Είναι αρχές Ιουλίου 2025 και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Όχι δεν είναι ότι κανόνισες τις διακοπές σου για φέτος, αφού μάλλον λεφτά δεν παίζουν πολλά. Το θετικό φέτος είναι ότι οι Oasis επιστρέφουν μαζί μετά από τα 16 χρόνια.
Αν τα δύο αδέρφια Νόελ και Λίαμ Γκάλαχερ δεν τις παίξουν πάνω στη σκηνή, μιλάμε για μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της indie ροκ μουσικής.
Oasis: Γιατί το στυλ τους παραμένει διαχρονικό
Οι Oasis είναι από τα κορυφαία συγκροτήματα που ανέβηκαν ποτέ στη σκηνή και έχουν πίσω τους εκατομμύρια οπαδούς. Βασικά έχουν τόσο πιστό κοινό, που έκαναν όλο το τουρ τους sold out ακόμα και στα εισιτήρια με εξωφρενικές τιμές. Συνήθως αυτές οι μπάντες χαρακτηρίζουν και το στυλ μιας ολόκληρης γενιάς.
Η μπάντα διαμόρφωσε το look της δεκαετίας του 1990 συνδυάζοντας την εργατική τάξη, με την indie ροκ και το σπορ στυλ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν τα πανωφόρια, τα μπουφάν parka και κάτω τα κλασικά πόλο μπλουζάκια, τα οποία έκαναν πολλούς να τους μιμηθούν ειδικά στη Βρετανία.
Όλο ολοκληρωνόταν με τα κλασικά adidas Samba ή Gazelle τα οποία λανσάρανε σε πολλές δημόσιες εμφανίσεις. Ακόμα και τώρα να ταξιδέψεις στην Αγγλία θα δεις 20αρηδες να υιοθετούν αυτό το look μέχρι σήμερα τόσα χρόνια μετά. Εδώ μέχρι και ο Σούνακ έβαλε adidas Samba.
Για ποιους λόγους όμως παραμένει διαχρονικό;
Στυλ που ταίριαζε με τον ήχο
Οι Oasis έχουν πει μερικούς από τους πιο cheesy στίχους όλων των εποχών αλλά κάπως το κατάφερναν και για μια στιγμή νόμιζες ότι είναι το καλύτερο πράγμα, που άκουσες ποτέ. "You and I are gonna live forever" είναι μια φράση που θα έλεγε και ένας πιτσιρικάς στην κοπέλα του κάτω από τα αστέρια και εκείνη θα γούσταρε. Το ότι ντυνόντουσαν όπως ο μέσος άνθρωπος και δεν φαίνοταν επιτηδευμένοι σίγουρα βοήθησε.
Το θέμα είναι να δείχνεις κουλ
Ένας σοφός –και όπου λέμε σοφός εννούμε τον Λίαμ Γκάλαχερ- είχε πει κάποτε ότι "Μπορεί να γράψεις τον καλύτερο δίσκο του κόσμου αλλά αν δείχνεις σαν μαλάκας, καλύτερα να τον βάλεις εκεί που ξέρεις". Έγραφαν καλά κομμάτια και ντυνόντουσαν με τον τρόπο που θα ντυνόμασταν ολοί, οπότε αυτός είναι ένας καλός συνδυασμός. Μπορεί να ήταν μαλάκες αλλά για άλλους λόγους.
Οι παπουτσάρες των Oasis
Το παπούτσι ήταν το πιο καθοριστικό item στο στυλ του συγκροτήματος. Ειδικά τώρα που η sneaker κουλτούρα έχει αναγεννηθεί εκ νέου σε όλο τον πλανήτξ, αξίζει να θυμήθουμε την εποχή που οι Oasis φόραγαν πολύ κουλ τα sneakers. Κυριολεκτικά πρέπει να είναι ο λόγος που όλη η Βόρεια Αγγλία έχει υιοθετήσει αυτό το στυλ. Τους βλέπεις μαζί με καπελάκι τύπου bucket και έντονη φαβορίτα σε όλα τα μεγάλα τουρνουά, που παίζει η εθνική Αγγλίας τα καλοκαίρια.
Πόσο ωραίος γκόμενος ήταν ο Λίαμ
Ο αρχισυντάκτης του περιοδικού The Face το οποίο είχε φιλοξενήσει το συγκρότημα στο παρελθόν έχει αναφέρει σχετικά με αυτό "Ο Λίαμ ήταν ενοχλητικά ωραίος – από αυτούς που δείχνουν ωραίοι ό,τι κι αν φορέσουν.
Τον είχα επισκεφτεί ένα πρωί στο σπίτι του, καθόταν με ένα μπλουζάκι στο σαλόνι και ήταν λες και είχε βγει από σκηνή στο σινεμά".
Αυτό και τίποτα άλλο.
Ήταν προσιτοί
Σε αντίθεση με πολλά ποπ, ροκ και indie είδωλα των δεκαετιών του 1980 και του 1990 το να ντυθείς σαν τους Oasis ήταν εύκολο και είναι το ίδιο ακόμα και σήμερα. Το κλασικό μπουφάν ή πανωφόρι parka, ένα τζιν, ένα πόλο μπλουζάκι και το sneaker σου. Όλη η βρετανίλα βγήκε και συναντήθηκε πάνω σε ένα ντύσιμο συνδυάζοντας λίγο τη μπάλα, λίγο τη μουσική και λίγο την κουλτούρα της χώρας.
Ήταν αυτό που έβλεπες
Οι φανς μπορούν να τους κατηγορήσουν για μία σειρά από πράγματα μαζί με τη ξεροκεφαλιά τους αλλά σίγουρα δεν μπορούν να τους πουν κάτι γι΄αυτό που έδειχαν. Δεν προσποιήθηκαν κάτι που δεν είναι και το έβγαζαν και στις εμφανίσεις τους.
"Είμαι ο εαυτός μου στο σούπερ μάρκετ. Ίδια ρούχα, ίδιο κούρεμα, ίδια γυαλιά όταν κάνω κηπουρική ή όταν πάω τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν έχω διπλή ζωή, είμαι αυτός που είμαι" είχε πει κάποτε ο σοφός Λίαμ Γκάλαχερ.
Δεν ήταν μόνο τα ρούχα
Ναι το ντύσιμο είναι σημαντικό αλλά μετράει και το attitude. Ο Λίαμ Γκάλαχερ κατάφερε να αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά μόνο με ένα βάδισμα συγκεκριμένο, το πιο χαρακτηριστικό βάδισμα στη μουσική βιομηχανία. Το όποιο, όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος, "δεν ήταν επιτηδευμένο αλλά ήταν σχεδόν επιτηδευμένο".