Πάνε πολλές δεκαετίες από τότε που ο George Romero τρομοκρατούσε τους θεατές με αιμοσταγείς αργοκίνητους νεκροζώντανους, δημιουργώντας έτσι μια νέα τάση στο σινεμά τότε. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να δούμε κάτι ριζικά διαφορετικό σε αυτό το υπο-είδος του horror. Ο σκηνοθέτης Danny Boyle, με το 28 Days Later το 2002, πήρε τη γνωστή συνταγή, τη ράντισε με βρετανική μουντίλα και σκόρπισε τον τρόμο, κάνοντας τα δικά του ζόμπι ταχύτατα, διανθίζοντας την έννοια της έντασης. Τώρα, ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός επιστρέφει με το 28 Years Later.
Από το 2002 έχουμε δει ακόμη ένα sequel στη σειρά αυτή, το 28 Weeks Later, που βγήκε στις αίθουσες το 2007, όμως η προσπάθεια κρίθηκε χλιαρή. Τώρα, μετά από 18 χρόνια (και όχι 28), ο αρχικός σκηνοθέτης επανέρχεται μαζί με τον πολυμήχανο -υποψήφιο για Όσκαρ- Alex Garland στο σενάριο (ήταν και σεναριογράφος στην πρώτη ταινία) να συνεχίσουν από εκεί που το είχαν αφήσει. Το δημιουργικό duo (που ευθύνεται και για το θρυλικό sci-fi έπος, το οποίο ονομάζεται Sunshine) επανήλθε με φρέσκια ιδέα για μια νέα τριλογία στον κόσμο του 28 Days/Weeks.
Το σενάριο και στις άλλες δύο ταινίες που έπονται υπογράφει ο Garland, ενώ ο Boyle θα επιστρέψει για το τρίτο φιλμ, παραδίδοντας τη σκυτάλη προσωρινά στη Nia DaCosta, η οποία έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία του 28 Years Later: The Bone Temple. Αυτή η ταινία θα αποτελεί άμεση συνέχεια του 28 Years Later και θα τη δούμε στις αρχές του 2026, αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, καθώς γυρίστηκαν back to back. Η τρίτη ταινία της τριλογίας ακόμη δεν έχει όνομα, αλλά γνωρίζουμε ότι βρίσκεται υπό ανάπτυξη.
Ευχάριστο
To 28 Years Later μάς τοποθετεί, όπως λέει κι ο τίτλος του, 28 χρόνια μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και τη γέννηση των απέθαντων, σε ένα μικρό νησί, βορειοανατολικά της Αγγλίας. Οι κάτοικοι εκεί είναι αυτόχθονες, μοιράζονται τα αγαθά τους και μπαίνουμε γρήγορα στο -ευχάριστο- βουκολικό κλίμα αυτής της μικρής επαρχίας.
Εκεί ξεκινά και το coming-of-age στόρι μας που αφορά τον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον 12χρονο Spike, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Alfie Williams. Μαζί με τον πατέρα του, τον Jamie (Aaron Taylor-Johnson) και τη μητέρα του, Isla (Jodie Comer), θα μας ξεναγήσουν στον κόσμο αυτόν και θα μας αφήσουν να "πάρουμε μάτι" το οικογενειακό τους δράμα, μιλώντας σε μια πολύ οικεία γλώσσα, που δεν συνηθίζεται σε ταινίες του είδους.
Όπως κάθε φιλμ με ζόμπι που σέβεται τον εαυτό του, δεν φέρνει τα τέρατα στο προσκήνιο, αλλά αφήνει τους ανθρώπους της ταινίας να λάμψουν, καθοδηγώντας τους μέσα από αδιανόητες επιλογές και κυνηγώντας τους σε αδιέξοδα, ώστε να αναγκαστούν να εξελιχθούν. Αν έχεις δει The Walking Dead, The Last of Us και άλλα παρεμφερή προϊόντα, μάλλον δεν θα σοκαριστείς απ’ τις εξελίξεις. Η Αποκάλυψη βγάζει τον χειρότερο εαυτό στους περισσότερους εκ των ζωντανών και η ανθρωπότητα θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτό.
