Λίγες ώρες πριν από την ειδική πρεμιέρα της ταινίας "Ανεμώνη" στο Μέγαρο Μουσικής, ο Daniel Day-Lewis κάθισε δίπλα στον γιο του Ronan και τη Δάφνη Οικονόμου από την "Πόρτα Ανοιχτή" για την επίσημη συνέντευξη τύπου στο πλαίσιο της προβολής της στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ο στόχος τους, κοινός: όλα τα έσοδα της sold out προβολής θα διατεθούν για την Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, ένα έργο που ο χολιγουντιανός ηθοποιός στηρίζει με πάθος εδώ και χρόνια.
Η εν λόγω ταινία αποτελεί το πρώτο μεγάλου μήκους εγχείρημα του Ronan, όπως επίσης σηματοδοτεί την επιστροφή του πατέρα του μετά από επτά χρόνια αποχής από τη μεγάλη οθόνη. Η ταινία —ένα υποβλητικό, ατμοσφαιρικό δράμα για δύο αδερφούς που συνδέονται μέσω ενός μυστηριώδους και πολύπλοκου παρελθόντος στη Βόρεια Αγγλία—εισχωρεί σε μια ταραγμένη οικογενειακή ιστορία που αναζητά κάθαρση κόντρα σε μια διαρκή κληρονομιά βίας.
Στο μεταξύ, προτού προχωρήσουν στις ερωτήσεις για την ταινία, ο Daniel Day-Lewis πήρε τον λόγο με σοβαρότητα: "Πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι ο σκοπός της παρουσίας μας σήμερα εδώ είναι ευγενής. Είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε το έργο της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών και τη συνεχή προσφορά της κυρίας Δάφνης Οικονόμου, η οποία τα τελευταία 53 χρόνια προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά. Κυρία Οικονόμου, είναι πράγματι 53 χρόνια;"
Η Δάφνη Οικονόμου επιβεβαίωσε: "Ναι, έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε που ιδρύσαμε ένα πολύ μικρό κέντρο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, επειδή τότε δεν υπήρχε τίποτα γι' αυτά στην Ελλάδα. Ανακαλύψαμε πως τα παιδιά εκείνη την εποχή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν. Εκαναν φυσικοθεραπείες, κουραστικά πράγματα, αλλά όχι δημιουργικά. Δεν ζωγράφιζαν, δεν χόρευαν, δεν τραγουδούσαν. Ετσι, βάλαμε το παιχνίδι, τη μουσική, τον χορό, το τραγούδι και τη ζωγραφική στο επίκεντρο της δουλειάς μας. Και ανακαλύψαμε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να αναπτυχθούν και να εκφραστούν. Αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα".
Κι έπειτα πρόσθεσε κάτι που άλλαξε τη διάσταση της συνέντευξης: "Θα ήθελα, όμως, να μιλήσω και για τη σύνδεση με τον Daniel. Κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ το τεράστιο ταλέντο του ως ηθοποιού, αλλά έχει ένα άλλο, εξίσου μεγάλο ταλέντο — τη φιλία. Ο Daniel είναι ο πιο υπέροχος φίλος. Είμαστε φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, στα καλά και στα άσχημα. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον, κι εκείνος αγαπά τα παιδιά μας. Αυτός είναι ο λόγος που είναι εδώ σήμερα: για τα παιδιά του Κέντρου Πόρτα Ανοιχτή. Επειδή αξίζουν τα πάντα. Και γι' αυτό είμαστε όλοι εδώ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι συνεργάστηκαν για να γίνει αυτή η συνάντηση πραγματικότητα. Ονομάσαμε τη μέρα αυτή D-Day — Ημέρα Daniel — κι αυτό λέει πολλά".
Ας δούμε όμως, όλα όσα ειπώθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής:
Όταν ρωτήθηκε για το πώς προέκυψε η "Ανεμώνη" ως συνεργασία με τον πατέρα του, ο Ronan Day-Lewis εξήγησε: "Ηταν πραγματικά ένα είδος ασυνείδητου συνδυασμού των δύο. Πολλές από τις αποφάσεις πάρθηκαν νωρίς, καθώς το σενάριο αναπτυσσόταν με βάση αποκλίσεις από την πραγματικότητα, ή μάλλον από μια εκδοχή της πραγματικότητας που έπρεπε να απεικονιστεί. Πολλά, επίσης, είχαν να κάνουν και με το ότι είμαι κι εγώ ζωγράφος, και μεγάλο μέρος της δουλειάς μου στη ζωγραφική επηρέασε τις επιλογές στην οπτική γλώσσα της ταινίας. Νομίζω πως αυτό συνέβαλε ουσιαστικά στο τελικό αποτέλεσμα. Ναι, είναι ένας συνδυασμός και των δύο".
Αναφορικά με το αν υπήρξε κάποια μαγική στιγμή κατά την οποία ο Ronan ζήτησε από τον πατέρα του να πρωταγωνιστήσει και εκείνος δέχτηκε, ο Daniel αποκρίθηκε: "Αυτό δεν συνέβη ακριβώς έτσι. Μου άρεσε, όμως, η ιδέα. Αν και είχα αποσυρθεί, ένιωσα θλίψη στη σκέψη ότι ο Ronan θα έκανε ταινίες κι εγώ δεν θα ήμουν μέρος τους. Θέλαμε και οι δύο να συνεργαστούμε. Ετσι ξεκινήσαμε να γράφουμε κάτι μαζί, χωρίς σχέδιο, απλώς με ένστικτο".
