Η νέα ταινία του Joachim Rønning Tron: Ares ξαναφέρνει στη ζωή ένα από τα πιο cult φραντσάιζ της Disney, συνδυάζοντας cutting-edge τεχνολογία, φιλοσοφικό υπόβαθρο και τον πάντα αινιγματικό Jared Leto σε έναν ρόλο που μοιάζει να γράφτηκε πάνω του. Ο Ares είναι ένας ψηφιακός οργανισμός που αποκτά συνείδηση και τολμά να διασχίσει το όριο ανάμεσα στο εικονικό και το πραγματικό. Ο κόσμος του Tron, με τα νέον μονοπάτια και τα άψογα render, επιστρέφει πιο θεαματικός από ποτέ — αλλά και πιο παγωμένος.
Tron: Ares| Μια κριτική του Γιώργου Σατσίδη
Από το πρώτο λεπτό, η ταινία εντυπωσιάζει. Η φωτογραφία, ψυχρή και αιχμηρή, θυμίζει εγκαταλελειμμένη γκαλερί τέχνης, όπου το φως παίζει ρόλο θεού. Οι visual αναφορές αγγίζουν το cyberpunk και το μινιμαλιστικό design σε ισορροπία. Ο Rønning ξέρει να δημιουργεί εικόνες που μένουν στο μυαλό, όμως πίσω από αυτήν την άψογη επιφάνεια υπάρχει μια παράξενη σιωπή — μια απουσία συναισθήματος.
Ο Jared Leto κινείται σαν avatar σε ανθρώπινο σώμα: παγωμένος, ελεγχόμενος, σχεδόν τελετουργικός. Είναι σαν να παίζει τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από καθρέφτη. Η ερμηνεία του είναι υποβλητική αλλά όχι συγκινητική. Ίσως επίτηδες. Ο Ares δεν είναι ήρωας — είναι ένα πείραμα, ένα υβρίδιο που προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις, να πονάς, να επιλέγεις. Η Greta Lee δίνει μια αίσθηση ανθρώπινης ζεστασιάς μέσα στο ψυχρό τοπίο, αν και το σενάριο θα μπορούσε να της δώσει περισσότερο χώρο να αναπνεύσει.
Το Tron: Ares προσπαθεί να φτάσει εκεί όπου το Legacy δεν τόλμησε: στην ίδια την ουσία της τεχνητής συνείδησης. Το πρόβλημα είναι πως, όσο εντυπωσιακό κι αν είναι το περιτύλιγμα, ο πυρήνας του μένει γυάλινος. Οι διάλογοι συχνά ηχούν σαν αποσπάσματα από manual software: χωρίς ψυχή, χωρίς χιούμορ. Κι όμως, κάπου ανάμεσα στις γραμμές, υπάρχει ένα ενδιαφέρον ερώτημα: τι συμβαίνει όταν η τεχνητή ζωή δεν θέλει να αντικαταστήσει τον άνθρωπο, αλλά να τον νιώσει;
Αισθητικά, η ταινία είναι χάρμα οφθαλμών. Ο φωτισμός, οι στολές, τα light-cycles, η μουσική υπόκρουση — όλα είναι άψογα. Ο ήχος δονεί, οι σκηνές δράσης είναι υποδειγματικά χορογραφημένες και η κάθε λεπτομέρεια δείχνει πως η παραγωγή δεν έκανε εκπτώσεις. Αλλά η αισθητική δεν αρκεί για να σώσει μια ιστορία που μοιάζει με software χωρίς update. Σε στιγμές νιώθεις πως παρακολουθείς ένα όνειρο που σε μαγεύει, αλλά στο ξύπνημα δεν θυμάσαι τίποτα.
Κι όμως, υπάρχει κάτι σχεδόν μελαγχολικό πίσω από αυτήν την τελειότητα. Ο Ares, ο ήρωας του Leto, είναι το τέλειο σύμβολο της εποχής μας: παντοδύναμος, συνδεδεμένος, αλλά εσωτερικά μόνος. Η στιγμή που αντικρίζει για πρώτη φορά τον "πραγματικό κόσμο" είναι συγκλονιστική — όχι επειδή είναι εντυπωσιακή, αλλά επειδή δείχνει έναν θεό να θαυμάζει τη βροχή. Είναι το πιο ανθρώπινο σημείο μιας ταινίας που κατά τα άλλα μοιάζει φτιαγμένη από pixels.
Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να ενώσει φιλοσοφία και action, να μετατρέψει τη sci-fi περιπέτεια σε υπαρξιακό στοχασμό. Δεν τα καταφέρνει πάντα, αλλά η πρόθεση υπάρχει. Το Tron: Ares είναι μια ταινία που ρισκάρει να μην αγαπηθεί, γιατί ζητάει κάτι διαφορετικό: να θαυμάσεις την ψυχρότητά της. Δεν είναι φτιαγμένη για να σε συγκινήσει, αλλά για να σε προβληματίσει — και ίσως να σε αποξενώσει.
Στο φινάλε, όταν ο Ares αντικρίζει το είδωλό του και αντιλαμβάνεται πως "ζωντανός" σημαίνει και "ευάλωτος", η ταινία βρίσκει τον σκοπό της. Κι εκεί, έστω και για λίγο, το ψηφιακό δάκρυ γίνεται πραγματικό.
Το Tron: Ares δεν είναι αριστούργημα — αλλά είναι το είδος του φιλμ που θα συζητιέται. Εντυπωσιακό, φιλόδοξο, τεχνικά άρτιο και συναισθηματικά αποστειρωμένο. Ένα καθρέφτισμα της εποχής των οθονών μας.
Βαθμολογία: 7/10