Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης εφεύρει νέα κατηγορία Όσκαρ, ο Πάνος Γκένας βλέπει με καλό μάτι την Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου και ο Δημήτρης Μπούρας απονέμει το πρώτο εξημισείας Όσκαρ.
Με αφορμή την αυριανή, 91η τελετή απονομής των χρυσών αγαλματιδίων, οι τρεις κριτικοί κινηματογράφου καταθέτουν τη δική τους άποψη στο Esquire.
ΟΣΚΑΡ ΚΟΜΠΑΡΣΟΥ από τον Γιάννη Ζουμπουλάκη
Ποιο είναι το όνομα του νεαρού αυλικού στον οποίο η βασίλισσα Άννα της Olivia Colman ξεσπά σε μία από τις πολύ καλές στιγμές της τελευταίας στην Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου; Δε θα το μάθουμε ποτέ, εκτός κι αν ο νεαρός κάποια στιγμή γίνει γνωστός ηθοποιός, οπότε στη φιλμογραφία του θα φαίνεται και η Ευνοούμενη και θα μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιος στο καλό ήταν στην ταινία.
Είναι ένας κομπάρσος, ένας extra, μια "αμελητέα ποσότητα" που βρίσκεται στην ταινία για να τη "γεμίσει" με την παρουσία του, αυτός και δεκάδες ακόμα σαν αυτόν. Δουλειά του είναι, στο λεπτό εκείνο, να στηρίξει την Olivia Colman ώστε εκείνη να δείξει την αξία της.
Να ένα Όσκαρ που θα χαιρόμουν πάρα πολύ. Όσκαρ κομπάρσων. Οι κομπάρσοι είναι το ίδιο απαραίτητοι με τους σταρ, είναι κομμάτι της συλλογικής δουλειάς που λέγεται κινηματογράφος. Είναι όμως και το πιο αδικημένο κομμάτι αυτής της βιομηχανίας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι είναι, οι σκηνοθέτες σπάνια μιλούν γι’ αυτούς, ενώ στις σκηνές πλήθους επικών ταινιών μπορούν πλέον να αντικατασταθούν από ψηφιακές "καρφίτσες", όπως έγινε, π.χ., στους 300 (όχι όμως και στη Δουνκέρκη του Christopher Nolan, όπου όλα τα πρόσωπα τα οποία βλέπουμε στην οθόνη είναι ζωντανά).
Ένα Όσκαρ λοιπόν για την καλύτερη χρήση κομπάρσων/extras σε ταινία. Να τι θα ήθελα να δω κάποια στιγμή στο μέλλον.
ΟΣΚΑΡ: ΝΕΟΣ, ΕΤΩΝ 91 από τον Πάνο Γκένα
Πολλά μπορείς να γράψεις, πολλά να του καταλογίσεις. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Όσκαρ, παρά τα χρονάκια του, απασχολεί κάθε χρόνο έντυπα και συζητήσεις, Διαδίκτυο και posts, φωτογραφίες στο κόκκινο χαλί και ξενύχτια με παρέα. Γιατί υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να του αρνηθείς. Ο θείος Όσκαρ είναι τα Χριστούγεννα του σινεφίλ. Ψυχαναγκαστικά, αλλά κεφάτα. Χρυσοπασπαλισμένα μεν, παράδοση δε. Και τα τελευταία χρόνια υπάρχει κάτι που αλλάζει.
Ναι, ο Alfred Hitchcock και ο Stanley Kubrick δεν πήραν ποτέ Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ναι, εδώ και δεκαετίες έχουν συμβεί ντροπιαστικές παραλείψεις και σοβαρές ατασθαλίες. Ναι, θα υπάρχουν πάντα τίτλοι και ηθοποιοί που δε θα χωρούν τελικά στην πεντάδα (και κάποιοι άλλοι που θα χωρούν και θα λέμε "γιατί;"). Όμως πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Η Ακαδημία εδώ και λίγα χρόνια έχει έναν αέρα αλλαγής, εμποτίζει με φρέσκες, ανήσυχες, τονωτικές ενέσεις τους κλάδους των μελών της, αφουγκράζεται το σύγχρονο κοινωνικό διάλογο και δηλώνει καλλιτεχνικά παρούσα. Σκέψου μόνο ότι επιλογές όπως τα Moonlight για το Όσκαρ Καλύτερης Tαινίας, Τρέξε! για Πρωτότυπο Σενάριο και Μια φανταστική γυναίκα στο Ξενόγλωσσο δεν είναι τόσο προφανείς, αλλά ενδεικτικά παραδείγματα μιας Ακαδημίας που προτείνει την "αφρόκρεμα" και παράλληλα δε διστάζει να επιβραβεύσει το διαφορετικό. Δεν σε έπεισα; Αν σε λίγες εβδομάδες ο Alfonso Cuarón κερδίσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το Roma, θα σημάνει την πέμπτη (σερί!) φορά που η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου βραβεύει ένα Μεξικανό δημιουργό. Φέτος το Black Panther έγραψε ιστορία ως η πρώτη κόμικ-ταινία που διεκδικεί το μεγάλο βραβείο της βραδιάς, δέκα χρόνια μετά το Σκοτεινό Ιππότη. Και φυσικά μην ξεχνάμε την παρουσία μιας ταινίας που σκηνοθέτησε ένας εναλλακτικός –λέγε με και weird– Έλληνας σκηνοθέτης και συγκέντρωσε 10 υποψηφιότητες κάνοντας τη φετινή τους ανακοίνωση την πιο "favourite" των τελευταίων χρόνων.
