Μετρημένος, μικροαστός, ολίγον βολεμένος και γκρινιάρης. Ο Ιβάν Ντμίτριτς της ιδιότυπης διασκευής της Λουκίας Ανάγνου στην παράσταση "Το Τυχερό Λαχείο" του Άντον Τσέχωφ στο Θέατρο 104 που, με το τέχνασμα του δεκαπεντασύλλαβου θυμίζει ιδιότυπο θεατρικό μιούζικαλ, δεν ταιριάζει σχεδόν σε τίποτα με τον Νικόλα Μπράβο που τον υποδύεται- πέρα από το ότι και οι δύο είναι εύστροφοι και παίζουν πιάνο. "Η παράσταση αυτή λειτουργεί σαν φάρμακο για μένα, ξέρω πως και χάλια να είμαι, θα πάω και θα μου φτιάξει τη διάθεση", γεγονός που εισέπραξα στα 65 της λεπτά που περνούν πραγματικά ευχάριστα, άσχετα αν θίγουν πολύ σοβαρά ζητήματα.
Για καλή του τύχη, και παρότι στο Ξυλόκαστρο όπου μεγάλωσε όσα ονειρευόταν φάνταζαν ουτοπικά, ο Νικόλας ξεκίνησε από τα 6,5 του χρόνια μαθήματα πιάνου. Λάτρεψε τη μουσική και ως κλειστός χαρακτήρας μόνο στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου του αισθανόταν ο εαυτός του. "Ένιωθα ότι το προσωπείο της παράστασης με βοηθούσε να κρυφτώ ώστε να μπορέσω στην πραγματικότητα να αποκαλυφθώ", μου εξηγεί και προσθέτει πως η Ιατρική Αθηνών στην οποία πέρασε, ήταν για εκείνον ένα στοίχημα με τον εαυτό του ώστε να αποδείξει ότι μπορεί, κόντρα σε όσους τον αμφισβητούσαν. Απλώς, όταν μετά από 5 χρόνια συνεπούς φοίτησης κλήθηκε να επιλέξει μονοπάτι, ακολούθησε εκείνο που τον έκανε να νιώθει πως μπορεί να ανοίξει τα φτερά του.
Σήμερα, συμμετέχει ανελλιπώς σε παραστάσεις που για εκείνον υποδηλώνουν πολιτική πράξη, "χάνεται" σε διαδρομές με τη μηχανή του και ακούει φανατικά από Doors και Μπετόβεν, μέχρι jazz, ρεμπέτικα και ναπολιτάνικα τραγούδια. Παίζει επίσης, με την Ελένη, την αγαπημένη του γάτα που δεν αποχωρίζεται ποτέ, αλλά και με την τύχη του -στην οποία τίποτα δεν αφήνει- όπως θα διαβάσεις στην κουβέντα μας που ακολουθεί.
>Στην παράσταση, ο Ιβάν είναι πιο πραγματιστής και πρακτικός. Η Μάσα πιο ρομαντική και ονειροπόλα. Εσύ προς τα πού κλίνεις περισσότερο;
Είμαι και τα δύο. Άλλες φορές Ιβάν κι άλλες Μάσα. Ο Ιβάν λειτουργεί με έναν πιο συντηρητικό τρόπο με την έννοια ότι σκέφτεται πώς μπορεί να κατοχυρώσει καλύτερα αυτά που έχει και να επενδύσει στο μέλλον, ενώ η Μάσα με περισσότερη ανεμελιά και φαντασία, σαν ένα τζιτζικάκι το καλοκαίρι. Έχω υπάρξει και τζίτζικας και μέρμηγκας και νομίζω πως έτσι κι αλλιώς, και τα δυο υπάρχουν στη φύση μας.
Παρακολουθώντας το έργο, ασυναίσθητα καλείσαι να διαλέξεις πλευρά ή τουλάχιστον να αποδώσεις δίκιο ή άδικο στους χαρακτήρες. Στην παρούσα φάση νομίζω πως είμαι ένας συνδυασμός τους. Από τη μία με ενδιαφέρει να θέσω κάποιους στόχους και να επενδύσω στο μέλλον μου, αλλά λειτουργώ βάσει ενστίκτου, οπότε το ένα έρχεται και βοηθάει το άλλο.
