Φέτος, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Δεν είναι η πρώτη χρονιά που το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υποδέχεται ονόματα χολιγουντιανού βεληνεκούς, κι όμως κάποιοι έχουν εστιάσει σε αυτό κατά βάση. Θυμίζουμε πως πέρυσι, Alexander Payne και Monica Bellucci έλαμψαν δια της παρουσίας τους, ενισχύοντας τη φήμη της διοργάνωσης.
Συνεπώς, η άφιξη των Ralph Fiennes, Juliette Binoche και Matt Dillon στη Θεσσαλονίκη με δόξα και τιμή, αφενός είναι λογικό να συζητείται εκτενώς ως επίτευγμα για τους ευνόητους λόγους, αφετέρου κατά την ταπεινή μου άποψη θα είναι άδικο αν φτάσει υπερκαλύψει τη συνεχόμενη πρόοδο που σημειώνει ο θεσμός τα τελευταία χρόνια.
Λίγο προτού ζητήσω λοιπόν, από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ Ορέστη Ανδρεαδάκη να προτείνει -όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος- αποκλειστικά στο Esquire τις 5 ταινίες που κατά τη γνώμη του δεν πρέπει να χάσουμε, τον ρώτησα για την εν λόγω πρόοδο, αλλά και για το feedback που παίρνει από τον κόσμο. Ιδού τι μου απάντησε:
"Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ένας από τους παλαιότερους κινηματογραφικούς οργανισμούς της Ευρώπης, 65 χρόνια είναι πολλά. Νομίζω πως όλοι οι προηγούμενοι διευθυντές, ο Μισέλ Δημόπουλος, ο Δημήτρης Εϊπίδης και η Δέσποινα Μουζάκη -ο καθένας με τον τρόπο του- έφτιαξε και συμπλήρωσε αυτό το προφίλ, το οποίο τελικά είναι αξιοζήλευτο από ό,τι εισπράττω από το κοινό. Με πολλή δουλειά και με τη συμβολή του προσωπικού, το οποίο έχει αποκτήσει τρομερή πείρα όλα αυτά τα χρόνια, μπορούμε να πάμε και πιο ψηλά: Να βοηθήσουμε τον ελληνικό κινηματογράφο πρωτίστως, τους νέους δημιουργούς και να παίξουμε ένα ρόλο μικρό ή μεγάλο στην ανακάλυψη νέων ταλέντων".
Ας μπούμε όμως, στο ψητό, στις κινηματογραφικές του επιλογές δηλαδή, από το φετινό πρόγραμμα. Οι εν λόγω 5 ταινίες αποτελούν έναν πολύ καλό οδηγό επιβίωσης για όσους θέλουν να πάρουν μία μίνι γεύση από τα highlights του κάθε τμήματος του φεστιβάλ, ειδικά αν πιέζονται λόγω περιορισμένου χρόνου.
Τις βρίσκεις παρακάτω, πάντα μέσα από τα δικά του λόγια και σχόλια:
A Dream Longer Than The Night (Niki de Saint Phalle), 1976
Η νεαρή πριγκίπισσα Καμέλια καλείται να περιπλανηθεί σε ένα φαντασμαγορικό και εξωπραγματικό τοπίο, γεμάτο με μαγεμένα πλάσματα και ανθρωπόμορφα δαιμόνια. Η εμβληματική Niki de Saint Phalle δημιουργεί τη δική της εκδοχή ενός παραμυθιού, διαποτισμένη με ιδέες και άρρηκτα συνυφασμένη με τη δουλειά της. Το αποτέλεσμα είναι μια διορατική διερεύνηση της γυναικείας επιθυμίας, η οποία ξετυλίγεται με τη λογική των ονείρων και της ποίησης.
Eyes Without A Face (Georges Franju/ We The Monster), 1960
Ένας χειρούργος "κλέβει" τα πρόσωπα όμορφων νεαρών γυναικών με σκοπό να αναπλάσει την παραμορφωμένη εμφάνιση της κόρης του, η οποία είναι αναγκασμένη να φορά μια τρομακτική πορσελάνινη μάσκα. Πρόκειται για ένα αληθινό αριστούργημα του σινεμά του Φανταστικού, σημείο αναφοράς για σπουδαίους σκηνοθέτες, το οποίο αποτελεί τόσο μια ευρηματική παραλλαγή του μύθου του Φρανκενστάιν, όσο και έναν εκθαμβωτικό φόρο τιμής στις διδαχές του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού.
Three Kilometers to the End of the World (Emanuel Parvu/ Un-Family-ar), 2024
Ένα 17χρονο γκέι αγόρι είναι έτοιμο ν’ ανοίξει τα φτερά του και να αδράξει τη ζωή, όταν ένα βράδυ το βλέπουν οι γονείς του να φιλιέται με έναν άνδρα, με αποτέλεσμα να γυρίσει σπίτι σχεδόν παραμορφωμένο από το ξύλο και να διαταραχθούν ριζικά οι σχέσεις τους. Εδώ έχουμε μία ταινία που καταγράφει τη σκοτεινότερη πλευρά του ανθρώπου και καταγγέλλει μια συντηρητική κοινωνία η οποία πνίγει κάθε επανάσταση, ενώ παράλληλα οραματίζεται έναν κόσμο όπου η οικογένεια ανθίζει μόνο σε τόπους απόλυτης αποδοχής.
Toxic (Saule Bliuvaite/ Ανοιχτοί Ορίζοντες), 2024
Εγκαταλειμμένη από τη μητέρα της, μια 13χρονη ζει με τη γιαγιά της σε μια μουντή βιομηχανική πόλη, όπου γνωρίζει μια συνομήλική της και γράφονται σε μια μυστηριώδη σχολή μοντέλων. Το εκρηκτικό αυτό ντεμπούτο υπερασπίζεται τη νεότητα και τη θηλυκότητα, ενώ ανατρέπει κάθε στερεότυπο γύρω από τις σωματικές (και ενσώματες αναπαραστάσεις). Παράλληλα, αποτελεί ένα σχόλιο για τη ματιά της Δύσης στα φαντάσματα που έχουν επιβιώσει από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
A Different Man (Aaron Schimberg/ Special Screenings), 2024
Ένας φιλόδοξος ηθοποιός αλλάζει δραστικά την εμφάνισή του με μια πρωτοποριακή ιατρική μέθοδο, αλλά το νέο πρόσωπο που ονειρευόταν σύντομα γίνεται ο εφιάλτης του. Αυτός ο αναπάντεχος συνδυασμός ψυχολογικού θρίλερ και μαύρης κωμωδίας βασίζεται στην έννοια της ταυτότητας και στη ρευστή, φευγαλέα, πολυσύνθετη φύση της.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.