Το 2020, οι Ηνωμένες Πολιτείες βίωναν μια από τις πιο ταραγμένες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας τους: πανδημία, κοινωνική οργή, οικονομική αστάθεια και πολιτική πόλωση. Τότε ήταν που εμφανίστηκε μια ταινία που κατάφερε να αποτυπώσει με ακρίβεια τον παλμό μιας χώρας στο χείλος της σύγκρουσης. Το The Trial of the Chicago 7 αποθεώθηκε από τους κριτικούς, σημείωσε τεράστια επιτυχία στο Netflix και διεκδίκησε με αξιώσεις σωρεία βραβείων. Το δημιούργημα του Aaron Sorkin δεν ήταν απλώς ένα δικαστικό δράμα· ήταν η κινηματογραφική αναπαράσταση ενός έθνους που πάλευε με τις πληγές του, επιστρέφοντας στα γεγονότα του 1968.
Οι κατηγορούμενοι βρέθηκαν στο εδώλιο με κατηγορίες που δύσκολα στέκονταν νομικά. Ο Richard Nixon, εδραιώνοντας την προεδρία του, ήθελε να στείλει μήνυμα σιωπής σε όσους αντιστέκονταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στην ταινία, ο Frank Langella ενσαρκώνει με απίστευτη ένταση τον απεχθή δικαστή Julius Hoffman, ενώ οι Eddie Redmayne, Sacha Baron Cohen, Jeremy Strong, Alex Sharp, John Caroll, Noah Robbins και Daniel Flaherty μεταφέρουν την ενέργεια και την αποφασιστικότητα μιας γενιάς που δεν φοβόταν να υψώσει ανάστημα. Ειδικότερα, ο Sacha Baron Cohen ως Abbie Hoffman δίνει ρέστα υποδυόμενος την αναρχική ψυχή του κινήματος, ενώ ο Eddie Redmayne απευθύνεται στην πιο θεσμική του πτέρυγα. Επιπρόσθετα, η αφήγηση με συνεχή flashbacks ενισχύει το δραματικό βάθος και φανερώνει ότι η πραγματική μάχη δινόταν και εκτός της αίθουσας.
Ένα αρμονικό αποτέλεσμα
Η φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ και το μοντάζ του Alan Baumgarten συνθέτουν εικόνες που ξεπερνούν τα στενά όρια ενός δικαστηρίου. Το φιλμ ακροβατεί ανάμεσα στην ένταση της αίθουσας και στο χάος των δρόμων, αποτυπώνοντας τον παλμό μιας ολόκληρης εποχής. Η γραφή του Sorkin, λεπτομερής και πολυεπίπεδη, αναλύει μεθοδικά την αδικία και τα κίνητρα πίσω από μια δίκη που έμεινε στην ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι μια κινηματογραφική "τοιχογραφία" που αναδεικνύει την αμερικανική κοινωνική πόλωση, τότε και τώρα. Παράλληλα, δείχνει ξεκάθαρα ότι η σύγκρουση δεν ήταν μόνο ανάμεσα στους διαδηλωτές και την κυβέρνηση, αλλά είχε διεισδύσει και μέσα στους κόλπους της ίδιας της αριστεράς.
Παράλληλα, η παρουσία του Michael Keaton χαρίζει στο φιλμ ηθική ισορροπία, οι σκηνές διαδηλώσεων μας υπενθυμίζουν την αληθινή δύναμη του πλήθους και το φινάλε -δε θα σποϊλεράρουμε- παραμένει συγκλονιστικό όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εκείνη τη χρονιά, δικαίως, το The Trial of the Chicago 7 προτάθηκε για έξι Oscars, κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα και έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο δυνατές πολιτικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας. Πέντε χρόνια αργότερα δε, εξακολουθεί να λειτουργεί ως υπενθύμιση της σημασίας της συμμετοχής, της πολιτικής αμφισβήτησης και της ανάγκης για διάλογο σε μια κοινωνία με μόνιμες τάσεις για διχασμό.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.