Η πρώτη εικόνα που έχω από τον Κωνσταντίνο Τζούμα είναι να χαϊδεύει ένα πουκάμισο, σε ένα κατάστημα με ρούχα, στο κέντρο, για να διαπιστώσει την ποιότητα του υφάσματός του. Πήγαινα σχολείο, μια συμμαθήτριά μου μου είχε τραβήξει το μανίκι για να μου τον δείξει: "Κοίτα, ένας ηθοποιός". Οπότε μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Αργότερα, η χαρακτηριστική του φωνή στο ραδιόφωνο, ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοράς κάθε λέξης που έβγαινε από το στόμα του, η απολαυστική ειρωνεία του, το ορίτζιναλ εστετιλίκι του, με έκαναν οπαδό του.
Δύο τηλεφωνήματα
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως δημοσιογράφος, τον έβλεπα σχεδόν παντού, όπου κι αν πήγαινα, σε θέατρα, κινηματογράφους, εκθέσεις. Μιλήσαμε δύο φορές στο τηλέφωνο -είχε μόνο σταθερό- αλλά δεν πήρα ποτέ το θάρρος να του συστηθώ, να του δηλώσω τον θαυμασμό μου. Τι να του πω; "Γεια σας, είμαι δημοσιογράφος, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο"; Αστεία, παιδιάστικα πράγματα, σκεφτόμουν.
Την πρώτη φορά, ήμουν στο FAQ του Θανάση Λάλα και μιλήσαμε για ένα ρεπορτάζ που σβήστηκε από τη μνήμη μου. Τη δεύτερη, για το περιοδικό Γυναίκα, του είχα ζητήσει μία φωτογραφία από την παιδική του ηλικία, για ένα σχετικό αφιέρωμα. "Δυστυχώς, αγαπητέ μου, δεν έχω καμία". Μου εξήγησε, στη συνέχεια, ή ότι είχαν καεί ή ότι είχε πλημμυρίσει το σπίτι του και τις έχασε, πάντως η απώλεια συνδεόταν με μια καταστροφή.
Οι εστέτ ποτέ δεν πεθαίνουν
Αυτές οι αναμνήσεις ήρθαν στον νου μου σήμερα που πληροφορήθηκα τον θάνατό του, ο οποίος έγινε πριν από λίγο γνωστός, μέσα από το Facebook του Άγγελου Παπαδημητρίου. Για την ιστορία, ήταν 78 ετών.
> Διάβασε ακόμα: Η κληρονομιά του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Πώς να τον αποχαιρετίσει, όμως, κανείς; Ο καθένας θα το κάνει με τον δικό του τρόπο. Προσωπικά, ως ένας άνθρωπος που συνδέθηκα μαζί του βαθιά, χωρίς να τον γνωρίσω ποτέ στ' αλήθεια, υπήρξε ένα είδωλο και πρότυπο πορείας. Γι' αυτό και δεν θα τον αποχαιρετήσω ποτέ. Κι απ' όλες τις ταινίες που γύρισε, απ' όλες τις σειρές που πήρε μέρος, θα βάλω να δω ξανά το Ρεμπέτικο, γιατί εκεί τον είδα πρώτη φορά να παίζει και με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα για εκείνον, για το τι ζωή έζησε.
> Διάβασε ακόμα: Η αιώνια πρωτοπορία της Anna Halprin
Ας κλείσουμε, όμως, με τα βασικά: Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944 και πέθανε στην Αθήνα σήμερα, 25 Ιουνίου. Όσα μεσολάβησαν, ας γίνουν θρύλος.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.