Σχεδόν 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου του, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι απλώς ένας από τους πλέον περιζήτητους σκηνοθέτες στο παγκόσμιο σινεμά, αλλά επίσης ένας αυθεντικός δημιουργός ικανός να κινεί την ποπ κουλτούρα στο ρυθμό του. Οκ, έχει κιόλας αποσπάσει ένα Χρυσό Λέοντα και έχει δει τις ταινίες του να βραβεύονται με Όσκαρ. Δεν το λες και λίγο…
Πλέον, με την κυκλοφορία των "Ιστοριών Καλοσύνης", ο Λάνθιμος φτάνει συνολικά τις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες, αριθμός ικανός για να μας επιτρέψει να βάλουμε σε αξιολογική σειρά τη φιλμογραφία του. Ένα σώμα δουλειάς στο οποίο, κιόλας, ο ίδιος δείχνει να έχει οδηγήσει το ύφος του σε μια σχετική πληρότητα και άρα, να προσφέρεται για μια αναδρομική θεώρηση.
Προτού περάσουμε στην καθαυτό λίστα, σημειώστε πως εξαιρείται ο "Καλύτερος Μου Φίλος" (2001) διότι τυπικά αποτελεί συν-σκηνοθεσία με τον Λάκη Λαζόπουλο, αλλά επίσης γιατί ομολογουμένως δε διαθέτει παρά ελάχιστα από τα αισθητικά συστατικά για τα οποία σήμερα είναι διάσημος ο σκηνοθέτης. Αφήστε δε πως στην εν λόγω κομεντί δεν έχει φερθεί πολύ καλά το πέρασμα του χρόνου…
Η συνέχεια στο Athinorama.gr