Ονειρευόταν από μικρός να ακολουθήσει τον δρόμο του θεάτρου και του κινηματογράφου, χαρακτηρίζει τον εαυτό του αυθόρμητο, συναισθηματικό και ανυπότακτο, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του προσπαθεί να βελτιωθεί... στο μαγείρεμα! Αναφερόμενος στον πατέρα του, ο Γιώργος Καφετζόπουλος λέει χαρακτηριστικά: "Εκείνος το έχει στηρίξει παρά πολύ, χωρίς να μου κάνει κάποια χάρη επειδή είμαι γιος του. Το γουστάρει πολύ και το έργο και τον ρόλο του".
"Το 'τάο' είναι μια παράλληλη ιστορία που κρύβεται και εμφανίζεται όποτε αυτό θέλει και μας κλείνει το μάτι", μας λέει για την παράσταση.
Η συνέντευξη του Γιώργου Καφετζόπουλου στο TheTOC:
>Τι σημαίνει "τάο”; Πες μας λίγα λόγια για το έργο και τους χαρακτήρες του. Το "τάο" είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Πρέπει κάποιος να έρθει στο θέατρο και ίσως καταλάβει, χωρίς όμως να είναι σίγουρο. Το "τάο" είναι μια παράλληλη ιστορία που κρύβεται και εμφανίζεται όποτε αυτό θέλει και μας κλείνει το μάτι. Η βασική ιστορία είναι ότι ο πατέρας και ο γιος Καραμούτσος περιμένουν τον Ιωσήφ Μωυσίδη σπίτι τους.
Και επειδή ο Μωυσίδης ελέγχει τα πράγματα, έχει την εξουσία, ας πούμε, δημιουργείται ένα τρίγωνο έχθρας, σύγκρουσης, ανταγωνισμού αλλά και αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ τους. Υπάρχει πολύ το αντρικό στοιχείο. Το στοιχείο του ανθρώπου που έχει το πιστόλι του σαν προέκταση του εαυτού του. Που το χρησιμοποιεί ως μέσο επιβολής ή άμυνας.
Οι χαρακτήρες έχουν κάτι ακραίο μιας και είναι άνθρωποι της νύχτας, αλλά τα προβλήματα τους τα πιο προσωπικά είναι ανθρώπινα, απλά, που θα μπορούσε να τα έχει ο οποιοσδήποτε από εμάς. Και στην ουσία βλέπεις μια αληθινή στιγμή στη ζωή αυτών των τριών ανθρώπων. Μια αναπάντεχη συνάντηση σε ένα σπίτι.
>Τι σε ενέπνευσε για να γράψεις το συγκεκριμένο έργο; Είναι κάτι που ετοίμαζες καιρό; Γενικά ετοιμάζω πάντα κάτι και όταν είναι έτοιμο, βγαίνει μόνο του προς τα έξω. Έτσι προέκυψε το "τάο". Εμφανίστηκε όταν ήρθε η ώρα του. Έμπνευση μεγάλη για μένα είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, το παιχνίδι εξουσίας και κυριαρχίας που υπάρχει στον οποιοδήποτε χώρο μπορεί ο καθένας μας να δραστηριοποιείται. Το πώς οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή για λίγα λεφτά ή για μια καλή θέση.
Το πώς κάποιος ανέρχεται στην ιεραρχία και επιβάλει την εξουσία του, ενώ παράλληλα κάποιος άλλος είναι στην απ’ έξω. Ο ρόλος που κάνω εγώ, είναι ένας κάγκουρας σαν τους trapper που βλέπουμε στην tv. Γουστάρει εύκολο χρήμα, ρούχα ακριβά, trap μουσική, τσαμπουκάδες, γηπεδικά συνθήματα, όπλα κλπ. Μιλάει για τις γυναίκες με αυτόν τον new age μισογυνιστικό τρόπο.
Θα μπορούσες να τον πεις και ακραίο μηδενιστή γιατί λέει διάφορες αρλούμπες. Αλλά παρόλα αυτά, είναι ο πιο αγνός από τους τρεις ήρωες του έργου. Είναι ο νέος που προσπαθεί έστω με αυτά τα εφόδια και το χαομένο του μυαλό, να κάνει ένα βήμα για τον εαυτό του. Και οι άλλοι δύο κατά κάποιο τρόπο τον βάζουν ή προσπαθούν να τον βάλουν στη θέση του. Θέλουν να του κόψουν τη φόρα. Είναι ίσως ένα έργο ενάντια στις παλιές γενιές και στις αντιλήψεις τους. Και ένα έργο που αγαπάει τους κάγκουρες, τους γηπεδόβιους και όλους αυτούς που δεν είναι τόσο καθώς πρέπει.
Η συνέχεια στο TheToc.gr