Η διεθνής τάση προώθησης της γαστρονομίας τα τελευταία χρόνια και στο σινεμά, ανέδειξε μεταξύ άλλων την πολύπλευρη αντίληψη του χώρου των εστιατορίων φέρνοντας στο προσκήνιο άγνωστες πτυχές της ζωής εντός κουζίνας. Λογικό, αφού έχει στηθεί ολόκληρη μπίζνα (και) γύρω από τη μαγειρική ενώ η ίντριγκα πίσω από το πάσο εξάπτει πλέον τη φαντασία των φιλοπερίεργων.
Πρόσφατα, οι αναζητήσεις προσωπικού στην εστίαση αυξήθηκαν λόγω έλλειψης δυναμικού, αρκετοί μάλιστα αναρωτήθηκαν "μα πού πήγαν οι μάγειρες;", ενώ άλλοι ξεκίνησαν debates σε συνέδρια και διαδικτυακούς διαξιφισμούς για το πώς οι επαγγελματικές κουζίνες μπορούν να γίνουν πιο ανθρώπινες σε όλα τα επίπεδα γιατί λαϊκιστί "ο κόμπος έφτασε στο χτένι".
Η δημιουργικότητα προϋποθέτει ψυχραιμία και αφοσίωση και οι σεφ δεν είναι απλά τεχνίτες αλλά ο κινητήριος μοχλός μιας μπριγάδας της οποίας η ρουτίνα σε περιόδους αιχμής είναι συγκρίσιμη με τα director’s cut πλάνα μιας εν δυνάμει "Hell’s Kitchen". Είναι όμως και άνθρωποι, με αντοχές ψυχικές και σωματικές που συχνά εξαντλούνται. Το σεναριακό σύμπαν εδώ ακριβώς πατά καταγράφοντας μέρος μιας πραγματικότητας σε περισσότερο ή λιγότερο εύπεπτες ταινίες με αφηγηματική πλοκή. Η τέχνη εξάλλου μιμείται τη ζωή.
Η συνέχεια στο Athinorama.gr