Για να πούμε αυτή την ιστορία πρέπει να πάμε έναν χρόνο πίσω. Ήμουν διακοπές στη Νάξο και μπουμ. Στις 27 Αυγούστου 2024 οι Oasis ανακοινώνουν ένα μεγάλο reunion για το καλοκαίρι του 2025. Αμέσως τότε έπεσε σύρμα στα τσατ με τους φίλους μου.
Το σχέδιο είχε καταστρωθεί και έπρεπε να δουλέψει. Θα μπαίναμε όλοι μαζί ταυτόχρονα σχεδόν 10 άτομα για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες για ένα εισιτήριο. Μιλάμε για τους Oasis άλλωστε. Δεν πρόκειται μόνο για μία από τις μεγαλύτερες ροκ εν ρολ μπάντες όλων των εποχών αλλά και ότι οι ιδιαιτερότητες στις σχέσεις του δεν αφήνουν ελπίδες, ότι οι συναυλίες που θα έκαναν θα ήταν πολλές.
Μετά από πολλά μπινελίκια, κλάμα σε εμβρυακή στάση στο ντουζ, παρακάλια προς τον υπολογιστή και μετά πάλι μπινελίκια, δυστυχώς δεν κατάφερε κανείς μας να πάρει έστω και ένα εισιτήριο για μία από τις συναυλίες των Oasis στη Βρετανία. Όλοι εκτός από έναν. Ο φίλος μας ο Θοδωρής τα κατάφερε και θα ήταν ο τυχερός.
Στον καφέ που ήπιαμε μετά ήταν πολύ χαρούμενος αλλά παράλληλα και λίγο πικραμένος. "Γίνεται να δω τους Oasis χωρίς την υπόλοιπη παρέα;". Φυσικά και γίνεται του είπαμε όλοι με μία φωνή. Μιλάμε για μία once in a lifetime εμπειρία για όλους είτε ακούν είτε όχι φανατικά το συγκρότημα. Σε μια παρέα άλλωστε όταν ένας δυσκολεύεται, δυσκολευόμαστε όλοι και όταν ένας θριαμβεύει, πάλι θριαμβεύουμε όλοι.
Το ταξίδι ενός Έλληνα στο Λονδίνο για τους Oasis - Μια εμπειρία ζωής
Ο Θοδωρής πήγε στο Λονδίνο για μια μέρα ώστε να δει το μεγάλο live από κοντά. Αφού γύρισε μοιράστηκε την εμπειρία του μαζί μου. Άξιζε τελικά όλη αυτή η αναμονή;
Η πρώτη αντίδραση μου όταν είδα εκείνη την ανακοίνωση το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν αρχικά έκπληξης. Κοίταξα πολλές φορές για να βεβαιωθώ ότι η ανάρτηση, που το διάβασα, δεν ήταν fake. Μετά η έκπληξη έδωσε τη σειρά της στη χαρά και στη σιγουριά πως ό,τι και να γίνει, δεν θα ήθελα με τίποτα να χάσω αυτή τη συναυλία. Αμέσως έτρεξα να το μοιραστώ με όλους, ενώ με κάποιους ξεκινήσαμε ήδη να κάνουμε σχέδια για ένα ενδεχόμενο ταξίδι.
Ήθελα πάρα πολύ να πάω. Δεν είναι μόνο πως η κουλτούρα των Άγγλων είναι πολύ κοντά σε αυτά που μου αρέσουν. Αγγλικό ποδόσφαιρο και μουσική περιλαμβάνουν ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Με τους Oasis μεγάλωσα μουσικά και ήταν ένα συναυλιακό απωθημένο, διότι διαλύθηκαν πριν ενηλκιωθώ το 2009. Τα 16 χρόνια αναμονής ήταν αρκετά.
Το πιο δύσκολο κομμάτι όλου του εγχειρήματος δεν ήταν ούτε το ταξίδι, ούτε το που θα βρω να μείνω, ούτε κάτι άλλο. Όλα αυτά ήταν μια καλοκαιρινή βόλτα σε νησί, όταν δύει ο ήλιος μπροστά στο τι τραβήξαμε στην ιντερνετική ουρά για ένα μαγικό χαρτάκι. Είχα μπει από το πρωί και μετά από 14 ώρες αναμονή, με το σύστημα να πέφτει και φυσικά όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα, κατάφερα να βρω ένα εισιτήριο, το οποίο επιστράφηκε από κάποιον στο site. Όποιος κι αν είσαι ρε μαν σε ευχαριστώ.
