1977: Η έκρηξη του punk

God save the queen, her fascist regime (...) Do not tell you what you want, do not tell you what you need, there is no future, no future. Κι ο Sid Vicious, αυτός ο James Dean του punk που έλεγε ότι για να παίξεις κιθάρα χρειάζεται απλά να χτυπάς τις χορδές της, να φτύνει το κοινό. Δεν υπήρχε λόγος να έχεις πραγματικά καλή φωνή ή γνώσεις μουσικής, ήταν όμως απαραίτητο να έχεις περίσσιο attitude και διάθεση να κάνεις ναρκωτικά. Για να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους και να ξεφύγεις από αυτόν που δεν έδινε καμία προοπτική στους νέους. Γιατί, τελικά, αυτός ήταν σκοπός: να πολεμήσεις το σύστημα, την καθεστηκυία τάξη και την υποκρισία και, με την ευκαιρία, να ξεφύγεις από τη μιζέρια σου.

Από τα γκαράζ στην κορυφή του κόσμου

Κανείς δεν περίμενε την έκρηξη που θα προκαλούσαν οι μπάντες από άγριους πιτσιρικάδες που βρισκόταν κλειδωμένοι στα υπόγεια γκαράζ της Αγγλίας και της Αμερικής. Ένα τσουνάμι, που με το που χτύπησε την στεριά, διέλυσε τα πάντα στο πέρασμά του. Μία κλωτσιά στο στομάχια των σαπισμένων συμβάσεων. "Το punk ήταν μία δημιουργική δύναμη που γεννήθηκε από ατύχημα. Ήταν μία αντίδραση ενάντια στο ξεχείλωμα που έβλεπε κανείς σε κάθε είδος τέχνης της εποχής, μία αντίδραση που έκανε τα πάντα πιθανά. Και για κάποιο καιρό έτσι ήταν" θα πει η Lindsay Hutton, δημιουργός του The Next Big Thing, ενός από τα πιο καυτά fanzines της περιόδου και η τυπωμένη απόδειξη ότι ο καθένας μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Συρραπτικά, χαρτιά, φωτογραφίες και είδωλα όπως οι Ramones, οι The Damned, οι Sex Pistols, οι The Dictators και οι The Cramps - δεν χρειαζόσουν τίποτα άλλο. Ήταν η εποχή του Do It Yourself, όπως θυμάται η Hutton "ήταν σα να έφτιαχνες μπάντα γνωρίζοντας ένα μόνο ακόρντο". Κάπως έτσι συνέβησαν όλα.

British Invasion

Η αναρχία ήταν η βασίλισσα της σκηνής, οι δρόμοι ήταν φτιαγμένοι για πλιάτσικο και τύποι σαν τον Iggy Pop, ένας τρελός που χοροπηδούσε σαν μανιακός στον ρυθμό των The Stooges, ήταν τα αστέρια που οδηγούσαν κοπάδια από νέα παιδιά που το μόνο που ήθελαν ήταν να σκανδαλίσουν και, κατά κάποιο τρόπο, να εκδικηθούν τους γονείς τους. Τους είχαν καταδικάσει σε μία ζωή χωρίς μέλλον, τους είχαν αλυσοδέσει στην ανεργία και τη μιζέρια των μεγαλουπόλεων και επιπλέον ήθελαν να τους κάνουν και μάθημα. Όχι, δεν υπήρχε τίποτα να μάθουν από αυτούς.

"Μπορείτε να είστε σίγουροι πως χωρίς τον Danny Fields το punk δεν θα υπήρχε ποτέ" - The New York Times

Μέσα σε αυτό το χάος και τον πανικό, είναι δύσκολο ακόμα και για ανθρώπους όπως η Hutton, απόλυτα καταρτισμένους στη σκηνή και παρόντες στα πρώτα βήματά της, να διακρίνουν πότε ακριβώς έσκασε η βόμβα του punk. Για εκείνη μάλλον όλα ξεκίνησαν με μία συλλογή από singles που κυκλοφόρησε ο Lenny Kayes, ο κιθαρίστας της Patti Smith, το 1972. Η βρετανική μουσική εισβολή στην Αμερική, που έμεινε γνωστή ως British Invasion, με πρωτεργάτες μπάντες όπως οι Rolling Stones, έδωσε έμπνευση κι αφορμή σε Αμερικανούς πιτσιρικάδες να γεννήσουν δικά τους κομμάτια, όπως το I Had Too Much to Dream (Last Night) των The Electric Prunes. Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά όμως είναι το πότε εμφανίστηκε ο νονός της punk, ο Danny Fields, ένας manager με πολύ ανορθόδοξο τρόπο εργασίας. Ο άνθρωπος για τον οποίο το 2014 οι New York Times έγραφαν: "μπορείτε να είστε σίγουροι πως χωρίς τον Danny Fields το punk δεν θα υπήρχε ποτέ".

Η έκρηξη του punk

Ο manager πίσω από τους The Doors, τους MC5, τους The Stooges, ήξερε ότι είχε βρει αυτό που έψαχνε όταν συνάντησε τους The Ramones. Ήταν όπως τα είχε φανταστεί: μία μπάντα με δίλεπτα κομμάτια που το ρεπερτόριό τους από τραγούδια μπορούσε να εξαντληθεί μέσα σε 15 λεπτά. Το πνεύμα του punk, μία ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει. "Όταν τους άκουσα live στο CBGB's της Νέας Υόρκης, κατάλαβα ότι μου αρέσουν πολύ στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα. Είχαν όλο το πακέτο, έτσι τους συστήθηκα και τους είπα πως θέλω να γίνω manager τους. Μου είπαν ότι χρειάζονται μερικές χιλιάδες δολάρια για ένα ντραμς σετ κι αν έβρισκα τρόπο να τους καλύψω αυτήν την ανάγκη, τότε θα δέχονταν την πρότασή μου. Γι' αυτό ταξίδεψα μέχρι την Φλόριντα, πήρα τρεις χιλιάδες δολάρια δανεικά από τη μητέρα μου και τους τα έδωσα" αφηγείται ο Danny Fields σε ένα ντοκιμαντέρ. Σήμερα, οι The Ramones είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία και τραγούδια όπως το Blitzkrieg Bop, το Beat on the Brat ή το I Wanna Be Sedated έχουν καταγραφεί ως punk ύμνοι για δεκάδες εκατομμύρια ακροατές.

Κι αφού δεν υπήρχε μέλλον (σ.σ: No future/No future for you), πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Ό,τι θεωρήθηκε ακραίο, πρωτοποριακό, diy κι επικίνδυνο στα τέλη των 70s, σήμερα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της pop κουλτούρας. Από τα σημερινά συγκροτήματα μέχρι τις κορυφαίες πασαρέλες του κόσμου, το punk έχει αφήσει το στίγμα του - τόσο μουσικά, όσο και στιλιστικά όσο, ακόμα περισσότερο κι ίσως πιο σημαντικό, ως μία αντίδραση στο παλιό που έχει σαπίσει.

Από: Esquire ES