Easy rider, ένα εμβληματικό φιλμ, μία ολόκληρη εποχή. Η εναλλακτική κουλτούρα των ΗΠΑ στις ψυχεδελικές δεκαετίες των 60s και των 70s καταγράφηκε με τα πιο αδρά χρώματα σε μία ταινία που έκανε, σε μία νύχτα, αστέρα πρώτου μεγέθους τον δημιουργό της. Ο Peter Fonda, γιος του θρυλικού Henry Fonda, κατάφερε να αποτινάξει τη βαριά σκιά του πατέρα του αποθεώνοντας όλα εκείνα που η συντηρητική Αμερική αντιμετώπιζε με τρόμο: φαβορίτες, μακριά μαλλιά, chopper μηχανές, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, ψυχεδελικά όνειρα και ψυχοτρόπες ουσίες.
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτήριζε τον Fonda -έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στα 79 του χρόνια στις 16 Αυγούστου του 2019 και σήμερα αν ζούσε θα έσβηνε 80 κεράκια στη γενέθλια τούρτα του-, αυτή δεν είναι άλλη από τη λέξη "αντισυμβατικός". Κάτι που φαίνεται καθαρά κι από τις μεγάλες αλήθειες για τη ζωή αλλά και τις δύσκολες παραδοχές που είχε μοιραστεί στο αμερικανικό Esquire τον Ιανουάριο του 2009.
Γεννήθηκα διάσημος, έτσι από την πρώτη κιόλας στιγμή, η φήμη δεν σήμαινε τίποτα για μένα.
Θα μπορούσα να σκάψω το πιο cool, το πιο καλοφτιαγμένο χαντάκι που έχεις δει ποτέ, όμως οι τύποι στην άλλη πλευρά θα έλεγαν: "Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Αυτός είναι ο γιος του Henry Fonda".
Σκέψου τον Tom Joad. Ο χαρακτήρας από τα Σταφύλια της Οργής του John Steinbeck που υποδύθηκε ο πατέρας μου στην ομώνυμη ταινία λέει στη μητέρα του: "Όπου υπάρχει ένας μπάτσος να χτυπάει κάποιον άνθρωπο, θα είμαι εκεί μαμά". Νομίζω ότι η πιο ιδιοφυής σύλληψη αυτής της σκηνής είναι ο τρόπος που την υποδύθηκε ο πατέρας μου. Δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Δεν άλλαξε ούτε μία έκφραση στο πρόσωπό του. Δεν πρόσθεσε κανένα επιπλέον βάρος στις λέξεις. Απλά τις απήγγειλε με την χαρακτηριστική προφορά της Νεβάδα κι αυτό δούλεψε τέλεια. Αν είχε προσπαθήσει να κάνει κάποιο υποκριτικό τρικ σε αυτήν την σκηνή, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είχε βγει μελό.
Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο Henry Fonda. Δεν ήταν ποτέ στο σπίτι και δεν είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Φυσικά θα ξέρεις τι συνέβη με τη μητέρα μου. Έκοψε το λαιμό της με μία κοφτερή λεπίδα.
Ποτέ μην γεμίζεις ξανά ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό.
Μερικές φορές ξεφεύγω τελείως. Χρειάζομαι κάποιον για να με επαναφέρει.
Στην αρχή μου άρεσε που έμενα στην Μοντάνα. Έπειτα κατάλαβα ότι κάνει εξωφρενικό κρύο κι ότι υπάρχει παντού σκόνη. Έπρεπε να σκάβω χαντάκια 4,5 μέτρων σε βάθος και 350 μέτρων σε μήκος. Αυτό είναι σκληρή δουλειά. Και δεν έχει καθόλου πλάκα.
Πάντα αλλάζω τις λέξεις. Ένας σεναριογράφος γράφει το σενάριο για να το διαβάσει κάποιος, εμείς όμως πληρωνόμαστε για να το κάνουμε να βγει από τις σελίδες, για να ακουστεί στους θεατές. Οι άνθρωποι κομπλάρουν, κάνουν σαρδάμ, κάνουν παύσεις, τρώνε λέξεις. Αυτό πρέπει να τρελαίνει τους σεναριογράφους. Κάνει, όμως, τον χαρακτήρα να μοιάζει πιο αληθινός.
Η ιστιοπλοΐα μου έμαθε πόσο μικροί, πόσο ασήμαντοι είμαστε σε σχέση με τον πλανήτη. Κι όμως παρά το μικρό και ασήμαντο μέγεθός μας, έχουμε προκαλέσει πραγματικά μεγάλες καταστροφές.
Μου αρέσει να μπαίνω online και να βλέπω τον ουρανό μέσα από Hubble Space Telescope. Εκεί έξω υπάρχει το απόλυτο χάος και η τέλεια συμμετρία. Αυτό θα πει Θεός.
Οι Μουσουλμάνοι θέλουν όλος ο κόσμος να είναι μουσουλμανικός. Οι Χριστιανοί θέλουν όλος ο κόσμος να είναι χριστιανικός. Καθολικοί, Προτεστάντες, Μορμόνοι. Είναι όλοι ίδιοι. Υπερβολικό, έτσι; Κι όμως, όλοι θέλουν όλος ο κόσμος να είναι σαν εκείνους.
Όταν συγχώρεσα τον πατέρα μου, όλα τα υπόλοιπα έγιναν πιθανά. Άρχισα να του λέω: "Πριν φύγεις από τον πλανήτη" -γιατί, όντως, βρισκόταν κοντά στη μεγάλη έξοδο- "Χρειάζομαι να σε ακούσω να λες "Σε αγαπώ πάρα πολύ γιε μου"".
Όταν πέθανε, ήμουν στο δωμάτιο με την αδερφή μου την Jane, τον άντρα της, Tom Hayden, την πέμπτη σύζυγο του μπαμπά, Shirlee, κι υπήρχε μία πένθιμη ατμόσφαιρα στον χώρο που όμως εγώ δεν συμμεριζόμουν. Αρχικά τον κοιτούσα, έμοιαζε να βρίσκεται σε κάποια άλλη διάσταση. Και, ξαφνικά, επανήλθε η συνείδησή του. Κοίταξε γύρω του, ανοιγόκλεισε τα μάτια του, πρώτα το ένα κι ύστερα το άλλο, όπως ένας μεθυσμένος που προσπαθεί να περπατήσει στο πεζοδρόμιο. Ύστερα κοίταξε την πρωτότοκή του, την Jane, κι ύστερα κοίταξε τον Hayden. Στο τέλος κοίταξε εμένα και με τα δύο του μάτια ορθάνοιχτα. Μεγάλα όμορφα μπλε μάτια. Συγκεντρώθηκε κι είπε: "Γιε μου, θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπώ πάρα πολύ". Έτσι έφυγε.
Συγχώρεση: Κάτι που συνεχίζει να αποδεικνύει την αξία του σε μένα ξανά και ξανά.
Αυτήν την στιγμή, αν μία αδέσποτη σφαίρα με έβρισκε στην καρδιά ή ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας με έκοβε στα δύο -ξέρεις κάτι; Έζησα μία πραγματικά καλή ζωή.
Από: Esquire US