Ο Βασίλης Τζιγκούρας έχει φτιάξει πάνω από 1.200 αναπηρικά αμαξίδια για ζώα

"Η ζωή είναι το ωραιότερο πράγμα και το να μπορείς να την απολαμβάνεις στην ολότητά της είναι ανεκτίμητο. Τα ανάπηρα ζώα έχουν δύο φορές μεγαλύτερη όρεξη για ζωή από ότι τα αρτιμελή. Οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Οφείλουμε, εφόσον μπορούμε, να τους δώσουμε πίσω ένα κομμάτι της χαμένης τους ανεξαρτησίας", μου αναφέρει σε κάποιο σημείο της συζήτησής μας ο Βασίλης Τζιγκούρας. Το όνομά του ίσως δεν το γνωρίζεις. Ούτε κι εγώ το γνώριζα μέχρι πρότινος. Ένας φίλος μού μίλησε για εκείνον. "Σωτήρα" τον αποκάλεσε και δεν υπερέβαλε. Είναι από τους ανθρώπους που έχει σώσει από την ευθανασία δεκάδες περιπτώσεις ανάπηρων ζώων · που δίνουν πραγματική αξία στη λέξη φιλόζωος· που οι ευαισθησίες του δεν μένουν στα λόγια, αλλά γίνονται πράξεις.

Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία πίσω από την επιλογή του να γίνει από υδραυλικός, κατασκευαστής αναπηρικών αμαξιδίων για ζώα με κινητικά προβλήματα. Μόνο η αγάπη του για εκείνα. Από μικρό παιδί έμαθε να τα φροντίζει όταν ζούσε με τους γονείς του σε ένα χωριό στην Βοιωτία. Χρόνια αργότερα, όταν ήρθε στην Αθήνα περιέθαλπε τα αδέσποτα της γειτονιάς, μέχρι που αποφάσισε να δώσει το κάτι παραπάνω. "Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον αδύναμο πρέπει να τον βοηθάμε, όχι να τον προσπερνάμε. Ήθελα λοιπόν να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορούσα, αλλά δίσταζα. Μέχρι που έπεσα πάνω σε κάτι βίντεο στο YouTube από την Λατινική Αμερική που έφτιαχναν αναπηρικά αμαξίδια με σωλήνες ύδρευσης. Το στοιχείο μου! Ξεκίνησα την κατασκευή σαν χόμπι, παράλληλα με τα υδραυλικά. Σε ενάμισι μήνα έγινε η κανονική μου δουλειά".

Το καλοκαίρι του 2015 δημιούργησε το πρώτο του αμαξίδιο από σωλήνες αποχέτευσης, PVC. Ένα χρόνο μετά, εξέλιξε την κατασκευή σε αλουμινένια και σήμερα, μετράει πάνω από 1.200 αναπηρικά αμαξίδια που φέρουν την υπογραφή της εταιρείας του, +2 feet και την έγκριση του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Η κατασκευή είναι εξολοκλήρου δική του υπόθεση, ενώ συνεργάζεται με μία φίλη του, τη γαζώτρια Περίκλεια Αντωνοπούλου, που επιμελείται τα καθίσματα. Η επιτυχία, όπως μου εξηγεί, έγκειται στο ότι δεν προσαρμόζει το ζώο πάνω στο αμαξίδιο, αλλά το αμαξίδιο πάνω στο ζώο, γι' αυτό και η πλειοψηφία των περιπτώσεων το συνηθίζει από την πρώτη κιόλας δοκιμή. "Μέσα σε δευτερόλεπτα βλέπεις το ζώο να μεταμορφώνεται, να αρχίζει να τρέχει, να απολαμβάνει την ανεξαρτησία του. Η χαρά για ζωή φαίνεται στα μάτια και στα φιλιά και χάδια που μου χαρίζουν. Αυτή η δουλειά μόνο αγάπη μου προσφέρει".

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν η γνωριμία του με τη Λάρα, ένα σκύλο – οδηγό τυφλών που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, αλλά και με ένα θηλυκό ντόμπερμαν, που είχε πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη. "Στην πρώτη μας συνάντηση φορούσε φίμωτρο και πήγε να με δαγκώσει. Της φόρεσα το αμαξίδιο και άρχισε να με γλύφει στο πρόσωπο".

