Πάντα είναι καλή στιγμή για να πάμε θέατρο ή σινεμά. Απλώς, κακά τα ψέματα, μέσα στο σαββατοκύριακο είναι πολύ πιο βολικό, ειδικά όταν οι καθημερινές είναι εξαντλητικές από υποχρεώσεις. Τώρα που έχουμε long weekend, μπορείς να κάνεις τα κουμάντα σου και να τσεκάρεις τι παίζει στην πόλη. Ή ακόμα καλύτερα, να ανατρέξεις παρακάτω σε 3 θεατρικές παραστάσεις που αξίζουν τον χρόνο σου. Είναι όλες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, με κοινό σημείο αναφοράς την ποιότητα, αλλά και την ευκολία που δεν έχουν.
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα - Θέατρο Μπέλλος
Τίτλος σιδηρόδρομος, I know. Είναι η πρώτη παράσταση στη λίστα, γιατί αν θέλεις να την προλάβεις, θα πρέπει να κινητοποιηθείς άμεσα: Αυτό είναι το τελευταίο σαββατοκύριακο που παίζεται στο Θέατρο Μπέλλος. Επανήλθε για λίγες εβδομάδες, βγαίνει γρήγορα sold out, οπότε πρέπει να σπεύσεις.
Ο Ματέι Βίζνιεκ έγραψε το κείμενο πριν από περίπου 20 χρόνια, εμπνεόμενος από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας· δεν πρόκειται για ένα παλιό δράμα και ούτε και θα παλιώσει σύντομα δεδομένου του ότι δυστυχώς, οι πόλεμοι μαίνονται παγκοσμίως. Στο έργο, το (σχεδόν) πρωταγωνιστικό ζεύγος επαναπατρίζεται στο χωριό του μετά από τη λήξη του εμφυλίου και αναζητά τη σορό του γιου του που σκοτώθηκε στον πόλεμο για να μπορέσει να τον θάψει. Πένθος, φτώχεια και μία τοπική κοινωνία που ως άλλο αρπακτικό προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τον πόνο του, φέρνουν στο μυαλό μας καταστάσεις γνώριμες και μας κάνουν συχνά, να χαμογελάσουμε πικρά.
Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου που υπογράφει τη σκηνοθεσία, είχε εξαιρετικό υλικό ηθοποιών (ομάδα The Young Quill) για να πλάσει και με τις γρήγορες εναλλαγές από σκηνή σε σκηνή και από ρόλο σε ρόλο, κατορθώνει να το αναδείξει κιόλας. Αλέξανδρος Βάρθης, Ελίζα Σκολίδη και Μαίρη Χήναρη μεταμορφώνονται με εντυπωσιακό τρόπο σε δευτερόλεπτα αποδίδοντας άψογα τους διπλούς ή και τριπλούς, διαμετρικά αντίθετους ήρωες και κάνοντας τον θίασο να μοιάζει αμέσως πολυπληθέστερος. Η δε Ελίζα Σκολίδη, θέλοντας και μη, κλέβει τις εντυπώσεις με τη μετάβασή της από σέξι χορεύτρια pole dancing σε φαφούτα γριά με καμπούρα.
Περισσότερα, εδώ.
Ο Χορός των Εραστών - Μικρή Σκηνή της Στέγης
"Έχουμε χρόνο;", αναρωτιούνται οι Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και ο Νίκος Καραθάνος σε αυτήν την παράσταση-σφηνάκι των 50 λεπτών που πίνεται μονορούφι, απνευστί. Ιδανικά θα ήθελα να μας δινόταν το κείμενο σε χαρτί φεύγοντας, για να μπορούσα να το μελετήσω. Τόση σοφία συμπτυγμένη μέσα σε μία ιστορία ενός ζευγαριού που δεν τα έκανε όλα σωστά, αλλά δεν τα έκανε και λάθος και που υμνεί όσο λίγα τη συντροφικότητα... Κάθε ατάκα είναι λες και γράφτηκε από τον Tiago Rodrigues -ο οποίος τους σκηνοθετεί κιόλας- για να χρησιμοποιηθεί ως quote των αθεράπευτα ρομαντικών ή εκείνων που θέλουν να πουλήσουν μούρη στα σόσιαλ μίντια. Τουλάχιστον, δεν είναι κενές νοήματος, αντιθέτως με έπιασα να σημειώνω μερικές για να τις σκεφτώ μετά με την ησυχία μου.
Το εύρημα με τους δύο τους να μιλούν ταυτόχρονα αφηγούμενοι τη ζωή τους, ως μονάδα - είναι ένα ρίσκο που βγήκε και με το παραπάνω στον σκηνοθέτη. Ελάχιστες ηθοποιοί έχουν τη φυσικότητα και τη γλυκύτητα της Τριανταφυλλίδου και λίγοι επίσης, θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν την αντρική, σχεδόν παιδική, απλότητα, όπως ο Καραθάνος. Για μένα αυτή, είναι μακράν η καλύτερη παράσταση που έχει παρουσιάσει την τελευταία τριετία η Στέγη.
"Αυτή η αγάπη είναι σαν ένα ποίημα που δε συνοψίζεται, πρέπει να λέγεται ολόκληρο", "Οι αναμνήσεις δεν έχουν τιμή", "Τόση αδιαπραγμάτευτη αγάπη που μένει στις φωτογραφίες", "Έχουμε χρόνο για να με ακούσεις να λέω σ' αγαπώ".
Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε χρόνο. Ή τελοσπάντων, όχι όσο νομίζουμε.
Περισσότερα, εδώ.
True West - Θέατρο Χώρα
Εδώ έχουμε ένα έργο που ως υπόθεση, εν έτει 2024 ίσως και να μη λέει πολλά. Ευτυχώς όμως, που έχει πάψει να είναι κριτήριο αυτό για να παρακολουθήσει κανείς μία παράσταση. Κι αν δεν έχει εκλείψει ως νοοτροπία, Νίκος Ψαρράς και Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης αποδεικνύουν στο 100% πως είναι άδικο να επιλέγεις θέατρα με αυτόν τον τρόπο. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, υπό τη σκηνοθετική ματιά της Έλενας Καρακούλη επέλεξε να ανεβάσει στη σκηνή του Χώρα, το εμβληματικό έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ, Σαμ Σέπαρντ που εστιάζει στα δύο αδέρφια Όστιν και Λη. Μέσα στις απίθανες διαφορές, αψιμαχίες και ψυχολογικά τραύματα που φέρουν, παραδόξως κάπως συνεννοούνται. Ποιος είναι οικογενειάρχης και συγγραφέας; Ποιος διαρρήκτης και ρεμάλι; Και πώς καταλήγουν να μπλεχτούν τόσο ώστε να πάθουν κρίση ταυτότητας;
Είναι εξωπραγματική η χημεία των δύο πρωταγωνιστών που δίνουν τα ρέστα τους πάνω στη σκηνή στο πλαίσιο ενός σχεδόν χορευτικού κλαυσίγελου. Είναι τόσο εμφατική, που ούτε σε πολυνοιάζει τι βλέπεις, ούτε αν το αμερικανικό όνειρο σε αφορά· αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί οι δύο θα μπορούσαν πράγματι να είναι αδέρφια, ενώ συχνά γελάς κιόλας. Τη σύνδεσή τους, την είχα υποψιαστεί και από τη σειρά του Alpha "Διάφανη Αγάπη" στην οποία συμπρωταγωνιστούν, αλλά στη σκηνή, υπερκαλύπτει τα πάντα. Τόσο σπάνια, τόσο υπέροχα.
Περισσότερα, εδώ.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.