Όλοι οι υπόλοιποι της παρέας δεν τα κατάφεραν. Άλλοι τα παράτησαν, ενώ άλλους τους πέταγε η ιστοσελίδα. Λίγο μετά ήταν αδύνατο να βρεις έστω και ένα έξτρα εισιτήριο. Είναι παράξενο το συναίσθημα να νιώθεις ότι μια ολόκληρη χώρα όπως η Αγγλία ψάχνει εισιτήριο για μια συναυλία. Μετά είδαμε ότι οι τιμές στο resale ξέφυγαν πάρα πολύ. Μερικοί ζήταγαν ένα μισθό στην Ελλάδα για ένα εισιτήριο.
Το ταξίδι για να πάω στο Λονδίνο μου φάνηκε συνηθισμένο. Ζούσα άλλωστε 7 χρόνια εκεί. Αυτή τη φορά όμως η πόλη είχε το κάτι το διαφορετικό. Στα ακουστικά μου από το αεροδρόμιο μέχρι να φτάσω στο στάδιο έπαιζε μια playlist των Oasis. Η πτήση ήταν Παρασκευή πρωί και η συναυλία ήταν το βράδυ.
Ο Ιούλιος δεν χαρακτηρίζεται ως τουριστικός μήνας για το Λονδίνο. Το εντυπωσιακό ήταν ότι η πόλη ζούσε τη συναυλία. Σου θύμιζε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση όπως Μουντιάλ ή Euro. Παντού υπήρχε merch των Oasis όπως μπλουζάκια με το logo και τα κλασικά βρετανικά bucket hats. Από την Oxford Street μέχρι το μετρό και στους υπόλοιπους δρόμους υπήρχαν πλανόδιοι μικροπωλητές με καπέλα, στα οποία αναγράφονταν στίχοι από τα κομμάτια. Είναι σπάνιο για μία πολυπολιτισμική πόλη όπως το Λονδίνο να ασχολείται ολόκληρη με ένα γεγονός. Να θυμίσουμε ότι το συγκρότημα προέρχεται από τον Βορρά και πιο συγκεκριμένα το Μάντσεστερ. Ένα statement των Mancs (Mancunians = Οι κάτοικοι του Μάντσεστερ) προς τους πρωτευουσιάνους.
Η συναυλία θα γινόταν -που αλλού- στο θρυλικό στάδιο του Λονδίνου και ολόκληρης της χώρας το Wembley. Εκεί που γίνονται όλες οι μεγάλες αναμετρήσεις, οι ποδοσφαιρικοί τελικοί του νησιού, εκεί που παίζουν τα Λιοντάρια. Στον δρόμο για το γήπεδο η διαδρομή στα μέσα μεταφοράς γινόταν υπό τους ήχους των Oasis. Όχι πλέον στα ακουστικά μου βέβαια αλλά από τον κόσμο που τραγουδούσε τα τραγούδια των Γκάλαχερ.
Η πρώτη κίνηση που έκανα, όταν έφτασα, ήταν να στηθώ στην ουρά για ένα μπλουζάκι των Oasis. Δεν νομίζω να είχε μείνει κάτι μετά τη συναυλία, έτσι έπρεπε να οπλιστώ με υπομονή. Κι άλλοι είχαν την ίδια ιδέα αλλά αυτό δεν έδειξε να πτοεί κανέναν. Ήταν τα vibes στον χώρο τέτοια, που ήταν πολύ δύσκολο να σου χαλάσει η διάθεση. Το αλκοόλ είχε απαγορευτεί περιμετρικά του γηπέδου. Οι μνήμες από τις ταραχές στον τελικό του Euro 2020 ήταν νωπές και η αστυνομία δεν ήθελε επανάληψη αυτού του σκηνικού. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να κατευθυνθεί στο γήπεδο για να πιει τις καθιερωμένες μπύρες πριν τη συναυλία, έτσι αυτό οδήγησε σε νέο ρεκόρ πώλησης μπύρας εντός γηπέδου με 250.000 συνολικά pints.
