Η Amélie του Jean-Pierre Jeunet, από κάποιους έχει επικριθεί ως μία υπερβολικά αισιόδοξη, γλυκανάλατη και ιδιόρρυθμη ταινία. Ωστόσο, 23 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, στα δικά μου μάτια μοιάζει να είναι ιδανική για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και οι λόγοι, είναι πολλοί.
Η ταινία αυτή, στην οποία πρωταγωνιστεί η Audrey Tautou, επαναπροσδιορίζει την κινηματογραφική έννοια της αγάπης πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα την έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων. Η αγάπη για τον εαυτό μας, η αγάπη για το περιβάλλον και την κοινωνία, η αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους, η αγάπη για τις καθημερινές χαρές της ζωής, είναι μερικές από τις μορφές αγάπης που συναντά κανείς σε αυτό το ρομαντικό φιλμ του 2001.
Όταν μας συστήνεται η ενήλικη Amélie, φροντίζει να τη γνωρίσουμε μέσα από μικρές και κάπως ασήμαντες συνήθειές της όπως το να βάζει τα δάχτυλά της σε μια σακούλα με κόκκους και να το απολαμβάνει. Αυτά, φαίνονται σαν αυθαίρετα και άσχετα γεγονότα ωστόσο έρχονται να υπογραμμίσουν με τον πιο απλό τρόπο, το πώς ο καθένας από εμάς αποτελείται από ιδιαιτερότητες και ιδιορρυθμίες, αυτές που μας κάνουν μοναδικούς.
Αν και στην αρχή της ταινίας η πρωταγωνίστρια είναι και νιώθει μόνη, πολύ σύντομα ξεπερνάει την αίσθηση της μοναξιάς βρίσκοντας απλώς τον σκοπό της. Στο μακρύ αυτό ταξίδι της αναζήτησης, η Amélie κάνει πράξεις αγάπης για τους γύρω της, που γίνονται ταυτόχρονα πράξεις αγάπης για τον ίδιο της τον εαυτό.
Φιλίες, ρομαντισμός, ευκαιρίες και Παρίσι υπό τη μουσική του Yann Tiersen, όλα αυτά είναι η Amélie· μία ταινία - γιορτή για τη ζωή που μας υπενθυμίζει μάλιστα πως η αγάπη και η ολοκλήρωση, δεν έρχονται μόνο από έναν σύντροφο. Και φυσικά, όπως και η ζωή, έτσι και η πλοκή της ταινίας δεν είναι ειδυλλιακή αφού δεν κρύβει τις πτυχές της αρνητικότητας, της μοναξιάς και του αγώνα που δίνει η Amélie για όλα όσα ποθεί διακαώς.
Και αν δε σε αφορά η κινητογραφική αγάπη, ο έρωτας και ο ρομαντισμός, δες απλώς την ταινία αυτή για τη σκηνοθεσία. Χάρη θα σου κάνεις.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.