Old news. Έτσι λένε "στα ξένα" όταν κάτι πια έχει παρέλθει, δεν είναι καινούργιο, δεν συνέβη τώρα. Και πράγματι, αυτό που αντιστοίχως σε απλά ελληνικά θα χαρακτηρίζαμε ως "περσινά ξινά σταφύλια", στην πραγματικότητα είναι αρκετά αντιφατικό. Γιατί ναι μεν πραγματικές ιστορίες έχουμε δει αρκετές, συνεπώς η ύπαρξή τους δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά όμως, σα να παρααυξήθηκαν τελευταία οι μουσικές βιογραφίες, δε νομίζεις;
Για την ιστορία, οι απόψεις διίστανται για το πότε κυκλοφόρησε η πρώτη μουσική βιογραφία στο σινεμά. Για κάποιους είναι το The Jolson Story με τον Larry Parks (1946) και για άλλους το The Glenn Miller Story (1954) με τον James Stewart στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μεταξύ μας, λίγη σημασία έχει η πρωτιά, αφού και τα δύο τα πήγαν εξαιρετικά σε box office, κριτικές και βραβεία. Και παρότι η συνέχεια στο κομμάτι της παραγωγής δεν απέβη καταιγιστική, δεν ισχύει το ίδιο για τα τελευταία χρόνια που, στην κυριολεξία, έχουν δει πολλά τα μάτια μας.
Follow the money
Για να καταλάβεις τι έχει γίνει, μπορείς απλά να ακολουθήσεις τα χρήματα. Η πανδημία της Covid-19 άλλαξε δραματικά τις συνήθειες του δυτικού κοινού όσον αφορά την παρακολούθηση ταινιών στον κινηματογράφο. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν, ωστόσο, το δίπτυχο καναπές-πλατφόρμες streaming έχει κάνει σοβαρή ζημιά, με τις έρευνες να αποφαίνονται ότι το κινηματογραφικό κοινό έχει μειωθεί κατά ένα τρίτο σε σύγκριση με τα προπανδημικά επίπεδα. Αυτό έχει κάνει το ήδη εμμονικό με την πνευματική ιδιοκτησία Χόλιγουντ επιπρόσθετα επιφυλακτικό ως προς την ανάληψη χρηματικού ρίσκου.
Και εδώ, "κουμπώνει" ἀψογα ο παράγοντας ριάλιτι. Οι ιστορίες που είναι βγαλμένες μέσα από τη ζωή, εκείνες που δείχνουν την –παρά τις αντιξοότητες– ανέλιξη (κάτι σαν το αμερικανικό όνειρο, χωρίς απαραίτητα τη συγκεκριμένη προέλευση) και που κάνουν τους άτρωτους, τρωτούς και άρα πιο συμπαθητικούς, είναι τα τέλεια "σιγουράκια" για να επενδύσουν τα ανασφαλή στούντιο. Ειδικά όταν οι καλλιτέχνες διαθέτουν τους δικούς τους φανς-εν δυνάμει κινηματογραφικό κοινό, που θα σπεύσει στις αίθουσες να τους απολαύσει. Τι κι αν δεν τους έχουν, οι πραγματικές ιστορίες "γλιτώνουν" από την εκάστοτε παραγωγή τον σεναριακό μπελά και μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς αξιοποίηση επίκαιρων ζητημάτων που αντανακλούν το πνεύμα της εποχής.
Βέβαια, πρόκειται για μια win-win περίπτωση· και οι ίδιοι οι ηθοποιοί τζογάρουν εν γνώσει τους, οικειοθελώς, καθώς πρόκειται για ρόλους-στοιχήματα που, αν τους ταιριάξουν, εκτοξεύουν καριέρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Joaquin Phoenix ως άλλος Johnny Cash στο Walk The Line (2005), και ακόμα πιο ηχηρό o Rami Malek που, προτού μπει στα παπούτσια του Freddie Mercury στο Bohemian Rapsody και σηκώσει το οσκαρικό αγαλματίδιο το 2019, τον είχαμε στο μυαλό μας ως έναν ταπεινό τηλεοπτικό χάκερ. Όσο για τους εν ζωή καλλιτέχνες που βλέπουν εαυτούς στο σινεμά, επωφελούνται της επιπρόσθετης δημοσιότητας και κρατούν τον "μύθο" τους ζωντανό διότι συστήνονται στις νέες γενιές. Παρεμπιπτόντως, είτε μας αρέσει είτε όχι, η κλειδαρότρυπα πουλάει. Όταν μάλιστα, μιλάμε για παραμύθι made in Hollywood, ξεπουλάει ή τέλος πάντων, στη χειρότερη, δεν τα πάει κι άσχημα.
