Λίγες μέρες πριν κι ενώ στο ελληνικό διαδίκτυο συνεχιζόταν ο καταιγισμός από fake news και ειδήσεις αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης, ο Άλκης Κωνσταντινίδης, φωτογράφος του πρακτορείου Reuters, έκανε ένα απλό ποστάρισμα στο Instagram συνοδευόμενο από μία λιτή ανακοίνωση: "Νιώθω τιμή που μου απονέμεται το Βραβείο Pulitzer μαζί με τους συναδέλφους μου από το Reuters". Ο 35χρονος φωτορεπόρτερ ανήκει στην ομάδα που κέρδισε το φετινό βραβείο στην κατηγορία Breaking News Photography. Το πιο εντυπωσιακό; Είναι η δεύτερη φορά που βραβεύεται.
"Νομίζω είναι μια ώθηση, μία υπενθύμιση πως αυτό που έχω επιλέξει να κάνω, αξίζει κάτι και μπορεί να έχει ένα αντίκτυπο. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που νιώθω τώρα στη δεύτερη φορά ένιωθα και την πρώτη φορά που βραβεύτηκα. Είναι το χρέος που έχουμε προς τους ανθρώπους που φωτογραφίζουμε και προς αυτούς που θα δουν τελικά τις εικόνες μας" μας απάντησε σχετικά με τι σημαίνει για τον ίδιο το βραβείο που κέρδισε.
Μάλιστα, όπως το 2016, έτσι και σήμερα η βράβευση ήρθε μέσα από ένα μείζον θέμα που απασχολεί όλον τον πλανήτη: το προσφυγικό. Πριν τρία χρόνια είχε τιμηθεί μαζί με τον σπουδαίο Γιάννη Μπεχράκη που μας άφησε πολύ πρόσφατα και τον Αλέξανδρο Αβραμίδη για τον τρόπο που κάλυψαν την προσφυγική κρίση. Το 2019 οι λήψεις, τόσο οι δικές του όσο και των συναδέλφων του στο Reuters, από τη μαζική μετανάστευση πληθυσμών της Νοτίου και Κεντρικής Αμερικής προς τα σύνορα των Η.Π.Α θεωρήθηκαν οι φωτογραφίες της χρονιάς.
Πέρα όμως από τα βραβεία, τι είναι εκείνο που μετρά για τον Άλκη Κωνσταντινίδη; "Τελικά, το πιο σημαντικό από όλα, δεν είναι η αναγνώριση, προσωπική ή ομαδική. Είναι οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, που άφησαν πίσω οικογένειες, περιουσίες και αναμνήσεις, αναζητώντας μία Νέα Γη. Αυτές τις ιστορίες προσπάθησα να αποτυπώσω στις εικόνες μου, ώστε να μπορέσουν κάποιοι σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη να αισθανθούν πως βρίσκονται εκεί μαζί μου. Ότι βλέπουν και αισθάνονται το ίδιο με μένα".
Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με εικόνες προσφύγων και μεταναστών που αφήνουν την πατρίδας τους για να σωθούν από τον πόλεμο και τη δυστυχία. Μήπως, όμως, έχουμε απονευρωθεί ως θεατές; "Δυστυχώς, η μεταναστευτική κρίση σε όλο τον πλανήτη έχει αρχίσει να γίνεται αποδεκτή ως πραγματικότητα και παρ' όλη την κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης θεωρούμε πως είναι ένα γεγονός, ένα φαινόμενο της εποχής μας. Δεν πρέπει όμως" σχολιάζει ο 35χρονος φωτογράφος σχετικά με το θέμα.
Για να συνεχίσει: "Οι αγωνίες των ανθρώπων που αποφασίζουν να αφήσουν τα πάντα πίσω τους, ο φόβος που τους διώχνει μακριά από τις πατρίδες τους, αυτοί είναι οι μόνοι ισχυροί παράγοντες που ως αναγνώστες, ως επαγγελματίες και προπάντων ως άνθρωποι αυτού του κόσμου κι εμείς πρέπει να θεωρούμε πως θα βρίσκονται πάντα εκεί. Αυτές τις εικόνες δεν πρέπει να τις παραβλέπουμε και δεν πρέπει να τις συνηθίσουμε ποτέ".