Πριν ακριβώς 15 χρόνια, ο Quentin Tarantino μάς χάρισε το πιο πολυσύνθετο, εκλεπτυσμένο και συναρπαστικό έργο του, το Inglourious Basterds. Αυτή η εκρηκτική πολεμική ταινία αποτελεί έναν κινηματογραφικό λαβύρινθο αναφορών, γεμάτο φόρους τιμής σε σκηνοθέτες, είδη και κινηματογραφικά ρεύματα.
Αλλά, το πιο εντυπωσιακό είναι η ιταλική ψυχή που διαπερνά την ταινία. Σε αυτό το αιματηρό ταξίδι στη Γαλλία υπό τη σκιά της σβάστικας, με τον Aldo Raine (Brad Pitt) να ηγείται μιας ομάδας ενάντια στους Ναζί και τη Shosanna (Mélanie Laurent) να διψά για εκδίκηση, κάθε σκηνή μυρίζει Ιταλία.
Τo DNA του Tarantino
Ο Tarantino, με την τυπική του αδιαφορία για τα κλισέ, δημιουργεί μια εναλλακτική αφήγηση, στην οποία ο Hitler και ο Goebbels παρακολουθούν μια πολεμική ταινία στο Παρίσι και καταλήγουν σε μια φλεγόμενη κόλαση, θύματα μιας εκδικητικής πράξης χωρίς έλεος. Μόνο ο Tarantino θα μπορούσε να ξεφύγει ατιμώρητος με μια τέτοια πλοκή, χάρη όμως σε μια κινηματογραφική μηχανή που λειτουργεί με απόλυτη τελειότητα.
Σε ένα φιλμ που ενσωματώνει τη σκληρότητα, τη βία και το μακάβριο χιούμορ των Aldrich, Fuller, και Friedkin, ο Tarantino μας αιφνιδιάζει περιορίζοντας την καθαρή δράση. Η εναρκτήρια σκηνή, ένας ηλεκτρισμένος διάλογος που αντλεί από τον Sergio Leone και τη Nouvelle Vague, αποδεικνύει την εμμονή του Nouvelle Vague με το παρελθόν, το οποίο επαναπροσδιορίζει ως ένας μοντέρνος Φρανκενστάιν. Η δομή σε κεφάλαια, η οποία συνδέεται αριστοτεχνικά χωρίς να δίνει καμία βεβαιότητα για την τύχη των πρωταγωνιστών, ενισχύει την αίσθηση πως ο Tarantino χτίζει γέφυρες ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, τιμώντας ταυτόχρονα τους κινηματογραφικούς του προγόνους.
Θρυλικό καστ
Ο Michael Fassbender ως Lieutenant Archie Hicox, ο Til Schweiger ως Hugo Stiglitz, και ο August Diehl ως SS Dieter Hellstrom ανταλλάσσουν θανάσιμες ματιές σε μια ταβέρνα, δίπλα στην ηθοποιό Bridget Von Hammersmark (Diane Kruger). Καθένας από αυτούς αποτελεί και μια αναφορά σε έναν αυθεντικό κινηματογραφικό ήρωα. Ο Tarantino τιμά το σινεμά ως μια εναλλακτική πραγματικότητα, πιο βάναυση και ανελέητη από την ίδια την ιστορία. Η βία του Eli Roth, που σπάει κεφάλια Ναζί, είναι κάτι μεταξύ τρόμου και πραγματικότητας. Οι αναφορές στις ταινίες "Where Eagles Dare" και "Force 10 from Navarone" είναι εμφανείς, αλλά είναι το όραμα του Leone, του Corbucci, του Castellari και του Fernando Di Leo που δίνει την ψυχή του έργου, συνοδευόμενο από τις νότες του Ennio Morricone.
Ο Hans Landa του Christoph Waltz είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς κινηματογραφικούς "κακούς" του 21ου αιώνα. Η αρχική σκηνή στο σπίτι του Perrier LaPadite (Denis Menochet), όπου ο Landa απολαμβάνει το σαδιστικό του παιχνίδι με την οικογένεια που κρύβει τη Shosanna, είναι ένας ύμνος στην ένταση. Ο Tarantino, μέσα από τον Landa, μας υπενθυμίζει την αλήθεια: δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ καλού και κακού σε έναν πόλεμο, μόνο επιβίωση και ευκαιριακές συμμαχίες.
Ο Brad Pitt ως Aldo Raine παρωδεί τον Don Vito Corleone, ο Waltz στραγγαλίζει την Diane Kruger με την ωμότητα που θα ζήλευαν ο Bava και ο Argento, και ο Eli Roth προσφέρει αδυσώπητη βία με κομψότητα. Με το Inglourious Basterds, ο Tarantino πετυχαίνει μια απόλυτη ισορροπία μεταξύ της ιδιοσυγκρασίας του και της ανάγκης να υπερβεί τον ίδιο του τον εαυτό. Το αποτέλεσμα; Μια ταινία που καθόρισε εκ νέου το πώς μιλάμε για τον ναζισμό στον κινηματογράφο. Μετά από αυτήν την ταινία, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.