Αχ, Χριστούγεννα. Εκείνη η εποχή του χρόνου που μας καλεί όλους να θυμηθούμε το πραγματικό της νόημα: να ανοίξουμε όσο περισσότερα δώρα γίνεται, να κρίνουμε εσωτερικά όποιον δεν πέτυχε ακριβώς αυτό που θέλαμε και να κρατήσουμε μια νοητή λίστα με τους συγγενείς που, κατά τη γνώμη μας, "δεν το έψαξαν αρκετά" στο budget.
Σχεδόν από τις απαρχές του κινηματογράφου, το Χόλιγουντ αγάπησε τα Χριστούγεννα ως θεματική. Από αριστουργήματα όπως το It’s a Wonderful Life, μέχρι αχρείαστες συνέχειες τύπου Home Alone 3, αλλά και ταινίες που εδώ και δεκαετίες διχάζουν το κοινό για το αν είναι όντως χριστουγεννιάτικες – ναι, Die Hard, για εσένα λέμε.
Βέβαια, δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για λαμπάκια, κάλαντα και ψεύτικη ευφορία. Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν εξαντληθεί από τη γιορτινή παράνοια που ξεκινά όλο και νωρίτερα, τη διασκέδαση με το ζόρι, την εταιρική απληστία που μεταμφιέζεται σε "αγάπη" και το αναπόφευκτο χριστουγεννιάτικο τραγούδι-νούμερο ένα από ανθρώπους που κερδίζουν κάθε εβδομάδα το κουίζ της γειτονικής παμπ.
Ταινίες για όσους έχουν βαρεθεί τα Χριστούγεννα
Για όσους ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, υπάρχουν ταινίες ιδανικές για binge watching μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς — τότε που σηκώνεις για λίγο το ποτήρι σου για έναν ακόμη χρόνο ακρίβειας και πολιτικής παράνοιας, πριν επιστρέψεις ξανά στη δουλειά.
Bad Santa (Terry Zwigoff, 2003)
Ο Billy Bob Thornton δίνει ρεσιτάλ κυνισμού σε αυτή την απολαυστικά ανήθικη κωμωδία, υποδυόμενος έναν Άγιο Βασίλη πολυκαταστήματος που μαζί με τον μονίμως εκνευρισμένο συνεργάτη του πίνει, καπνίζει, κάνει σεξ και κλέβει ασύστολα κατά τη διάρκεια των γιορτών.
Η ταινία είναι ξεκαρδιστική, γεμάτη βρισιές και συχνά ξεπερνά τα όρια του καλού γούστου — και ακριβώς γι’ αυτό λειτουργεί τέλεια ως αντίδοτο σε όποιον σου έχει πει ποτέ "Χαμογέλα, είναι Χριστούγεννα".
Το sequel του 2016, δυστυχώς, δεν κατάφερε ποτέ να αναπαράγει τη μαγεία του πρωτότυπου.
Scrooged (Richard Donner, 1988)
Ο Bill Murray προσφέρει μία από τις πιο εμβληματικές κινηματογραφικές ερμηνείες ανθρώπου που απεχθάνεται τα Χριστούγεννα. Στη μοντέρνα εκδοχή της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας, ο τηλεοπτικός παραγωγός Frank Cross είναι αγενής, σκληρός και μονίμως έτοιμος να προσβάλει οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο του.
Είναι τόσο απολαυστικά απαράδεκτος στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, που ανυπομονείς να δεις αν —και πώς— θα αλλάξει. Ακόμη κι όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον θάνατο, δεν είσαι απολύτως βέβαιος ότι έχει πραγματικά μεταμορφωθεί.
Bonus: ο David Johansen των New York Dolls ως ο πιο αξέχαστος ταξιτζής-φάντασμα στην ιστορία του σινεμά.
Krampus (Michael Dougherty, 2015)
Αν αυτό που αναζητάς την παραμονή των Χριστουγέννων είναι λίγη καλοφτιαγμένη φρίκη —ανάμεσα στο δήθεν άφησα γλυκά για τον Άγιο Βασίλη και στο τα έφαγα όλα μόνος μου— τότε το Krampus είναι ιδανική επιλογή.
Η ταινία φέρνει στο προσκήνιο έναν σκοτεινό βαυαρικό θρύλο, σύμφωνα με τον οποίο ένα τρομακτικό πλάσμα τιμωρεί τα άτακτα παιδιά. Πώς κατάφεραν να συμμετέχουν η Toni Collette και ο Adam Scott παραμένει μυστήριο, αλλά η ιδέα να "παίξει κατά λάθος" μπροστά σε ανυποψίαστα παιδιά έχει κάτι σατανικά απολαυστικό.
Violent Night (Tommy Wirkola, 2022)
Μια ταινία που δεν γέμιζε το μάτι στο χαρτί, αλλά τελικά λειτούργησε εξαιρετικά. Ο David Harbour υποδύεται έναν Άγιο Βασίλη βγαλμένο από έπος των Βίκινγκ, ο οποίος διαλύει μια ομάδα μισθοφόρων που κρατούν ομήρους — με τρόπους όλο και πιο βίαιους.
Το αποτέλεσμα ήταν μια απροσδόκητη επιτυχία, με σχεδόν 80 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις και sequel καθ’ οδόν. Η παρουσία της Beverly D’Angelo από το National Lampoon’s Christmas Vacation δίνει επιπλέον πόντους νοσταλγίας.
Black Christmas (Bob Clark, 1974)
Μία από τις πρώτες πραγματικά σκοτεινές χριστουγεννιάτικες ταινίες τρόμου, γυρισμένη στον Καναδά και εμπνευσμένη από αληθινά εγκλήματα. Το Black Christmas απέκτησε cult φήμη με τα χρόνια και θεωρείται βασική επιρροή για το Halloween του John Carpenter.
Η χαμηλού budget εικόνα και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα την κάνουν πολύ πιο ανατριχιαστική απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Ακολούθησαν δύο remakes (2006 και 2019), τα οποία επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν στο παρελθόν.