Από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις ήταν το αμαξίδιο που κατασκεύασε για μία αρκούδα, την πρώτη στον κόσμο που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. "Ο Ούσκο ήταν περίπου πέντε μηνών όταν με κάλεσαν από τον Αρκτούρο. Τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Ήταν η περίοδος που μόλις είχα ξεκινήσει τη συγκεκριμένη δουλειά και είχα φοβερό άγχος. Μου πήρε περίπου έξι μήνες να ολοκληρώσω την κατασκευή. Τον Ιανουάριο του 2016, ο Ούσκο περπάτησε ξανά. Σήμερα, είναι 4χρονών".

Εκτός από τον Ούσκο και τους εκατοντάδες σκύλους, έχει βοηθήσει επίσης πολλές γάτες, αλλά και αλεπού, ινδικό χοιρίδιο, χελώνα, κατσίκα, αγριογούρουνο, πάπια και κουνέλι.

Τα αμαξίδιά του δεν ταξιδεύουν μόνο στην Ελλάδα. "Έχω πελάτες σε Ιταλία, Κύπρο, Ινδία, ΗΠΑ και Γερμανία". Ο σχεδιασμός και η κατασκευή τους ξεκινά από το εργαστήριό του στον Άγιο Φανούριο στο Ίλιον, λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του. Εκεί, όπου ζει με τη σύζυγό του και εκπαιδεύτρια σκύλων Ρενάτα, την κόρη τους, Λουίζα, δύο γάτες και τέσσερα σκυλιά, τα δύο εξ αυτών είναι ανάπηρα.

"Η Λίλη και ο Μάκης είναι δύο υπερκινητικά πλάσματα που διψούν για ζωή. Η αγάπη και η αφοσίωση που δείχνουν σε μένα και την οικογένειά μου είναι το καθημερινό τους ευχαριστώ. Λένε ότι η γλώσσα τους σώματος είναι πολύ πιο δυνατή από την ομιλία και έχουν δίκιο. Ένα ανάπηρο ζώο αναπτύσσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αισθήσεις του συγκριτικά με ένα αρτιμελές, με αποτέλεσμα η αναπηρία του να μετριάζεται και με το αμαξίδιο σχεδόν να εξαλείφεται. Δεν φοβάμαι το διαφορετικό. Ούτε το λυπάμαι. Γι' αυτό και σιχαίνομαι την έκφραση "αχ το καημένο”. Η αναπηρία δεν είναι για λύπηση· μόνο όσοι δεν σέβονται τη ζωή, όποια μορφή κι αν έχει αυτή".

Η ηρεμία στη φωνή και το χαμόγελο στο πρόσωπό του χάνονται όταν τον ρωτώ για τη φιλοζωία στην Ελλάδα. "Φιλοζωία υπάρχει, φιλοζωική παιδεία δεν έχουμε. Συνεχίζουμε να αγοράζουμε ζώα, να μην τα στειρώνουμε, ενώ τα αδέσποτα πληθαίνουν με σοκαριστικό ρυθμό, να τα εγκαταλείπουμε, να τα κακοποιούμε, ακόμα και να τα θανατώνουμε. Να τα χρησιμοποιούμε σαν εργαλεία δουλειάς, λες και είναι άψυχα αντικείμενα. Ακόμα βλέπω γονείς στον δρόμο να λένε στο παιδί τους "Μη, το σκυλί δαγκώνει” ή "Μη, θα λερώσεις τα χέρια σου”. Δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε". Αν έχει έρθει αντιμέτωπος ποτέ με σχόλια του τύπου "εδώ χάνονται άνθρωποι, μένουν ανάπηροι κι εσύ ασχολείσαι με τα ζώα"; "Αλίμονο. Δεν δίνω όμως σημασία σε τέτοιους ανθρώπους. Δεν με αφορούν. Ας βοηθήσουν εκείνοι τους συνανθρώπους μας και ας με αφήσουν ήσυχο να βοηθήσω εγώ τα ζώα. Δεν θα το κάνουν όμως. Το ξέρω. Το ξέρουν. Με τη βλακεία δεν μπορείς να βγάλεις άκρη, είναι ανίκητη".