Σε μια Αμερική του (πολύ) κοντινού μέλλοντος, "Ο Άτρωτος" δεν είναι απλώς ένα τηλεπαιχνίδι· είναι εθνική θρησκεία. Ένα reality θανάτου όπου ένας παίκτης πρέπει να επιβιώσει 30 μέρες, κυνηγημένος από επαγγελματίες δολοφόνους, ενώ κάθε του ανάσα μεταδίδεται ζωντανά σε ένα κοινό εθισμένο στο αίμα. Εκεί μπαίνει ο Ben Richards: εργάτης, πατέρας, απελπισμένος. Δέχεται να συμμετάσχει για να σώσει την άρρωστη κόρη του. Το σύστημα τον θέλει αναλώσιμο. Το κοινό τον μετατρέπει σε είδωλο. Και κάπου ανάμεσα, ο Ben γίνεται κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: απειλή.
Ο σκηνοθέτης Edgar Wright αφήνει στην άκρη τον άνετο, μετα-χιουμοριστικό τόνο των προηγούμενων δουλειών του και χτίζει μια δυστοπία που πονάει. Πιο κοντά στο πνεύμα του Stephen King απ’ ό,τι η camp εκδοχή του ’87, το "The Running Man" είναι ένα βίαιο, στιλιστικά ακριβές και γεμάτο ενέργεια θέαμα, που όμως δεν ενδιαφέρεται μόνο να εντυπωσιάσει. Οι πόλεις, τα στούντιο, τα σκοτεινά backrooms των παραγωγών, οι περιοχές-ζώνες κυνηγιού: όλα αποτυπώνουν μια χώρα που έχει αποδεχτεί πως η ανθρώπινη ζωή είναι απλώς περιεχόμενο με χορηγούς.
The Running Man με τον Glen Powell - Μια κριτική από τον Γιώργο Σατσίδη
Στο κέντρο αυτού του χάους, ο αρρενωπός Glen Powell παραδίδει τον ρόλο που σφραγίζει οριστικά το status του. Μετά τα "Top Gun: Maverick", "Hit Man", "Anyone But You" και τις υπόλοιπες επιτυχίες, εδώ κουβαλάει μια ολόκληρη ταινία σχεδόν μόνος του. Δεν είναι υπερήρωας — φοβάται, ιδρώνει, τρώει ξύλο, αμφιβάλλει. Αλλά έχει αυτό το παλιό, κινηματογραφικό χάρισμα που σε κάνει να θες να τον ακολουθήσεις μέχρι τέλους. Είναι ταυτόχρονα everyday man και super star· και αυτό είναι το πραγματικό του όπλο.
Απέναντί του, ο Josh Brolin ως Dan Killian δίνει την πιο αποσταθεροποιητικά γοητευτική φιγούρα της ταινίας: τον άνθρωπο που πουλάει τον θάνατο σαν prime-time event με corporate χαμόγελο. Ο Colman Domingo και ο Michael Cera γίνονται κομμάτια ενός κυνικού μηχανισμού που πιστεύει πως μπορεί να γράφει και να ξαναγράφει την πραγματικότητα on air. Η Katy O’Brian φέρνει φυσική ένταση στο σύμπαν των Κυνηγών, υπενθυμίζοντας ότι εδώ η βία δεν είναι comic-book αισθητική αλλά σπορ με κανόνες, φανέλες και fanbase.
Ο Wright σκηνοθετεί με αυτοπεποίθηση και κλίμακα. Τα set-pieces είναι ευφάνταστα, η δράση διαβάζεται καθαρά, ο ρυθμός κρατά την ταινία σε συνεχή κίνηση. Υπάρχουν στιγμές στην τρίτη πράξη που όλα δείχνουν λίγο υπερφορτωμένα — περισσότερα κυνηγητά, περισσότερες ανατροπές, περισσότερη φασαρία απ’ όση χρειάζεται. Αλλά ακόμη κι εκεί, η ταινία δεν χάνει τον άξονά της: τη σχέση ανάμεσα σε θέαμα, κοινό και εξουσία.
Γιατί αυτό είναι το πραγματικό θέμα του "The Running Man"
Πώς μια κοινωνία που μετρά τα πάντα σε ratings καταπίνει χωρίς αντίσταση την απολύτως τηλεσκηνοθετημένη αλήθεια.
Πώς ένας άνθρωπος γίνεται brand, avatar, στόχος — και πώς μπορεί, αν αντέξει, να αρνηθεί τον ρόλο που του έχουν γράψει. Και πόσο γρήγορα εμείς, οι θεατές, γλιστράμε από τη συμπόνια στη συνενοχή του εγκλήματος.
Το μήνυμα χωρίς hashtag
Το "The Running Man" είναι ταινία για τον έλεγχο: του σώματός σου, της εικόνας σου, της ιστορίας σου. Σε έναν κόσμο που εξαργυρώνει κάθε σου φόβο, κάθε σου λάθος, κάθε σου πληγή, η πραγματική εξέγερση του Ben Richards δεν είναι ότι επιβιώνει — είναι ότι διεκδικεί ξανά το δικαίωμα να ορίζει ο ίδιος ποιος είναι.
Η ετυμηγορία (όπως θα το έλεγες σε φίλο)
Δες το... τρέχοντας.
Γιατί είναι μια από τις πιο απολαυστικές, καλογυρισμένες και ταυτόχρονα ανησυχητικά επίκαιρες εμπορικές ταινίες της χρονιάς. Γιατί ο Glen Powell εδώ παίζει σαν ένας σταρ που ήρθε για να μείνει. Και γιατί, όταν κλείσει η οθόνη, θα σου μείνει αυτή η ερώτηση:
Εσύ, σε αυτό το παιχνίδι, είσαι με τον παίκτη ή με το show;