Με δύο πολέμους ευρείας κλίμακας στη "γειτονιά μας" και πολλά ακόμη ανησυχητικά περιστατικά εχθροπραξιών, εμφυλίων και απειλών που μπορεί να αναταράξουν όλο τον πλανήτη, η ανθρωπότητα σε μεγάλο βαθμό έχει αρχίσει να κρατά την αναπνοή της, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν ξεκινήσει τις εκκλήσεις στους Θεούς τους, ακόμη και αυτοί που δεν πιστεύουν. Παρακλήσεις, για να επικρατήσει η λογική έναντι της παράνοιας, ο ανθρωπισμός έναντι του μίσους και της εκδικητικής μανίας, η ειρήνη απέναντι στους πολεμοκάπηλους. Παρακλήσεις που λαμβάνουν διαστάσεις προσευχής με τον ερχομό του Νέου Έτους.
Και μάλιστα, σε μια εποχή, όπως συνομολογούν πολλοί, που το πρώτο θύμα ενός πολέμου να μην είναι η "αλήθεια", αλλά οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα, ακόμη και σε σύγκριση με τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, που έζησε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα, η φρικώδης αγριότητα των οποίων στοιχειώνει ακόμη τους μελετητές τους και οικογένειες που ξεκληρίστηκαν.
Ο κινηματογράφος, πολλές φορές λειτούργησε ως προπαγανδιστικός μηχανισμός για τους πολέμους ή τους μιλιταριστές, με πάμπολλες ηρωικές πολεμικές περιπέτειες - ακόμη και καταξιωμένων σκηνοθετών, αλλά δεν είναι και λίγες οι φορές που με αντιπολεμικές δημιουργίες, προβλημάτισαν το κοινό, άνοιξαν τα μάτια σε ανθρώπους που δεν γνώριζαν ή δεν ήθελαν να γνωρίζουν, καταδίκασαν όλες τις στρατοκρατικές λογικές, έστειλαν στον αγύριστο τις ιδεολογίες του μίσους και τα όργανά τους.
Με αφορμή τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία, τις πολεμικές ιαχές, τις θεαματικές όσο και αποκρουστικές εκρήξεις σε νοσοκομεία ή σχολεία, σε σπίτια και σε πάρκα, αλλά και το κλάμα χιλιάδων μανάδων, πατεράδων και παιδιών, ας ρίξουμε μια ματιά σε επτά παλιές, ίσως και ξεχασμένες, από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες, που ταυτόχρονα συγκαταλέγονται, όχι αδίκως, ανάμεσα στις σπουδαιότερες δημιουργίες του κινηματογράφου.
Η συνέχεια στο WomanToc