οριστικά 5 μήνες αργότερα· ευτυχώς δηλαδή, γιατί αυτές οι γραμμές δε θα γράφονταν και ένα σωρό αστέρες μπορεί να μην ανέτειλαν ποτέ.
Ήταν επίσης ο τύπος που εμπνεύστηκε διασκευές για τους Ella Fitzgerald, Frank Sinatra, Sarah Vaughan, Billy Eckstine, Dinah Washington, Duke Ellington, Peggy Lee, αλλά και τη δική μας Νάνα Μούσχουρη. Κάπου στο ενδιάμεσο πρόλαβε να διατελέσει τρομπετίστας και μουσικός διευθυντής για τον Dizzy Gillespie, παραγωγός του εμπορικού έπους όλων των εποχών, Thriller του Jackson, και συνθέτης της μουσικής για την τελετή ορκωμοσίας του Bill Clinton στην προεδρία των ΗΠΑ. Πιο πρόσφατα ακούστηκε (στην κυριολεξία) στον τιμητικό μονόλογο A Tale by Quincy του πολυπλατινένιου Dawn FM, του The Weeknd.
Πριν από 53 χρόνια επίσης, έγινε ο πρώτος αφροαμερικανός μουσικός διευθυντής των Oscars, στα οποία ως καλλιτέχνης είχε κατακτήσει 7 υποψηφιότητες γεγονός που τον κατέστησε τον 2ο αφροαμερικανό με τις περισσότερες στην ιστορία του θεσμού. Ναι, το Oscars so white δε βγήκε τυχαία για να το μνημονεύουμε αυτό τώρα ως σπουδαίο γεγονός με κριτήριο το χρώμα του δέρματος.
Στα δε '70s, προσπάθησε να πείσει τον Miles Davis να επαναηχογραφήσει τη μουσική που δημιούργησε στη δεκαετία του '50 και εν τέλει ο Davis πείστηκε μόλις 20 (!) χρόνια μετά και λίγο προτού φύγει κι εκείνος από τη ζωή.
Αυτόν τον τύπο λοιπόν, πενθεί η παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Εκείνον του οποίου τα τραγούδια θα ακούγονται για πάντα είτε ως πρωτότυπα είτε ως διασκευές ή διασκευές διασκευών (αμφιβόλου ποιότητας και μη) είτε σχεδόν αγνώριστα ως samples.
Μερικά από τα σπουδαιότερα με τη δική του υπογραφή στη σύνθεση ή την παραγωγή/διασκευή, βρίσκεις παρακάτω σε χρονολογική σειρά.
Αντίο Quincy, σ' ευχαριστούμε για τη μουσική σου.
Lesley Gore - It’s My Party (1963)
Frank Sinatra - Fly Me to The Moon (1964)
Aretha Franklin - Angel (1973)
The Brothers Johnson - I’ll Be Good To You (1976)
Rufus feat. Chaka Khan - Do You Love What You Feel (1979)
USA For Africa - We Are The World (1985)
George Benson - Give Me The Night (1980)
Quincy Jones feat. Patti Austin - Betcha' Wouldn't Hurt Me (1981)
Patti Austin with James Ingram - Baby Come To Me (1982)
Michael Jackson - Billie Jean (1983)
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.