Μεγάλα βήματα, αν αναλογιστεί κανείς πως η επικράτηση των Crash του Paul Haggis και Ο λόγος του βασιλιά του Tom Hooper δεν είναι και τόσο μακριά. Ξαφνικά η Ακαδημία των 91 ετών μοιάζει όντως πιο νέα από ποτέ.
ΟΣΚΑΡ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ από τον Δημήτρη Μπούρα
(Εξ ημισείας στον Lars von Trier και τον Matt Dillon για το Σπίτι που έχτισε ο Τζακ)
Ο Lars von Trier, ο πιο αμφιλεγόμενος Ευρωπαίος σκηνοθέτης της τελευταίας εικοσαετίας (Nymphomaniac, Αντίχριστος, persona non grata στις Κάννες το 2011 εξαιτίας ενός απρόβλεπτου παραληρήματός του για Εβραίους και ναζί κατά την προβολή της Mελαγχολίας), βρέθηκε δίπλα στον Matt Dillon, το ξεχασμένο είδωλο της νεανικής κουλτούρας του Χόλιγουντ κατά τη δεκαετία του ’80. Καρπός της σύντομης συνάντησης των δύο αντρών ήταν ένας αμφίσημος κινηματογραφικός ήρωας, ένας σύγχρονος Τζακ Αντεροβγάλτης, κατά φαντασίαν καλλιτέχνης, που φαντάζει σαν να θέλει να φτάσει το ανάστημα του Hannibal Lecter. Η ταινία όπου συνέβησαν όλα αυτά, το μακάβριο Σπίτι που έχτισε ο Τζακ, ήταν μια politically incorrect κινηματογραφική δημιουργία από τις κορυφαίες της χρονιάς που πέρασε.
Ο von Trier ήταν ανέκαθεν προκλητικός, ίσως και ολίγον προβοκάτορας. Ο Dillon, ο άγουρος "Αταίριαστος" του Francis Coppola, διακρινόταν πάντα για το βλέμμα του και τη στάση που έπαιρνε το κορμί του κάθε φορά στο κινηματογραφικό κάδρο δίνοντας ρεαλιστική διάσταση στην ψυχολογία των λιγομίλητων ηρώων που ενσάρκωνε. Ο θορυβώδης von Trier δεν έφυγε ποτέ από το κέντρο της δημοσιότητας. Ο Dillon στη διάρκεια της χολιγουντιανής περιπέτειάς του δεν κατάφερε ποτέ να αποδείξει αυτό που πραγματικά είναι: ένας σπουδαίος ηθοποιός. Την πραγματική ευκαιρία του την έδωσε ο von Trier.
Στο Σπίτι που έχτισε ο Τζακ ένας "καλλιτέχνης" serial killer μαζεύει πτώματα στο "ατελιέ" του επί δώδεκα συνεχή χρόνια πασχίζοντας να δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα.
Ο δολοφόνος (ο ηθοποιός) παλεύει με το υλικό του όπως ο ζωγράφος με τα χρώματα ή ο φωτογράφος με τους τόνους του γκρίζου. Ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων (ο σκηνοθέτης) καταστρέφει μέσα στο μυαλό του πρόσωπα γυναικών, σαν κυβιστής ζωγράφος κι αυτός, παίζοντας με το γκροτέσκ αλλά και με τα στερεότυπα του χολιγουντιανού σπλάτερ.
Ο Dillon στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του πέτυχε έναν ήρωα που το πρόσωπό του αλλάζει διαρκώς μάσκες. Ο δικός του serial killer είναι ένας ματαιόδοξος νάρκισσος που αυτοσαρκάζεται καθώς κατεβαίνει σε ένα φανταστικό καθαρτήριο. Ο von Trier σε μία από τις πιο στοχαστικές στιγμές του μπήκε με χιούμορ και σασπένς στην πινακοθήκη των τεράτων του Χόλιγουντ.