Ο Ronan συμπλήρωσε: "Ναι, γράφαμε όταν βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, με σποραδικά σχέδια και σημειώσεις. Κάποια στιγμή είχαμε 70 σελίδες και συνειδητοποιήσαμε πως αυτό που είχαμε ήταν αληθινό. Από εκεί και πέρα, η εμμονή μας μάς οδήγησε στο να το ολοκληρώσουμε" για να ακούσει τον πατέρα του να διευκρινίζει: "Δε βλέπω αυτή τη σχέση ως επιστροφή του πατέρα για να βοηθήσει τον γιο. Ηταν μια αμοιβαία εμπειρία, μια ίση επιθυμία και των δύο μας. Η δημιουργική διαδικασία είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητη. Προσωπικά στοιχεία βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους στο έργο, παρά τη θέλησή μας".
Για το πώς προέκυψε ο "σπόρος" της ιστορίας, ο Ronan ανέφερε: "Ο σπόρος της ιστορίας ήταν η σχέση των αδερφών. Στη συνέχεια, ήρθε φυσικά και το θέμα του πατέρα και του γιου — το μυστήριο της προηγούμενης ζωής του πατέρα μέσα από τα μάτια του παιδιού. Δεν είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει προσωπικό βάρος".
Η κουβέντα στράφηκε στη διαβόητη Method Acting του Daniel, και εκείνος επεσήμανε: "Πράγματι, η Μέθοδος έχει γίνει εύκολος στόχος. Πολλοί που δεν την κατανοούν, τη θεωρούν παραφροσύνη. Για μένα, είναι απλώς ένας προσωπικός τρόπος δουλειάς. Αν η μέθοδός σου εμποδίζει τους άλλους, τότε κάτι κάνεις λάθος. Η συνεργασία είναι ουσιώδης — είτε πρόκειται για τη Μέθοδο, τον Μάισνερ, ή τον Στανισλάφσκι. Εγώ βλέπω τη Μέθοδο ως έναν τρόπο να δημιουργήσεις ψευδαίσθηση που να είναι αληθινή πρώτα μέσα σου".
Όταν ρωτήθηκαν για τις προκλήσεις της συνεργασίας πατέρα-γιου, ο Daniel παραδέχτηκε: "Στην αρχή πίστευα ότι θα μπορούσα να προστατεύσω τον Ronan από κάποια λάθη, αλλά σύντομα κατάλαβα πως δεν χρειαζόταν καμία προστασία. Επρεπε να τα κάνει όλα μόνος του", τη στιγμή που ο Ronan συμπλήρωσε: "Την πρώτη μέρα ήταν λίγο σουρεαλιστικό. Ομως είχαμε ήδη προετοιμαστεί τέσσερα χρόνια γράφοντας το σενάριο μαζί. Στα γυρίσματα, όλα κύλησαν φυσικά, με διαισθητικό τρόπο".
Για την επιλογή της Ιρλανδίας του εμφυλίου ως τόπου και χρόνου δράσης, ο Ronan εξήγησε: "Ο πατέρας μου ζούσε στην Ιρλανδία πριν γνωρίσει τη μητέρα μου, και εγώ μεγάλωσα εκεί για έξι χρόνια. Οταν ανακαλύψαμε τον χαρακτήρα του Ρέι, έναν άντρα σε αυτοεξορία, νιώσαμε πως η ιρλανδική σύγκρουση ταίριαζε απόλυτα στο υπόβαθρο της ιστορίας".
Ο Daniel συμπλήρωσε: "Είχα περάσει πολύ χρόνο στο Μπέλφαστ, στο αποκορύφωμα των ταραχών. Αυτή τη φορά θελήσαμε να δείξουμε την οπτική των νεαρών Βρετανών στρατιωτών, κάτι που δεν έχει γίνει συχνά".
Για το κατά πόσο υπάρχουν κομμάτια του Daniel που πέρασαν στον Ray—ή του Ray που έμειναν μέσα στον Daniel—ο ηθοποιός απάντησε: "Ισως, αλλά δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Προσπαθώ να δημιουργώ χαρακτήρες μακριά από τη δική μου ζωή, αλλά τελικά, η μόνη πηγή είναι οι δικές σου εμπειρίες. Εχω ακούσει ότι με παρομοιάζουν με ερημίτη, αλλά δεν είμαι. Ζω απλώς ήσυχα, χωρίς τον φακό πάνω μου όλη την ώρα".
Και τώρα, η ερώτηση που κρεμόταν στον αέρα: αυτή η επιστροφή είναι εξαίρεση ή αρχή μιας νέας περιόδου;
Ο Daniel αναστέναξε ελαφρά: "Είναι δύσκολο να πω. Είμαστε ακόμα πολύ δεμένοι με την ταινία. Δεν θα απέρριπτα όμως την ιδέα να δουλέψω ξανά. Η εμπειρία με τον Ronan μου θύμισε όλα όσα αγαπώ σε αυτή τη δουλειά. Ηταν μια καθαρή συνεργασία, μια χαρούμενη εμπειρία. Και όταν έχεις μια τέτοια εμπειρία, πάντα θέλεις να τη ζήσεις ξανά".
Αν κάτι κρατάμε πάντως εμείς, από αυτήν τη συνέντευξη τύπου είναι ότι η πιο ειλικρινής επιστροφή είναι αυτή που γίνεται για τους σωστούς λόγους. Και στην περίπτωση του Daniel Day-Lewis, αυτοί ήταν τρεις: O γιος του, μία αξιόλογη ιστορία να αφηγηθείς, και η πεποίθηση ότι το σινεμά—όπως η φιλία που περιέγραψε η Δάφνη Οικονόμου— είναι κάτι που χαρίζεις, όχι κάτι που οφείλεις και όταν γεννιέται από αγάπη, όχι από υποχρέωση, μοιάζει με πραγματικό θαύμα.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.