Μα τι στο καλό είναι αυτό το Mother!; Ποια η υπόθεσή του; Ο σκηνοθέτης του φιλμ που μονοπωλεί το κινηματογραφικό ενδιαφέρον από το καλοκαίρι Darren Aronofsky δε θέλει να σου πει. Ή, μάλλον, θέλει να σου πει ότι δε θέλει να σου πει. Κάτι σαν τη χαρακτηριστική ατάκα του Brad Pitt στο Fight Club του David Fincher: "Ο πρώτος κανόνας του Fight Club είναι ότι δε μιλάμε για το Fight Club". Κι αυτός φαίνεται να είναι και ο No 1 κανόνας του δημιουργού των Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, Ο παλαιστής και Μαύρος κύκνος, που εδώ και τόσους μήνες δήλωνε με επιμονή στις συνεντεύξεις του ότι ήθελε να κρατήσει την ιστορία της ταινίας επτασφράγιστο μυστικό –ενδεικτικό είναι ότι η αναλυτική πλοκή της ταινίας αναρτήθηκε στη Wikipedia αμέσως μετά την πρεμιέρα της στις ΗΠΑ– περιγράφοντάς τη σαν "μια πρόσκρουση ενός πυραύλου Κρουζ σε έναν τοίχο" και ως "μια καταστροφική εισβολή στο σπίτι" σε περίπτωση που νόμιζες –λέμε τώρα– ότι γύρισε το σίκουελ του Mamma Mia!.
Στο ίδιο μήκος μυστικότητας κινήθηκαν φυσικά και οι ηθοποιοί του, από την πρωταγωνίστρια και σύντροφό του Jennifer Lawrence, που ενσαρκώνει τη Μητέρα, και τον Javier Bardem, που κρατά το ρόλο του Εκείνου, μέχρι τους Ed Harris και Michelle Pfeiffer, που ένας Θεός –καλύτερα Darren– ξέρει πώς ονομάζονται στην ταινία. Ουδείς αποκάλυψε το παραμικρό που να εξηγεί τι στον κόρακα θα δούμε στο Mother!. Κι αυτή είναι μια στρατηγική που ουκ ολίγοι σκηνοθέτες ακολουθούν προκειμένου να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού την ταινία τους, να δημιουργήσουν ένα μύθο γύρω από αυτήν και να ιντριγκάρουν ακόμη περισσότερο το κοινό που διψά για μυστήριο και ανατροπές. Για παράδειγμα, ο Christopher Nolan, όταν ανέθεσε στον Hans Zimmer να συνθέσει τη μουσική του Interstellar, δεν του έδωσε το σενάριο του φιλμ, αλλά μόνο μια σελίδα με λιγοστές χειρόγραφες πληροφορίες σχετικά μ’ αυτό. Γνωστή είναι επίσης και η ιστορία με τον James Cameron, που ανάγκασε όλους όσοι δούλεψαν μαζί του στο Avatar να υπογράψουν σύμβαση εμπιστευτικότητας στο μέγεθος τηλεφωνικού καταλόγου, που περιείχε μάλιστα τη φράση "ούτε σ’ αυτό το σύμπαν ούτε σε οποιοδήποτε άλλο".
Η εχεμύθεια, εχεμύθεια, αλλά και το μάρκετινγκ, μάρκετινγκ. Την ίδια στιγμή που δε θέλουν να αποκαλυφθεί τίποτα για την ταινία τους, όλο και κάτι αποκαλύπτεται "κατά λάθος", μήνες ή ακόμη και χρόνια πριν από την πρεμιέρα της και η μυστικότητα φαίνεται να έχει γίνει κομμάτι της στρατηγικής μάρκετινγκ του Χόλιγουντ: ένα Instagram post από τα γυρίσματα, ένα teaser 30 δευτερολέπτων, μια φωτογραφία στο Reddit, ένα σπόιλερ δίνουν νέα πνοή στο εκάστοτε φιλμ και κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού ζωντανό.
Τελικά, η προώθηση είναι το πραγματικό θρίλερ μυστηρίου, η ταινία είναι απλά η σύνοψη της όλης διαδικασίας. Υπαίτιος πιθανόν γι’ αυτό ακριβώς είναι ο τεράστιος Alfred Hitchcock, που ήξερε πολύ καλά ότι το παιχνίδι του σασπένς ολοκληρώνεται στην αίθουσα και ξεκινάει πολύ πριν από την προβολή της ταινίας σ’ αυτήν. Ήταν άλλωστε εκείνος που, ενώ αγόρασε όλα τα αντίγραφα του μυθιστορήματος Ψυχώ του Robert Bloch για να μην έχει κανείς την παραμικρή ιδέα του τι επρόκειτο να δει στο δικό του Ψυχώ, έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο στο οποίο σαν άλλος μεσίτης ξεναγούσε τους θεατές στα δωμάτια όπου έγιναν τα γυρίσματα λέγοντας χαρακτηριστικά για την επίμαχη σκηνή του μπάνιου με την Janet Leigh: "Όπως βλέπετε, μόλις καθάρισαν τα αίματα". Το να μιλάμε πάντως για τη μυστικοπάθεια την οποία έχει αναγάγει σε τέχνη μερίδα σκηνοθετών, την ώρα που το Χόλιγουντ μετράει τις πληγές του από το πέπλο μυστικότητας που είχε τυλίξει εδώ και δεκαετίες τον άλλοτε ισχυρό άντρα του Harvey Weinstein, ακούγεται μάλλον σαν ανέκδοτο που ειπώθηκε και δε γέλασε κανείς στη Μέκκα του κινηματογράφου.