Μπασίστας, ηχολήπτης, μουσικός παραγωγός, συνθέτης soundtrack, solo καλλιτέχνης, πρωτοπόρος της avant-garde, τραγουδοποιός. Τι είναι, τελικά, ο Κωνσταντίνος Λουκάς Ρολάνδος Κυριάκος, γνωστότερος ως Coti K.; Με λίγα λόγια, και χωρίς καμία υπερβολή: η ζωντανή ιστορία της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής μπορεί να σκιαγραφηθεί μέσα από τα δικά του βήματα.
Από τις μέρες του ως μπασίστας και πληκτράς σε ηλεκτρονικά σχήματα μέχρι τη συμμετοχή του στους πρώτους δίσκους των Στέρεο Νόβα, κι από τους προσωπικούς του δίσκους μέχρι τη δημιουργία των Mohammad με τον Νίκο Βελιώτη το 2009, ο Coti K. έχει γράψει τη δικιά του πολύ ιδιαίτερη, πολύ DIY ιστορία. Τι όμως τον έκανε να βγάλει ένα μικρό αριστούργημα γεμάτο "παραδοσιακή" τραγουδοποιία το 2014 ως The Man of Managra;
Λίγο πριν το αυριανό του live στη Death Disco μας μιλά την πορεία του, για το πόσο σημαντική είναι για αυτόν η "δουλειά", για τα alter ego του, για τα επόμενα σχέδιά του αλλά και για το πώς προσπαθεί να ξεπεράσει την άβολη για αυτόν συνθήκη των ζωντανών εμφανίσεων.
Η μουσική πρωτοπορία στην Ελλάδα έχει μεγάλη παράδοση -από τον Ξενάκη και τον Γιάννη Χρήστου μέχρι τη Λένα Πλάτωνος και τους Στέρεο Νόβα. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκες στη δισκογραφία ως solo καλλιτέχνης, το 1994, μέσα από τη συμμετοχή σου στους δίσκους των τελευταίων αλλά και γενικά σε όλη την πορεία σου αποτελείς μέρος αυτής της πολύ ευρείας σκηνής. Το 2014 όμως επέλεξες, ως The Man from Managra, να βγάλεις έναν δίσκο με περισσότερο "παραδοσιακή" τραγουδοποιία. Τι σε ώθησε σε αυτό;
Δε νομίζω ότι σκέφτομαι ποτέ στη βάση του "θα κάνω κάτι λιγότερο ή περισσότερο avant-garde". Κάθε περίοδο ακολουθώ τα διαφορετικά μουσικά ενδιαφέροντα που έχω σε εκείνη τη φάση. Έτσι, το 2014, απλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτά τα τραγούδια. Όσο βρίσκω ενδιαφέρον σε κάτι τόσο το ακολουθώ - σε εκείνη την χρονική στιγμή βρήκα κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι πιο κοντά στην καρδιά μου. Κάτι που ήταν λιγότερο εγκεφαλικό και πολύ περισσότερο συναισθηματικό. Αν και η μουσική είναι πάντα μουσική: χρησιμοποιείς τα ίδια υλικά είτε φτιάχνεις ένα pop τραγούδι είτε μία avant-garde σύνθεση. Το τραγούδι όμως, κατά την άποψή μου, είναι από τη φύση του πιο δυνατό ως μέσο.