>Αλήθεια, αν είχες "τόσα κι άλλα τόσα", όπως επαναλαμβάνεται στην παράσταση, τι θα έκανες;
Αυτό είναι και το κεντρικό θέμα, το "αν μπορούσες να είσαι όποιος θέλεις, θα ήσουν αυτός που είσαι;", γιατί τα χρήματα φαίνεται ότι μας δίνουν αυτήν την ελευθερία. Το έχω σκεφτεί και θα συνέχιζα να κάνω ό,τι κάνω και τώρα, χωρίς καθόλου συμβιβασμούς. Νομίζω ότι το χρήμα στην τελική τονίζει κάποια χαρακτηριστικά που ενυπάρχουν στον χαρακτήρα μας. Αν κάποιος είναι τσιγκούνης ή γενναιόδωρος στην καθημερινότητά του και αποκτούσε περισσότερα, θα γινόταν περισσότερο από αυτό που είναι.
>Ποιος φταίει λοιπόν που υπάρχουν στη γη δυστυχείς; Νομίζω πως είναι πολύ απλοϊκό να πούμε ότι φταίει μόνο το χρήμα, όπως ακούμε να τραγουδά το ζευγάρι.
Η δυστυχία έχει τις ρίζες της σε έννοιες όπως η πατριαρχία, ο καπιταλισμός, οι κοινωνικές ανισότητες και γενικότερα τα κακώς κείμενα της εποχής που φαντάζουν ανεξέλεγκτες και καταστρέφουν ψυχές και συνειδήσεις. Παρατηρώ βέβαια, ότι πολλοί άνθρωποι είμαστε δυστυχείς όταν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να σκορπιζόμαστε σε μικρότητες, να αναλωνόμαστε σε συνθήκες τοξικές και να καλλιεργούμε μη χρήσιμα περιβάλλοντα που πληγώνουν πολύ και βαθιά, τόσο εμάς όσο και τους γύρω μας. Συναισθήματα όπως ο φόβος, ο θυμός, η έλλειψη αυτοσεβασμού, η ανασφάλεια δίνουν χώρο, χρόνο και τροφή στα σκοτάδια μας.
>Ή έστω τα μεγεθύνουν, καθώς μάλλον όλοι έχουμε μία φωτεινή και μία σκοτεινή πλευρά. Το ζήτημα είναι ποια επιλέγουμε να ακολουθήσουμε.
Ναι, επιτρέπουν σε αυτά τα σκοτάδια να ευδοκιμήσουν και να προσελκύσουν τη δυστυχία.
>...Και γι᾽αυτό κάνουν ψυχοθεραπεία αυτοί που ανέχονται όσους δεν κάνουν.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό! (γέλια)
>Βέβαια, από την άλλη, όπως υπάρχει η επίπλαστη ευτυχία των σόσιαλ μίντια, αναρωτιέμαι αν υπάρχει και η αντίστοιχη δυστυχία που δημιουργείται από μία ασυναίσθητη διαδικασία σύγκρισης.
Αυτό σχετίζεται με τις μικρότητες που σου έλεγα πριν, αλλά και με τον τρόπο που επιλέγουμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις. Συχνά μόνοι μας αυτομαστιγωνόμαστε και πληγώνουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Κάποιες φορές η δυστυχία ή η ευτυχία είναι επιλογή και σίγουρα έχει να κάνει με την δουλειά που κάνει ο καθένας με τον εαυτό του. Μπορεί να έχεις όσα χρειάζεσαι για μία άνετη ζωή, να μη βλέπεις την ομορφιά γύρω σου, να αναλώνεσαι σε έναν διαρκή αγώνα για περισσότερα και ποτέ να μην είσαι ικανοποιημένος.
>Προσωπικά το κατάλαβα αυτό, κλείνοντας για δυο εβδομάδες τα σόσιαλ μίντια τον περασμένο Μάιο.
Μα πριν από τα σόσιαλ μίντια, ζούσαμε μία πολύ πιο απλή ζωή. Και σε πάω και πιο πίσω αν θες, στην εποχή που δεν είχαμε ούτε κινητά τηλέφωνα. Ήμουν π.χ. παιδί στο Ξυλόκαστρο και θα πήγαινα να χτυπήσω την πόρτα στον φίλο μου τον Κωνσταντίνο για να παίξουμε. Καλώς ή κακώς έχουν μπει όμως στη ζωή μας και εξαρτάται από εμάς το πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε, ενδεχομένως με πιο υγιή τρόπο. Προσωπικά, ακόμα επιλέγω κάποιες φορές να είμαι πιο απλός και αυθόρμητος, και τώρα δηλαδή θα προσκαλέσω ή θα πάω να βρω έναν φίλο χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει.
