Επιτέλους, μετά από πέντε σεζόν η πιο παράλογη τηλεοπτική ληστεία έφτασε στο τέλος της. Η πρώτη στο νομισματοκοπείο αποδείχθηκε σχεδόν "παιδική" όσον αφορά στις φιλοδοξίες της παρέας του Professor και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πάλι καλά τα πήγε το "ξεχείλωμα" των τριών σεζόν που ακολούθησαν με φόντο την εθνική τράπεζα της Ισπανίας. Σίγουρα, θα προτιμούσαμε περισσότερη Nairobi από ό,τι Tokyo, όμως το φινάλε του La Casa de Papel ούτε τέλειο ούτε κακό μπορεί να χαρακτηριστεί. Αν μη τι άλλο, ήταν ευρηματικό. Ο Νεύτωνας χρειάστηκε να πέσει ένα μήλο στο κεφάλι του για να λειτουργήσει, ο Professor από την άλλη, να φάει μία κονσέρβα σαρδέλες.
Μία μίνι ανάλυση
Όπως επαναλαμβάνουν οι πρωταγωνιστές εξαρχής, το κλειδί για όλα ήταν στο χρυσό και όχι τόσο σε σχέση με την εξαγωγή του από την τράπεζα. Κανείς δεν έπρεπε να μάθει ότι ο χρυσός είχε κλαπεί, διότι στην πορεία καταλάβαμε ότι θα ήταν το μοναδικό τους ατού στη διαπραγμάτευση που πολύ δύσκολα θα απέφευγαν.
Συνεπώς, η αρχική εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι το πρώτο ζητούμενο ήταν να σωθεί ο Rio, μετά να κάνει φτερά ο χρυσός και ύστερα να επιστραφεί με αντάλλαγμα την ελευθερία της συμμορίας. Βέβαια, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κανείς τι σόι ληστεία θα ήταν αυτή, χωρίς λάφυρα, αλλά αν σε εκείνους αρκούσε, ποιοι είμαστε εμείς για να φέρουμε αντιρρήσεις, σωστά;
Όμως, το δεύτερο μέρος της τελευταίας σεζόν ξεκαθάρισε λίγο τα πράγματα, και κυρίως είπε μερικές αλήθειες για το ήθος του καθηγητή, του οποίου η συμπεριφορά ήταν κάτι μεταξύ αρχικλέφτη και Ρομπέν των Δασών. Ο Rio ήταν κάτι σα δικαιολογία του, καθώς ξεκίνησε να σκέφτεται τη δεύτερη ληστεία μέσα σε 48 ώρες από τη λήξη της πρώτης. Η άλωση της τράπεζας επίσης, αποτελούσε φόρο τιμής στον Berlin και τον πατέρα τους, "μια οικογενειακή υπόθεση παύλα παράδοση". Δεν τον ένοιαζε ο χρυσός ιδιαίτερα δηλαδή.
>Διάβασε ακόμη: Τι μάθαμε από το φινάλε του La Casa de Papel
Κατά τη διάρκεια της τεταμένης διαπραγμάτευσης με τον Tamayo, και αφού τρέλανε την αστυνομία με επιχείρηση Κοντορεβυθούλης, ο Professor υπόσχεται να επιστρέψει το χρυσό λίγα λεπτά προτού ανοίξει το Χρηματιστήριο και η Ισπανία χρεοκοπήσει.
Εκείνες τις στιγμές ξέρουμε ότι δεν τον έχει και ότι η Alicia Sierra βρίσκεται στα ίχνη της του ανηψιού του και της πρώην συζύγου του Berlin. Αν και ποτέ δε μάθαμε τι ακριβώς έγραφε το σημείωμα-παραγγελιά που έδωσε η Sierra στον Raphael, υποψιαζόμαστε πως ο Professor υπενθύμισε στον Raphael ότι ο Berlin θα ήθελε να τον υπακούσει.
Άλλωστε, του είχε εξομολογηθεί προ πέντε ετών ότι δε ληστεύει γιατί αντλεί ηδονή, αλλά γιατί πρόκειται για οικογενειακή συνήθεια. Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας πόσο μεγάλο είναι το ρίσκο που έπαιρνε, έπρεπε να ξέρει ότι θα έχει έναν άσο στο μανίκι του. Και η ιδέα που μπόρεσε να κινητοποιήσει όλο το σχέδιο του ήρθε μέσω μίας κονσέρβας.
Ένα happy end 0 καρατίων
Αν και η κλοπή των αποθεμάτων χρυσού μίας χώρας οδηγεί στη χρεοκοπία της λόγω της οικονομικής ανασφάλειας που επιδεικνύει στη διεθνή αγορά, η κατοχή τους είναι καθαρά συμβολική ως τεκμήριο βιωσιμότητας. Δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν ποτέ δηλαδή, η θέση τους είναι στο χρηματοκιβώτιο. Επομένως, όταν ο Tamayo πιστεύει ότι ο Professor επέστρεψε τη λεία, καθησυχάζεται, ενώ τα φορτηγά περιέχουν ορείχαλκο. Και αυτή είναι η απάτη που χρησιμοποιεί ο Professor ως όπλο διαπραγμάτευσης για να βγει νικητής.
Μετά από τόσους θανάτους και με ένα σωρό απρόβλεπτα προβλήματα, δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι οι επιζήσαντες θα μπορούσαν να βγουν κερδισμένοι μετά από όσα συνέβησαν. Και όπως υποσχέθηκε ο Professor, ήταν μία win win κατάσταση για όλους.
Ο Tamayo δήθεν έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία και εκείνοι, έγιναν ήρωες, πλούσιοι και ως τυπικά νεκροί, στο εξής θα ήταν ελεύθεροι να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα θέλουν. Ο Denver τα βρήκε με τη Stockholm, η Manila ξεπέρασε το κόλλημά της με τον Denver, o Martin έγινε Pamplona, η Alicia Sierra κατάφερε να εξασφαλίσει το μέλλον του κόρης της, όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Τα του Raphael και της Tatiana, λογικά θα έχουμε την ευκαιρία να τα παρακολουθήσουμε στο σχετικό, επερχόμενο spin off με πρωταγωνιστή τον Berlin.