Πριν όμως τους Oasis στη σκηνή ανέβηκε ο Ρίτσαρντ Άσκροφτ των The Verve για να κάνει το opening act της συναυλίας. Δεν νομίζω πως υπήρχε κάτι καλύτερο για να ζεσταθεί το κοινό. Μετά τα κομμάτια Sonnet, Drugs don’t Work, Lucky Man και φυσικά τον εθνικό ύμνο της Αγγλίας Bittersweet Symphony είχαμε πλέον βουτήξει πλέον για τα καλά στη 90s Britpop νοσταλγία. Είχε έρθει η ώρα.
@the.pub.tales Wembley night 1 @Oasis #oasis #oasisreunion #oasislive25 ♬ original sound - The Pub Tales
Στις 20:15 ήρθε αυτό που 80.000 κόσμος περίμενε με κομμένη την ανάσα. Λίαμ και Νόελ Γκάλαχερ ανεβαίνουν στη σκηνή με ενωμένα χέρια υπό τους ήχους του Fucking in the Bushes και εμάς να παραληρούμε. Μετά ακολούθησε το Hello με τον χαρακτηριστικό στίχο "It’s good to be back”. Εκείνη ήταν η πρώτη στιγμή που κατάλαβα ότι αυτό που γίνεται μπροστά μου, πραγματικά συμβαίνει. Προσπάθησα να ρουφήξω όλη την εμπειρία γι’ αυτό αυθόρμητα κοίταξα αριστερά και δεξιά στο στάδιο. Είδα ζευγάρια, κολλητούς φίλους, γονείς με τα μικρά παιδιά τους να το χαιρόνται και ένιωσα μοναδικά.
Οι Oasis ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα από πάνω τους. Ο Λίαμ κλασικά με το παρκά μπουφάν του και το bucket καπέλο στους 26 βαθμούς Κελσίου πιστός πάντα στο ροκ εν ρολ στιλ και ο Νόελ με γυαλί ηλίου.
Αυτό που έκανε το απόγευμα ξεχωριστό δεν ήταν μόνο τα τραγούδια των Oasis. Ήταν και τα συναισθήματα της προσμονής, της αναμονής 16 χρόνων και της λύτρωσης από την υπερπροσπάθεια για ένα εισιτήριο. Όλοι το ζούσαν στο έπακρο. Αγκαλιαζόμουν με αγνώστους και τραγούδησαμε και τα 23 κομμμάτια. Για δύο ώρες δεν υπήρχαν κοινωνικές νόρμες και ήμασταν όλοι σαν κολλητοί. Ο κόσμος και η διάθεσή του απογείωσαν την εμπειρία. Μια παρέα δίπλα μου κατάλαβε ότι έχω έρθει μόνος και με έκαναν κομμάτι της δικής τους παρέας.
Το συγκρότημα προς το τέλος αφιέρωσε το τραγούδι Rock n Roll Star στον Ozzy Osbourne, που είχε φύγει λίγες ώρες πριν τη συναυλία και όλοι μετά από αυτό, περίμεναν το encore. Η μπάντα ολοκήρωσε τα βραδιά με τους ύμνους The Masterplan, Don’t Look back in Anger, Wonderwall και Champagne Supernova με τον Λίαμ να λέει σε όλους να προσέχουν και να γυρίσουν ασφαλείς στο σπίτι.
Στον δρόμο της επιστροφής ένιωθα γεμάτος και τυχερός. Το μοναδικό αρνητικό ήταν ότι δεν το έζησα με τους φίλους μου. Που ξέρεις όμως; Αν στα επόμενα live δεν πετάξει μια κιθάρα ο ένας στον άλλον, ίσως συνεχίζουν να παίζουν ζωντανά και να καταφέρουμε να είμαστε εκεί σαν παρέα.
Όπως και να έχει, αν αυτή είναι η μοναδική φορά που τους είδα, ας είναι. Μπορεί αυτό το tour να είναι το πιο ξεχωριστό που έκαναν ή θα κάνουν ποτέ. Θα ήθελα να τους δούμε και στην Ελλάδα μαζί με φίλους. Για να έχω την ευκαιρία να γίνω ο εκνευριστικός τύπος που θα λέει "νταξ καλοί είναι αλλά όχι όπως τότε στο Wembley".
Μέχρι τότε όμως "I will not look back in anger”
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.