>Το καταφέρνεις αυτό στην Αθήνα;
Κοίτα, μένω στο κέντρο και με έχει βοηθήσει πολύ και η μηχανή μου ώστε να κινούμαι πιο γρήγορα.
>Μιλώντας για σόσιαλ μίντια, μου κάνει εντύπωση που δεν τα χρησιμοποιείς για εμπορικούς λόγους, ενώ θα μπορούσες και λόγω αναγνωρισιμότητας και λόγω εμφάνισης.
Ποτέ δεν "το είχα" αυτό. Έφτιαξα Facebook στα 18 μου -τότε είχε πρωτοξεκινήσει- όταν είχα κάνει ένα ταξίδι στην Αγγλία με άλλους ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Κάποιος από όλους είχε την ιδέα να φτιάξουμε, ώστε να κρατήσουμε επαφή επιστρέφοντας ο καθένας στη χώρα του. Instagram από την άλλη, δεν είχα για πολλά χρόνια γιατί δεν το "πολυκαταλάβαινα", ούτε αισθανόμουν ότι με εξέφραζε. Μη σου πω ότι μου φαινόταν κάπως περίεργο να ανεβάζω φωτογραφίες για να δείχνω πού βρίσκομαι και πόσο καλά ή κακά περνάω. Σκέψου ότι από μικρός δεν ήθελα να ξέρει κανείς πού πάω και τι κάνω· για να καταλάβεις, υπήρξε συχνή αιτία καβγά με τους γονείς μου. Ήθελα να βγαίνω έξω και να αισθάνομαι ότι είμαι ελεύθερος και με ενοχλούσε που με ρωτούσαν τι και πώς.
>Αναφερόμουν περισσότερο στο εμπορικό κομμάτι, π.χ. των φωτογραφίσεων ή της προώθησης προϊόντων και υπηρεσιών.
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά θεωρώ πως δεν "το έχω" καθόλου. Εν τέλει έφτιαξα σε κάποια στιγμή προφίλ στο Instagram όταν ήμουν στον δεύτερο χρόνο γυρισμάτων στα "Δίδυμα Φεγγάρια", όμως δεν το χρησιμοποιώ και συνήθως ανεβάζω πράγματα μέσω συνεργατών ή αναδημοσιεύω stories. Δεν είναι όλα για όλους, ποτέ δεν κατάφερα να είμαι ενεργός. Μάλλον δε μου ταιριάζει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ ή σνομπάρω τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και καλά κάνουν είτε για την προώθηση της δουλειάς τους είτε για εμπορικούς λόγους.
>Στην τύχη πιστεύεις; Ή την φτιάχνουμε εμείς;
Συν Αθηνά και χείρα κίνει θα σου πω. Πιστεύω στην τύχη αλλά νομίζω ότι και με έναν τρόπο την προκαλούμε και εμείς. Οι δικές μας ενέργειες έχουν κάποιο αντίκτυπο και μετά έρχεται και η τύχη για να συνοδεύσει τη δική μας δράση.
>Αισθάνεσαι πλούσιος; Έχουμε συνδυάσει τον πλούτο με την έννοια του χρήματος, αλλά δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτήν προφανώς.
Θα ήμουν αγνώμων αν δεν αισθανόμουν πλούσιος με όλα αυτά τα καλά που έχω στη ζωή μου. Είμαι αρτιμελής, όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν στα άκρα, ζω σε ένα σπίτι που αισθάνομαι δικό μου και που λειτουργεί ως δικό μου κρησφύγετο, έχω τους λίγους και καλούς φίλους μου ως μία ακόμη οικογένεια πέρα από τη βιολογική...
>Υπήρχε δηλαδή ποτέ περίπτωση να μου πεις όχι;
Ίσως σε προηγούμενη φάση της ζωής μου που ακόμα έψαχνα τα πατήματά μου, όταν ένιωθα περισσότερη αβεβαιότητα και αγωνία για το ποιος είμαι και πού πάω. Θα μου πεις, τώρα ξέρεις; Όχι, αλλά κάπως μετά τα 30 νιώθω σα να άλλαξε κάτι. Πλέον αισθάνομαι ότι είμαι σε μία ηλικία που, από τη μία έχω αυτήν την ενέργεια και τη δύναμη των 20 να ζω τη ζωή μου με τρέλα και πάθος και να κάνω αυτά που θέλω. Συγχρόνως όμως, από την άλλη, κουβαλάω και την εμπειρία των προηγούμενων δεκαετιών που μου επιτρέπει να το κάνω με περισσότερη σύνεση και να πατάω καλύτερα στα πόδια μου, περνώντας πιο ποιοτικά τον χρόνο μου. Μπορώ να σου πω ότι απολαμβάνω πολύ τη φάση στην οποία βρίσκομαι τα τελευταία 3 χρόνια.