Ας μιλήσουν οι αριθμοί
Για του λόγου του αληθές, το Bohemian Rapsody απέφερε κέρδη άνω των 900 εκατομμυρίων δολαρίων και γνώρισε τεράστια επιτυχία σε αγορές του εξωτερικού, όπως η Ιαπωνία, η οποία συνέβαλε με πάνω από 100 εκατ. δολάρια στα συνολικά έσοδα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ταινίες όπως τα Rocketman (2019), Elvis (2022), Bob Marley: One Love (2024) και το πιο πρόσφατο A Complete Unknown (2024) σημείωσαν μέτρια επιτυχία στο box office. Αναφορικά με το τελευταίο, όπου "μέτρια" υπολόγισε περί τα 140 εκατ. δολάρια, τη στιγμή που το Υπάρχω του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, με τον Χρήστο Μάστορα ως Στέλιο Καζαντζίδη, αναδείχθηκε ως η εμπορικότερη ελληνική ταινία της τελευταίας δεκαετίας με εισιτήρια που ξεπέρασαν το 1 εκατ. στην εγχώρια αγορά.
Δυστυχώς, το ίδιο δεν κατόρθωσε το αριστουργηματικό Better Man (2024) του Robbie Williams, που παρά το ευφάνταστο εύρημα του ίδιου ως μαϊμούς, κατά το Me & My Monkey, και την ανερυθρίαστη, αφοπλιστική αλήθεια του στην οθόνη δεν τα πήγε τόσο καλά (22 εκατ. δολάρια), κυρίως εξαιτίας των επιδόσεών του στις ΗΠΑ. Για το φετινό Springsteen: Deliver Me From Nowhere με τον Jeremy Allen White (ο οποίος ερμηνεύει κιόλας το Nebraska) να υποδύεται το "Αφεντικό", είναι νωρίς για να μιλήσουμε.
Άλλος για τη μεγάλη οθόνη;
Κατά τη λογική τού "τώρα που βρήκαμε παπά ας θάψουμε 5-6" ή του ανοίγματος καταστημάτων frozen yogurt, ο αριθμός των κινηματογραφικών μουσικών βιογραφιών που έπονται είναι ανυπολόγιστος. Εκτός του Michael για τον Michael Jackson και τις τέσσερις ταινίες του Sam Mendes για τους Beatles με πρωταγωνιστές τους Paul Mescal, Harris Dickinson, Barry Keoghan και Joseph Quinn, σύντομα και εκτός απροόπτου θα δοκιμαστούν οι Julia Garner ως Madonna, Zendaya ως Ronnie Spector και Selena Gomez ως Linda Ronstadt, ενώ η Daisy Edgar-Jones εντέλει δεν θα είναι η Carole King, όπως είχε γραφτεί.
Σημείωσε όμως και τα εξής ονόματα που οδεύουν ολοταχώς προς το σινέ-πάνθεον: Ozzy και Sharon Osbourne, Janis Joplin, Otis και Zelma Redding, Boyz II Men, Sublime, Snoop Dogg, Frédéric Chopin, Bee Gees, George Clinton, Blondie, Britney Spears, Mick Jagger και Marianne Faithful, Nat King Cole, KISS, Sinéad O’Connor, Scorpions, Billy Joel, The Replacements, Robert Johnson, Air Supply, Keith Moon, Anthony Kiedis, Roy Orbison, Diana Ross, Rosetta Tharpe, Grateful Dead, Ronnie Milsap και Josephine Baker.
Ποιος την έχει μεγαλύτερη- την επιτυχία
Όσο εθιστικό κι αν είναι ως concept, με τόση υπερ-παραγωγή σε ποσότητα είναι απόλυτα αναμενόμενο οι μουσικές βιογραφίες οσονούπω να "ξεφουσκώσουν" και να ξεχωρίζουν είτε όσες προβάλλουν έναν σταρ βεληνεκούς Mick Jagger είτε ένα αντίστοιχα πολυσυζητημένο πρόσωπο (π.χ. Jeremy Allen White) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Περιέργεια πάντα θα υπάρχει, ειδικά για εκείνους τους καλλιτέχνες-θρύλους των οποίων οι προσωπικοί δαίμονες παρέμειναν αφανείς, όπως και επιφυλάξεις από σκεπτόμενους θεατές ως προς τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τηρουμένων των αναλογιών ανάμεσα στην πραγματικότητα, την επιθυμητή "αγιογραφία" με παραίνεση των οικείων τους, μα και την υστεροφημία τους. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, πάντως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται· συνεπώς, οι όποιες απαντήσεις περί ποιότητας θα δοθούν στη μεγάλη οθόνη, αλλά κυρίως, στο box office.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.