Η ΕΕ έχει προστατεύσει με ζήλο και έχει επιδιώξει να ενισχύσει τον ηγετικό της ρόλο στη Βοσνία Ερζεγοβίνη (BiH), όπου έχει την ευθύνη για περίπου μιάμιση δεκαετία. Η Ένωση ήταν ο πρωταρχικός καθοριστικός παράγοντας για την πολιτική του δημοκρατικού κόσμου στη χώρα. Αυτή η πολιτική έχει εδώ και καιρό αποτύχει με βάση τα δικά της δεδομένα καθώς και στα μάτια των πολιτών της BiH. Το αίτημα της ΕΕ για πρωτοκαθεδρία χωρίς ευθύνες, την έχει αναγκάσει σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τις δύο κυρίαρχες απολυταρχικές χώρες του κόσμου, τη Ρωσία και την Κίνα.
To χρονικό μίας ψηφοφορίας
Η ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 3 Νοεμβρίου, το καταδεικνύει αυτό. Τα νόμιμα μέλη Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο κι ΗΠΑ, συμφώνησαν με τον ρωσικό εκβιασμό σχετικά με το πώς θα διατυπωθεί το ψήφισμα. Αυτό αντιστοιχεί με μια άθλια ταπείνωση της Δύσης.
Το ψήφισμα αποκήρυξε ριζοσπαστικά τις μέχρι σήμερα σταθερές αναφορές στο διεθνές Γραφείο του Ύπατου Εκπροσώπου (OHR), του αστικού εκτελεστικού οργάνου επιβολής της ειρήνης. Το Παρίσι, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον, ήθελαν να σώσουν την ειρηνευτική αποστολή της ΕΕ, το EUFOR -το εκτελεστικό στρατιωτικό μέσο- από το βέτο.
Αυτό αφήνει το OHR πολιτικά αποδυναμωμένο, ενώ το τελευταίο είναι ήδη αναιμικό. Και αυτά σε μια χώρα όπου η ΕΕ, τα Ηνωμένα Έθνη και το ΝΑΤΟ έχουν μια κυρίαρχη θέση εδώ και περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα.
Η ταπείνωση μπορεί να μην ακούστηκε στις Βρυξέλλες και στις πρωτεύουσες των κρατών-μελών της ΕΕ ή στην Ουάσιγκτον, για αυτό το θέμα. Αλλά ασφαλώς έγινε αισθητή στα Βαλκάνια, στη Μόσχα και στο Πεκίνο. Θα ερμηνευτεί -και σωστά- ότι υποδηλώνει την παρακμή της Δύσης και την αδυναμία της να συγκεντρώσει τη βούληση της για να υπερασπιστεί τη θέση της, ακόμη και όταν διαθέτει ισχυρά εργαλεία. Αυτό είναι κρίση θέλησης, όχι ικανότητας.
Όμως παραδόξως, υπάρχουν αξιωματούχοι -και κράτη μέλη- της ΕΕ που χαιρέτισαν την εξέλιξη, αν όχι τη διαδικασία με την οποία έγινε. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, δεδομένων των διαφορετικών ατζεντών στην Ένωση. Αλλά για τα θεσμικά όργανα της ΕΕ και για κάποια κράτη-μέλη, τα εκτελεστικά όργανα του OHR και της EUFOR είναι το πρόβλημα, πλήττοντας τη διαδικασία διεύρυνσης.
Οι εκτελεστικοί μηχανισμοί επιβολής, αστικοί και στρατιωτικοί, ενσωματώθηκαν στη Συμφωνία του Ντέητον το 1995 για να αποτραπούν απειλές για την ειρήνη.
Η συνέχεια στο Capital.gr