>Σε αγχώνει το πού βαδίζουμε; Παρακολουθείς τι συμβαίνει στον κόσμο;
Θα ήμουν ηλίθιος αν δεν ανησυχούσα. Παρακολουθώ, τα συζητάω με φίλους, μιλάμε για αυτά μέσα από τη δουλειά μας και το θέατρο, ταυτόχρονα όμως δε θέλω να αφήνω αυτές τις αρνητικές σκέψεις να μαυρίζουν την καθημερινότητά μου. Αυτό φυσικά, δε σημαίνει ότι δε νοιάζομαι.
>Ενδεχομένως, ως μονάδες απέναντι σε τύπους όπως ο Elon Musk να είμαστε αμελητέα ποσότητα κιόλας.
Ο καθένας μας με την πορεία του προσθέτει ένα λιθαράκι στον κόσμο. Από τον τρόπο που θα συμπεριφερθούμε στους γύρω μας, από το να μην κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην αδικία... Ο καθένας μας έχει τη δική του δύναμη και όσο συσπειρωνόμαστε μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται. Σε προσωπικό επίπεδο και μόνο το ότι ασχολούμαι με την τέχνη, το θέατρο και τη μουσική είναι μία πολιτική πράξη. Παίρνω θέση σε σχέση με όσα συμβαίνουν γύρω μου, όπως και στην καθημερινότητά μου π.χ. στο σουπερμάρκετ όταν δω κάτι άδικο, θα μιλήσω. Μιλώντας για τον Elon Musk, προφανώς έχουμε να κάνουμε με μεγέθη πολύ μεγαλύτερα από τον γείτονα με τον οποίο ίσως χρειαστεί να διαπληκτιστώ και κανείς μας μεμονωμένα δε μπορεί να αναμετρηθεί μαζί τους γιατί ενδέχεται ακόμα και στη φυλακή να βρεθεί χωρίς να το καταλάβει.
>Πες ότι αύριο σου λέει κάποιος ότι μπορείς να αλλάξεις κάτι στο δικό σου επάγγελμα. Τι θα ήταν αυτό;
Θα άλλαζα τον τρόπο σκέψης και δράσης όσων έχουν επιρροή και εξουσία στον ευρύτερο πληθυσμό οι οποίοι προωθούν την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, βλέπε Donald Trump και Elon Musk.
>... ως άλλος Μπάτμαν, όπως τότε στην παράσταση "Αντίο Μπάτμαν" στην οποία πρωταγωνιστούσες. Αλήθεια, αν ήσουν υπερήρωας, θα ήσουν ο Μπάτμαν ή κάποιος άλλος;
Δεν πιστεύω στους υπερήρωες. Μου αρέσει αυτό που έχει πει ο Μπρεχτ, το "αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες". Αν ήμουν πάντως κάποιος, θα έβρισκα τον τρόπο να μαζέψω όλους τους ανθρώπους της γης να κάνουμε όλοι μαζί μία ομαδική ψυχοθεραπεία.
>Κάτι σαν μαζικό intervention, όπως αυτό που βλέπουμε στις σειρές;
Υπάρχει πολύς συσσωρευμένος θυμός, φόβος και αγωνία μέσα μας από τις προηγούμενες γενιές που έχουν περάσει στο DNA μας. Πιστεύω πως έτσι θα γκρεμιζόταν και το τελευταίο λιθαράκι του "κάστρου" του θυμού και του μίσους.
>Στο παρελθόν έχεις μιλήσει σε συνεντεύξεις σου για δουλειές που έχεις κάνει παράλληλα με την υποκριτική, όπως αυτήν του διανομέα. Μετάνιωσες μήπως; Γιατί είδα πως μετά ρωτήθηκες άπειρες φορές για αυτό.