Τι ακούς αυτόν τον καιρό;
Για να πω όλη την αλήθεια δεν είμαι πολύ καλός ακροατής. Δουλεύω γύρω στις δέκα ώρες την ημέρα πάνω στη μουσική, με αποτέλεσμα να μη μου μένει πολύς ελεύθερος χρόνος. Φυσικά ακούω κατά καιρούς πράγματα, σπάνια όμως γυρνάω σπίτι με διάθεση να ακούσω κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Είτε συρρικνώνεται είτε διαστέλλεται η μουσική βιομηχανία, η μουσική είναι ίδια για μένα. Δεν αλλάζει, αφού δεν παράγεται από καμία "βιομηχανία", παράγεται από κάποιους ανθρώπους που είναι σπίτι τους κι έχουν την τρέλα να κάνουν αυτό το πράγμα - αν αυτό έχει εμπορική επιτυχία ή όχι είναι δευτερεύον, έρχεται μετά. Για μένα ο σωστός λόγος που κάνει κάποιον να θέλει να γράψει μουσική -το λέω κι από τη σκοπιά του μουσικού παραγωγού αλλά κι από εκείνη του δημιουργού- είναι η ανάγκη που νιώθει για κάτι τέτοιο, είτε πουλήσει πέντε δίσκους είτε πουλήσει πέντε χιλιάδες δίσκους. Σήμερα, βέβαια, το τοπίο είναι πιο ξεκάθαρο: δεν έχεις κανέναν άλλο λόγο να κάνεις μουσική εκτός από αυτόν. Δεν υπάρχει το οικονομικό όφελος, το οποίο βέβαια ούτε παλιότερα υπήρχε στην ανεξάρτητη ελληνική σκηνή, ελάχιστοι κατάφεραν να ζήσουν από αυτήν· τα ποσά ήταν και τότε αστεία, απλά σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Ο δρόμος του DIY είναι μοναχικός;
Γενικά ο δρόμος της μουσικής μερικές φορές είναι μοναχικός. Τουλάχιστον σίγουρα είναι για μένα. Κάποιες στιγμές μπορεί να μοιράζεσαι τη δημιουργία με κάποιους συναδέλφους, η αλήθεια όμως είναι ότι μόνο όταν φτάνεις στη συναυλία πραγματικά μοιράζεσαι τη μουσική σου. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτό συμβαίνει κι όταν βγαίνει ένας δίσκος. Η αλήθεια όμως είναι (γέλια) ότι δε συμμετέχεις άμεσα σε αυτήν τη διαδικασία παρά μόνο αν τους πουλάς έναν έναν στους ενδιαφερόμενους.
Πώς βιώνεις τη συνθήκη ενός live;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισα να κάνω αυτή τη μίνι περιοδεία (Σπάρτη, Αθήνα, Κέρκυρα, Γιάννενα) είναι ακριβώς επειδή δε νιώθω τρομερά άνετα πάνω στην σκηνή. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με αυτήν τη συνθήκη και με έναν τρόπο να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του perfomer. Γιατί σε πολλά live πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω περάσει πολύ καλά, εσωτερικά μιλώντας. Θέλω λοιπόν να το ξεπεράσω, διότι μερικές φορές η διαδικασία είναι λίγο επώδυνη για μένα και θέλω να μην είναι.
Στις συναυλίες επικοινωνείς πιο εύκολα με τους πιο νέους θεατές ή τους μεγαλύτερους σε ηλικία;
Νιώθω ότι μπορώ να επικοινωνήσω το ίδιο με έναν πιτσιρικά και το ίδιο με έναν εβδομηντάχρονο. Δεν έχει σημασία η ηλικία, σημασία έχει το πως σκέφτεσαι. Είναι θέμα αισθητικό κι όχι ηλικιακό.
Η ταυτότητά σου γράφει Κωνσταντίνος, είσαι γνωστός ως Coti K. σε όλη τη σκηνή, βγάζεις έναν δίσκο ως The Man from Managra το 2014. Ποια είναι η σχέση σου με τα alter ego;
Το Coti, σαν όνομα, είναι το χαϊδευτικό μου. Το "Κωνσταντίνος" δεν το ακούω καν, δε θα γυρίσω στο δρόμο σε αυτό. Όσον αφορά τώρα το The Man from Managra, σίγουρα ξεκίνησε ως alter ego. Τελικά όμως είναι και δεν είναι, αφού είναι πολύ πιο κοντά σε μένα, σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο.
