Όλοι ξέρουν τα Another Brick in the Wall, Money και Wish You Were Here, αλλά υπάρχουν και τραγούδια των Pink Floyd που δεν έγιναν τόσο γνωστά και αξίζει να τα μάθουν οι φαν. Σε αυτό το άρθρο διαλέξαμε 4 κομμάτια που θεωρούμε υποτιμημένα. Τα παραθέτουμε παρακάτω και, πατώντας στο πλαίσιο κάτω από την περιγραφή κάθε τραγουδιού, μπορείτε να τα ακούσετε στο YouTube.
Pink Floyd: 4 κομματάρες που δεν είναι τόσο γνωστές
Cymbaline
Κυκλοφόρησε το 1969 στο άλμπουμ Soundtrack from the Film More, που ήταν το soundtrack της ομώνυμης ταινίας. Έχει ονειρική ατμόσφαιρα, με ήχους που δίνουν μια αίσθηση μυστηρίου και ανησυχίας. Οι στίχοι μιλούν για τον εφιάλτη ενός άντρα που δεν μπορεί να βρει πια την αγαπημένη του, τη Cymbaline. Η γλυκιά φωνή του David Gilmour αποδίδει τους φόβους και τις ανησυχίες που βγαίνουν μέσα από το όνειρο. Με αργό ρυθμό και μια απλή, σχεδόν folk μελωδία, το κομμάτι καταλήγει σε μια ψυχεδελική κορύφωση.
Childhood's End
Βρίσκεται στο άλμπουμ Obscured By Clouds του 1972. Εμπνευσμένο από τη φαντασία της επιστημονικής λογοτεχνίας, το Childhood’s End παιζόταν στις συναυλίες σε εκδοχή με μεγάλη οργανική ενότητα. Η στούντιο εκδοχή είναι πιο μικρή, αλλά κρατά όλη τη δύναμή της. Είναι ένα τραγούδι που κάθε φίλος των Pink Floyd πρέπει να ξέρει.
See Emily Play
Αν και το δεύτερο single των Pink Floyd δεν είναι άγνωστο, σίγουρα αξίζει μεγαλύτερη προσοχή. Το οργανικό μέρος είναι ένα έξυπνο παράδειγμα για το πώς μπορείς να βάλεις πρωτοποριακά στοιχεία σε ένα δημοφιλές τραγούδι. Ενώ οι Nick Mason και Roger Waters κρατούν σταθερό ρυθμό, οι Richard Wright και Syd Barrett δημιουργούν "διαστημική" ατμόσφαιρα με εκρήξεις ήχων: το χαρακτηριστικό όργανο και τις γρήγορες γλιστρήσεις της κιθάρας σε πιο ψηλές νότες, που λέγεται ότι έγιναν με πλαστικό χάρακα.
Summer ’68
Ο Rick Wright δεν πήρε την αναγνώριση που άξιζε για τη μουσική του έμπνευση, που συχνά είχε μια γλυκόπικρη αίσθηση. Το Summer ’68, από το άλμπουμ Atom Heart Mother του 1970, το δείχνει ξεκάθαρα: χαρούμενος ρυθμός, φωτεινές αρμονίες και ευχάριστο πιάνο συνοδεύουν μια εξομολόγηση για τυχαίες ερωτικές συναντήσεις στα ταξίδια, αλλά με φόντο μια αίσθηση αυτοκριτικής και ενοχής.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.