Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός Διασώστη

Είναι μάλλον περιττό να μιλάμε για την αναγκαιότητα της χρήσης κράνους από τους οδηγούς δικύκλων εν έτει 2021 αλλά φαίνεται πως ζούμε στη χώρα που πρέπει διαρκώς να επισημαίνουμε και να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα. Κι αν αυτά δεν αρκούν, ίσως πείσει τον οποιονδήποτε η ιστορία που μοιράζεται μαζί με τους διαδικτυακούς του ακόλουθους ο διασώστης του ΕΚΑΒ, Σάκης Καρακατσάνης. 

Ένα μακροσκελές κείμενο, μία σκληρή πραγματικότητα

Καλημέρα σας. Προειδοποιώ, είναι μακροσκελές σε περίπτωση που κάποιος βαριέται να διαβάσει. 

Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός Διασώστη

Δεν πέρασαν καλά-καλά 2 με 2 1/2 μήνες. Θυμάμαι καλά πως οδηγούσα το ασθενοφόρο κατευθυνόμενος σε επείγον περιστατικό στην κάθοδο μεγάλης λεωφόρου. Κάναμε χρήση ηχητικών και φωτεινών σημάτων προκειμένου να καταφέρω να κερδίσω χρόνο, να σπεύσω ταχύτερα, να παλέψουμε με το θηρίο. 

Τότε είναι που σε είδα από τον καθρέπτη να με πλησιάζεις με τη μηχανή. Έμοιαζες 25-30 χρονών. Ήσουν βιαστικός, προσπαθούσες να προσπεράσεις και υπέθεσα ότι έχεις κάτι σπουδαίο να κάνεις. Μπορεί να είχες τελειώσει τη βάρδια στη δουλειά και να πήγαινες στα παιδάκια σου. Μπορεί να σε περιμέναν η μητέρα και ο πατέρας σου σπίτι για οικογενειακό τραπέζι. Μπορεί, ακόμη-ακόμη, να ήθελες να φτάσεις μια ώρα νωρίτερα στην αγκαλιά της καλής σου. Ξέρω κ εγώ;

Στιγμιαίες σκέψεις

Μας προσπερασες με ταχύτητα. Είδα το βλέμμα σου όπως μας κοίταξες λοξά, καθαρό, σπινθηροβόλο. Το διέκρινα γιατί οδηγούσες χωρίς κράνος στο κεφάλι -χωρίς τα βασικά- μια μεγάλη μηχανή κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα από ΙΧ, λεωφορεία, πεζούς. Σλάλομ. Κάνεις δε μπορούσε να μας πει οτι θα βρισκόμασταν ξανά λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Τι σύμπτωση. Περίπου μισό χιλιόμετρο. Τριγύρω είχε μαζευτεί κόσμος. "Κάτι κακό έχει γίνει" είπα στο συνάδελφο και αμέσως ενημερώσαμε ότι θα επιληφθούμε.

Μια μηχανή στο οδόστρωμα, ένας νεαρός, με βλέμμα στο κενό. Καμία αντίδραση. Με κάτι που έμοιαζε σαν αναπνοή, ήταν δεν ήταν. Τα σημάδια στο κεφάλι μαρτυρούσαν τη σφοδρότητα της πρόσκρουσης. Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα του προσώπου σου όταν με πέρασες νωρίτερα με ταχύτητα. Τίποτα δε θύμιζε πλέον το πρόσωπο σου όπως ήταν πριν. Ο κόσμος εκεί σε πανικό. 

Σε βάλαμε όπως προστάζουν οι διαδικασίες στο ασθενοφόρο και προσπαθήσαμε να σου δώσουμε πνοή.Τα αίματα πλημμύρισαν το στόμα σου, σε καθαρίζαμε και ξανά και ξανά. Έχανες αίμα από κάθε οπή του προσώπου σου μύτη, αυτιά. Δάκρυσαν τα μάτια σου για μια στιγμή. Δάκρυ αναμεμιγμένο με αίμα. Μάλλον ήταν κάποιο αντανακλαστικό. Ίσως, κάνεις δε θα μάθει. Στο δρόμο για το νοσοκομείο, το ασθενοφόρο έμοιαζε να πετάει και ο συνάδελφος πίσω προσπαθούσε να κάνει το θαύμα. Σε 4 μόλις λεπτά η είσοδος μας στα επείγοντα. 

"Δεν αναπνέει, να πάρει! Δεν αναπνέει. Φτάσαμε, πάμε γρήγορα, ανοίξτε δρόμο να περάσει το φορείο". Μάταια πάλευαν οι γιατροί μία ώρα, μαζί και οι νοσηλευτές των επειγόντων.

Αυτό που βίωσα εγώ μαζί σου, θα το διαχειριστώ όπως κάνω με κάθε περιστατικό φίλε μου με το πάλαι ποτέ καθαρό, διαπεραστικό βλέμμα. Έχω αναπτύξει άμυνες, αντοχές. Είμαι Διασώστης άλλωστε. Ο πόνος όμως που είδα και η απόγνωση στα μάτια της συζύγου σου όταν ήρθε πανικόβλητη στο νοσοκομείο, με την κοιλιά φουσκωμένη περιμένοντας το πρώτο σας μωράκι, δεν ξέρω πως θα περάσει. Έμαθα ότι πρίν λίγο καιρό είχε φύγει ο πατέρας σου και η μαμά πενθούσε ακόμη. 

Κρίμα. Μετά από λίγες ημέρες, ρώτησα για την έκβαση. Ο γιατρός είπε ότι αν φορούσες το κράνος... 
Αν φορούσες το κράνος
Αν φορούσες το κρανος
Αν φορούσες το κράνος
Αν...
Μια από τις πολλές ιστορίες από το πεδίο μάχης των Αθηνών.

Η αρχική ανάρτηση του διασώστη του ΕΚΑΒ