Απάνθρωπο
Η δημιουργία των Boyle/Garland εξετάζει αυτό ακριβώς, την ανθρώπινη φύση, μέσα από το πρίσμα της Αποκάλυψης, ορίζοντας αυτήν τη φορά το πλαίσιο της προσαρμογής δεκαετιών, κάνοντας παραλληλισμούς με τον μεσαίωνα, τη θρησκοληψία και την "επιστροφή στα δέντρα". Η φύση άλλαξε και το είδος μας προσαρμόζεται. Ο πατέρας μαθαίνει την επιβίωση στο παιδί του, θυμίζοντας κάτι από το video game God of War του 2018 και ο Aaron Taylor-Johnson φέρνει τη… φαρέτρα του για τη δράση, όμως "χάνει όλα τα βέλη του" στα δραματικά σημεία, αφαιρώντας από τον αντίκτυπο.
Στο δεύτερο μισό της ταινίας, έχουμε αλλαγή ρυθμού, με νέους χαρακτήρες και στοιχεία για τον κόσμο αυτόν. Η δομή είναι λειτουργική και ξεκούραστη, με εμφανή αλλαγή ταχυτήτων και την Jodie Comer να "κεντάει" μαζί με τη -σύντομη, ομολογουμένως- εμφάνιση του ταλαντούχου Ralph Fiennes.
Το τέλος έρχεται σαν τα μισά μιας τηλεοπτικής σεζόν: με cliffhanger, νέες αποκαλύψεις και φρέσκα ερωτήματα. Ο κύκλος του πρωταγωνιστή δεν κλείνει, ενώ έχουμε και κάποιες περίεργες -μάλλον, βολικές- σεναριακές επιλογές, αλλά δεν μπορούμε να παραπονεθούμε γιατί έχουμε ποιοτικό δράμα σε ασυνήθιστο περιβάλλον, που δημιουργεί έτσι κάτι αξιομνημόνευτο.
Νευρωτικό
Η σκηνοθεσία του Boyle που φέρνει στο μυαλό πολύ συχνά το άλλο του "παιδί", το Trainspotting, σε συνδυασμό με τo score των Σκωτσέζων Young Fathers, δημιουργεί αλλόκοτη ατμόσφαιρα, με τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο σκοτεινό αυτό μέρος του σινεμά. Πολλές φορές ακούγονται ματζόρε μελωδίες ενώ βλέπουμε εξαιρετικά γραφικές εικόνες, σχηματίζοντας έτσι την αίσθηση του άβολου για τον παραλήπτη.
Τα χρώματα είναι έντονα, το φως είναι άπλετο και τα λιβάδια της Βρετανίας πανέμορφα. Τα πλάνα διαστρεβλώνουν τις λαμπερές αυτές εικόνες με τρόπους που περνούν εύκολα το μήνυμά τους και η φωτογραφία είναι απίθανη.
Μάλιστα, οι δημιουργοί φαίνεται πως το διασκέδασαν δημιουργώντας και νέες τεχνικές για τις λήψεις, όπως είναι το rig με τα 20 iPhone, που φέρνει στο μυαλό το bullet time από το The Matrix. Εντυπωσιακά πράγματα που δείχνουν μάλιστα αγάπη και φροντίδα για το προϊόν.
Ημιτελές
Για όποιον περιμένει την επανάσταση στο είδος, δεν θα τη βρει. Το 28 Years Later ίσως ξεκίνησε με αντίστοιχες βλέψεις και ίσως να λάβουμε κάτι τέτοιο μέχρι το τέλος της τριλογίας, αλλά η πρώτη νέα ταινία των Boyle/Garland στην καθιερωμένη αυτή σειρά, δεν φέρνει κάτι τέτοιο. Φέρνει όμως εξέλιξη.
Συγκεκριμένα, έχει μπόλικα γνώριμα στοιχεία από την πορεία των δύο αυτών μεγάλων δημιουργών, καλορυθμισμένα, φτιαγμένα με μεράκι και με αρκετές ιδέες για να θέλουμε να δούμε τη συνέχεια σε αυτόν τον εφιαλτικά όμορφο κόσμο.
To 28 Years Later είναι τώρα στις κινηματογραφικές αίθουσες από τη Feelgood Entertainment.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.