"Because you've been sipping on sorrow / You've been living on sorrow / You've been dreaming on sorrow / You've been running on sorrow / You've been feeling on sorrow / You've been feeding on sorrow”. H θλίψη μας έχει ποτίσει τα τελευταία χρόνια ή μήπως υπερβάλλουμε;
Το βίντεοκλιπ του τραγουδιού είναι μία ερμηνεία του σκηνοθέτη Χάρη Πατραμάνη πάνω σε αυτό. Μία ερμηνεία με την οποία, βέβαια, συμφώνησα και, κατά κάποιον τρόπο, η αλληγορία που παρουσιάζει θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα: άνθρωποι που έχουν εξαθλιωθεί λόγω της κατάστασης που όμως επιλέγουν να μην ζουν εξαθλιωμένοι. Το νόημα των στίχων τώρα είναι πολύ απλό αφού νομίζω ότι δεν πρέπει να δίνουμε τόσο χώρο στη θλίψη στη ζωή μας. Για πολλούς ανθρώπους αυτό το συναίσθημα είναι το σπίτι τους, η παρηγοριά τους. Προσωπικά εγώ όσο μεγαλώνω, ιδιαίτερα αφού έκανα οικογένεια, προσπαθώ να το αποβάλλω.
Πώς ήταν τα 90s και τα 80s;
Τα 80s ήταν πολύ πιο επικίνδυνη εποχή από τα 90s, όχι μόνο στην Ελλάδα, γενικά. Θυμάμαι punk εποχές που όντως έπεφτε τρελό ξύλο στις συναυλίες. Αντίθετα η δεκαετία του 1990, ακόμα και συγκρινόμενη με σήμερα, δε νομίζω ότι ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχε κρίση, δεν υπήρχαν τόσα προβλήματα, ζούσαμε πιο ήρεμα. Τώρα όσον αφορά τη μουσική, αν και προσπαθώ να μην κοιτάω πολύ προς τα πίσω, δεν έχω πολύ καλή αίσθηση του παρελθόντος, είναι ότι και τότε και τώρα εγώ έκανα τη δουλειά μου: η ασχολία μου ήταν η μουσική. Κι αυτό κάνω συνέχεια, είναι ο μόνος δρόμος για μένα. Άλλες φορές έχει μεγαλύτερη αποδοχή από το κοινό κι άλλες μικρότερη. Τελικά, όμως, για μένα αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι η "δουλειά".
Ιδανικό μέρος στην Ελλάδα; Ιδανικό μέρος στην Αθήνα;
Κάποιο νησί, τα περισσότερα πιστεύω ότι είναι καταπληκτικά απλά εγώ επέλεξα την Τήνο. Όσο για την Αθήνα; Δύσκολο... Α, ναι! Σε ένα ρετιρέ πολύ ψηλά, στο κέντρο της πόλης.
Επόμενα σχέδια;
Θα βγει καινούργιος δίσκος The Man from Managra τον Μάρτιο από την Inner Ear Records, ένα άλμπουμ που τελείωσα... χθες. Έγιναν δύο πρεμιέρες την προηγούμενη εβδομάδα από δύο ταινίες που έχω γράψει τα soundtracks (The Waiter του Στηβ Κρική, Ακίνητο Ποτάμι του Άγγελου Φραντζή). Ξεκινώ ηχογραφήσεις ως παραγωγός με τους Bokomolech, τον καινούργιο δίσκο των Αγγελάκα-Βελιώτη κι άλλα πρότζεκτ που τρέχουν. Γενικά (γέλια) φουλ πρόγραμμα!
Ο Coti K. ως The Man from Managra σε μίνι περιοδεία
13/11 | 22:00 | Σπάρτη, Retro
14/11 | 21:00 | Αθήνα, Death Disco
16/11 | 21:30 | Κέρκυρα, Πολύτεχνο
17/11 | 20:30 | Γιάννενα, Soundtrope Festival
Coti K.: Φωνή, μπάσο. Λαμπρινή Γρηγοριάδου: μπάσο, φωνητικά. Πάνος Γαλάνης: τύμπανα. Εύα Ντούρου: πλήκτρα, φωνητικά. Ήχος: Γιάννης Δαμιανός.
*κεντρική φωτογραφία © Μartha Gian.