Μπορεί να τον γνωρίσαμε ως τον πιο "άθραυστο" σταρ του Χόλιγουντ, όμως στο 82ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ο Dwayne "The Rock" Johnson μας απέδειξε ότι η αληθινή δύναμη δεν έχει να κάνει με μύες. Μετά από την παγκόσμια πρεμιέρα της νέας του ταινίας The Smashing Machine, το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα που διήρκεσαν σχεδόν 15 λεπτά, στέλνοντας το φιλμ κατευθείαν στη σφαίρα των φαβορί για τα φετινά βραβεία Όσκαρ.
Ο ίδιος λύγισε. Κυριολεκτικά. Με δάκρυα στα μάτια, συγκινημένος και φανερά ευγνώμων, ο The Rock έδειξε πως κρύβεται πολλή ευαισθησία πίσω από την ατσαλένια περσόνα που έχει χτίσει τόσα χρόνια με πολλή δουλειά.
Η νέα αδυνατισμένη του εικόνα
Αυτό που συζητήθηκε εξίσου έντονα είναι η μεταμόρφωσή του. Ο "βράχος" εμφανίστηκε εμφανώς αδυνατισμένος, με μια σιλουέτα που ελάχιστα θύμιζε τον υπερήρωα της DC ή τον wrestler των ’00s. Ο ίδιος παραδέχτηκε πως η σωματική αλλαγή έγινε επί τούτου: "Ήθελα να τιμήσω την ιστορία του Mark Kerr με ειλικρίνεια. Να μην υποδυθώ απλώς έναν μαχητή, αλλά να τον κατανοήσω".
Φυσικά, τα social media πήραν φωτιά. Άλλοι μίλησαν για Ozempic, κάποιοι για διακοπή αναβολικών, οι περισσότεροι βέβαια απλώς σοκαρίστηκαν. "Αυτό είναι το Χόλιγουντ σήμερα;", αναρωτήθηκε κάποιος. Κι όμως, πίσω από κάθε αστείο ή σχόλιο, υπήρχε μια αλήθεια: ο Johnson επαναπροσδιορίζει την καριέρα του, με στόχο ένα αγαλματίδιο.
Όσα γνωρίζουμε για το The Smashing Machine
Το φιλμ ανοίγει με τη φράση "I’m Mark Kerr and I represent America". Μόνο που η κάμερα είναι τηλεοπτική – άρα ψεύτικη. Η ταινία του Benny Safdie, στην πρώτη του σόλο σκηνοθεσία χωρίς τον Josh, αποδομεί την ιδέα του μαχητή ως ήρωα. Δεν είναι Rocky. Είναι ένας MMA fighter που κουβαλά την κουλτούρα της υπερβολής, της σύγκρουσης, της εσωτερικής καταστροφής.
Το The Smashing Machine δεν είναι άλλη μια ταινία μποξ – είναι κάτι πιο σύνθετο. Καταδεικνύει την πολιτισμική επιμειξία των MMA, την παραμόρφωση της ταυτότητας, τον τρόπο που μιλάμε για τον πόνο χωρίς να τον κατανοούμε. Ο Kerr είναι ένα πρόσωπο διχασμένο μεταξύ πραγματικότητας και συμβολισμού, ενστίκτου και εικόνας. Και όταν μιλά για τον πόνο, τα λόγια του μοιάζουν κενά – γιατί δεν ξέρει να τα εκφράσει παρά μόνο να τα ζει.
Η βία στις σκηνές μάχης δεν είναι απλώς ρεαλιστική. Είναι βιωματική. Νιώθεις τα κόκαλα να σπάνε, τις αρθρώσεις να στρίβουν. Αλλά ο Kerr δεν αισθάνεται τίποτα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι μην τρέξει αίμα. Μην εκτεθεί. Μη φανεί ευάλωτος.
Ο Benny Safdie χτίζει έτσι μια αλληγορία πάνω στη χρήση της γλώσσας και της σιωπής. Ο Kerr έχει φωνή. Αλλά δεν ξέρει να την χρησιμοποιεί όπως ένας ενήλικας, αλλά σαν ένα παιδί που ζητά αγκαλιά. Κι όταν οι λέξεις τον προδίδουν, το μόνο που του μένει είναι η βία.
Στο πλευρό του στέκεται η Dawn, μια καθηλωτική Emily Blunt, που εκπροσωπεί την αλήθεια. Όταν εν τέλει ο Kerr αποφασίζει να κόψει τα ναρκωτικά, δεν κόβει απλώς μια εξάρτηση – κόβει τον ίδιο του τον εαυτό. Ξεγυμνώνεται από την ταυτότητά του. Και το αποτέλεσμα είναι σπαρακτικό.
Το The Smashing Machine αποκαλύπτει έναν κόσμο που αρνείται τον πόνο και αναζητά απεγνωσμένα απαντήσεις σε λάθος σημεία. Όσο για τον Johnson; Αυτός ίσως είναι ο ρόλος της ζωής του.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.