Ίσα ίσα που όλα τα βιώματα που είχα είναι σημαντικό κεφάλαιο για μένα. Άσε που, όσες περισσότερες εμπειρίες έχεις, τόσο καλύτερος ηθοποιός γίνεσαι, γιατί καλείσαι να αποτυπώσεις τη ζωή όπως είναι υποδυόμενος τον οποιονδήποτε. Ένας ηθοποιός, όπως και ένας γιατρός πρέπει να ξέρει όσα περισσότερα μπορεί γι᾽αυτήν τη ζωή.
>Δε μπορώ να μη σκεφτώ το "γιατρός της τέχνης", γνωρίζοντας ότι σπούδασες ιατρική.
Ωραίο! Το κρατάω αυτό. Μπορεί να μην έγινα γιατρός, αλλά αν το καταφέρνω που και που μέσα από την τέχνη, μου αρκεί. Εξάλλου, ο καλλιτέχνης μπορεί να λειτουργήσει με έναν τρόπο θεραπευτικό.
>Πώς σε βλέπεις σε δύο χρόνια από τώρα; Σου λέω δύο, όχι παραπάνω.
Θα ᾽θελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω με την ίδια ελευθερία, να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους, να συνεχίσω να ταξιδεύω και να εξελίσσομαι. Αισθάνομαι πως η ζωή είναι ένα ταξίδι -όχι μόνο σε τόπους- η καθημερινότητά μας είναι ένα ταξίδι.
>Πριν κλείσουμε, δε γίνεται να μη σε ρωτήσω τι έχεις ακούσει για το επίθετό σου.
Είτε το πάρεις με τη θετική έννοια των συγχαρητηρίων είτε με την αρνητική του μπράβου της νύχτας, έχω ακούσει διάφορα. Για παράδειγμα, στο δημοτικό ο δάσκαλος μου έλεγε "Μπράβο Νίκο Μπράβο". Πολλοί μάλιστα νομίζουν ότι είναι ψευδώνυμο, αλλά όχι, είναι το πραγματικό επώνυμό μου και μπορώ να σου πω ότι μ᾽αρέσει- στο εξωτερικό ακούγεται πολύ ωραία κιόλας. Τώρα που το λέμε, θυμήθηκα ότι πριν από 15 χρόνια, όταν γνώρισα τη Λουκία Ανάγνου που έγραψε και σκηνοθετεί "Το Τυχερό Λαχείο", μέσω μίας κοινής γνωστής, εκείνη της είπε ότι θα έρθει και ο Νικόλας ο Μπράβος και η Λουκία περίμενε ότι θα δει κάποιον μπράβο. Όταν πήγα και τις βρήκα, της φάνηκε περίεργο που δεν έμοιαζα με μπράβο! (γέλια).
>Στον εαυτό σου λες "μπράβο";
Ναι. Για πολλά χρόνια δεν το έκανα, αλλά με βοήθησε σε αυτό και η ψυχοθεραπεία με την οποία με αποδέχτηκα κάπως περισσότερο και έφτασα στο σημείο να πω ότι αισθάνομαι υπερήφανος για πράγματα που έχω καταφέρει, αλλά και για όσα συνεχίζω να προσπαθώ.
>Τι άλλο κάνεις αυτήν την περίοδο;
Καταρχάς, συνεχίζουμε με το "Τυχερό Λαχείο" κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο 104, η παράσταση παίρνει παράταση έως και τις 11 Φεβρουαρίου. Παράλληλα, παίζω στην παιδική παράσταση "Ηρακλής οι δώδεκα άθλοι" σε σκηνοθεσία Μπήλιως Κωνσταντοπούλου στο Θέατρο Άνεσις, ενώ έχουμε προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Γιάννενα με την παράσταση "Τα πέντε αφηγήματα" του Edgar Allan Poe σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Μικρόπουλου.
Επίσης, αν πάνε όλα καλά, μέσα στην άνοιξη θα πάρω μέρος σε μία ταινία δράσης μεγάλου μήκους. Πρόκειται για ξένη παραγωγή που θα γυριστεί στο εξωτερικό και που προέκυψε ύστερα από μία ακρόαση που έκλεισα μέσω της ατζέντη μου στην Ολλανδία. Δε θα σου πω όμως, τίποτα παραπάνω μέχρι να ξεκινήσει και να έχω κάτι χειροπιαστό.
>Υπόσχεσαι ότι μόλις ξεκινήσετε θα είμαι η πρώτη που θα δώσεις την είδηση;
Έκλεισε, θα σε πάρω από το Μπουένος Άιρες και θα στα πω όλα!
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.