Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια, αγνοώντας τη "Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία" και μεγαλώνοντας με τον τυφλό παππού Βαγγέλη στην ευρύτερη οικογένεια, πίστευα ότι ήταν δική μας υποχρέωση να του περιγράφουμε όλα όσα δεν μπορούσε να δει για να κατανοήσει και να ευχαριστηθεί την ταινία, τη σειρά ή την εκπομπή που παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση. Συνήθως μάλιστα τον ρόλο αυτό τον αναλάμβανε ο θείος μου και γιος του, μιλώντας του χαμηλόφωνα στο αυτί και παρέχοντάς του όλες τις έξτρα πληροφορίες, στις οποίες λόγω της αναπηρίας του δεν είχε πρόσβαση. Ο παππούς Βαγγέλης πέρασε μια ζωή περιορισμένης προσβασιμότητας, γιατί έτσι ήταν τότε.
Δεν είναι έτσι, όμως, σήμερα. Ή πιο σωστά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι σήμερα και αυτός είναι κυρίως ο λόγος για τον οποίο βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο κατά τ' άλλα αθηναϊκό πρωινό, μέσα στο υπερ-εξοπλισμένο Open Studio Post του Ακίνδυνου Γκίκα (ναι, μιας από τις πιο αγαπημένες φωνές της παιδικής μας ηλικίας), μαζί με τον ηχολήπτη Σωτήρη Λάσκαρη και την Εμμανουέλα Πατηνιωτάκη που είναι ερευνήτρια, ακαδημαϊκός και πάροχος υπηρεσιών στον τομέα της Προσβασιμότητας, της Μετάφρασης και των Γλωσσικών Τεχνολογιών.
Περισσότερα στο Athinorama.gr