Ήξερα κάποτε κάποιον που μου έλεγε ότι δεν ακούει Μίκη Θεοδωράκη γιατί "ο Μίκης Θεοδωράκης είναι κομμουνιστής". Μου φαινόταν πάντοτε αρκετά αστείο κυρίως για αυτό: Ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος αγαπούσε πολύ τον Διονύση Σαββόπουλο, έναν καλλιτέχνη ο οποίος έχει γράψει τα σπουδαιότερα μουσικά έργα του όντας κομμουνιστής.
Όταν του το επισήμαινα μου απαντούσε ότι ο Σαββόπουλος στην πορεία άλλαξε πολιτική τοποθέτηση, οπότε όλα καλά. "Μα και ο Θεοδωράκης έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια διάφορες πολιτικές τοποθετήσεις", θα μπορούσε να είναι μόνο μία από τις πολλές απαντήσεις για να αντιτείνει κανείς στο παραπάνω επιχείρημα. Αλλά πόσο νόημα έχει, τελικά, να μπαίνει κάποιος σε μία τέτοια συζήτηση όταν ο ένας συνομιλητής καταλήγει να μιλάει για την πολιτική διάσταση των πραγμάτων, ενώ ο άλλος συνεχίζει να μιλάει μόνο για τη μουσική;
H κουβέντα φαντάζει τόσο μάταιη όσο μάταιο είναι και το να προσπαθήσεις να δραπετεύσεις από τα κουτάκια μέσα στα οποία σε τοποθετούν απευθείας, δίχως δεύτερη συζήτηση, αμέσως μόλις επιχειρήσεις να εκφέρεις μία προσωπική άποψη πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα.
Η συνέχεια στο Womantoc.gr