Το Netflix αποδίδει στο Squid Game 2 την ύψιστη τιμή αλλάζοντας το λογότυπό του. Το κόκκινο Ν που προηγείται της έναρξης κάθε επεισοδίου επανεξετάζεται και επανασχεδιάζεται, εμπνευσμένο από μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της σειράς: το δωμάτιο με τις πολύχρωμες ατελείωτες σκάλες, γεμάτο από ανθρώπους που μοιάζουν να ταιριάζουν μεταξύ τους με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς- ως αναφορά στο La Muralla Roja του Ricardo Bofill.
Το Squid Game ομολογουμένως, πρόσφερε πολλά στο Netflix όταν κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021, σε μια περίοδο που ήταν ακόμα πανδημική και απόλυτα αδρανής. Κατέκτησε πρώτα τη Νότια Κορέα και στη συνέχεια τον υπόλοιπο κόσμο χάρη στην αλάνθαστη τακτική του παιχνιδιού που η δεύτερη σεζόν ξαναβρίσκει μεν, λίγο καθυστερημένα δε. Και αυτό το στοιχείο είναι κρίσιμο στη νέα σεζόν.
Προσοχή, spoilers!
Χρειάζονται μερικά επεισόδια για να επιστρέψει ο πρωταγωνιστής Seong Gi-hun στο Squid Game, όπως είδαμε στο trailer, δηλαδή δέχεται οικειοθελώς να ξαναμπεί στο θανατηφόρο παιχνίδι από το οποίο μόνο ένα άτομο από τα 456 βγαίνει νικητής με 42 δισ. won (περίπου 30 εκατ. ευρώ). Σε αυτά τα δύο πρώτα επεισόδια ανακαλύπτουμε ότι, από το τέλος της πρώτης σεζόν μέχρι σήμερα, έχει χρησιμοποιήσει όλα τα χρήματα που κέρδισε μόνο για να αναζητήσει εκδίκηση. Έχει κάνει τα πάντα για να ανακαλύψει ποιοι είναι οι διοργανωτές των αγώνων, επιστρατεύοντας μία στρατιά από εγκληματίες για να εντοπίσει τον άνθρωπο που στρατολογεί τους συμμετέχοντες στο μετρό. Όταν η σειρά επιστρέφει στο concept της εξάλειψης, επανενεργοποιείται και αυτός ο εθισμός που σε κάνει να θες να δεις το ένα επεισόδιο μετά το άλλο χωρίς σταματημό.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης, ωστόσο, είναι το πόσο πολύ αυτή η σειρά συνδέεται με τη νόσο Covid και την περίοδο της πανδημίας. Η πρώτη σεζόν δεν ασχολήθηκε άμεσα με το θέμα, αν όχι με μια αναγκαστική αλληγορική ανάγνωση- λειτούργησε περισσότερο ως προϊόν απόλυτης απόδρασης από την πραγματικότητα. Όμως, το Squid Game επωφελήθηκε πάρα πολύ από το πλαίσιο της πανδημίας, τα lockdowns που οδήγησαν στην εκτόξευση των συνδρομών στο Netflix αφού εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να μείνουν στο σπίτι και να "καταναλώσουν" το περιεχόμενο της πλατφόρμας.
Η εξαιρετική επιτυχία της σειράς -χωρίς να υποτιμάμε τα προτερήματά της- προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από αυτό το πλαίσιο. Η δεύτερη σεζόν, από την άλλη πλευρά, επηρεάζεται από το τι αντιπροσώπευε η πανδημία, πώς μας επηρέασε και τι μας δίδαξε για τον εαυτό μας.
Πιο συγκεκριμένα, εισάγεται μια αλλαγή στα θανατηφόρα παιχνίδια: στο τέλος κάθε δοκιμασίας, οι παίκτες ψηφίζουν. Αν η πλειοψηφία αποφασίσει να σταματήσει το παιχνίδι, όλοι μπορούν να γυρίσουν ζωντανοί, μοιράζοντας το ποσό που έχει συγκεντρωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτό προσθέτει ένα στοιχείο συλλογικής απόφασης που αντικατοπτρίζει τον διάλογο που προκλήθηκε από τα αλλεπάλληλα lockdowns: επαναλειτουργία της κοινωνίας με κίνδυνο αύξησης των λοιμώξεων ή διατήρηση των περιορισμών, διαφυλάσσοντας ζωές αλλά βλάπτοντας την οικονομία;
Συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι το πραγματικό θέμα της σεζόν, όταν ο χαρακτήρας που προσπαθεί να προειδοποιήσει τους άλλους για έναν κίνδυνο δε θεωρείται σωτήρας, αλλά απειλή- δηλαδή ως αυτός που προκάλεσε αυτό το κακό. Αναφερόμαστε φυσικά στον Seong Gi-hun, ο οποίος εξηγεί στους άλλους ότι πρόκειται για ένα θανατηφόρο παιχνίδι, προτείνοντας στρατηγικές επιβίωσης, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει και κατηγορείται ως υπαίτιος των θανάτων.
Επεισόδιο με επεισόδιο, η ιστορία εξελίσσεται με τον θάνατο των πολλών προς όφελος των λίγων, οι οποίοι παραμένουν πρόθυμοι να συνεχίσουν σε μια δυνητικά θανατηφόρα κατάσταση (ακόμη και γι' αυτούς) προκειμένου να επωφεληθούν από αυτήν. Η λογική της επιβίωσης δεν κυριαρχεί, αντίθετα επικρατούν βαθύτεροι μηχανισμοί που ενεργοποιούνται όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε ομάδες. Το θέμα αυτό αντανακλά όχι μόνο την ιστορία της πανδημίας, αλλά και εκείνη της κλιματικής αλλαγής γενικότερα.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους της σεζόν που είναι αφιερωμένο στα παιχνίδια, αναδύεται μια ιδέα που είναι αντίθετη από εκείνη που κυριαρχούσε στο πρώτο: στο δεύτερο μέρος ο φόβος του θανάτου είναι μικρότερος, ενώ η επιθυμία των συμμετεχόντων να κατακτήσουν τα χρήματα είναι πολύ ισχυρότερη. Πρόκειται για μία πραγματικότητα για την κορεατική κοινωνία, καθώς πολλές ταινίες που προέρχονται από εκεί δείχνουν ότι έχει εμμονή με το κέρδος. Από την άλλη όμως, δεν παύει να βρίσκει ανταπόκριση και "κατανόηση" και από την πλειοψηφία του κοινού παγκοσμίως.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.